Τα παζάρια μιας ιστορικής κοιτίδας της ελευθερίας (της Ελλάδας) με ένα από τα πιο ανελεύθερα καθεστώτα όλου του πλανήτη (της Σαουδικής Αραβίας).
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, ιστορικής κοιτίδας της ελευθερίας και της δημοκρατίας, Νίκος Δένδιας πηγαίνει μαζί με τον υπουργό Άμυνας Νίκο Παναγωτόπουλο και υπογράφει σήμερα συμφωνία με τη Σαουδική Αραβία, ένα από τα πιο ανελεύθερα, αντιδημοκρατικά και μισητά καθεστώτα όλου του πλανήτη.
Τι προβλέπει αυτή η συμφωνία; Μια συστοιχία πυραύλων Patriot, που προστατεύει σήμερα το πιο κρίσιμο σημείο της ελληνικής αεράμυνας θα μεταφερθεί στη Σαουδική Αραβία. Στην Ελλάδα θα μείνει στη θέση της μια τρύπα στην αεράμυνα της χώρας, που ξοδεύει τον μισό προϋπολογισμό της, υποτίθεται για να αμυνθεί από την Τουρκία…
Τι θα κάνει η συστοιχία στη Σαουδική Αραβία; Θα ενισχύσει το καθεστώς του Ριάντ απέναντι στην Τεχεράνη, έναν παραδοσιακό φίλο της Ελλάδας, που μας βοήθησε στο παρελθόν σε κρίσιμα ζητήματα, όπως την απόκρουση των προσπαθειών αναγνώρισης του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους και συμμετοχής του στην Ισλαμική Διάσκεψη (σε αντίθεση με τη Σαουδική Αραβία) ή με την παροχή φτηνού πετρελαίου στην Ελλάδα. Θα πείσει το Ιράν ότι είμαστε εχθροί του και θα ενισχύσει επίσης τη Σαουδική Αραβία στον πόλεμο γενοκτονίας που διεξάγει στην Υεμένη.
Το 1981 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μας έβαλε στην ΕΟΚ για να φύγουμε από τη Μέση Ανατολή και τα προβλήματά της, όπως η Τουρκία και άλλα, και για να αποκτήσουμε κάποια ανεξαρτησία από τους Αμερικανούς.
Με την πολιτική της τελευταίας δεκαετίας, η Ελλάδα γίνεται, όλο και πιο πολύ, τμήμα της Μέσης Ανατολής και των προβλημάτων της. Η Αθήνα λέει ότι τα κάνει αυτά για να βρει στηρίγματα απέναντι στην Τουρκία, αλλά και η ίδια παραδέχεται ότι “θα είμαστε μόνοι μας σε μια σύγκρουση” (δήλωση πρώην και νυν υπουργών Άμυνας Αποστολόπουλου και Παναγιωτόπουλου), αφήνοντάς μας να διερωτώμαστε γιατί κάνει κάθε είδους παραχωρήσεις (βάσεις, εξωτερική πολιτική, άμυνα και χίλια άλλα), αν είναι να μείνουμε στο τέλος μόνοι. Η “υπερ-εθνικοφροσύνη” ήταν πάντα στην Ελλάδα το πιο βολικό πρόσχημα για την άσκηση υποτέλειας και το αποτέλεσμα ήταν πάντα τραγικό, όπως γνωρίζουμε από όλη την ιστορία μας.
Με την Αθήνα να ακολουθεί μια πρωτοφανή πολιτική τυφλής και ολοκληρωτικής εξάρτησης από τη Δύση και με την Τουρκία να ακολουθεί μια πολιτική εξισορρόπησης και σχετικής ανεξαρτησίας, ο συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ των δύο χωρών σε όλους τους τομείς έχει “ισοπεδωθεί” κυριολεκτικά προς όφελος της γείτονος.
Η σύγκρουση Μπάιντεν – Νετανιάχου
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι αυτά συμβαίνουν τη στιγμή ακριβώς που η Ουάσιγκτον έχει αναστείλει την παροχή οπλικών συστημάτων στη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και δημοσιοποίησε έκθεση της CIA που εμπλέκει τον πρίγκηπα διάδοχο Μοχάμαντ μπιν Σαλμάν στην άγρια δολοφονία δια τεμαχισμού του Σαουδάραβα δημοσιογράφου και διανοούμενου Tζαμάλ Κασόγκι. Ταυτόχρονα σταμάτησε την αμερικανική υποστήριξη σε επιθετικές δράσεις στην Υεμένη.
Γιατί τα έκανε αυτά η κυβέρνηση Μπάιντεν; Γιατί θέλησε να στείλει ένα μήνυμα άμεσα στη Σαουδική Αραβία και έμμεσα στον ισραηλινό πρωθυπουργό κ. Νετανιάχου και τους εξτρεμιστές της Αυτοκρατορίας. Ότι δηλ. πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος στην Υεμένη και, κυρίως, ότι πρέπει να ξεχάσουν την παράφρονα ιδέα ενός πολέμου κατά του Ιράν.
