Όταν ξαφνικά ανακοινώθηκε ότι ο Τσίπρας θα πάει στην Τουρκία για συνομιλίες με τον Ερντογάν όλοι αναρωτήθηκαν τι δικαιολογούσε αυτή την επίσκεψη. Δεν υπήρχε περίπτωση, έλεγαν, να πάρουμε κάτι από τον Ερντογάν και δεν ήταν δυνατόν να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις του. Εκ των υστέρων είναι φανερό ότι έκαναν λάθος. Ο Έλληνας πρωθυπουργός ήταν αποφασισμένος να συζητήσει τα πάντα, όλα όσα ήθελε ο Ερντογάν, και να κόψει γόρδιους δεσμούς, όπως οι τουρκικές πτήσεις στο Αιγαίο, ελεύθερες πλέον από αναχαιτίσεις και άλλα εμπόδια. Ώστε να δικαιώσει το σύνθημα της (υποτίθεται αριστερής) νεολαίας ότι το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του και όχι στην Ελλάδα σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και τις Διεθνείς Συνθήκες που επικαλέστηκε τόσες φορές ο Έλληνας πρωθυπουργός και ενώπιον του Ερντογάν. Με δυο λόγια αποδεχτήκαμε να συζητήσουμε όλες τις μονομερείς τουρκικές απαιτήσεις χωρίς καν να ζητήσουμε το παραμικρό αντάλλαγμα. Η απορία «γιατί πήγε ο Τσίπρας στην Τουρκία» απαντήθηκε. Γιατί, όμως, τόση προθυμία από τον Έλληνα πρωθυπουργό;
Πολιτικοί παρατηρητές απέδιδαν τη βιασύνη του Έλληνα πρωθυπουργού σε ένα νέο στοιχείο που έγινε γνωστό πρόσφατα και προκάλεσε αμερικανική παρέμβαση:
Το νέο στοιχείο είναι ο εντοπισμός τεράστιου κοιτάσματος φυσικού αερίου στο Οικόπεδο 10 στην Κύπρο, εκμετάλλευσης Έξον Μόμπιλ. Οι αρμόδιοι εκτιμούν ότι είναι το μεγαλύτερο κοίτασμα που έχει ποτέ ανακαλυφθεί έως τώρα. Το πιο σημαντικό είναι ότι έχουν την υποψία πως επικοινωνεί με ρωσικά κοιτάσματα. Η απλή υποψία ότι τα δυο κοιτάσματα συνδέονται αρκεί για να αποκτήσει το θέμα διεθνείς διαστάσεις, περίπλοκες και προφανώς επικίνδυνες με την Ελλάδα και την Τουρκία μπλεγμένες σε θανάσιμο χορό.
Η ανακάλυψη του κοιτάσματος ώθησε, λοιπόν, τις ΗΠΑ να ζητήσουν από τον Έλληνα πρωθυπουργό να επισπεύσει για να συζητήσει με τον Ερντογάν όλες τις εκκρεμότητες και να αναζητηθεί λύση με το επιχείρημα ότι ο καθένας μπορεί να βγει κερδισμένος. Και αυτοί που έχουν νόμιμα δικαιώματα και αυτοί που ισχυρίζονται ότι δικαιούνται χωρίς να έχουν τίτλους νομιμότητας. Εδώ τσαλαβουτάνε και τσαλαπατάνε κυβερνήσεις και χώρες για το τίποτα, πόσο μάλλον όταν το χρήμα αναμένεται να ρεύσει άφθονο.
Η εικόνα, λοιπόν, παρουσιάζεται ως εξής: Ο Τσίπρας έχει οδηγίες από τις ΗΠΑ και ο Ερντογάν έχει οικονομικά προβλήματα για τα οποία ευθύνονται και οι ΗΠΑ. Ο Ερντογάν έχει γίνει κολλητός (τρόπος του λέγειν…) με τη Ρωσία και ο Τραμπ νευριάζει γιατί αν οι ΗΠΑ έχαναν την Τουρκία η ζημιά θα ήταν μεγαλύτερη από την απώλεια της Ουκρανίας για τη Ρωσία. Ο Τραμπ πιστεύει, ίσως, ότι αν δώσει κάτι, πχ στο Αιγαίο (που έτσι κι αλλιώς δεν είναι δικό του) θα πουλήσει εξυπηρέτηση στον Ερντογάν και αυτός θα εγκαταλείψει τους Ρώσους. Ένα τέτοιο λάθος θα φανεί σύντομα. Ο Τσίπρας δεν του μένει παρά να ελπίζει ότι θα του πέσει το λαχείο.
