[Το κατωτέρω άρθρο Βρετανού δημοσιογράφου, που επί δεκαετίες διέπρεψε ως ανταποκριτής και σχολιαστής μεγάλων βρετανικών και αμερικανικών εφημερίδων -όσο αυτές υπηρετούσαν το λειτούργημα της λαϊκής ενημέρωσης και όχι τους στόχους δισεκατομμυριούχων σφετεριστών της- παρέχει έναν μεγάλο, περιεκτικό, ρεαλιστικό, συναρπαστικό πίνακα της κατάστασης των θεμελίων του οικοδομήματος της «Ευρωπαϊκής Ένωσης», της ευστάθειας των πυλώνων του και του προσδόκιμου επιβίωσής του.
Χρησιμότατη προσφορά για την έγκαιρη γνώση -ή αφύπνιση- των πολιτών της ηπείρου, το άρθρο αυτό είναι ωστόσο αυστηρώς ακατάλληλoν δι’ ανηλίκους και (για λόγους υγείας) για πορφυρογέννητους ιππότες των ταγμάτων Σόρος, Ρότσιλντ και Σία, υπερμάχους της πολιτικής ορθότητας, από την μάστιγα των «λαϊκιστών», των αντιδραστικών νοσταλγών του έθνους/κράτους και των εμπρηστών της παγκοσμιοποίησης. Επειδή, ιδού τι γράφει]:
*Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού
Η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ και ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν υπέγραψαν προ ημερών μια νέα γάλλο-γερμανική συνθήκη, στην ιστορική πόλη του Άαχεν, παρουσία πρωθυπουργών, του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, με τελετουργία και ρητορική μεγάλου ιστορικού γεγονότος.
Αλλά στις σκέψεις τους πρέπει να εβάρυναν τα βασανιστικά πολιτικά προβλήματα που κοχλάζουν στις αντίστοιχες πατρίδες τους, όπως και σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και σε διεθνή κλίμακα.
Εάν η τοποθεσία της πόλης του Άαχεν, κέντρου της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου στον 9ο Αιώνα, επελέγη σαν σύμβολο ενότητας, μπορεί όμως θαυμάσια να εμπνέει και την εικόνα της αποσύνθεσης. ΄Ολες, άλλωστε, οι αυτοκρατορίες καταλήγουν στην διάλυση. Γιατί η υπερεθνική ΕΕ θα διέφευγε αυτήν την μοιραία κατάληξη;
Η γάλλο-γερμανική συνθήκη που υπέγραψαν οι Μέρκελ και Μακρόν θεωρείται περισσότερο ως μια επινόηση δημοσίων σχέσεων παρά ως εξέλιξη με ουσιαστικό περιεχόμενο.
Καταρχήν, υπάρχει ήδη μια συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών. Η Συνθήκη των Ηλυσίων, που υπεγράφη το 1963 από τον Σαρλ Ντε Γκωλ και τον Κόνραντ Αντενάουερ και θεωρείται ως ένας ιστορικός σταθμός μεταπολεμικής συμφιλίωσης μεταξύ δύο μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, που άνοιξε τον δρόμο για την σύγχρονη Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.
Αρκετοί παρατηρητές αμφισβήτησαν την χρησιμότητα σύναψης νέας συνθήκης από τους Μακρόν και Μέρκελ. Ο Γάλλος ιστορικός Marion Gaillard είπε στον σταθμό France 24 πως μοιάζει ένα ζευγάρι γερόντων που ξαναπαντρεύεται.
Η νέα συνθήκη αποβλέπει στην στενότερη γάλλο-γερμανική συνεργασία στους τομείς της εξωτερικής πολιτικής, της άμυνας, της ασφάλειας, της οικονομικής πολιτικής και στην ενίσχυση του ευρύτερου ευρω-ενωσιακού σχεδίου. Φιλοδοξεί «να καταστήσει την ΕΕ ικανή να δρα ανεξάρτητα.»*
Την επομένη της υπογραφής, Η ΄Ανγκελα Μέρκελ, είπε στο Οικονομικό Συνέδριο του Νταβός ότι η νέα γάλλο-γερμανική συνθήκη είναι ένα πραγματικό βήμα προς την δημιουργία Ευρωπαϊκού Στρατού.
Η φιλοδοξία να αποκτήσει η Ευρώπη ανεξαρτησία στην εξωτερική πολιτική και στην άμυνα είναι προφανώς η αντίδραση στις αυξανόμενες εντάσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΕ, οι οποίες ανέκυψαν ανοίκεια αφ’ ότου ο Ντόναλντ Τραμπ έγινε Πρόεδρος.
Η επιτίμηση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, και ιδιαίτερα της γερμανικής από τον Τραμπ, για το εμπόριο, την εξωτερική πολιτική και τις δαπάνες στο ΝΑΤΟ, ώθησε το Βερολίνο και το Παρίσι να συνενώσουν τις δυνάμεις τους σε κάποια προσπάθεια να περισώσουν ίσως κάποιο γόητρο, και να μήνφαίνονται απλά ανδρείκελα της Ουάσιγκτον.
