Τώρα που τις έχω ανάγκη όσο τίποτε άλλο, τώρα που τις χρειάζομαι όπως το οξυγόνο μικραίνουν….
Έτσι οι αναμνήσεις οι αναστοχασμοί χρήσιμοι ή όχι αγγίζουν τα όρια της ασημαντότητας.
Βέβαια χαρήκαμε τους αγώνες, τις μικρές νίκες και αντέξαμε τις μεγάλες διαψεύσεις.
Όμως η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.
Υπάρχουν και θα μεγαλώνουν «παρέες» με παλιές και κυρίως με καινούργιες μορφές που έτσι σε κάποια στιγμή το φεγγάρι θα γίνει ολόγιομο.
Υπάρχουν πάρα πολλοί που αν και η ψήφος τους μπορεί να μη μας άρεσε μπορούν να είναι στις παρέες των φεγγαριών.
Αυτό βέβαια δεν αφορά τις αμαρτωλές ηγεσίες.
Γι΄ αυτούς ισχύει κάτι άλλο που λέγεται στα μέρη μου «όταν το σώβρακο κατέβει μέχρι το γόνατο μετά πέφτει από μόνο του».
Αποφάσισα λοιπόν για μένα ότι δεν θα γίνω απλά ο άνθρωπος που θα βλέπει τα τραίνα να περνούν.
Θα συνεχίσω όσο μπορώ να σεργιανάω.
Θα διαβάζω ξανά και ξανά το «ένα παιδί μετράει τ΄ άστρα» έτσι γιατί εμείς οι μεγαλύτεροι δεν προσέξαμε τα πουλιά δηλαδή τα νιάτα.
Θα ξαναγεννηθούν λοιπόν παρέες όπως της πλατείας Μαβίλη, του Ελυζέ, και σε όλη την Ελλάδα.
Οι δύο που αναφέρω είναι από το χώρο που ανήκα, υπήρχαν βέβαια και πάρα πολλές άλλες στο ευρύτερο χώρο της αριστεράς.
Όμως χρειάζεται και η έμπνευση και φυσικά τα όπλα.
Ο αείμνηστος σύντροφος Χ. Φλωράκης έλεγε παλιά σε μια συνδιάσκεψη:
«Να κατακτήσουμε τα κάστρα σύντροφοι με τα νέα όπλα την επιστήμη, την τέχνη, τη γνώση».
Οι «σύγχρονοι προλετάριοι» τα έχουν τα περισσότερα από αυτά και περιμένουν.
Το λίγο χρόνο που έμεινα στα μέρη του Αρη πέρα από τα γνωστά, πέρασα και από το μύλο.
Ο μύλος του Πλατυστόμου και την πρώτη φορά και κυρίως την δεύτερη ήταν η έμπνευση του Άρη.
Εκεί εμφανίστηκε για πρώτη φορά με το δίκοχο ΕΛΛΑΣ Ν. (Ελλάς Νέος) και εκεί γράφτηκε και η διακήρυξη του Μ.Ε.Α. (Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης),
Για περισσότερες λεπτομέρειες θα παρακαλέσω τον σύντροφο και φίλο Κώστα Ευθυμίου και τον Γιάννη Σκουρογιάννη να γράψουν περισσότερα.
Με τον Κώστα σκεφτήκαμε μιας και το επίσημο κράτος αποκλείεται να κάνει κάτι σκεφτήκαμε ότι μέσα στους χιλιάδες φίλους του Άρη να συγκεντρώσουμε κάποια χρήματα με μέγιστο της καταβολής για ευνόητους λόγους να είναι 50 ευρώ και εκεί στο μύλο να δημιουργήσουμε την έδρα του συλλόγου «Φίλων του Άρη Βελουχιώτη».
Και αν κάτι τέτοιο πραγματοποιηθεί να βρεθούμε εκεί σε ένα πολύ μεγάλο αντάμωμα.
Το άρθρο αφιερώνεται στη μνήμη του φίλου μου και στενού μου συνεργάτη Αντιδήμαρχου Καισαριανής Τάκη Σκουρογιάννη που χάσαμε πρόσφατα ο οποίος ανεξάρτητα τι δήλωνε πάντα ήταν από πολύ μικρός στο κόμμα του Άρη.
Θανάσης Μπαρτσώκας
