Ο Μιχάλης Μητσός, για όσους δεν γνωρίζουν, κρατάει την αξιόλογη στήλη «Αγιογραφίες» στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ.
Διαβάζω, συνήθως, τον Μιχάλη Μητσό, παρότι βρισκόμαστε σε αρκετά διαφορετικές όχθες και τον διαβάζω γιατί κάνει συχνά οξυδερκείς παρατηρήσεις και εύστοχες διαπιστώσεις για πρόσωπα και καταστάσεις σε μια πολιτική ζωή που, δυστυχώς, όλο και περισσότερο ξεπέφτει και παρακμάζει, μαζί φυσικά με την δημοσιογραφία αλλά και την αρθρογραφία.
Γράφω αυτό το σημείωμα όχι γιατί ο Μιχάλης Μητσός χαρακτηρίζει ως «ακραία τοποθέτηση ενός εκκεντρικού τύπου» το γεγονός, ότι ο Παν. Λαφαζάνης ονόμασε «πραξικόπημα» τα όσα ακολούθησαν το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, με αρχιτέκτονες τους Τσίπρα και Παυλόπουλο και «υπόλογη» όλη την κυρίαρχη πολιτική τάξη, που το κουκούλωσε.
Δεν γράφω, επίσης, το σημείωμα αυτό γιατί ο Μιχάλης Μητσός χαρακτηρίζει ως «ακραία τοποθέτηση εκκεντρικού τύπου» το γεγονός, που παραποιήθηκε αρκετά, ότι ο Παν. Λαφαζάνης, σε απάντηση σχετικής ερώτησης, είπε πως πρότεινε στην κυβέρνηση, μετά το δημοψήφισμα και ως απάντηση στον εκβιασμό από ΕΕ και ΕΚΤ, το πέρασμα στο εθνικό νόμισμα. Ο Παν. Λαφαζάνης εξήγησε με την ίδια πρότασή του, ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να τυπώσει νέες δραχμές, αξιοποιώντας, για την σχετική μετάβαση στη νέα νομισματική τάξη, υπαρκτά αποθεματικά στην χώρα, εννοώντας τη νόμιμη αξιοποίηση μικρού μέρους των αποθεματικών σε ευρώ της ΕΚΤ, που βρίσκονταν στο δίκτυο της Τράπεζας της Ελλάδας.
Όλα τούτα μπορούν να καταγραφούν ως σχολιασμοί ενός διαφωνούντος με τον Λαφαζάνη αρθρογράφου, αν και η ο χαρακτηρισμός ως πραξικοπήματος της μετατροπής του δημοψηφισματικού ΟΧΙ σε ΝΑΙ, όχι μόνο δεν είναι ακραίος, προερχόμενος από κάποιον «εκκεντρικό» χαρακτήρα, αλλά μάλλον αρκετά μετριοπαθής. Προσωπικά θα έλεγα κάτι πολύ βαρύτερο για κάτι που θα έπρεπε να είχε προκαλέσει σάλο και να είχε επισύρει κακουργηματικές διώξεις, αν και δεν είναι εύκολο να βρεις την κατάλληλη διατύπωση για περισσότερη έμφαση.
Το παράταιρο με την επιφυλλίδα του Μιχάλη Μητσού είναι καταρχήν ότι ακόμα και σήμερα ισχυρίζεται ότι αυτά που ο Παν. Λαφαζάνης έλεγε για το εθνικό νόμισμα δεν ήταν καθόλου εκκεντρικά πριν τρία χρόνια και ότι η τότε κυβέρνηση δεν έβλεπε καθόλου αρνητικά τέτοιες ιδέες. «Το αλήστου μνήμης δημοψήφισμα οργανώθηκε με φόντο την σύγκρουση και, αν χρειαζόταν, την ρήξη με την Ευρώπη», ισχυρίζεται ο κ. Μητσός, εμμένοντας περιέργως κι αυτός, όπως και όλο το παλιό κατεστημένο σύστημα, να βλέπει ακόμα και σήμερα τον Αλ. Τσίπρα και τους παρατρεχάμενούς του, κολλημένους σε μια αντι-ευρώ λογική, κάτι που ποτέ δεν υπήρξε.
