Πολλοί απορούν γιατί πήγε ο πρωθυπουργός Τσίπρας να μιλήσει στο συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD) στο Βερολίνο. Γιατί δεν πήγε κάπου αλλού πιο κοντά στην δική του φερόμενη ως ιδεολογία και πολιτική ένταξη. Δεν ήταν κι αυτός που κατηγορούσε τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες ότι μαζί με τη δεξιά ποδηγετούν την Ευρώπη;
Τι άλλαξε έκτοτε και τρέχει να δηλώσει παρουσία;
Ίσως επειδή αισθάνεται ήδη «άστεγος». Διότι προφανώς δεν τον θέλει κανείς άλλος, ούτε από τα αριστερά του, ούτε από τα δεξιά του.
Προσπαθεί να βρει πολιτικό χώρο ένταξης του κομματιδίου που θα του απομείνει μετά της εκλογές. Ακόμη και η νατοϊκή ευρωπαϊκή αριστερά του γύρισε την πλάτη, αντιλαμβανόμενη ότι μόνο να χάσει έχει συναλλασσόμενη με τον Τσίπρα, τον παγκοσμίως γνωστό πια ως «κωλοτούμπα».
Οι σοσιαλδημοκράτες όμως, καταρρέοντες με τη σειρά τους πανευρωπαϊκά, από τα μαλλιά τους προσπαθούν κι αυτοί να πιαστούν γι’ αυτό και τον δέχονται. Το αν θα τους βγει σε καλό θα δείξει. Στον Τσίπρα όμως η ένταξή του στο φυσικό του πολιτικό χώρο, δεν φαίνεται να τον βοηθάει και πολύ.
Εκείνο όμως που πέρα από όλα αυτά έχει σημασία ,είναι το τι είπε σε αυτό το συνέδριο αυτοθαυμαζόμενος, πείθοντας για το σύνδρομο της μεγαλομανίας του και ότι η ψευτιά έχει γίνει η ετέρα φύση του.
Προφανώς απευθύνθηκε στο εσωτερικό ακροατήριό του για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, διότι οι Γερμανοί, γνωρίζουν πολύ καλά το ποιον του ανθρώπου και πως τον χειρίστηκαν τις κρίσιμες για τη χώρα μας στιγμές.
Μας είπε λοιπόν με στόμφο: «Όταν εγώ βρέθηκα μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα που θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί ένας πρωθυπουργός, τον Ιούλη του 2015, αυτό που με βοήθησε να πάρω δύσκολες αποφάσεις, ήταν όταν με καθαρό μυαλό εκτίμησα τις συνέπειες που θα είχε η όποια πολιτική επιλογή στις κοινωνικές δυνάμεις που η αριστερά οφείλει να εκπροσωπεί και να υπερασπίζεται, και η σύγκριση ήταν τρομακτική. Διότι η Ελλάδα έφθασε στη χρεοκοπία εξαιτίας μιας συστηματικής κλοπής πλούτου και αγαθών από τους πολλούς προς όφελος μιας ελίτ που είχε καταφέρει να βγάλει το πλούτο της σε τράπεζες του εξωτερικού».
Φαίνεται ότι απευθύνεται σε λωτοφάγους ο κ. Τσίπρας και μας καλεί να ξεχάσουμε το «go back κυρία Μέρκελ», την κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο κι ένα άρθρο, το «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη», τα νταούλια και τις αγορές που θα χόρευαν πεντοζάλι και όλα τα άλλα θαυμαστά που έπεισαν τον κόσμο να τον ακολουθήσει. Τώρα θέλει να μας πείσει ότι όλα αυτά ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ τα επικαλείτο με θολωμένο το μυαλό. Ένα μυαλό που ξεκαθάρισε μόλις βρέθηκε μπροστά στα δύσκολα. Αυτό όμως θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει, πέρα από δειλία, σκέτη προδοσία, αρχών, αξιών, προταγμάτων, μα πάνω απ’ όλα προδοσία ενός ολόκληρου λαού. Ούτε λίγο, ούτε πολύ μας λέει ότι καλούσε τον λαό να τον ψηφίσει ευρισκόμενος ο ίδιος σε κατάσταση μέθης. Και οι Ευρωπαίοι φίλοι του (σοσιαλδημοκράτες και λοιποί) τον βοήθησαν να ξεμεθύσει.
