Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός και ο κομμουνισμός συμπίπτουν σε έναν κοινό ιδεολογικοπολιτικό στόχο που είναι η κατάργηση του κράτους. Όμως με διαμετρικά αντίθετο αποτέλεσμα. Ενώ ο πρώτος επιδιώκει την κατάργηση των κρατών για να υποδουλώσει κοινωνίες και λαούς στα συμφέροντα ιδιωτών, ο δεύτερος επιδιώκει την κατάργησή του, για την ολοσχερή απελευθέρωση της κοινωνίας των ανθρώπων από τα εξουσιαστικά δεσμά, για να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Στις μέρες μας δυστυχώς, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός γιγαντωμένος προχωρεί ακάθεκτος στην εφαρμογή της ουτοπίας του, με τις συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις-αποκρατικοποιήσεις τις ονομάζουν για να κρυφτούν- στην ουσιαστική απονέκρωση του κράτους από κάθε λειτουργία που σκοπεύει σε μια ελάχιστη κοινωνική προστασία. Ακόμη και το αστικό καπιταλιστικό κράτος τους είναι εμπόδιο για την ολοκληρωτική υποταγή των ανθρώπων στα σχέδιά τους. Όπως διαπιστώνεται το μόνο που επιθυμούν να εμφανίζεται ως κράτος, είναι μια υποταγμένη εντόπια ελίτ που ως κυβέρνηση, θα εφαρμόζει και θα επιβλέπει «νόμους» υπέρ των συμφερόντων των μεγάλων ιδιωτικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων και ομίλων. Το δίκαιο του «επενδυτή» κεφαλαιοκράτη αναδεικνύεται σε βασική «πανανθρώπινη» αξία. Άλλωστε η πρωθιέρεια του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού Μ. Θάτσερ είχε ήδη δηλώσει «Ποια κοινωνία, δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα υπάρχουν».
Το ιστορικό αστείο στη χώρα μας είναι ότι σε προηγούμενες περιόδους κατηγορούσαν και καταδίωκαν τους κομμουνιστές, ως απάτριδες, εχθρούς του κράτους και της οικογένειας, αναμασώντας με αγράμματο τρόπο κάποια μαρξιστικά θεωρήματα. Σήμερα γίνεται ολοένα και περισσότερο αντιληπτό ότι είναι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός που εξαϋλώνει δημόσιες και κρατικές λειτουργίες, ώστε να κυριαρχεί και να εξαφανίζει την έννοια του εθνικού κράτους ως κυρίαρχου σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, επικράτεια. Ειδικότερα οι μικρότερες χώρες της ευρωενωσιακής αυτοκρατορίας, υφίστανται τις συνέπειες, με παράδειγμα αιχμής την Ελλάδα. Μέσω των μνημονιακών προγραμμάτων, η συνεχής οικονομική συρρίκνωση έχει πλέον ορατές επιδράσεις στη λαϊκή και κρατική κυριαρχία, εφ’ όσον σημαντικότατες κρατικές λειτουργίες δεν ασκούνται και δεν εκφράζουν ουσιαστικά την δημοκρατική λαϊκή κυριαρχία. Εν ολίγοις «δεν κάνει ο λαός κουμάντο στη χώρα του» αλλά οι υπερεθνικές ελίτ και οργανισμοί της ευρωενωσιακής ολοκλήρωσης και της παγκοσμιοποίησης (ΠΟΕ -ΔΝΤ κλπ)
Ας θυμηθούμε τα περσινά αλλά και φετινά γεγονότα της αντίδρασης των ευρωκρατών με επικεφαλής την Γερμανία, στην ελάχιστη παροχή ενός κοινωνικού επιδόματος για τους χαμηλοσυνταξιούχους, που αποδεικνύει περίτρανα το μέγεθος του προβλήματος. Η αντίδραση αυτή πέρσι δεν ήταν τόσο για το ποσόν των 630 εκατ. Ευρώ, αλλά κυρίως στο γιατί η ελληνική κυβέρνηση «δεν μας ρώτησε προηγουμένως» όπως το ίδιο ισχύει και φέτος.