Μεγάλη υπερβολή, Μιχάλη Μητσέ. Δυστυχώς, ο Αλ. Τσίπρας ποτέ δεν φλέρταρε με την ιδέα της ρήξης με την ευρωζώνη και την ΕΕ. Αν άφηνε να εννοηθεί κάτι τέτοιο, το έκανε μόνο για εσωκομματικές σκοπιμότητες και για βλακώδεις διαπραγματευτικούς λόγους. Αν κάποιοι ήλπιζαν σε κάποια ρήξη του Τσίπρα με την ευρωζώνη, την ήλπιζαν μάλλον ως «ατύχημα» και όχι ως σοβαρό υπό σκέψη ενδεχόμενο. Σήμερα, επίσης, μάλλον έχει γίνει αντιληπτό, ότι το δημοψήφισμα το επιχείρησε ο Αλ. Τσίπρας, όχι για να προχωρήσει σε κάποια ρήξη με την ΕΕ, αλλά με την βεβαιότητα ότι θα το χάσει ή θα το κερδίσει οριακά, έτσι ώστε να το χρησιμοποιήσει ως «εύλογο» πρόσχημα για να απεμπλακεί από τις αντιμνημονιακές δεσμεύσεις του.
Στο σημείο, όμως, που ο Μιχάλης Μητσός φεύγει εκτός ελέγχου είναι στο τέλος του σημειώματός του. Είναι εκεί που ενδίδει στην ευτελή προπαγάνδα εκείνου του καιρού, η οποία δυστυχώς συνεχίζεται και αποδίδει στον Λαφαζάνη «σχέδιο εισβολής στο Νομισματοκοπείο και αρπαγής του τραπεζικού αποθέματος της Τράπεζας της Ελλάδας για την πληρωμή μισθών και συντάξεων μετά την επιβολή των capital controls».
Όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, σχέδιο Λαφαζάνη για εισβολή στο Νομισματοκοπείο δεν υπήρξε ποτέ και είναι αποκύημα νοσηρής φαντασίας προκειμένου να υπηρετηθούν χαμερπείς σκοπιμότητες.
Ο Λαφαζάνης μπορεί να έχει καταγωγή από τον Μήτρο Λαφαζάνη, εκ των «ιπποτών των ορέων» εκείνου του καιρού, αλλά δεν έχει την παραμικρή σχέση με προτάσεις «εισβολής» και «αρπαγής».
Αυτό που πρότεινε, τότε, ο Λαφαζάνης στον Αλ. Τσίπρα, μεταξύ πολλών εναλλακτικών δυνατοτήτων, ήταν να αξιοποιήσει νομίμως η κυβέρνηση ένα μικρό μέρος των αποθεματικών σε ευρώ που είχε στην Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ύψους, περίπου 20-22 δισ. ευρώ, προκειμένου να υπάρξει ασφαλής γέφυρα για την μετάβαση στο εθνικό νόμισμα.
Το πέρασμα, τότε, στο εθνικό νόμισμα, ήταν το μόνο εργαλείο για να απαντήσει η Ελλάδα στον πρωτοφανή εκβιασμό ΕΕ και ΕΚΤ, για να γίνει σεβαστό το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και για να μπει η χώρα σε τροχιά εφαρμογής του αυθεντικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και όχι στην θηλιά του τρίτου μνημονίου.
Τα αποθεματικά αυτά της ΕΚΤ, που ήταν διασκορπισμένα στο δίκτυο της Τράπεζας της Ελλάδας και όχι σε κανένα Νομισματοκοπείο, θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν με πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου ως δάνειο, με το νόμιμο επιτόκιο της ΕΚΤ.
