Διάβαζα στην Εφημερίδα των Συντακτών της Πέμπτης 7 Μαΐου ένα σχόλιο στην στήλη της “Παρασκήνια” και έτριβα τα μάτια μου.
Αναφέρομαι σε δηλώσεις του Δήμαρχου Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Χρήστου Βρεττάκου, σχετικά με τον χώρο των Λιπασμάτων, όπου, αν οι δηλώσεις αυτές καταγράφονται σωστά, ο Δήμαρχος αποδίδει σε “προσωπική“, τάχα, “επιθετική παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα, που ενοχλούσε πολλούς το ότι 86 στρέμματα δίπλα στην θάλασσα, δίνονταν μετά από δεκαετίες στους ανθρώπους“.
Και οι πιο “φανατικοί” του “βαθέως” ΣΥΡΙΖΑ στο Κερατσίνι και την Δραπετσώνα γνωρίζουν άριστα ότι εκείνος, που ως υπουργός στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με πρωτοβουλία του και με μύριες αντιδράσεις επέβαλλε κανονιστική ρύθμιση που ξεκίνησε το “ξήλωμα” από τον χώρο της απείρου κάλλους, παραθαλάσσιας πρώην λιμενοβιομηχανικής ζώνης (Λιπάσματα), των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων που διατηρούσαν “ιδιοκτησίες” και σχεδίαζαν υπεραξίες τσιμεντοποίησης αμύθητης αξίας, ήταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν γνώριζε, τότε, ούτε που πέφτουν τα Λιπάσματα και κανείς δεν διανοείτο στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να τα βάλει ποτέ με μεγάλα τραπεζικά και πετρελαϊκά εταιρικά συμφέροντα, κάτι άλλωστε που δεν έκαναν ποτέ, αντίθετα τα εξυπηρετούσαν προκλητικά, ενώ, παρά τις αντίθετες δεσμεύσεις τους, παρέδωσαν πλήρως και με χαριστικούς αντισυνταγματικούς όρους, όλο το λιμάνι του Πειραιά μέχρι το Πέραμα, βορρά στην Cosco, που αποτελεί πλέον κράτος εν κράτει στον Πειραιά.
Και αν στη συνέχεια, μετά την πρωτοβουλία Λαφαζάνη, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υποχρεώθηκε να προχωρήσει κάπως, με μεγάλες, όμως, αντιφάσεις, οπισθοχωρήσεις και καθυστερήσεις, στο δρόμο που άνοιξε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, αυτό οφείλονταν στο ότι πολιτικά ήταν αδύνατον, πλέον, να κάνουν πίσω, χωρίς να εξευτελιστούν και χωρίς ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας να υποστούν ένα τεράστιο πολιτικό κόστος.
Είναι βέβαιο ότι ο Π. Λαφαζάνης δεν περιμένει εύσημα από κανένα. Έκανε το χρέος του όπως το εννοούσε και το έκανε όχι μόνο από κυβερνητικές θέσεις αλλά και μέσα στο κίνημα, από τότε που με πολλούς άλλους ίδρυσε από το 2000, ως βουλευτής Β’ Πειραιά, την Παμπειραϊκή Επιτροπή για τη μετατροπή του χώρου των Λιπασμάτων σε χώρο πρασίνου, κοινωφελών δραστηριοτήτων, αθλητικής και πολιτιστικής παρέμβασης και πρόσβασης των πολιτών στη θάλασσα. Και αυτά στο πλαίσιο του αγώνα για ένα λιμάνι δημόσιο, ανασυγκροτημένο με αναπτυξιακό και κοινωνικό ρόλο σε όφελος του Πειραιά και της πατρίδας μας και όχι ένα λιμάνι φέουδο ξένων συμφερόντων, τα οποία έχουν μετατρέψει σε παροικία τους την ζώνη του Πειραιά.
Αν, όμως, ο Π. Λαφαζάνης δεν περιμένει εύσημα, αυτό που όλοι απαιτούμε είναι να σταματήσει μια υπόθεση, όπως αυτή της ανάπλασης των Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα, για την οποία αγωνίστηκαν και μόχθησαν με ανυστεροβουλία και κόστος πολλοί και οι περισσότεροι αφανείς, να θέλουν κάποιοι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να την οικειοποιηθούν ως “πολιτική προίκα” και ως αντίβαρο στα κυβερνητικά εγκλήματά τους.
Κ.Μ