Πρέπει βέβαια να αναφερθεί ότι στο κείμενο του ν. 4334/15 (3ο μνημόνιο), που έσπευσαν όλα τα μνημονιακά κόμματα μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να υπερψηφίσουν τον Ιούλιο 2015, αναφέρεται επί λέξει: «…Η Κυβέρνηση πρέπει να συσκέπτεται και να συμφωνεί με τους Θεσμούς για όλα τα σχέδια νόμου στους σχετικούς τομείς, με επαρκές χρονικό περιθώριο πριν την υποβολή τους για δημόσια διαβούλευση ή το κοινοβούλιο» (ΦΕΚ Α 80/16-12-2015 σ. 756)
Αξίζει ακόμη να αναφερθεί ότι το παραπάνω καθώς και άλλα σοβαρά θέματα περιλαμβάνεται στην «Απόφαση της Συνόδου των Αρχηγών Κρατών Μελών της Ευρωζώνης της 12.7.21015, η οποία απόφαση είναι ενσωματωμένη στον ν. 4334/15. Δηλαδή η ίδια η απόφαση αυτούσια, κατέστη νόμος του ελληνικού κράτους. Όμως είναι γνωστό ότι η Ευρωζώνη δεν αποτελεί θεσμικό όργανο της ΕΕ, ούτε έχει καμιά αναφορά στις Συνθήκες ίδρυσης και Λειτουργίας της. Το δε Δικαστήριο της ΕΕ (ΔΕΕ), δεν την αναγνωρίζει ως θεσμικό όργανο και δεν αποδέχεται προσφυγές παραβίασης του ευρωενωσιακού δικαίου κατά πράξεων της Ευρωζώνης. ( βλ. κούρεμα καταθέσεων στην Κύπρο).
Η Ευρωζωνική σύνοδος ως προς την χώρα μας είναι «σύνοδος δανειστών κρατών μελών». Τόσο πολύ πλέον έχουν διασαλευθεί τα κυριαρχικά δικαιώματα και όρια της χώρας μας, ώστε η «απόφαση» των δανειστών μας να αποτελεί αυτούσια νόμο του κράτους.
Έτσι λοιπόν για να παραμείνει η Ελλάδα στον καταστροφικό δρόμο που έχει χαράξει η ευρωζώνη και το ευρώ, θα πρέπει βήμα το βήμα να απεμπολεί πλέον την λαϊκή και κρατική της κυριαρχία. Αυτό έκαναν και κάνουν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις.
Η κατάληξη της υπόθεσης, όπως θυμόμαστε, ήταν η κατάπτυστη επιστολή Τσακαλώτου προς τους δανειστές, που με άκρατο χατζηαβατισμό δήλωσε επί της ουσίας «μας συγχωρείτε δεν θα το ξανακάνουμε».
Η όποια ελληνική κυβέρνηση μέσα στο πλαίσιο των μνημονίων και εφαρμόζοντας αυτά απαρέγκλιτα, δεν θα έχει πλέον καμιά δυνατότητα έστω και να ψελλίσει λόγο περί ύπαρξης κυριαρχίας αλλά μόνο δηλώσεις απόλυτης υπακοής και υποταγής. Καθημερινά όλα τα συστημικά και μνημονιακά φερέφωνα εκπέμπουν αυτή την ψυχολογία της υποταγής, την θεωρούν «ρεαλισμό» και μοναδική οδό δήθεν σωτηρίας, που ποτέ στην ιστορία μας δεν μας έσωσε από οτιδήποτε κακό.
Η απώλεια της κυριαρχίας με διαρκείς και σοβαρές διολισθήσεις παραβιάσεών της, εγείρει ένα τεράστιο θέμα για την πάρα πέρα πορεία και εξέλιξη της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αν ξαναδιαβάσουμε συνολικά τον «Ύμνο εις την Ελευθερία» του Διονυσίου Σολωμού θα κλάψουμε για την νέα επικαιρότητά και επιβεβαίωσή του.
Τώρα βέβαια ίσως κάποιοι αντιτείνουν ότι τα περί απώλειας της κυριαρχίας αποτελούν «λαϊκισμό» και δεν ισχύουν στις καινούργιες διαμορφωμένες συνθήκες. Η Ελλάδα αν και δεν έχει κατακτηθεί στρατιωτικά μετα από πόλεμο, έχει απολέσει την κυριαρχία της με οικονομικά και πολιτικά μέσα. Κάποια πράγματα χρήζουν άμεσων και ουσιαστικών απαντήσεων.
-Όταν η χώρα μας δεν έχει ουσιωδώς την δυνατότητα να συντάσσει και να ψηφίζει τον κρατικό προϋπολογισμό της, χωρίς ελέγχους και συμφωνίες με τους δανειστές της.