Ωστόσο οι οιωνοί δεν είναι αίσιοι. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συνεχίζουν να ακολουθούν δουλικά την γραμμή της Ουάσιγκτον με την υιοθέτηση εχθρικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Επίσης, την περασμένη βδομάδα, ήταν επαίσχυντο το θέαμα της Ε.Ε. να συνοδεύει πειθήνια την Ουάσιγκτον στην απροκάλυπτη πραξικοπηματική επιχείρηση κατά της Βενεζουέλας. Τέτοιο δείγμα θέλησης για ανεξαρτησία!
Οι Μέρκελ και Μακρόν έχουν όμως κυρίως να νοιάζονται για τις αυξανόμενες φουρτούνες στο εσωτερικό μέτωπο της Ε.Ε.
Οι δύο ηγέτες θρηνολόγησαν για την άνοδο του «λαϊκισμού και του εθνικισμού» ως αρνητικών δυνάμεων, που υπονομεύουν και θρυμματίζουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα των 28 κρατών. Με την υπογραφή της συνθήκης στο Άαχεν απέβλεπαν έτσι να «εμπνεύσουν ενότητα» και «συνοχή». Και εδώ πάλι, η προσπάθειά τους μοιάζει περισσότερο πομπώδες θέαμα για εντυπωσιασμό παρά γεγονός υποσχόμενο πρακτικό αποτέλεσμα.
Ενώ ο Μακρόν σέρβιρε το τσάι στην Μέρκελ και αντάλλαζαν γλυκοκουβέντες στο Άαχεν, και οι δυο χώρες τους σείονταν από κοινωνική αναταραχή, από λόγους οικονομικής απόγνωσης και ανεξέλεγκτης μεταναστευτικής εισροής. Και οι δυο τους έχουν υποστεί σοβαρή καθίζηση πολιτικού κύρους. Είναι φιγούρες εξασθενημένες στα μάτια των πολιτών τους, αντίθετα με τους συμβαλλόμενους της συνθήκης του 1963, Ντε Γκωλ και Αντενάουερ, που απολάμβαναν του γενικού σεβασμού ως εθνικοί ηγέτες.
Ο Μακρόν της Γαλλίας, ειδικώτερα, συγκεντρώνει την απέχθεια ολοένα περισσότερων Γάλλων πολιτών. Οι διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων, που περισφίγγουν την Γαλλία επί σχεδόν τρείς μήνες, αξιώνουν την παραίτησή του και τον χαρακτηρίζουν «πρόεδρο των βαθύπλουτων».
Η Μέρκελ είναι επίσης μιας σκιά της πρώην «Σιδηράς Καγκελαρίου», όπως την έβλεπαν κάποτε. Στο τελευταίο στάδιο της θητείας της, αναμένεται να αποχωρήσει με την φήμη της κουρελιασμένη από την διογκούμενη οικονομική ανέχεια και την άνοδο του αντιμεταναστευτικού κινήματος, του ευρωσκεπτικισμού και του κόμματος Εναλλακτική για την Γερμανία.
Η πολιτική «ανοικτών θυρών», που επέβαλε η Μέρκελ στο μεταναστευτικό, λειτούργησε σαν μπούμερανγκ σε βάρος του κέντρο-δεξιού Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος . Η υπογραφή της γάλλο-γερμανικής συνθήκης προ ημερών εμφανίζεται έτσι σαν μια κούφια απόπειρα των δυο πρωταγωνιστών να περιβληθούν κάποιο ένδυμα κύρους, απέναντι στην ογκούμενη κατακραυγή και το μίσος των ψηφοφόρων. Ωστόσο, αντί άλλου αποτελέσματος, η επιχείρηση του Άαχεν κατάφερε να επισύρει ακόμη μεγαλύτερη λαϊκή καταφρόνηση.
Όσον αφορά την «έμπνευση ενότητας», από τον Μακρόν και την Μέρκελ στην υπόλοιπη Ευρώπη, οι θεαματικές τελετουργίες τους στο Άαχεν συγκρούονται με την αγανάκτηση και αποστροφή, που υπάρχει σε όλη την Ευρώπη, γι’ αυτό που οι πολίτες βλέπουν σαν στάση υπεροπτικής αδιαφορίας του ευρωπαϊκού κατεστημένου, του οποίου οι νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές πολιτικές σωρεύουν αμετανόητα την κοινωνική δυστυχία.
Ο Μακρόν χαρακτηρίζει τον λεγόμενο «λαϊκισμό» ως απεχθή μάστιγα που επέπεσε σε μιαν υποτίθεται πάναγνη Ευρώπη. Χαρακτήρισε μάλιστα την «λαϊκίστικη» πολιτική σαν «λέπρα», που κατατρώγει το πολιτικό σώμα της Ε Ε. Αυτοί οι ανακτορικού ύφους χαρακτηρισμοί του κρίνονται ως επιθέσεις εναντίον των κυβερνήσεων της Ιταλίας και της Ουγγαρίας.
