Δεν είναι λίγοι οι φίλοι της στήλης που έχουν, όπως ισχυρίζονται, αρκετά έγκυρες πληροφορίες και οι οποίοι διατείνονται ότι η ρήξη ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και ειδικότερα η ρήξη Τσίπρα – Καμμένου δεν είναι τίποτα άλλο από ένα λίγο-πολύ σχεδιασμένο και μεθοδευμένο παιχνίδι που στόχο έχει να ωφελήσει και τους δύο μέσα από την παραπλάνηση της κοινής γνώμης.
Κατ’ αρχάς αυτοί οι κύκλοι επισημαίνουν ότι αν ο Πάνος Καμμένος καιγόταν τόσο πολύ για το όνομα της Μακεδονίας, όπως «βγαίνει από τα ρούχα του» σήμερα, είχε τη δυνατότητα να προασπίσει αυτό το όνομα, ρίχνοντας την κυβέρνηση Τσίπρα – Κοτζιά ή τουλάχιστον επιχειρώντας να το κάνει, προκαλώντας κυβερνητική κρίση, πριν αυτή υπογράψει τη Συμφωνία των Πρεσπών ή κατά τη διάρκεια των διαδικασιών υπογραφής της.
Ο Πάνος Καμμένος, όμως, όχι μόνο δεν προσπάθησε να κάνει κάτι παρόμοιο, αλλά αντιθέτως στο επίμαχο διάστημα καθησύχαζε τους πάντες, εφησύχαζε και έδινε την εντύπωση πως όλα βρίσκονται υπό έλεγχο.
Ο Πάνος Καμμένος άρχισε να ανησυχεί σοβαρά για τις Πρέσπες, μόνο όταν είδα το τσουνάμι της αντίθεσης απέναντί τους, που άρχισε να εμφανίζεται μέσα στην ελληνική κοινωνία και το οποίο παρέσυρε δημοσκοπικά τον ίδιο και το κόμμα του στα τάρταρα.
Και τότε, όμως, η αντίδρασή του απέναντι στην κυβέρνηση, άρχισε να εκδηλώνεται έμπρακτα και απειλητικά πολύ καθυστερημένα, μόνον όταν η τελευταία είχε στην πράξη «δέσει τον γάιδαρό της» και με τις κινήσεις πολιτικής εξαγοράς βουλευτών και πολιτικού παραεμπορίου αποστασιών, είχε διασφαλίσει τους 151 για να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης και τους 153 για να περάσει η Συμφωνία στη Βουλή. Τότε, επίσης, απίστευτα αργά και όταν η υπόθεση έκλεινε, θυμήθηκε ο Πάνος Καμμένος να ζητήσει 180 ψήφους για την κύρωση από τη Βουλή του Πρωτοκόλλου της ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, πράγμα που φυσικά ξέχασε να απαιτήσει όταν μαζί με τον Τσίπρα ψήφισε, παρά το δημοψήφισμα, το τρίτο υποδουλωτικό μνημόνιο, εξίσου καταστρεπτικό για εκχώρηση εθνικής ανεξαρτησίας και για το ξεπούλημα της ίδιας της χώρας.
Η ελεγχόμενη «ρήξη» Τσίπρα – Καμμένου
Οι ίδιοι κύκλοι θεωρούν ότι το «διαζύγιο» και η «ρήξη» Τσίπρα – Καμμένου αποτελούσε αναγκαστική συναινετική τους απόφαση, όπως περίπου θεατρική λίγο-πολύ και ελεγχόμενη είναι εκ των πραγμάτων και η δημόσια σύγκρουσή τους.
Η «ρήξη» και η «σύγκρουση» Τσίπρα – Καμμένου στον χρόνο που έγινε δεν εμπόδισε τον Τσίπρα να προχωρήσει στον πολιτικό αναπροσανατολισμό των «συμμαχιών» του και στη συνέχιση της κυβερνητικής πορείας, ενώ στον Π. Καμμένο δίνει, υποτίθεται, την ευκαιρία να περάσει στην σφοδρή αντιπολίτευση και να επιχειρήσει να ανακάμψει με την εμφάνισή του, εκ του ασφαλούς όμως, ως σφοδρού «Μακεδονομάχου» απέναντι σε ένα σκηνικό και σε ένα θέμα όπου η ΝΔ, εκ των πραγμάτων, αδυνατεί να σηκώσει τόνους και να πάρει τα σκήπτρα, αφού επί της ουσίας συμφωνεί απολύτως και αντιδρά μόνο για προεκλογικούς ψηφοθηρικούς λόγους.
Καταμερισμός ρόλων ανάμεσα σε Τσίπρα και Καμμένο
Τσίπρας και Καμμένος με καταμερισμένους ρόλους θα επιχειρήσουν τώρα, μέσα από την οριοθετημένη σφοδρή σύγκρουσή τους, να μονοπωλήσουν την επικαιρότητα και την δημοσιότητα, με τον Τσίπρα να επιδιώκει την ηγεμονία στον χώρο της λεγόμενης «Κεντροαριστεράς» και τον Π. Καμμένο να επιζητεί τα ηνία σε αντιπολιτευτικό μένος με επίκεντρο μια ευτελή και διάτρητη «πατριδοκαπηλία».
Και οι δύο βεβαίως είναι παντελώς αναξιόπιστοι να αναλάβουν ακόμα και αυτούς τους κενούς, από τη μια και επικίνδυνους, από την άλλη, ρόλους.
