Πιέζει η Μέρκελ, πιέζει ο Σόιμπλε, πιέζει το ΔΝΤ, πιέζει ο ESM, πιέζουν όλοι! Και τα προληπτικά μέτρα έρχονται κάνοντας το οικοσύστημα μη βιώσιμο. Αλλά αυτό προφανώς δεν τους νοιάζει.
Ορισμένοι θέλουν να βλέπουν την Μέρκελ σαν Πυθία που μασάει φύλλα δάφνης και λέει χρησμούς που όποιος τους ακούει τους φέρνει με τον ένα ή τον άλλον τρόπο στα μέτρα του. Αλλά η Γερμανίδα καγκελάριος δεν μασάει φύλλα δάφνης και δεν λέει χρησμούς αλλά, αντίθετα, μιλάει με “επίσημα ανακοινωθέντα” και οι δηλώσεις της μοιάζουν περισσότερο με… ημερήσιες διαταγές.
Πριν από μια εβδομάδα λοιπόν, στον απόηχο των εργασιών της άτυπης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στην Βαλέτα της Μάλτας, η Άγκελα Μέρκελ α λα μπρατσέτα με τον Φρανσουά Ολάντ, είχε δηλώσει ότι βαδίζουμε σε μια Ευρώπη διαφορετικών ταχυτήτων, καθώς «τα τελευταία χρόνια έδειξαν πως θα υπάρξει μια ΕΕ πολλαπλών ταχυτήτων και ότι δεν πρέπει να συμμετέχουν πάντα όλες οι χώρες μέλη στα ίδια στάδια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».
Χαράς ευαγγέλια για τους Βελγο-Ολλανδούς που εδώ και καιρό ζητούν κάτι τέτοιο, νομίζοντας ότι έτσι θα αποκτήσουν μεγαλύτερο πολιτικό βάρος και θα έχουν μεγαλύτερο… ιστορικό ρόλο. Αλλά και “μπιζάρισμα” από Ιταλούς παράγοντες σαν τον Πρόντι που ελπίζουν σε μια θεσούλα στο ευρωβαγόνι της Α’ Θέσης. Και εύλογες ανησυχίες στα δικά μας τα μέρη, γιατί αν υπάρχει 1η ταχύτητα τότε λογικά θα υπάρξει και 2η ή και 3η ακόμα. Και δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία ή πτυχίο γεωστρατηγικής για να αντιληφτούμε ότι η χώρα μας είναι η πρώτη υποψήφια για υποβιβασμό στην μικρότερη κατηγορία.
Οπότε, όταν ο Σόιμπλε ξανάβγαλε από το συρτάρι το αφήγημα για το Grexit υπήρχαν πολλοί, και εδώ και στην Εσπερία, έτοιμοι να το θεωρήσουν βάσιμο, και να αρχίσουν να φωνάζουν να κλείσει η αξιολόγηση, γιατί -τι ‘χες Γιάννη τι ΄χα πάντα- οι “έξω” δεν μπορεί παρά να έχουν δίκιο, ακόμη κι αν ο ένας βγάζει άχρηστο τον άλλον και εμείς δεν μπορεί παρά να έχουμε άδικο, ακόμη κι αν όλα όσα ζητήθηκαν τους προηγούμενους μήνες υλοποιήθηκαν και με το παραπάνω, χωρίς -άλλη μια φορά- να μας οδηγήσουν στη “γη της επαγγελίας” με την ποσοτική χαλάρωση και την “ελάφρυνση” του χρέους.
Χτες, πάντως, επί γερμανικού… προεκλογικού εδάφους, η Μέρκελ το πήρε αλλιώς, ή τουλάχιστον έτσι φάνηκε σε πρώτη ανάγνωση, οδηγώντας σε σχόλια για διαφοροποίησή της από τον Σόιμπλε: «Για εμένα, δεν υπάρχει θέμα δύο ταχυτήτων εντός της ευρωζώνης», είπε και συμπλήρωσε: «Η ευρωζώνη πρέπει να παραμείνει ενιαία. Και αυτό που συμφωνήσαμε πρέπει να γίνει από κοινού, από όλα τα κράτη μέλη της ευρωζώνης».
Είναι όμως αυτό… αλλαγή; Και ανοίγει παράθυρο που μπορεί να επιτρέψει ένα μικρό έστω χαμόγελο; Ή μήπως είναι η απόλυτη σύγκλιση με εκείνο το «Η πίεση στους Έλληνες για να εφαρμόσουν μεταρρυθμίσεις πρέπει να συνεχιστεί ώστε η ελληνική οικονομία να γίνει ανταγωνιστική”, γιατί “σε διαφορετική περίπτωση η Ελλάδα δεν μπορεί να μείνει στη νομισματική ένωση»;
Διότι, σε απλά… γερμανικά, αυτό το “ό,τι συμφωνήσαμε πρέπει να γίνεται” της Μέρκελ και αυτό το “η πίεση πρέπει να συνεχιστεί για να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις” του Σόιμπλε, είναι βγαλμένα από την ίδια μήτρα και οδηγούν είτε στη υλοποίηση των κανόνων της (ενιαίας) Ευρωζώνης, είτε στην υποβάθμιση σε χαμηλότερη κατηγορία της ΕΕ των πολλών ταχυτήτων, είτε (ας μην κρυβόμαστε) στον υποβιβασμό και την περιφερειοποίηση παρά την υλοποίηση όλων όσων ζητήθηκαν και όλων αυτών που θα ζητηθούν.