Ο αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης Ματέο Σαλβίνι έχει καταστεί κάρφος στο πλευρό του Μακρόν. Πρόσφατα δήλωσε για τον Γάλλο πρόεδρο πως είναι «όλο λόγια και μηδενικό έργο» και πρόσθεσε πως ελπίζει οι Γάλλοι να ξεφορτωθούν γρήγορα τον τραγικό Μακρόν.
Kαι ο Λουίτζι Ντι Μάγιο, δεύτερος αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης, έδωσε μια φραστική κλωτσιά στις φαντασιώσεις του Γάλλου προέδρου την περασμένη εβδομάδα. Κατήγγειλε την Γαλλία πως εκμεταλλεύεται την Αφρική «με τις οικονομικές πολιτικές που εφαρμόζει στις πρώην αποικίες της και με τον τρόπο αυτό – ισχυρίστηκε ο Ντι Μάγιο- οι γαλλικές κυβερνήσεις προκαλούν την μετανάστευση στην Ευρώπη.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ιταλία είναι μια από τις ιδρυτικές χώρες της Ε Ε -με την Γαλλία και την Γερμανία- η κλιμακούμενη οξύτητα των διαπληκτισμών δείχνει την σοβαρότητα των ρηγμάτων στην «Ένωση».
Πανικό πρέπει να προκαλεί στους Ευρώφιλους, όπως ο Μακρόν και η Μέρκελ, ότι τόσα κόμματα σε όλη την Ευρώπη έχουν συνταχτεί με την απόφαση της Βρετανίας για έξοδο από την Ε Ε , παρά το χάος που έχουν προκαλέσει οι Βρετανοί γύρω από την αποχώρησή τους.
Αυτό που η Μέρκελ και ο Μακρόν και άλλοι του Ευρωσυστήματος δεν φαίνονται ικανοί να αντιληφθούν είναι ότι ο «λαϊκισμός» είναι απλά μια δημοκρατική εξέγερση εναντίον του ιερού -γι’ αυτούς- κανόνα ότι η οικονομική πολιτική πρέπει να ικανοποιεί τις μεγάλες τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ ο απλός κόσμος πρέπει να υφίσταται την φτώχια, τους χαμηλούς μισθούς, τις ανερχόμενες τιμές, την απρόσιτη στέγη και τις συνεχώς χειρότερες δημόσιες υπηρεσίες.
Με άλλα λόγια, οι όμοιοι της Μέρκελ και του Μακρόν είναι οι ίδιοι δημιουργοί του εφιάλτη τους, της λαϊκής οργής και των αποτυχιών τους, με την εφαρμογή χρεωκοπημένων καπιταλιστικών πολιτικών.
Στη διάσκεψη του Νταβός, των διευθυντών επιχειρήσεων, ο Ιταλός πρωθυπουργός Τζιουζέπε Κόντε, στιγμάτισε τις οικονομικές πολιτικές της Ε Ε, καταγγέλλοντας ότι «σπέρνουν απελπισία και δυσφορία από άκρου σε άκρο της Ευρώπης». Και πρόσθεσε: «Μας λένε εξτρεμιστές επειδή θέλουμε να δώσουμε την εξουσία πίσω στον λαό.»
Η Γάλλο-Γερμανική Συνθήκη, που υπογράφτηκε στις 22 Ιανουαρίου είναι ένα άχρηστο τσιρότο για να καλύψει τις ρωγμές μιας κατακερματιζόμενης Ευρώπης. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι η Ευρώπη να ανοικοδομηθεί, με ένα οικονομικό /πολιτικό σύστημα γνήσια δημοκρατικό, στην υπηρεσία αντιμετώπισης των αναγκών των απλών ανθρώπων. Και να δημιουργηθεί μια Ευρώπη πραγματικά ανεξάρτητη από τις πολεμικές επιχειρήσεις της Ουάσιγκτον και την ψυχρο-πολεμική ιδεοληψία της εναντίον της Ρωσίας.
*Σημείωση: Στην Γαλλία ο Μακρόν καταγγέλθηκε, ότι με αυτή την Συνθήκη 1) υποτάσσει την Γαλλία σε γερμανική ηγεσία, 2) παραδίδει και από τα υπολείμματα της εθνικής κυριαρχίας που άφησε στην Γαλλία η ΕΕ και 3) ότι ξεπούλησε την επαρχία της Λωρραίνης στους Γερμανούς, με την καθιέρωση μεικτού διοικητικού καθεστώτος και διγλωσσίας σε παραμεθόριες επαρχίες.
**Πηγή: Finian Cunningham via The Strategic Culture, ZeroHedge, 30-1-19.
