Με το ένα μάτι στο Κιρκούκ και το άλλο στο Αιγαίο

Η Αμερικανική πολιτική στην Μέση Ανατολή δεν καθαγιάζεται. Και η αντιφατικότητα με την οποία καταγράφονται «ειδήσεις» από την υποτιθέμενη «αυστηρή αντιμετώπιση» Τραμπ έναντι του μακελάρη της Άγκυρας, είναι πέραν του δέοντος προκλητική…

Η Τουρκία με την κλιμάκωση της δολοφονικής της επιδρομής στην περιοχή της Αφρίν, έχει μια τριπλή στρατηγική στόχευση.

Πρώτον: Επιδιώκει να αποδυναμώσει δραστικά την προοπτική συμπαγούς Κουρδικής υπόστασης στα νότια σύνορά της, στοχοποιώντας συλλήβδην τους Κουρδικούς πληθυσμούς, πράγμα που αποτελεί σταθερό και ανυποχώρητο στοιχείο της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής αλλά και της πολιτικής που άπτεται της αντίληψής της για την εσωτερική εθνική ασφάλεια.

Στο πλαίσιο αυτής άλλωστε της επιδίωξής της, εντάσσεται και η προγενέστερη επιθετική κλιμάκωση, στην οποία προέβη μετά το δημοψήφισμα στο Ιρακινό Κουριστάν.

Δεύτερον: Επιδιώκει την ντε φάκτο αναγνώρισή της ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη, με ρόλο και απαιτήσεις στη γεωπολιτική νομή που βρίσκεται σε εξέλιξη σε…

ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, και στη νέα εποχή που οριοθετείται στη μεταπολεμική Συρία.

Τρίτον: Επιχειρεί να συνδυάσει τις παραπάνω στρατηγικού χαρακτήρα στοχεύσεις της, με τη διαρκή αναθεωρητική της επιθετικότητα, μέσω της οποίας θέτει ευθέως ζήτημα εκτεταμένης αναθεώρησης των προβλεπομένων από τη συνθήκη της Λωζάνης.

Πρόκειται για ένα ζήτημα που το θέσαμε πρώτοι και έγκαιρα, θεωρώντας πως είναι ανεπίτρεπτο σφάλμα να αντιμετωπίζεται η δολοφονική επιδρομή στο καντόνι της Αφρίν, ως μεμονωμένο και αυτοτελές γεγονός.

Προειδοποιούσαμε λοιπόν από την ίδια κιόλας ημέρα που ξεκίνησε η Τουρκική εισβολή λέγοντας: «Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι. Σε αυτό το μακελειό, οι Κούρδοι έχουν εγκαταλειφθεί απελπιστικά μόνοι, κι αυτό το στοιχείο ισοδυναμεί για τους ίδιους αλλά και για ολόκληρη τη μέση Ανατολή, με ευχή αλλά ταυτόχρονα και με κατάρα… Κατάρα γιατί η μανία του τουρκοπαράφρονα, θα τον οδηγήσει σε παραπέρα κλιμάκωση των πολεμικών επιχειρήσεων, πολύ πιο πέρα από το Αφρίν, μιας και το όνειρο της ανατροπής των δεδομένων της Λωζάνης, δείχνει να είναι για τον ίδιο περισσότερο κοντά όσο ποτέ άλλοτε, όσο μπορεί και επενδύει στην ανοχή των υπόλοιπων, κι αυτή η πιθανή εξέλιξη του είναι όσο τίποτε άλλο αναγκαία…»

Η επιβεβαίωση δεν άργησε να έρθει, και μάλιστα δια χειλέων του ιδίου του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος δήλωσε την Παρασκευή ότι «οι τουρκικές δυνάμεις θα σαρώσουν τους κούρδους μαχητές από τα συριακά σύνορα και θα προωθηθούν προς ανατολάς μέχρι τα σύνορα με το Ιράκ, μια περιοχή που περιλαμβάνει τη Μανμπίτζ».