Το ενεργειακό σε σχέση με το Κυπριακό αναφέρθηκαν ως επίκαιρα ζητήματα αλλά γενικώς και αορίστως. Ωστόσο πριν να φύγει ο Τσίπρας για την Τουρκία αναρτήθηκε (για λίγη ώρα) είδηση στο διαδίκτυο ότι ο Ερντογάν ίσως αναγνωρίσει, ως ενιαία οντότητα, την Κυπριακή Δημοκρατία! Το υπονοούμενο είναι ότι έχουν γίνει παρασκηνιακά συζητήσεις, προχωρημένες, για να ικανοποιηθούν, υποτίθεται, όλες οι πλευρές. Να ικανοποιηθεί, δηλαδή, ο Τούρκος εισβολέας. Η εν λόγω διαρροή τάζει διαμάντια σε απελπισμένους κυνηγούς θησαυρών τόσο ηλίθιους που είναι αμφίβολο αν έστω βλέπουν το τυρί και σίγουρα δεν βλέπουν τη φάκα. Προβλέπω, σε κάθε περίπτωση, ότι το κοίτασμα θα απομακρύνει και την Τουρκία και την Ελλάδα ώστε να μείνει η Κύπρος «ελεύθερη κι ωραία», μονοζωνική, διζωνική, τριζωνική, δηλαδή τόσα ζωνάρια ώστε να μην μπορεί να καταλογιστούν ευθύνες, όλοι να μουρμουρίζουν αλλά κανείς να μην αντιδρά, να πάρει ο καθένας το γλυκό του και να κάτσει στο σκαμνί του, ίσως για μερικούς το σκαμνί του κατηγορούμενου… Και η Κύπρος να μείνει στα χέρια των νταβατζήδων που κανόνισαν και την εισβολή και τη μακρόχρονη κατοχή. Με την ευκαιρία, ο Τσίπρας έκανε και «πολιτικό/θρησκευτικό τουρισμό», επισκέφθηκε την Αγιά Σοφιά και τη Χάλκη. Το εισιτήριο εισόδου θα εξαργυρωθεί εν καιρώ.
Αν για τη Μακεδονία ο Σόρος έριξε μερικά ψωροεκατομμύρια, οι ΗΠΑ μοιράζουν υποσχέσεις για πακτωλό του κοιτάσματος (πουλάνε το τομάρι της αρκούδας πριν καν τη δούμε…) στους πεινασμένους Τούρκους, Έλληνες και σε όποιον άλλο προλάβει, οι υποσχέσεις δεν κοστίζουν. Κόστος έχει η βλακεία, με το παράδοξο ότι ενώ η μεγάλη ποσότητα ρίχνει τις τιμές κάθε προϊόντος, στην περίπτωση της βλακείας όσο αυτή αυξάνει και καταλαμβάνει χώρο, χώρες και ανθρώπους, τόσο την πληρώνεις πιο ακριβά στο ταμείο όταν πας να εξαργυρώσεις. Για παράδειγμα έστω ότι το κοίτασμα είναι τεράστιο και έστω ότι συγγενεύει με το ρωσικό. Αν, δηλαδή, αντλείς από το ένα ζημιώνεις το άλλο. Το πλήγμα στη Ρωσία είναι προφανές και τρέχα να βρεις το δίκαιο. Μπορείς, όμως, να βρεις μπελάδες πολύ μεγαλύτερους για ένα κοίτασμα που δεν ξέρεις ούτε σε ποιον ακριβώς ανήκει ούτε πόσο μεγάλο είναι και όπου το μόνο βέβαιο είναι πως εσύ ο ίδιος δεν μπορείς ούτε καν να το αγγίξεις είτε παράνομος Τούρκος είσαι είτε νόμιμος Κύπριος ή Έλληνας. Αυτά επιπολαίως και χωρίς εμβάθυνση.
Για τρίτη συνεχή Κυριακή θυμίζω τα λόγια του Π. Κονδύλη ότι η ελίτ της χώρας ξεπουλάει την ίδια τη χώρα για να διατηρηθεί στην Εξουσία. Η επανάληψη δεν οφείλεται σε έλλειψη έμπνευσης. Απλώς καταγράφω την εκκωφαντική σιωπή, όπως συμβαίνει στις κηδείες.
