Στην πρώτη του ανταπόκριση για το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών ο οικονομικός ανταποκριτής της ναυαρχίδας του συντηρητικού γερμανικού τύπου, της εφημερίδας Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ), Tobias Piller πλέκει το εγκώμιο του νεοεκλεγέντος Κυριάκου Μητσοτάκη. Σε μια προσπάθεια να τον απαλλάξει από την κακή φήμη που έχουν οι εκπρόσωποι της ελληνικής πολιτικής τάξης στις γερμανικές ελίτ εξουσίας, τον περιγράφει ως ένα “outsider” που κατόρθωσε να κερδίσει τις εσωκομματικές εκλογές και στη συνέχεια να οδηγήσει τους συντηρητικούς πάλι στην εξουσία. Το άρθρο πλέκει σε γενικές γραμμές το εγκώμιο του κ. Μητσοτάκη και φανερώνει την ευμένεια με την οποία οι συντηρητικές γερμανικές ελίτ υποδέχτηκαν τη νέα αλλαγή στην Αθήνα.
Η γερμανική πλευρά, με πρώτη και καλύτερη την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ , εκφραζόταν στην καλύτερη περίπτωση με δυσπιστία απέναντι στους εκπροσώπους της ελληνικής συντηρητικής πολιτικής τάξης. Αρχής γενομένης από τον Αντώνη Σαμαρά και καταλήγοντας στον Κώστα Καραμανλή. Οι Γερμανοί συντηρητικοί γνώριζαν και γνωρίζουν με ποιους έχουν να κάνουν. Ούτε έκρυβαν τη δυσπιστία τους απέναντι στους ομοϊδεάτες τους της Αθήνας. Αντίθετα ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να βασίζεται στις παραδοσιακές οικογενειακές σχέσεις με τον γερμανικό παράγοντα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διατηρούσε άριστες σχέσεις με την ηγεσία του Φιλελεύθερου Κόμματος και προσωπικώς με τον μακροχρόνιο ηγέτη του Χανς Ντήτριχ Γκένσερ. Συνέπεσε δε η θητεία του κ. Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία με τις μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και την αναδιάταξη του διεθνοπολιτικού χάρτη σε παγκόσμιο επίπεδο. Μεταξύ άλλων σχετιζόταν και με εκείνες τις αλλαγές που αφορούσαν την επανένωση της Γερμανίας (Συμφωνία «Δύο συν τέσσερις») και την τακτοποίηση διαφόρων διπλωματικών εκκρεμοτήτων που αφορούσαν και την Ελλάδα (ζήτημα γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων).
Στην προσπάθειά του να εκθειάσει ο οικονομικός ανταποκριτής της FAZ τον κ. Μητσοτάκη «αδειάζει» και τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και την κυβέρνηση του χωρίς κανένα πρόσχημα και αποδίδει τις ευθύνες της ελληνικής χρεωκοπίας σε αυτόν και τους συνεργάτες του.
Ο Tobias Piller διατυπώνει ευθέως την άποψη-καταγγελία του: «Οι συντηρητικοί είχαν οδηγήσει από το 2004 έως το 2009, με την σπάταλη πολιτική τους των πελατειακών σχέσεων , τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδος σε μια τροχιά καταστροφής, η οποία κατέληξε τελικώς το 2009 στην ελληνική κρίση». Δεν έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια πιο ξεκάθαρη διατύπωση από την παραπάνω, η οποία να αποδίδει με τέτοιο ευθύ τρόπο την πολιτική ευθύνη για την οικονομική καταστροφή της Ελλάδας στον Κώστα Καραμανλή και στους συνεργάτες του.
Είναι προφανές ότι οι γερμανικές ελίτ εξουσίας ελπίζουν και υπολογίζουν στην ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον κ. Μητσοτάκη. Η «οικογένεια» του δεν είναι άγνωστη στην Γερμανία και τα νήματα που τη συνδέουν με το Βερολίνο και τα εκεί πολιτικά και οικονομικά κέντρα ισχύος εξακολουθούν να είναι σημαντικά. Και δεν περιορίζονται στην Siemens.
Ο Γερμανός δημοσιογράφος αποδίδοντας την ευθύνη της ελληνικής οικονομικής καταστροφής και της χρεοκοπίας της χώρας στον Κώστα Καραμανλή και στους συνεργάτες του δεν επιχειρεί μόνο να ενισχύσει το profile του κ. Μητσοτάκη στην γερμανική κοινή γνώμη δυσφημίζοντας τους Έλληνες «συντηρητικούς» προκατόχους του. Διατυπώνει ευθέως και με σαφήνεια αυτό που είναι γνωστό σε όλους όσοι ασχολούνται με το «ελληνικό πρόβλημα». Και αυτό δεν είναι άλλο από τον κοινό πλέον τόπο σε όλους τους αναλυτές και σε όλη την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη, ότι δηλαδή ο Κώστας Καραμανλής και οι κυβερνήσεις του ήταν αυτοί που έθεσαν την Ελλάδα σε εκείνη την οικονομική και πολιτική τροχιά η οποία με το ξέσπασμα της κρίσης οδήγησε στη χρεοκοπία της χώρας.