Διαθέτουν όμως ένα ατού: την πλήρη πολιτική και ιδεολογική αδυναμία αλλά και ανικανότητα της ΝΔ και της ηγεσίας της να τους αντιμετωπίσει.
Όπως διαθέτουν και ένα άλλο «όπλο»: τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και προσωπικά ο Τσίπρας, βοηθούσης πλήρως σε αυτό το θέμα της ΝΔ, κρατάνε μεθοδευμένα, με τη βοήθεια της διαπλοκής που τους στηρίζει, χωρίς δυνατότητα να ακουστεί η φωνή της και δημοσκοπικά τεχνητά εξαφανισμένη, τη μόνη δύναμη που μπορεί να χαλάσει το σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και Τσίπρα – Καμμένου για αντεπίθεση, μαζί και το σχέδιο Μητσοτάκη για αυτοδυναμία, το οποίο γίνεται όλο και πιο χλωμό, εξαιτίας του ίδιου και της παράταξής του. Και αυτή η δύναμη είναι η ΛΑ.Ε και η είσοδός της στη Βουλή. Η ΛΑ.Ε που διαθέτει πολιτική και κινηματική δυναμική, πολιτική βούληση για ανατροπή εδώ και τώρα και όχι στη «δεύτερη ζωή», ρεαλιστικό και εναλλακτικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα και ενωτική πρόταση για ενιαίο μέτωπο όλων, χωρίς εξαιρέσεις, των προοδευτικών, πατριωτικών, δημοκρατικών, αντιμνημονιακών κομμάτων, οργανώσεων και κινήσεων.
Μετά το αναγκαστικό και πιθανότατα μεθοδευμένο διαζύγιο Τσίπρα – Καμμένου, με νέους ρόλους και για τους δύο, με το ΚΙΝΑΛ σε πολιτική διάλυση και με τη ΝΔ αμήχανη, με τα ξένα κέντρα της κηδεμονίας της χώρας, παραδοσιακά στηρίγματά της, να προσβλέπουν μάλλον προς τον ΣΥΡΙΖΑ, μπαίνουμε στην τελική ευθεία των εκλογών με ένα «νέο» πολιτικό σκηνικό.
Όλα τα κατεστημένα κέντρα εναντίον της ΛΑ.Ε
Η ΝΔ δεν αρκεί να αποκτήσει εκλογικό προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς την αυτοδυναμία ή τους 180 μαζί με το ΚΙΝΑΛ, ο Κυρ. Μητσοτάκης και η ίδια η ΝΔ χάνουν το ουσιαστικό πολιτικό παιχνίδι.
Αυτό εξαρτάται από την είσοδο ενός έκτου κόμματος στη Βουλή, το οποίο και εκ των πραγμάτων, με τις έδρες που θα πάρει, θα κόψει τον δρόμο της ΝΔ προς την αυτοδυναμία.
Αυτό το κόμμα, που έχει τις ισχυρότερες δυνατότητες να μπει στη Βουλή και με καλό ποσοστό, είναι μόνο η ΛΑ.Ε.
Γι’ αυτό και η ΝΔ έχει λυσσάξει εναντίον της ΛΑ.Ε, μαζί, φυσικά, με την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, τη διαπλοκή, την ολιγαρχία και τα ξένα κέντρα της νεοαποικιοκρατίας.
Όλοι οι προηγούμενοι, για τους λόγους που προαναφέραμε, στρέφονται μανιωδώς κατά της ΛΑ.Ε, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ και η διαπλοκή που τον στηρίζει, για να κόψει την αυτοδυναμία της ΝΔ, ενισχύει προκλητικά ένα ακροδεξιό ευτελές μόρφωμα, που όχι πολύ σπάνια εμφανίζεται να πριμοδοτείται στις στημένες δημοσκοπήσεις με πάνω από 2%. Το τελευταίο αυτό έχει γίνει, μαζί με την ευρύτερη ακροδεξιά, δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ και ίσως να δούμε όλα τα ακροδεξιά μορφώματα να συσπειρώνονται γύρω ή και κάτω από τον Καμμένο και το νέο πολιτικό υποκείμενο που μάλλον θα συστήσει.
Ένα είναι βέβαιο: ο χρόνος μέχρι τις εκλογές μπορεί να είναι, έτσι κι αλλιώς, μικρός, αλλά θα είναι πολύ πυκνός σε εξελίξεις.
Το κλειδί γι’ αυτές τις εξελίξεις δεν βρίσκεται ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ και τη δύναμή του ούτε στη ΝΔ και τα ποσοστά της, αλλά στην ΛΑ.Ε.
Αν η ΛΑ.Ε μπει στη Βουλή και μάλιστα με καλό ποσοστό, όλο το σημερινό φθαρμένο, διεφθαρμένο, ξενόδουλο και παρακμιακό σκηνικό, με όλους τους στυλοβάτες του ηττημένους και κανέναν αυτοδύναμο, θα αρχίσει να ξηλώνεται και να ανατρέπεται, ενώ αν όλοι οι κύκλοι της παρακμής καταφέρουν να κρατήσουν εκτός την ΛΑ.Ε, θα συνεχιστεί ακάθεκτος και χωρίς έλεος ο εθνικός, οικονομικός και κοινωνικός κατήφορος.
Η επιλογή είναι δική μας.
Κ.Ζ