Τούτες τις μέρες η μάσκα έχει την τιμητική της. Καρναβάλια δυτικότροπα και άλλα παραδοσιακά. Χοροί και τραγούδια. Φανοί, φωτιές, μουτζουρώματα και αλευρώματα. Η Ελλάδα ζει στο ρυθμό της Αποκριάς. Άρτος και θεάματα για κάποιους, εκτόνωση από τη ζοφερή πραγματικότητα για άλλους. Η μεταμφίεση και η υποκριτική στο ζενίθ. Άρματα και παρελάσεις. Σάτιρα και καυστικό χιούμορ. Τραμπ μετά της συζύγου, Σόιμπλε και Μέρκελ, Τσίπρας και Τσακαλώτος, Μητσοτάκης και Γεωργιάδης αναμένεται να πρωταγωνιστήσουν. Αυτή, θα λέγαμε, είναι η θετική πλευρά της μάσκας. Αλλά υπάρχει και η άλλη.
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης η μάσκα γνωρίζει μέρες δόξας όλα τα χρόνια. Πατριδοκάπηλοι και λαϊκιστές, δημαγωγοί και εκσυγχρονιστές, νεοφιλελεύθεροι και εθνικιστές, πρόθυμοι και αποστάτες , απατεώνες και «σοσιαλιστές», όλοι δηλαδή όσοι κυβέρνησαν φορούσαν τη μάσκα του φιλολαϊκού. Όλα όσα έκαναν γίνονταν για την πρόοδο αυτής της χώρας. Τα πρόσωπα αλλάζουν μα τα προσωπεία μένουν ίδια. Είναι φθαρμένα και ταλαιπωρημένα, αλλά φαίνεται ότι έχουν πέραση ακόμη στον ελληνικό λαό. Ειδικά τα τελευταία 7 χρόνια των μνημονίων φορέθηκε πολύ η μάσκα, του σωτήρα της Ελλάδας. Έτσι από την ανάπτυξη του κ. Κώστα Καραμανλή φτάσαμε στην εκτόξευση του χρέους και στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης. Από το «λεφτά υπάρχουν» του κ. Γ. Παπανδρέου οδηγηθήκαμε στο διάγγελμα του Καστελόριζου και στο πρώτο μνημόνιο. Ο κ. Σαμαράς από αντιμνημονιακός μετατράπηκε σε φανατικό υποστηρικτή τους. Ο κ. Τσίπρας, ο οποίος θα τα έσκιζε, έβαλε φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του στο τρίτο. Τέλος ο κ. Μητσοτάκης βιάζεται να υπογράψει το 4ο και αγωνιά μην του πάρει τη μπουκιά από το στόμα ο τωρινός πρωθυπουργός.
Ο τελευταίος μαζί με την κυβερνητική του παρέα είναι μονίμως μασκαρεμένοι. Μεταμφιεσμένοι σε αριστερούς ακολουθούν έναν ολέθριο και αδιέξοδο νεοφιλελεύθερο δρόμο. Περισσεύει η ψευτιά και η υποκρισία, τα μεγάλα λόγια και η προπαγάνδα. Η ελπίδα δεν έφτασε ποτέ, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης διαγράφτηκε σε ένα βράδυ, τα παράλληλα προγράμματα χρησιμοποιήθηκαν για εσωτερική κατανάλωση και οι κόκκινες γραμμές άμυνας έγιναν σκόνη. Πιόνια – μασκαράδες στη σκακιέρα της μαστιγοφόρου Γερμανίας και του αδίστακτου ΔΝΤ. Μοιραίοι και άβουλοι συνάμα διασύρουν τη χώρα και τσαλακώνουν την ιστορική περηφάνια αυτού του ταπεινωμένου λαού. Γιατί τι άλλο σημαίνουν τα πανηγύρια για τον ερχομό της τρόικας, συγνώμη των θεσμών ήθελα να πω; Πού οδηγεί η αίσχιστη πλύση εγκεφάλου της ραδιοφωνικής και τηλεοπτικής ΕΡΤ; Πόσα δις μέτρα κρύβει το τεράστιο ψευδολόγημα ότι για κάθε ευρώ που μας παίρνουν θα μας δίνουν ως αντιστάθμισμα άλλο ένα; Τέτοια λατρεία για την εξουσία; Κανένας λόγος για την άτακτη υποχώρηση, ούτε μια παραίτηση, ίχνος τσίπας και φιλότιμου;
Διδακτικός όπως πάντα ο Όμηρος, επίκαιροι όσο ποτέ οι στίχοι 441–443 της ραψωδίας Ζ, της Ιλιάδας. «Αλλά φοβούμαι και των ανδρών το πρόσωπο και των σεμνών μητέρων, αν μ έβλεπαν ως άνανδρος να φεύγω από τη μάχη» ( ἀλλὰ μάλ᾽ αἰνῶς αἰδέομαι Τρῶας καὶ Τρῳάδας ἑλκεσιπέπλους,αἴ κε κακὸς ὣς νόσφιν ἀλυσκάζω πολέμοιο,), λέει ο Έκτορας στην Ανδρομάχη, όταν εκείνη τον εκλιπαρεί να μη μονομαχήσει με τον Αχιλλέα. Από την εποχή, λοιπόν, του Ομήρου υπήρχε το ρήμα αιδούμαι από το οποίο προέρχεται η λέξη αιδώς, με την οποία εκφράζεται το συναίσθημα της ντροπής για το τι θα πουν οι άλλοι, αλλά και ο σεβασμός στους πολλούς , στο λαό. Ο Έκτορας δε φοράει μάσκες και δεν εξαπατά. Είναι αρχηγός, αγαπά την πατρίδα του, τον ενδιαφέρει η τιμή και η υστεροφημία, η δημόσια εκτίμηση και αναγνώριση. Δεν είναι ρίψασπις και νιώθει ότι η ατίμωση είναι χειρότερη από το θάνατο. Αλλά αυτά, μάλλον, είναι ψιλά γράμματα για τον κ. Τσίπρα και την κυβερνητική του ομάδα.
Ενδιαφέρουν, ωστόσο, τον ελληνικό λαό, γιατί χωρίς αυτόν και τις συλλογικές του εκφράσεις, όπως έχει δείξει η ιστορία, δεν υπάρχει λύση για τους πολλούς. Αν κοιτάξει κατάματα τους μασκαρεμένους σωτήρες και δεν τους φοβηθεί, αν αποφασίσει να βγει στο προσκήνιο και να πρωταγωνιστήσει, τότε θα σκίσει τις μάσκες και θα κουρελιάσει τα προσωπεία τους, θα στείλει στα σπίτια τους τις κυβερνητικές καρικατούρες και τους εντολοδότες τους. Έτσι θα ανοίξει και ο νέος ιστορικός κύκλος για τη χώρα και τους πολίτες.
*εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας
