Για τον 42χρονο Έλληνα Πομάκο Σεμπαηδίν Καραχότζα τα εθνικής εμβέλειας κανάλια δεν προέβαλαν αφιερώματα για την ζωή και το έργο του, καμία σημαία δεν κυμάτισε μεσίστια, η κηδεία δεν έγινε δημοσία δαπάνη και βέβαια δεν αποδόθηκαν οι οποιεσδήποτε τιμές.
Για τον Σεμπαηδίν, λίγοι γνωρίζουν το έργο και τον αγώνα του για τα αυτονόητα της Πομακικής κοινότητας στην Θράκη, όμως τα όσα κατάφερε και πρωτίστως το όραμα του θα μείνουν παρακαταθήκη για τους Πομάκους αλλά πρωτίστως για την ίδια την Ελλάδα που τόσο αγαπούσε και τόσο τον πλήγωσε…
Σε μία από τις τελευταιες του αναρτήσεις στο φβ ο Σεμπαηδίν είχε γραψει: “Δεν έχω κάνει σπουδαία πράγματα στη ζωή μου. Είμαι όμως υπερήφανος που ΚΑΙ ΕΓΩ (όχι μόνο εγώ) βοήθησα με ομιλίες, άρθρα και συνεντεύξεις μου να μάθει σχεδόν όλη η ΕΛΛΑΔΑ για τους ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΜΑΚΟΥΣ της Θράκης, για την εδώ και δεκαετίες απόπειρα ΕΚΤΟΥΡΚΙΣΜΟΥ τους και για τα εγκληματικά λάθη του Ελληνικού κράτους στη Θράκη”.
Ο Σεμπαηδίν, γεννήθηκε το 1979 στα ορεινά του νομού Ξάνθης, στα Πομακοχώρια, στο χωριό Προσήλιο. Για όποιον έχει επισκεφθεί τα Πομακοχώρια σε Ροδόπη και Ξάνθη αλλά και στον Έβρο, οι εικόνες, οι εμπειρίες, οι μυρωδιές, η πραγματικότητα ανήκουν σε μία άλλη εποχή, όπου μπορεί να κυριαρχεί η φτώχεια και πολυτέλειες δεδομένες για την υπολοιπη χώρα να είναι άγνωστες, όμως το απαράμμιλο κάλος της φύσης, η ευγένεια και η φιλοξενία και ο πολιτισμός των Πομάκων σε καθηλώνουν.
- Εκεί όπου μπορεί να μην υπαρχουν σύγχρονοι δρόμοι, εκεί όπου το σήμα των τηλεφώνων δεν πιάνει εύκολα, εκεί όμως που χτυπάει η καρδιά μίας Ελλάδας που αντιστέκεται όσο και αν η πατρίδα έκανε εγκληματικά λάθη πολιτικής σε βάρος των αδελφών μας Πομάκων.
Ελάχιστα γνωρίζουν οι Ελληνες για τους Ελληνες Πομάκους, για την κουλτούρα τους, τον πολιτισμό τους, την ιστορία τους, την παρουσία και την καθημερινότητα τους, εκτός αν είσαι ντόπιος ή αν έχεις καταγωγή από τα μερη αυτά.
Αυτό συμβαίνει καθώς τίποτα δεν διδάσκεται στα σχολεία ανά την χώρα, ελάχιστα αναφέρονται στα ΜΜΕ. Λες και είναι οι αόρατοι ανθρωποι, λες και δεν υπάρχουν ή ακόμα σαν να μην θέλουν κάποιοι να υπάρχουν…
Μία διαρκής αδικία σε βάρος ενός υπέροχου λαού, μία ανικανότητα της πολιτικής όλων των Κυβερνήσεων να ασχοληθούν με τον γηγενή πληθυσμό των Πομάκων, που φωνάζουν αλλά δεν ακούγονται για ισονομία, για βελτίωση της ζωής τους και το βασικότερο για να πείσουν για το αυτονόητο.