Ας μάθει λοιπόν ο ελληνικός λαός να μην ψηφίζει τέτοιους που… μεθάνε εύκολα, έστω κι αν τώρα μας το «παίζουν» νηφάλιοι. Σε λίγο και μετά τις εκλογές πάλι «μεθυσμένοι» θα μας προκύψουν.
Συνέχισε όμως απτόητος ο Τσίπρας την παραληρηματική του ομιλία ως ακολούθως: «…Συνεπώς, η επιλογή της εξόδου από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, που σε κάποιους ακούγονταν εξόχως επαναστατική και αριστερή επιλογή, ήταν στη πραγματικότητα η επιλογή της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, προς όφελος αυτής της ελίτ. Μια βίαιη αναδιανομή πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Βιαιότερη από αυτή των μνημονίων της λιτότητας. Προτιμήσαμε λοιπόν τον δύσκολο συμβιβασμό. Δε χάσαμε όμως ποτέ το βασικό μας προσανατολισμό: Να σκεφτόμαστε σε κάθε μας βήμα για ποιους παλεύουμε. Για ποιους δίνουμε μάχες. Για ποιους διαπραγματευόμαστε σκληρά σε ένα αντίξοο ευρωπαϊκό περιβάλλον από πλευράς πολιτικών συσχετισμών. Και σήμερα αν αισθάνομαι ότι πετύχαμε και δικαιωθήκαμε για τις δύσκολες επιλογές μας δεν είναι μόνο γιατί αποφύγαμε αυτή την ολική καταστροφή την οποία σας περιέγραψα, ούτε μόνο ότι πετύχαμε να εξυγιάνουμε τα δημόσια οικονομικά και αντί ελλειμμάτων να έχουμε πλεονάσματα και διαρκώς πάνω από το στόχο».
Το γιατί η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα ήταν μια καταστροφική επιλογή για τα λαϊκά στρώματα δεν έκανε τον κόπο να μας το εξηγήσει. Ούτε γιατί τον στηρίζει η ελίτ -που τόσο καταγγέλει- στις επιλογές του.
Ούτε γιατί ακολουθώντας σαν το πιο πιστό σκυλί τους προκατόχους του, Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου, Βενιζέλο, Σαμαρά και τους τραπεζίτες Παπαδήμο και Στουρνάρα, έγινε -«ξεμέθυστος»- το απόλυτο παπαγαλάκι τους.
Δεν επρόκειτο λοιπόν περί δύσκολου συμβιβασμού, όπως ισχυρίζεται, αλλά για μεθοδευμένη εξαπάτηση του ελληνικού λαού.
Με περισσή αναίδεια και αυτοθαυμασμό, τολμάει να απευθύνεται από το εξωτερικό στον ελληνικό λαό και να λέει ότι δικαιώθηκε και πέτυχε στις δύσκολες επιλογές του. Και ποιες ήταν αυτές; Να οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή την ελληνική κοινωνία. Σε πιο βαθιά κρίση την οικονομία και να ξεπουλάει όσο-όσο όχι μόνο τα «ασημικά», αλλά και την ίδια μας την ιστορία, την ταυτότητα και τον πολιτισμό.
Τολμάει και μιλάει για δικαίωση και επιτυχία όταν:
Η ελληνική Οικονομία σήμερα βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από την εποχή της πρώτης επιβολής των μνημονίων. Πράγματι κι ενώ υποτίθεται ότι η χώρα βρίσκεται στη μεταμνημονιακή εποχή, όλοι οι κρίσιμοι συντελεστές της οικονομίας βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από εκείνη του 2010.
Το δημόσιο χρέος ανέρχεται στα 360 δις ευρώ (συνυπολογιζόμενου του βραχυπρόθεσμου χρέους + τα 15 δις ευρώ της τελευταίας δόσης του ESM που εκταμιεύτηκε στις αρχές Αυγούστου), αυξημένο σε απόλυτους αριθμούς κατά 10% σε σχέση με αυτό του 2010, παρά τη διαγραφή 105 δις ευρώ με το PSI του 2012, και κατά 71 μονάδες αυξημένο σε ποσοστό σε σχέση με το ΑΕΠ. (129%/ΑΕΠ το 2010 στο 200%/ΑΕΠ σήμερα). Σημειωτέον ότι ο κ. Τσίπρας παρέλαβε το χρέος στα 314 δις ευρώ. Το αύξησε κατά 46 δις! Τέτοια επιτυχία.