Μια τέτοια κίνηση, μετά από απόφαση της τότε ελληνικής κυβέρνησης, δεν είχε καμία σχέση, κ. Μητσέ, με «ριφιφί στο Νομισματοκοπείο» ούτε με «εισβολή» και «αρπαγή», αλλά με την εύλογη προσπάθεια μιας μικρής χώρας να αποφύγει με ρεαλιστικό και υλοποιήσιμο τρόπο τον στραγγαλισμό, τον εξευτελισμό και την αποικιοποίηση, την οποία βιώνουμε.
Γι’ αυτό κιόλας αυτή η πρόταση Λαφαζάνη προκάλεσε πανικό και εφιάλτες σε όλα τα κατεστημένα κέντρα: στην Τράπεζα Ελλάδας, στην πραξικοπηματική Προεδρία της Δημοκρατίας, στα οικονομικά κέντρα της ολιγαρχίας, στην μιντιοκρατία, στην μνημονιακή αντιπολίτευση κλπ., τα οποία κίνησαν γη και ουρανό για να την θάψουν και να την συκοφαντήσουν.
Και βεβαίως αυτή η πρόταση όχι μόνο απορρίφθηκε μετ’ επαίνων από τον Τσίπρα και τους περί αυτόν «ευρω-λάτρες», υπονομευτές κάθε προσπάθειες να τηρηθούν οι προγραμματικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ (Δραγασάκης, Σταθάκης, Τσακαλώτος κλπ. κλπ.), αλλά και παραμορφώθηκε και συκοφαντήθηκε σκαιότατα τόσο η ίδια όσο και κυρίως ο Παν. Λαφαζάνης.
Περιττό να τονίσω ότι αν η βασική γραμμή πλεύσης και κατεύθυνσης του Λαφαζάνη είχε γίνει τότε δεκτή, μαζί με την υλοποίηση και της συμφωνίας Λαφαζάνη – Novak στην Πετρούπολη για την κατασκευή στο ελληνικό έδαφος μεγάλου αγωγού διέλευσης ρωσικού φυσικού αερίου, σήμερα η Ελλάδα, θα είχε κατακτήσει την κυριαρχία της και ως ανεξάρτητη χώρα, θα είχε ξεφύγει από την κρίση, θα είχε μπει σε τροχιά ταχείας ανάπτυξης και θα ήταν αληθινά ασφαλής και, σίγουρα, πολύ πιο ασφαλής έναντι εξωτερικών πιέσεων και απειλών.
Δυστυχώς, όμως, για άλλη μια φορά η επιλογή του πραξικοπήματος σε βάρος της λαϊκής βούλησης και σε βάρος της Ελλάδας, που πρέπει να μείνει οικόπεδο και προτεκτοράτο, επικράτησε ενάντια στην δημοψηφισματική εντολή.
Ο Μιχάλης Μητσός μπορεί να χαρακτηρίζει όπως νομίζει τον Παν. Λαφαζάνη, αλλά οι προτάσεις του τελευταίου και οι προτάσεις του Αριστερού Ρεύματος τότε και της ΛΑ.Ε σήμερα είναι οι μόνες εναλλακτικές, συγκροτημένες, ρεαλιστικές απέναντι σε ένα σύστημα που παρακμάζει, όζει και σπρώχνει την χώρα σε έναν κατήφορο χωρίς ελπίδα και τέλος.
Το δράμα επιτέλους πρέπει να τελειώσει!
Ν.Ζ
Στη συνέχεια η Iskra παραθέτει ολόκληρη την επιφυλλίδα του Μιχάλη Μητσού:
Ακρότητες
Του Μιχάλη Μητσού
Τα όσα ακολούθησαν το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 ήταν πραξικόπημα, είπε. Αρχιτέκτονες του πραξικοπήματος ήταν ο Τσίπρας και ο Παυλόπουλος, είπε. Υπόλογη είναι όλη η κυρίαρχη πολιτική τάξη επειδή συνηγόρησε στο πραξικόπημα κι ύστερα το κουκούλωσε, είπε. Αλλά το καλύτερο το φύλαγε για το τέλος: «Προφανώς στην Ελλάδα θα τυπώναμε νέες δραχμές, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν αποθεματικά για να υπάρξει αντίκρισμα».