Οι Πομάκοι δεν αγωνίζονται να γίνουν Ελληνες, οι Πομάκοι ήταν και είναι Ελληνες και μάλιστα ήταν και παραμένουν Ελληνες παρά την αδιαφορία της μητερας Ελλάδας και παρά τις σειρήνες της Τουρκικής πολιτικής στην περιοχή να τους αφομοιώσει.
Στην Ελλάδα σήμερα κατοικούν κοντά στους 50 χιλιάδες Ελληνες Πομάκους που θεωρούνται γηγενής πληθυσμος της περιοχης εδώ και πολλούς αιώνες με πολλές αναφορες σε συγγράματα απο την αρχαιοτητα αλλά και σε ερευνητές του 20ου αιώνα.
Ενδεικτικά, ο Π. Παπαχριστοδούλου στο έργο «Οι Πομάκοι, υπόδουλος λαός των Βουλγάρων επί της Ροδόπης», υπογραμμίζει: «Οι Τούρκοι τους θεωρούν Τούρκους, ενώ είναι απλώς Μωαμεθανοί εξισλαμισθέντες του 17ον αιώνα.
Τούτο το βεβαιώνει και η φυσιογνωμία τους η ελληνικότατη, σαν φυσιογνωμία Θρακοελλήνων ή Ροδοπαίων. Το βεβαιώνουν τα πανάρχαια ελληνικά ήθη κι έθιμα τους και η ανάμνηση που έχουν για την ελληνική καταγωγή τους, πράγμα που είναι και αιτία να συμπαθούν τους Έλληνας, ώστε να εκδηλώσουν στον Α’ Μεγάλο (ενν. Παγκόσμιο) πόλεμο την προτίμησή τους προς την Ελλάδα αντί προς την Βουλγαρία» ενώ ο Κουρτίδης στο βιβλίο «Ιστορία της Θράκης, τόμ Α’ σ. 312), γράφει:
«Θεωρούμεν απογόνους των αρχαίων Θρακών τους Πομάκους, την ρωμαλέαν και πολεμικήν φυλήν, η οποία ως όλως ξεχωριστή φυλή κατοικεί εις την βορειοανατολικήν Ροδόπιν εξισλαμίσθησαν, πλην διετήρησον ως γλώσσας σλαβικόν τι ιδίωμα αλλά και ιδιαίτερα φυλετικά γνωρίσματα. Πιθανόν φαίνεται, ότι οι Πομάκοι είναι απόγονοι των Βησσών Θρακών ή των Δίων, οίτινες κατοικούσαν από μακρών αιώνων της χώραν ταύτην».
Εχίνος, Μύκη, Σάτρες, Ωραίο, Θέρμες, Κιμμέρια και Σέλερο, Γλαύκη, Κένταυρος, Καλότυχο, Κύκνος, Πάχνη, Μέδουσα, Έρανος και Πόρτα στην Ξάνθη, στο νομό Ροδόπης, Κέχρος, Χλόη, Βυρσίνη, Κάρδαμος, Σμιγάδα , Κύμη, Μυρτίσκη, Μελίταινα, Κρυστάλλη, Εσοχή και Ραγάδα και στον Εβρο η Ρούσσα ,η Σιδηρώ, το Σιδηροχώρι, το Μέγα Δέρειο και το Γονικό είναι μερικά από τα 160 περίπου Πομακοχώρια στην Ελληνική Επικράτεια, εκεί όπου ο χρόνος έχει σταματήσει και εκεί όπου η Ελλάδα αρνείται να στρέψει το βλέμμα της.
Μάλιστα θα πρέπει να τονίσουμε ότι στα πλαίσια της μυστικής διπλωματίας, το Ελληνικό κράτος τεχνηέντως προσπάθησε τα τελευταια χρόνια να εξαφανίσει και τον όρο Πομακοχώρια και να τον αντικαταστήσει με τον όρο χωριά του ορεινού όγκου των νομών Ξάνθης και Ροδόπης. Tαυτόχρονα δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και την αποκρουστική μπάρα που διαχώριζε τους Πομάκους από τους υπόλοιπους Έλληνες, την μπάρας του αίσχους που καταργήθηκε μόλις στις αρχές του 1990.
Στην Θράκη εδώ δεκαετίες παίζονται παιχνίδια σε βάρος της Ελληνικότητας της περιοχής και πρωταγωνιστουν το Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής, Τούρκοι πράκτορες, Βουλευτες του Κοινοβουλίου της Ελλάδος, οι Γκρίζοι Λύκοι και άλλα ακραία στοιχεία του Τουρκικού παρακράτους.
Σκοπός τους το ευρύτερο σχέδιο του εκτουρκισμού του Μουσουλμανικου στοιχείου, κάτι που καταφέρνουν σε έναν βαθμό λόγω της αδιαφορίας της Αθηνοκεντρικής Εξουσίας και λόγω της ανικανότητας και ίσως και της προδοτικής στασης των πολιτικών μας.
Σε αυτά τα σχέδια υπάρχουν κάποιες φωνες που αντιστέκονται, που αντιδρούν και κάνουν αγωνα με περιορισμενα μέσα αλλά με ψυχή για να κρατήσουν μακρυά το μαύρο σύννεφο της Τουρκοποίησης των Μουσουλμάνων της Θράκης. Μία τέτοια φωνή μπορεί να σίγησε, με τον θάνατο του Σεμπαηδίν, όμως στα επιβλητικά και άγρια βουνά της Θράκης θα αντιλαλεί για χρόνια η φωνή του πραγματικού αυτού Έλληνα.
Η αλήθεια είναι ότι η Ελληνική πολιτεία πότε με την παντελή απουσία της, άλλοτε με την ανικανότητα και την αδιαφορία της και άλλοτε με περίεργες και ύποπτες αυτοκτονικές τάσεις και κινήσεις κατάφερε να απογοητεύσει και να απομακρύνει αρκετούς Μουσουλμάνους που έβλεπαν την Τουρκία να παρέχει απλόχερα σπουδες σε Αγκυρα και Κωνσταντινούπολη, να παρέχει άτοκα δάνεια μεσω της Ζιράατ Μπανκ, να προσφέρει δορυφορικά πιάτα για Τουρκικά κανάλια, να παρέχει διευκολύνσεις και να επηρεάζει την παιδεία των νέων της περιοχής μέσω των μειονοτικών σχολείων και την υποχρεωτική διδασκαλία της Τουρκικής γλώσσας.
Μάλιστα μέχρι το 1980, οι Πομάκοι ήταν οι αόρατοι άνθρωποι καθώς το Ελληνικό κράτος δεν έβλεπε, δεν άκουγε, δεν ενδιαφεροταν δεν ήθελε να ξέρει την ύπαρξη αυτων των ανθρώπων και μάλιστα είχε επικρατήσει η εγκληματική πολιτική που εξίσωνε τους Μουσουλμάνους Πομάκους με τους Τουρκογενείς ή τους τσιγγάνους.
Από τον Ιανουαριο του 1990 η Ελλάδα έστω και καθυστερημένα αποφασίζει να αλλάξει την πολιτική της απέναντι στις μειονότητες και κυρίως απέναντι στους Πομάκους, όμως φαίνεται όλα αυτα τα χρόνια ότι είτε η βούληση για μεγάλα βηματα δεν υπάρχει είτε η πολιτική της Τουρκίας είναι πολύ εντονη και τα αποτελέσματα δεν ειναι αυτα που θα έπρεπε.
Ο συγκεκριμένος Πομάκος δημοσιογράφος και συγγραφέας ειχε πετύχει να περάσει το 1997 στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αλλά δεν απεφοίτησε λόγω προβλημάτων υγείας.
Στην πολυσχιδή του δραστηριότητα αξίζει να αναφέρουμε ότι από το 2006 και για τρία χρόνια ήταν ο εκδότης της δίγλωσσης (ελληνικά- πομακικά) εφημερίδας «Natpresh» – H ανεξάρτητη φωνή των Πομάκων» ενώ έγραψε ιστορία όταν δούλεψε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Τόλμη» και στον τηλεοπτικό σταθμό «Κανάλι 6» της Ξάνθης, στο οποίο παρουσίαζε για πρώτη φορά δελτίο ειδήσεων στην πομακική γλώσσα.
Επί σειρά ετών ήταν μόνιμος συνεργάτης στο περιοδικό “Ενδοχώρα”. Συμμετείχε σε μεγάλο αριθμό Συνεδρίων ανά την Ελλάδα προωθόντας με κάθε τρόπο την θέση για την Ελληνικότητα των Πομάκων της Θράκης και κάνοντας αγώνα για τα δικαιώματα των συμπολιτών του.
Ο Σεμπαηδίν έγραψε δύο βιβλία: ‘’Η καθημερινή γλώσσα των Πομάκων της περιοχής Μύκης” και το “ Έτσι ζουν οι Πομάκο”, έκανε μεταφράσεις ελληνικής και αγγλικής ποίησης στην πομακική γλώσσα, ενώ έγραψε κείμενα και σε συλλογικούς τόμους και πρακτικά επιστημονικων συνεδρίων.
Οπως τονίζει ένας άλλος εξαιρετικός πατριώτης ο ακαδημαϊκός Φανης Μαλκίδης: “Με τον Σεμπαϊδήν είχαμε συνεργασία για περισσότερο από είκοσι χρόνια, μεταξύ των άλλων, με κοινές παρουσιάσεις σε όλην την Ελλάδα, ενώ ήταν ο μοναδικός Πομάκος ο οποίος στήριξε με δημόσιο λόγο και πράξη την πρωτοβουλία μας για εκδίωξη του Τουρκικού προξενείου από την Κομοτηνή! Αγαπημένε μου Σεμπαϊδήν, ήσουν ένας ανεκτίμητος φίλος, ένας πραγματικός άνδρας, ένας αληθινός διανοούμενος που τίμησες την καταγωγή σου, χωρίς να πουλήσεις και χωρίς να πουληθείς’’ !
Ενας αδελφικός φίλος του Σεμπαηδίν ήταν ο Γιάννης Χ. Κουριαννίδης, Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική», Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα» ο οποίος δήλωσε:
“Ο Σεμπαεδήν Καραχότζα δεν δίστασε να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της ιστορίας και να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της εποχής του. Ήταν από τους πρωτοπόρους της αναγέννησης της ταυτότητας των Πομάκων συμπατριωτών μας και της διάσωσης του πολιτισμικού τους πλούτου, του απόλυτα συνυφασμένου με την ελληνική ιδιοπροσωπία.
Η ανιδιοτελής προσφορά του, η άδολη αγάπη για τον Ελληνισμό και την πατρίδα του, αλλά και η αυταπάρνησή του, έδωσαν το παράδειγμα σε πολλούς συμπατριώτες μας ώστε να αναπτυχθεί ένα σφριγηλό κίνημα αντίστασης στον σχεδιασμό του τουρκικού προξενείου από νέους Πομάκους που εκδήλωσαν τη βαθειά ριζωμένη ελληνικότητά τους στα έθιμα και την παράδοσή τους.