Ακόμη προκλητικότερος και άκρως αποκαλυπτικός ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ο οποίος υπήρξε πέραν του δέοντος σαφής δηλώνοντας πως: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αποσυρθούν αμέσως από την περιοχή της Μανμπίτζ στη βόρεια Συρία»

Τα πραγματικά δεδομένα επομένως είναι αυτά. Ο σχεδιασμός της Τουρκικής επιθετικότητας είναι συγκεκριμένος. Και η κλιμάκωση που επιχειρείται προσλαμβάνει διαστάσεις ευρύτερα ανησυχητικές.

• Η πρώτη κρίσιμη λεπτομέρεια, είναι πως ενώ όλα τούτα βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, η Τουρκική ρητορική φροντίζει να θυμίσει στους πάντες, πως με το ένα μάτι στοχεύει το Κιρκούκ, και με το δεύτερο αλληθωρίζει εμμονικά στις υποθέσεις του Αιγαίου.
• Η δεύτερη κρίσιμη λεπτομέρεια, σχετίζεται με τον επιχειρούμενο εκ μέρους των ΗΠΑ, εκφυλισμό των συνεπειών της ανοχής που τις καθιστά αντικειμενικά συνένοχες, απέναντι στο καινούριο μακελειό που έχει ήδη δρομολογηθεί.

Οι φραστικές μεγαλοστομίες που ανακυκλώνονται και επανασερβίρονται, περί δήθεν αποδοκιμασίας της Τουρκικής επιδρομής από τις ΗΠΑ, και περί της ανάγκης να προβεί η Τουρκία σε άμεση αποκλιμάκωση των επιθετικών πρωτοβουλιών, ΟΥΤΕ πείθουν και βεβαίως δεν συνάδουν με την πρακτική που ακολουθούν οι ΗΠΑ, όταν έχουν αποφασίσει να αντισταθούν σθεναρά σε επιχειρούμενες γεωστρατηγικές διεργασίες.

Όλα τα παραπάνω αποκαλύπτουν, καταφανή αναποφασιστικότητα, ιδιαιτέρως ασταθείς ισορροπίες στους επιχειρούμενους διπλωματικούς χειρισμούς, και κορυφαία κρίσιμα διλήμματα για τα οποία θα απαιτηθούν αποφάσεις.

Ωστόσο, το μεγάλο πρόβλημα, δεν είναι οι αποφάσεις αυτές καθ εαυτές, αλλά η κρισιμότητα του χρόνου μέσα στον οποίο τελικά δεν λαμβάνονται, και αυτό γιατί όλα δείχνουν πως πάρα πολύ σύντομα η διεθνής κοινότητα, θα βρεθεί αντιμέτωπη με καινούρια μη αναστρέψιμα τετελεσμένα.

Πολλοί, και μεταξύ αυτών το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό, δείχνουν να ξέχασαν τι σηματοδότησε για την παγκόσμια πολιτική ιστορία, η εισβολή στην Κύπρο το 1974.

Και είναι φανερό, πως αν η αντίδραση δεν είναι άμεση… Αν η αντίδραση δεν είναι καταλυτική… Αν η διεθνής κοινότητα δεν ενεργοποιηθεί για να ανακόψει μια ακόμη γενοκτονία με πρωταγωνιστή την Τουρκία και με ευρύτερα γεωπολιτικά διακυβεύματα, τότε οι συνέπειες θα είναι πολυεπίπεδες και με πολλαπλούς αποδέκτες.

• Η γεωπολιτική ανασύνταξη στη Μέση Ανατολή θα προσλάβει χαρακτήρα πραγματικά δραματικό…
• Το Διεθνές Δίκαιο θα έχει υποστεί ανεπανόρθωτο πλήγμα. Και…
• Η πολύπαθη θάλασσα του Αιγαίου, παραλαμβάνει τα σκήπτρα προκειμένου να καταστεί το επόμενο θέατρο  πολύ δυσάρεστων εξελίξεων, με ιδιαίτερα οδυνηρή έκβαση για τη χώρα μας…