Γιατί εκείνοι ξαναμαζεύουν τον κρατικό τους χρυσό στο Βερολίνο για να έχουν αποκούμπι στις μέρες που έρχονται, ενώ εμείς κάτι δαχτυλιδάκια που απομείνανε τα σπρώχνουμε για μερικά ευρουλάκια στις “αγορές χρυσού” στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια!
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος. Πηγή: News247.gr.
Χαράς ευαγγέλια για τους Βελγο-Ολλανδούς που εδώ και καιρό ζητούν κάτι τέτοιο, νομίζοντας ότι έτσι θα αποκτήσουν μεγαλύτερο πολιτικό βάρος και θα έχουν μεγαλύτερο… ιστορικό ρόλο. Αλλά και “μπιζάρισμα” από Ιταλούς παράγοντες σαν τον Πρόντι που ελπίζουν σε μια θεσούλα στο ευρωβαγόνι της Α’ Θέσης. Και εύλογες ανησυχίες στα δικά μας τα μέρη, γιατί αν υπάρχει 1η ταχύτητα τότε λογικά θα υπάρξει και 2η ή και 3η ακόμα. Και δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία ή πτυχίο γεωστρατηγικής για να αντιληφτούμε ότι η χώρα μας είναι η πρώτη υποψήφια για υποβιβασμό στην μικρότερη κατηγορία.
Οπότε, όταν ο Σόιμπλε ξανάβγαλε από το συρτάρι το αφήγημα για το Grexit υπήρχαν πολλοί, και εδώ και στην Εσπερία, έτοιμοι να το θεωρήσουν βάσιμο, και να αρχίσουν να φωνάζουν να κλείσει η αξιολόγηση, γιατί -τι ‘χες Γιάννη τι ΄χα πάντα- οι “έξω” δεν μπορεί παρά να έχουν δίκιο, ακόμη κι αν ο ένας βγάζει άχρηστο τον άλλον και εμείς δεν μπορεί παρά να έχουμε άδικο, ακόμη κι αν όλα όσα ζητήθηκαν τους προηγούμενους μήνες υλοποιήθηκαν και με το παραπάνω, χωρίς -άλλη μια φορά- να μας οδηγήσουν στη “γη της επαγγελίας” με την ποσοτική χαλάρωση και την “ελάφρυνση” του χρέους.
Χτες, πάντως, επί γερμανικού… προεκλογικού εδάφους, η Μέρκελ το πήρε αλλιώς, ή τουλάχιστον έτσι φάνηκε σε πρώτη ανάγνωση, οδηγώντας σε σχόλια για διαφοροποίησή της από τον Σόιμπλε: «Για εμένα, δεν υπάρχει θέμα δύο ταχυτήτων εντός της ευρωζώνης», είπε και συμπλήρωσε: «Η ευρωζώνη πρέπει να παραμείνει ενιαία. Και αυτό που συμφωνήσαμε πρέπει να γίνει από κοινού, από όλα τα κράτη μέλη της ευρωζώνης».
Είναι όμως αυτό… αλλαγή; Και ανοίγει παράθυρο που μπορεί να επιτρέψει ένα μικρό έστω χαμόγελο; Ή μήπως είναι η απόλυτη σύγκλιση με εκείνο το «Η πίεση στους Έλληνες για να εφαρμόσουν μεταρρυθμίσεις πρέπει να συνεχιστεί ώστε η ελληνική οικονομία να γίνει ανταγωνιστική”, γιατί “σε διαφορετική περίπτωση η Ελλάδα δεν μπορεί να μείνει στη νομισματική ένωση»;
Διότι, σε απλά… γερμανικά, αυτό το “ό,τι συμφωνήσαμε πρέπει να γίνεται” της Μέρκελ και αυτό το “η πίεση πρέπει να συνεχιστεί για να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις” του Σόιμπλε, είναι βγαλμένα από την ίδια μήτρα και οδηγούν είτε στη υλοποίηση των κανόνων της (ενιαίας) Ευρωζώνης, είτε στην υποβάθμιση σε χαμηλότερη κατηγορία της ΕΕ των πολλών ταχυτήτων, είτε (ας μην κρυβόμαστε) στον υποβιβασμό και την περιφερειοποίηση παρά την υλοποίηση όλων όσων ζητήθηκαν και όλων αυτών που θα ζητηθούν.
Γιατί εκείνοι ξαναμαζεύουν τον κρατικό τους χρυσό στο Βερολίνο για να έχουν αποκούμπι στις μέρες που έρχονται, ενώ εμείς κάτι δαχτυλιδάκια που απομείνανε τα σπρώχνουμε για μερικά ευρουλάκια στις “αγορές χρυσού” στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια!
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος. Πηγή: News247.gr.