Ταυτόχρονα δείχνει να βγάζει έστω και καθυστερημένα από τον λήθαργο το ελληνικό κράτος, κάτι που έκανε τον Σεμπαεδήν να γράψει πρόσφατα σε κείμενό του: «…πλέον το νερό έχει μπει στ’ αυλάκι και κάποια στιγμή, θέλοντας και μη, η ελληνική πολιτεία θα ασχοληθεί με το πομακικό». Tην παρακαταθήκη αυτή του σπουδαίου συμπατριώτη μας έχουμε την υποχρέωση να τιμήσουμε όλοι μας κάνοντας ό,τι μπορούμε για την υλοποίησή της”.
Ο Καραχοτζα μάλιστα όπως έλεγε χαρακτηριστικά στην συγκλονιστική ομιλία του στο 1ο Συνέδριο της Επιτροπής Ελληνισμού με τίτλο “Ο Ελληνισμός σε αντεπίθεση” το καλοκαίρι του 2021 άφησε το σπίτι του στο χωριό του, πήρε την οικογένεια του και μετοίκησε στην πόλη της Ξάνθης παρά τις οικονομικές δυσκολίες, ώστε τα δύο παιδιά του να παρακολουθήσουν μόνο Ελληνικό σχολείο και όχι μειονοτικό. Ωστε τα παιδιά του να παραμείνουν προσηλωμένα στην Ελληνική παιδεία και την Ελληνική ταυτότητα.
Τί ήταν όμως αυτό που διεκδικούσε μέσα από την πένα του, την δημοσιογραφική του παρουσία και την συμμετοχή του σε εκπαιδευτικές ημερίδες σε όλη την Ελλάδα ο συμπαθής Σεμπαιδήν;
Διεκδικούσε όλα αυτά που για τους υπόλοιπους Ελληνες είναι τα αυτονόητα, δηλαδή αναγνωριση της Ελληνικής οντότητας των Πομάκων, σχολεία όπου η Τουρκική δεν θα είναι υποχρεωτική ως γλώσσα και τα σχολεία θα είναι κυρίως Ελληνόφωνα, μικρότερη επηρροή της Τουρκίας και κατάργηση του Προξενείου της Τουρκίας στην Κομοτηνή που λειτουργεί ως κέντρο προπαγάνδας και εκτουρκισμού.
Ο Σεμπαιδήν γεννήθηκε Ελληνας, πέθανε Ελληνας, όμως τα 42 χρόνια της ζωής του πολλοί ήταν αυτοί που δεν τον αναγνωρίζαν ως Ελληνα τον ίδιο και τους άλλους Πομάκους.
Και μπορεί οι αντιαισθητικές και γεμάτες παραλογισμό μπάρες που διαχώριζαν τους Πομάκους από τους άλλους Ελληνες να καταργήθηκαν στις αρχες της δεκαετίας του 1990, όμως οι μπάρες της αδιαφορίας, της εγκληματικής πολιτικής της Ελλάδος παραμένουν εκεί σαν φάντασμα.
Το 2006, ο Σεμπαϊδήν Καραχότζα ξεκίνησε τον αγώνα για την συλλογή υπογραφών για τη δημιουργία δημόσιου Νηπιαγωγείου στο χωριό του το Προσήλιο. Μάλιστα εκείνη την εποχή όταν εργάζονταν στο Δήμο Μύκης ο τότε δήμαρχος Μουτζαχίτ Ντουκιαντζή επιχείρησε να του επιβάλει τη χρήση της τουρκικής γλώσσας στον χώρο εργασίας του, δηλώνοντας μάλιστα στην τηλεόραση του ALFA ότι η λέξη ΠΟΜΑΚΟΣ είναι βρισιά!
Ο Σεμπαϊδήν προχώρησε σε δημόσια καταγγελία στις 22 Μαϊου του 2006, όπου εξηγούσε:
«είμαι περήφανος για την πατρίδα μου την Ελλάδα. Προτίμησα να υποβάλω την παραίτηση μου παρά να ανεχτώ άλλο αυτή τη προσβλητική και προκλητική συγχρόνως συμπεριφορά του δημάρχου Μύκης».