Μολονότι το ιδιωτικό χρέος νοικοκυριών και επιχειρήσεων δεν είναι ανησυχητικά υψηλό, είναι μεγαλύτερο απ’ όταν παρέλαβε ο κ. Τσίπρας και η δυναμική αύξησης του λόγου εξυπηρετούμενων με μη εξυπηρετούμενα δάνεια, καθιστά και το ιδιωτικό χρέος εξαιρετικά προβληματικό. Με τις τράπεζες, να έχουν καταστεί πραγματικά ζόμπι, αδυνατώντας να υπηρετήσουν στοιχειωδώς το λόγο της ύπαρξής τους στο οικονομικό σύστημα.
Το ΑΕΠ βρίσκεται 25 μονάδες κάτω του 2010, ενώ δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις αγγίζουν τα όρια του ανύπαρκτου, χωρίς καμία προοπτική ανάκαμψης, παρά τις πομφόλυγες περί του αντιθέτου. Τι έκανε ακριβώς ο κ. Τσίπρας για να αντιστρέψει την κατάσταση και να φουσκώνει από υπερηφάνεια στο συνέδριο των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών;
Η εσωτερική υποτίμηση έχει μειώσει κατά μέσον όρο 40% τις αξίες των πάσης φύσης περιουσιακών στοιχείων, ενώ το επίπεδο των αμοιβών κυμαίνεται στο 60% εκείνου του 2010, με τις συντάξεις να διαμορφώνονται ακόμη και στο 40% του ύψους που είχαν το 2010. Με το νόμο «Κατρούγκαλου» να έχει παγιώσει τη φτωχοποίηση των ηλικιωμένων. Ενώ ο δείκτης αποταμίευσης των νοικοκυριών ακολουθεί έντονα πτωτική πορεία έχοντας ξεπεράσει ήδη το -20%. Που σημαίνει, ότι -μεσοσταθμικά- το σύνολο των ελληνικών νοικοκυριών αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις βασικές τους ανάγκες και υποχρεώσεις κατά το αντίστοιχο ποσοστό. Και όλα αυτά, μαζί με την αλματώδη αύξηση τόσο της έμμεσης, όσο και της άμεσης φορολογίας, έχουν προκαλέσει καθίζηση της ζήτησης.
Η κατεστραμμένη αγορά από την πλευρά της ζήτησης, μαζί με την υψηλή φορολογία και το υψηλό κόστος δανεισμού των επιχειρήσεων, σε σχέση με το αντίστοιχο κόστος των «ανταγωνιστριών» χωρών, έχουν μηδενίσει ουσιαστικά την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και αυτό μαζί με την υποβόσκουσα πολιτική αστάθεια, καθιστούν αδύνατες τις παραγωγικές επενδύσεις, παρά τη δραματική μείωση του εργατικού κόστους. Αυτά είναι «επιτεύγματα» και του κ. Τσίπρα και των μνημονίων που ενώ αναθεμάτιζε τελικά υπέγραψε «ξεμέθυστος»!
Τα μόνα θετικά στοιχεία παρατηρούνται στον τουριστικό τομέα, που όντως τα τελευταία χρόνια έχει πετύχει μεγάλη αύξηση στην προσέλευση τουριστών στη χώρα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν παρατηρήθηκε αντίστοιχη αύξηση στα έσοδα. Ούτε ο τουρισμός θα μπορούσε ποτέ να σηκώσει μόνος το βάρος μιας οικονομικής ανάκαμψης, μολονότι διαφημίζεται λανθασμένα ως η «βαριά βιομηχανία» της χώρας.
Η μείωση της ζήτησης, η σχετική αύξηση των εξαγωγών και ο περιορισμός της εσωτερικής ζήτησης έχουν βέβαια βελτιώσει σημαντικά το ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, το οποίο παρουσιάζεται σήμερα σχετικά ισοσκελισμένο, μειώνοντας έτσι τις δανειακές ανάγκες (ήδη είχε ισοσκελιστεί πριν αναλάβει ο κ. Τσίπρας). Οι οποίες, όμως, ανάγκες παραμένουν υψηλότατες προκειμένου να εξυπηρετούνται τα υπάρχοντα χρέη, παρά τις (αμελητέες επί της ουσίας) ελαφρύνσεις κι επιμηκύνσεις που αποφασίστηκαν στο Eurogroup του περασμένου Ιουνίου (2018). Ελαφρύνσεις που είχαν ως σκοπό την περαιτέρω δέσμευση της χώρας στην «μεταμνημονιακή» εποχή και τη σχετική διασφάλιση των δανειστών για την ασφαλέστερη δυνατή, για τους ίδιους, αποπληρωμή του δυσβάστακτου χρέους. Δια χειρός όλα αυτά του κ. «ξεμέθυστου».
Για το λόγο αυτό επιβλήθηκαν από τους δανειστές στην μεταμνημονιακή -υποτίθεται- εποχή πολύ υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα. Γι’ αυτά δεν μας λέει κάτι και τι παρακαταθήκες αφήνει για το μέλλον ο κ. «καθαρό μυαλό».
Πλεονάσματα, τα οποία πέραν του γεγονότος της αποτροπής του δημοσίου να επενδύσει σε υποδομές, αλλά και στην παροχή κοινωνικού χαρακτήρα υπηρεσιών, επιβάλλουν έμμεσα τη συντήρηση μια πολύ υψηλής φορολογίας. Με τον τρόπο αυτό επιτείνονται τα ελλείμματα του ιδιωτικού τομέα, με συνέπεια η οικονομική ανάκαμψη να αποτελεί φενάκη.
Συνέπεια των παραπάνω, κι εφ’ όσον εξαντληθεί τους επόμενους 20 μήνες το περίφημο «μαξιλάρι» ρευστότητας, η όποια κυβέρνηση θα υποχρεωθεί -προκειμένου να εξυπηρετεί τα δάνεια από τους «θεσμούς»-, να προσφύγει σε νέο δανεισμό από τις αγορές. Δηλαδή, σε νέο δανεισμό καταβάλλοντας πλέον πολύ υψηλά επιτόκια, εκτινάσσοντας το εξωτερικό χρέος και καθιστώντας μια νέα πολύ χειρότερη χρεοκοπία (μέσα στην ήδη υπάρχουσα) αναπότρεπτη.
Ενδεχομένως, αλλά με πολύ αυξημένη την πιθανότητα, η όποια κυβέρνηση βρίσκεται επί κεφαλής του κράτους τη στιγμή που θα τελειώσουν τα χρήματα του «μαξιλαριού», να μην μπορέσει καν να δανειστεί από τις αγορές. Να αναγκαστεί, έτσι, να προσφύγει πάλι στους «θεσμούς», επιζητώντας νέα βοήθεια. Και τότε όλα τα ενδεχόμενα, ακόμη και εξωπετάγματός μας εκτός ευρωζώνης με τους δικούς τους καταστροφικούς όρους, (επιβολή παράλληλου υποτιμήσιμου νομίσματος ελεγχόμενο από την ΕΚΤ), είναι απολύτως πιθανά. Αυτά είναι τα κατορθώματα των προκατόχων, αλλά και του κ. Τσίπρα που τους ακολούθησε κατά πόδας, διότι αίφνης καθάρισε το θολωμένο του μυαλό. Δεν τα γνωρίζει όλα αυτά ο τώρα «ξεμέθυστος»; τα γνωρίζει απολύτως! Αλλά κοροϊδεύει απεθυνόμενος σε «σανοφάγους».
Ο κ. Τσίπρας αποδεικνύεται θρασύτατος. Έχοντας εγκλωβίσει ολόκληρη την αριστερά στην Ελλάδα στη δική του πολιτική γραμμή εθνομηδενισμού και παράδοσης στους ξένους, καμαρώνει για ανύπαρκτες επιτυχίες και καλλιεργεί κλίμα παροχολογίας παλαιάς κοπής για να αποφύγει τον εκλογικό καταποντισμό του.
Δεν θα τον αποφύγει, διότι οι Έλληνες δεν είναι λωτοφάγοι και τον περιμένουν στη γωνία… Αρκεί να μην αργήσει η «εναλλακτική» και φάμε το έτερόν του ήμισυ (τη δεξιά του Κούλη) στα μούτρα.
*Πηγή: hereticalideas.gr