Τα παραπάνω αποσπάσματα από μια συνέντευξη στο Θέμα 104,6 μοιάζουν με μια ακραία τοποθέτηση ενός εκκεντρικού τύπου. Και από μια άποψη είναι κιόλας. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης όμως λέει τέτοιες εκκεντρικότητες εδώ και 25 χρόνια. Από τότε που ίδρυσε το Αριστερό Ρεύμα στο εσωτερικό του τότε Συνασπισμού, το 1992, κατηγορεί τα κόμματα ότι έχουν μετατρέψει το πολίτευμα σε μια «ιδιότυπη δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα», υποστηρίζει ότι η χρεοκοπία δεν είναι κατ’ ανάγκη καταστροφική, θέλει την κρατικοποίηση των τραπεζών και τάσσεται υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Αυτά πιστεύει, αυτά λέει. Στο κάτω κάτω είναι συνεπής.
Αυτές οι απόψεις, όμως, και αυτά τα σενάρια, δεν ήταν καθόλου εκκεντρικά, περιθωριακά ή ακραία πριν από τρία χρόνια. Όχι μόνο επειδή ο Λαφαζάνης ήταν υπουργός. Αλλά επειδή η κυβέρνηση στην οποία μετείχε δεν έβλεπε κατ’ ανάγκη αρνητικά τέτοιες ιδέες. Το αλήστου μνήμης δημοψήφισμα οργανώθηκε με φόντο τη σύγκρουση, και αν χρειαζόταν τη ρήξη, με την Ευρώπη. Οι συνέπειες αυτής της ρήξης ήταν γνωστές. Αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τον Πρωθυπουργό να καλεί τους πολίτες να βροντοφωνάξουν ένα περήφανο Όχι στα τελεσίγραφα.
Όχι, όχι, ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν υπέρ της εξόδου από το ευρώ. Ούτε άλλωστε ο Βαρουφάκης, έκδοση IOU ήθελε εκείνος, όπως και ο συνασπισμός που κυβερνά σήμερα την Ιταλία. Στο ίδιο αποτέλεσμα όμως οδηγούσε η πολιτική τους. Με τη βοήθεια διαφόρων ψευδοδιανοουμένων και οικονομολόγων της συμφοράς, η κοινωνία άρχισε να εξοικειώνεται με αυτό το ενδεχόμενο. Άκουγες δεξιά κι αριστερά ότι δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε αν γυρίσουμε στη δραχμή, ίσα ίσα θα αποκτήσουμε την ανεξαρτησία μας και θα πάρουμε πίσω την εθνική μας υπερηφάνεια. Δεν ήθελε πολύ για να γίνει το κακό. Αν μάλιστα η κατάσταση στην Ευρώπη ήταν τότε όσο χαώδης είναι σήμερα, κανείς δεν ξέρει τι θα είχε συμβεί.
Να μην τα ξεχνάμε: ο συμπαθής Λαφαζάνης, με τις εκκεντρικές ιδέες, είχε παρουσιάσει σε κυβερνητική σύσκεψη σχέδιο εισβολής στο Νομισματοκοπείο και αρπαγής του χρηματικού αποθέματος της Τραπέζης της Ελλάδος για την πληρωμή μισθών και συντάξεων μετά την επιβολή των capital controls. Εκτοτε βέβαια μεσολάβησαν πολλά, εκείνος αποχώρησε, ίδρυσε κόμμα και εξακολουθεί να ονειρεύεται την επανάσταση, οι άλλοι μετάνιωσαν, έκαναν κωλοτούμπα, ευθυγραμμίστηκαν, ωρίμασαν.
Σήμερα μιλούν ελάχιστοι πια για τη δραχμή και παρόμοιες ακρότητες. Αλλά η κάθαρση δεν έχει γίνει, η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή το απέδειξε για μια ακόμη φορά.
*Πηγή: tanea.gr (από την έντυπη έκδοση των ΝΕΩΝ, 6/7/2018).