Μάλιστα ο Σεμπαηδίν δεν σταματούσε να φωνάζει με κάθε τρόπο σε κάθε ομιλία του και σε κάθε δημοσιογραφική του δραστηριότητα “ότι στη Θράκη δεν υπάρχει καμία Τουρκική μειονότητα, αλλά μόνο μουσουλμανική μειονότητα, τμήμα της οποίας αποτελούν οι ΠΟΜΑΚΟΙ”.
Σε πρόσφατη επίσκεψη του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου στην Θράκη, οι Πομάκοι, μεταξύ τους και ο Σεμπαηδίν ξεσηκώθηκαν ώστε να ακυρώσουν την προπαγανδιστική παρουσία του Τούρκου Αξιωματούχου στα Πομακοχώρια λέγοντας χαρακτηριστικα:
«Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν τουρκοχώρια, είμαστε Ελληνες που αγωνιστήκαμε για την πατρίδα μας και θέλουμε να μείνουμε έξω από τα πολιτικά παιχνίδια της Τουρκίας ενώ σύμφωνα με ΤΑ ΝΕΑ, ο Πανελλήνιος Σύλλογός τους έφτασε να χαρακτηρίσει τον Τσαβούσογλου «persona non grata» στα Πομακοχώρια. Τελικά η επίσκεψη ακυρώθηκε!
Ο Πομάκος Σεμπαηδιν Καραχότζα απειλήθηκε τόσο ο ίδιος όσο και η οικογενεια του και σύμφωνα με όσα ο ίδιος ελεγε, μερικές φορές αναγκαστηκε να παραμείνει κλεισμένος για μέρες στο σπίτι του! Το κράτος ποτέ δεν τον προστατευσε αλλά έκανε αγώνα για να προστατευσει την χώρα του από τον κίνδυνο του εκτουρκισμού, αγαπούσε τόσο την Ελλάδα, την χώρα του, που δεν φοβήθηκε και δεν εκανε πίσω!
Μοναχικός καβαλάρης ίσως να μην πρόλαβε να καταλάβει και ο ιδιος τα επιτευγματα του! Δεν άλλαξε την ζωή μονο των Πομάκων αλλά και πολλών άλλων Ελλήνων που εμπνεόμαστε από το έργο, την ζωή του, τον πατριωτισμο του, τα ιδανικά του, τον ηρωισμό και την αρνηση να υποκυψει στην Τουρκική μηχανή προπαγανδας και εκτουρκισμου!
Ο Σεμπά μας εκανε να νιωσουμε το μεγαλειο της φυλής των Πομάκων σε βαθμό που σημερα πολλοί εξ ημων νοίωθουμε Πομακοι! Μπορει η Ελλαδα να αγνοει τα παιδια της, ομως εμεις οι Ελληνες σημερα νοιωθουμε περισσοτερο ΠΟΜΑΚΟΙ! Νοιωθουμε περηφανοι που οι Πομακοι ειναι συμπατριωτες και αδελφια μας!
Ο Σεμπά δεν φοβήθηκε μυστικες υπηρεσιες, γκριζους λυκους, Τουρκικα Προξενεια και πολιτικούς! Ο Σεμπά είναι το παραδειγμα! Είμαστε ΟΛΟΙ ΠΟΜΑΚΟΙ! Οχι μονο σημερα, αλλά από σημερα περισσοτερο!
Ο Σεμπά ήταν μικροκαμωμενος το δέμας, αλλά στα ματια μας ειναι ενας γίγαντας! Σε ευχαριστώ αδελφε για ολα οσα με εκανες να δω και να καταλαβω! Για όσα τόλμησες. Η ζωή σου και ο αγώνας σου απέδειξαν ότι γεννήθηκες και έζησες ωραίος ως Ελληνας! Αιωνία σου η μνήμη!
«Νίγιε σμε Πομάτσι»!(Eιμαστε Πομάκοι)!