Υπό τις σημερινές συνθήκες, ένας τέτοιος πόλεμος δεν θα μοιάζει με κανέναν από τους προηγούμενους της Μέσης Ανατολής. Θα ανοίξει τις πύλες της Αποκάλυψης, τουλάχιστο στην περιοχή αυτή. Για αυτό και πολλοί Εβραίοι διαφωνούν με τον Νετανιάχου, φοβούμενοι στο τέλος και για την ίδια την ασφάλεια του Ισραήλ. Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να κάνει ο Μπάιντεν την πολιτική που κάνει.
Καταστρέφοντας όλες τις σχέσεις της Αθήνας
Δεν γνωρίζουμε αν το timing της συμφωνίας επηρεάστηκε από τις εξελίξεις στις σχέσεις ΗΠΑ και Ισραήλ, ο λόγος που πάνε οι Patriot στη Σαουδική Αραβία δεν είναι όμως η αναστολή παράδοσης οπλικών συστημάτων από τους Αμερικανούς, αφού το σχέδιο αυτό έχει κλείσει ήδη πρό έτους, όταν ήταν άριστες οι σχέσεις ΗΠΑ και Ισραήλ. Αν χρειαζόταν Patriot η Σαουδική Αραβία, δεν χρειαζόταν να τους πάρει από την Ελλάδα, μπορούσαν να τους παράσχουν με χίλιους δύο τρόπους οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί, χωρίς μάλιστα να δημιουργήσουν τόσο κρίσιμο κενό στην αντιαεροπορική άμυνα της Ελλάδας, του υποτιθέμενου συμμάχου τους.
Ένας βασικός σκοπός της επιχείρησης, όπως και πολλών ανάλογων στην εξωτερική πολιτική της χώρας, φοβούμεθα ότι δεν είναι άλλος από το να καταστραφούν όλες οι συμπληρωματικές σχέσεις της Αθήνας με δυνάμεις εκτός δυτικού συστήματος, δυνάμεις που της επέτρεψαν στο παρελθόν να αντισταθεί κάπως και στην Τουρκία και στις πιέσεις που δεχόταν από τη Δύση.
Η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε με την απαγωγή από την ελληνική κυβέρνηση και παράδοση μέσω… Κένυας του Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Δεν πήγε μόνο ο Οτσαλάν στην Τουρκία, κατεστράφη και η εμπιστοσύνη με τους Κούρδους, που, την εποχή που έγιναν αυτοί, ήταν εμπράκτως στρατηγικοί σύμμαχοι της Αθήνας και δεν είχαν ακόμα περιέλθει υπό τον έλεγχο ΗΠΑ και Ισραήλ.
Όταν ο σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, Άλεξ Ρόντος πρωταγωνίστησε στον τορπιλισμό της ρωσικής προσπάθειας ομαλής εξόδου από την κρίση στη Σερβία και στην προσπάθεια ανατροπής του Μιλόσεβιτς, ήρθε μετά στην Αθήνα και τα είπε χαρτί και καλαμάρι στον Τάκη Μίχα της “Ελευθεροτυπίας” που τα δημοσίευσε. Να καταστραφούν οι ελληνοσερβικές και οι ελληνορωσικές σχέσεις.
Η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε (ή επιχειρήθηκε να χρησιμοποιηθεί) και σε πολλές άλλες περιπτώσεις.
Επιδίωξη να βουλιάξει η Ελλάδα στην πιο απίθανη εξάρτηση, που δεν γνώρισε ποτέ στην ιστορία της. Να απομείνει στο έλεος των δήθεν συμμάχων και εταίρων της, των παλαιών και νέων “Προστατών” της, που ταυτίζονται άλλωστε με τις δυνάμεις που την κατέστρεψαν οικονομικά και κοινωνικά. Μια Ελλάδα που θα κινδυνεύσει να γίνει η ίδια ολοκαύτωμα σε περίπτωση σύγκρουσης στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή ή με την Τουρκία.
Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και πολλά άλλα συμβαίνοντα και ούτε καν αναφερόμενα και σχολιαζόμενα από τα συμβατικά και τα εναλλακτικά μέσα της χώρας. Και στον τομέα της εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής και σε όλους τους άλλους. Θα χρειαζόμαστε όμως να μην κάνουμε άλλη δουλειά όλη τη μέρα, και πάλι δεν θα έφτανε ο χρόνος, αν έπρεπε να περιγράψουμε την αποσύνθεση και εξάρτηση από ξένες δυνάμεις του ελληνικού έθνους-κράτους, των θεσμών του και του πολιτικού, αμυντικού και διπλωματικού, επικοινωνιακού και εκπαιδευτικού του συστήματος. Πολύ φοβόμαστε μάλιστα ότι, αν αύριο συμβεί το απευκταίο με την Τουρκία, δεν θα υπάρχει κανένας να συμπαρασταθεί στην Αθήνα, όπως δεν υπήρχε κανείς και το 1922. Αυτοί που τότε μας έσπρωξαν στην εκστρατεία, δεν ένιπταν απλώς τας χείρας των, έκοβαν και τα χέρια των Ελλήνων που αναζητούσαν σωτηρία στα καράβια τους έξω από τη φλεγόμενη Σμύρνη. (H Αρμενία υποκύπτει, η Τουρκία θριαμβεύει – Τελευταία προειδοποίηση για την Ελλάδα).
Ο Αλέξανδρος Κοτζιάς γράφει στην Πολιορκία: Δεν υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα έθνος, πλην να παραδώσεις την πολιτική στους συμμάχους σου.