-Όταν δεν έχει την δυνατότητα να ασκεί φορολογική πολιτική και οι δανειστές-«θεσμοί» παρεμβαίνουν και καθορίζουν τις παραμικρότερες λεπτομέρειες, τα παραδείγματα αφθονούν καθημερινά .Ας σημειωθεί ότι η φορολογική πολιτική βάσει των συνθηκών της ΕΕ, είναι αρμοδιότητα που έχει παρακρατηθεί από τα κράτη μέλη για λογαριασμό τους. Αυτό εξαιρείται για την Ελλάδα με δεδομένο ότι ήδη έχει νομοθετήσει και λειτουργεί η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ).
-Όταν η υπηρεσία είσπραξης και εν πολλοίς καθορισμού των φόρων, ασκείται από «ανεξάρτητη» (φυσικά από το ελληνικό κράτος) αρχή, όπως είναι η ΑΑΔΕ και όχι από το Υπουργείο Οικονομικών του ελληνικού κράτους.
-Όταν έχει συσταθεί Ταμείο απορρόφησης και ρευστοποίησης δημόσιων περιουσιακών στοιχείων, ουσιαστικά ελεγχόμενο και διοικούμενο από δανειστές-«θεσμούς», με διάρκεια 99 ετών.
-Όταν το κοινοβούλιο νομοθετεί για να απαλλοτριωθούν τα σπίτια και η όποια μικρή λαϊκή περιουσία των Ελλήνων πολιτών
-Όταν κάθε λέξη του ελληνικού Συντάγματος καταστρατηγείται ανέλεγκτα από νόμους που παράγει αφειδώς το Κοινοβούλιο κατά παραγγελία μνημονιακών διατάξεων
Αλλά και πολλά ακόμη άλλα, που θα χρειαζόταν βιβλίο για να αναφερθούν με όλες τις λεπτομέρειες. Κάποια στιγμή πρέπει να συγγραφεί μια τέτοια «Μαύρη Βίβλος» για την καταρράκωση κι εξαφάνιση της λαϊκής και κρατικής μας κυριαρχίας. Όλα αυτά συνιστούν και αποτελούν το όνειδος και την αποδοχή στην πράξη της χαμένης λαϊκής και κρατικής κυριαρχίας όταν έχει βλαβεί ο πυρήνας πλέον των δικαιωμάτων αυτών.
Υπάρχει όμως και πάλι ένας αντίλογος που αναφέρεται στο γεγονός, ότι «το κοινοβούλιο και η κυβέρνηση υπογράφοντας και ψηφίζοντας τους μνημονιακούς νόμους ασκεί και εκφράζει την ελεύθερη πολιτειακή βούληση να αποτελούν αυτοί νόμους του κράτους».
Κατ’ αρχάς χρειάζεται να διευκρινιστούν και απαντηθούν μια σειρά από σοβαρά ερωτήματα όπως:
Η παραγωγή των νόμων αυτών πόσο αβίαστα και με ελευθερία έκφρασης του νομοθετικού σώματος μπορεί να γίνονται; Αν όντως γίνονται έτσι, τότε δεν ισχύει κανένα επιχείρημα ή μυξόκλαμα έναντι του ελληνικού λαού ότι «εκβιαζόμαστε»
Αν «εκβιαζόμαστε» τότε από ποιους και γιατί δεχόμαστε να μας εκβιάζουν; Γιατί αν οι νόμοι αυτοί παράγονται κατόπιν εκβιασμού ή «δεν μπορούμε να πράξουμε διαφορετικά» είναι καταφανώς παράνομοι.
Αν όμως παράγονται χωρις κανέναν εκβιασμό αλλά καταστρατηγούν την κυριαρχία μας είναι και πάλι παράνομοι, δεδομένου ότι καμία κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν μπορεί να συμπράττει και να ψηφίζει νόμους εναντίον της κυριαρχίας της χώρας. Ακόμη και οι 300 μαζί βουλευτές να ψηφίζουν υπέρ αυτών των νόμων. Πάνω από την βουλή και την εκάστοτε κυβέρνηση υπάρχει το Σύνταγμα ως Καταστατικός Χάρτης της ύπαρξης και λειτουργίας μιας χώρας. Κάποια στιγμή
Πρέπει να βρει εφαρμογή το άρθρο 120 (πρώην 114) του Ελληνικού Συντάγματος.