Αυτός ο Κώστας Καραμανλής είναι ενδεικτική περίπτωση της ελληνικής συντηρητικής οικογενειοκρατικής πολιτικής τάξης: ανώριμος και ανεύθυνος με μειωμένη αίσθηση πολιτικής και πατριωτικής ευθύνης. Συγκαλύπτει την πολιτική ανικανότητά του και την εμφανή παιδιάστικη δειλία του για ανάληψη των όποιων ευθυνών του πίσω από μια επιτηδευμένη δημόσια σιωπή: το κακομαθημένο παιδάκι που θύμωσε και δε μας… μιλάει. Δεν αποσύρεται από το κοινοβούλιο, αλλά συνεχίζει να καταλαμβάνει μια θέση που θα μπορούσε να παραγάγει κοινοβουλευτικό έργο εάν περνούσε στα χέρια ενός καινούργιου πολιτευτή, στερεί την εκλογική περιφέρεια της Θεσσαλονίκης από νέο πολιτικό «αίμα» και για το μόνο που φροντίζει είναι η αναπαραγωγή της «οικογένειας» στα δημόσια πράγματα του τόπου. Ήδη ένας ακόμη διάδοχος της δυναστείας από το Κιούμπιοϊ έχει στρογγυλοκαθίσει στα έδρανα της Βουλής και πριμοδοτήθηκε από τον κ. Μητσοτάκη με ένα υπουργείο στο πλαίσιο των ισορροπιών εξουσίας μεταξύ των δύο οικογενειών. Οι «οικογένειες» δεν αλληλοσπαράσσονται, ούτε εκδικούνται η μία την άλλη. Παρόμοια συναισθήματα φροντίζουν να τα εκτονώνουν σε άλλους. [Βλ. το άρθρο στο Διαδίκτυο, Όμηρος Ταχμαζίδης, Ο κ. Μητσοτάκης εκδικείται την Θεσσαλονίκη;]
Θα κλείσω με μια γενικότερη παρατήρηση, που αφορά και στον κ. Καραμανλή. Η δεξιά οικογενεικοκρατική κάστα και όσοι μικροαστοί τους μιμούνται στον ευρύτερο δεξιό συντηρητικό πολιτικό φάσμα προβάλλουν συνεχώς τους επιστημονικούς τίτλους, ωσάν να επρόκειτο για τίτλους ευγενείας, και την επαγγελματική και διοικητική εμπειρία τους για να ενισχύσουν το δημόσιο προφίλ τους. Ωστόσο τα διάφορα φανταχτερά μπιχλιμπίδια κοινωνικής εμπειρίας και τυπικής επιστημονικής κατάρτισης δε μπορούν να φενακίσουν την πραγματικότητα. Οι γόνοι στερούνται επιστημονικού και πνευματικού βάθους. Για αυτό δεν αρθρογραφούν σε εφημερίδες και περιοδικά, δεν εκφέρουν δημοσίως άποψη για πιο ειδικά ζητήματα, ακόμη και για εκείνα που υποτίθεται άπτονται του επιστημονικού αντικειμένου των σπουδών τους, δεν γράφουν ποτέ βιβλία. Ούτε καν αυτοβιογραφικού περιεχομένου, ούτως ώστε να αφήσουν κάποια παρακαταθήκη εμπειριών στις επόμενες γενιές πολιτικών. Η συγγραφή αυτοβιογραφιών είναι μια συνηθισμένη πρακτική στις «κανονικές» και «πολιτισμένες» χώρες από τους εκεί πολιτικούς. Εδώ στη χώρα όπου θάλλει ακόμη η οικογενειοκρατία και η «αναξιοκρατία» – δανειζόμαστε το γλωσσάρι του ελληνικού συντηρητισμού για να γίνουμε πιο κατανοητοί και να αναδείξουμε τον κυνισμό και την υποκρισία του – οι γόνοι περιπίπτουν σε δημόσια σιωπή, όταν επιτελέσουν τις φιλοδοξίες τους, όταν η ανικανότητά τους φανερωθεί και στους πιο αφελείς. Και ας καμώνονται κάποιοι ότι εξακολουθεί να αποτελεί «εθνικό κεφάλαιο» ένα άτομο μειωμένης πολιτικής και κοινωνικής αντίληψης και ικανοτήτων που δεν μπορεί καν να απολογηθεί για τα πεπραγμένα του. Ένα άχρηστο «εθνικό κεφάλαιο»…
Η καταστροφή της χώρας έχει διεύθυνση κομματικού φορέα και ονοματεπώνυμο δράστη… Ο οικονομικός ανταποκριτής της Frankfurter Allgemeine δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να ρίξει συμβολικά στον κάλαθο των αχρήστων εκείνους τους ομοϊδεάτες του «συντηρητικούς» που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 2004-2009…
Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι μέλος του Ε.Γ. της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής»
