Κομβικός ο ρόλος της ΛΑ.Ε

Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στο Μνη­μό­νιο 4 (και μαζί οι κα­θη­με­ρι­νές «μι­κρές», αλλά αι­σθη­τά πιο μα­ζι­κές πρω­το­βου­λί­ες αντί­στα­σης) δεί­χνουν την ανα­θέρ­μαν­ση των αγω­νι­στι­κών δια­θέ­σε­ων ενός τμή­μα­τος του κι­νή­μα­τος, μέσα όμως στα πε­ριο­ρι­στι­κά όρια που έχει δη­μιουρ­γή­σει η απο­γο­ή­τευ­ση ενός πλα­τιού κό­σμου μπρο­στά στη μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
Το ξε­πέ­ρα­σμα αυτού του πλαι­σί­ου είναι εφι­κτό, προ­ϋ­πο­θέ­τει όμως, του­λά­χι­στον στην πα­ρού­σα φάση, την πιο σο­βα­ρή και ορ­γα­νω­μέ­νη προ­σπά­θεια των δυ­νά­με­ων της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς.
Η κα­τεύ­θυν­ση αυτής της προ­σπά­θειας μπο­ρεί να πε­ρι­γρα­φεί εύ­κο­λα, ακόμα και από αγω­νι­στές-στριες με πε­ριο­ρι­σμέ­νη πο­λι­τι­κή πείρα: χρεια­ζό­μα­στε ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή (πρω­το­βου­λί­ες με στόχο την ανα­τρο­πή της μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας, με ιε­ράρ­χη­ση στα τα­ξι­κά ζη­τή­μα­τα, στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, στους δη­μό­σιους χώ­ρους και αγαθά κ.ο.κ.) που, όμως, για να γί­νουν πράξη οφεί­λουν να συν­δυά­ζο­νται με την ενιαιο­με­τω­πι­κή τα­κτι­κή. Στην πα­ρού­σα πε­ρί­ο­δο, το ρι­ζο­σπα­στι­κό στοι­χείο στην πο­λι­τι­κή είναι άρ­ρη­κτα δε­μέ­νο με το ενω­τι­κό στοι­χείο στην τα­κτι­κή, είναι το αντί­δο­το στο βερ­μπα­λι­σμό που, στην ουσία, ανα­στέλ­λει τις κρί­σι­μες απο­φά­σεις για ένα απώ­τε­ρο μέλ­λον.
Δυ­στυ­χώς, αυτή μοιά­ζει να είναι η επι­λο­γή της ηγε­σί­ας του ΚΚΕ και ενός ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τος της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Υπο­στη­ρί­ξα­με και υπο­στη­ρί­ζου­με πάντα ότι η επι­λο­γή των συμ­μα­χιών μας οφεί­λει να έχει ως ανα­φο­ρά το σύ­νο­λο της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς, χωρίς εξαι­ρέ­σεις. Δεν έχου­με καμιά πρό­θε­ση να υπο­χω­ρή­σου­με από αυτήν τη θέση. Όμως οφεί­λου­με τα­κτι­κά να απα­ντή­σου­με στο ζή­τη­μα των συμ­μα­χιών συ­νυ­πο­λο­γί­ζο­ντας, έστω προ­σω­ρι­νά, την αρ­νη­τι­κή διά­θε­ση αυτών των ση­μα­ντι­κών δυ­νά­με­ων.
Γί­νε­ται φα­νε­ρό ότι ο ρόλος της ΛΑ.Ε στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες είναι κομ­βι­κός.
Με δε­δο­μέ­να στοι­χεία τις ορ­γα­νω­μέ­νες δυ­νά­μεις της, το στε­λε­χι­κό δυ­να­μι­κό της, την πο­λι­τι­κή εμπει­ρία που «κου­βα­λά» από τη δια­δρο­μή της, οφεί­λει να ανα­λά­βει πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες. Το πρό­σφα­το ΠΣ της ΛΑΕ απο­φά­σι­σε να προ­τεί­νει τη συ­γκρό­τη­ση ενός Φό­ρουμ Δια­λό­γου και Συ­ντο­νι­σμού της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, πρό­τα­ση που απευ­θύ­νε­ται στις δυ­νά­μεις που ήρθαν σε ρήξη με τη μνη­μο­νια­κή στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (Δι­κτύ­ω­ση Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, ΑΡΚ, Ανα­σύν­θε­ση ΟΝΡΑ), στις δυ­νά­μεις της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ που θα δεί­ξουν εν­δια­φέ­ρον, αλλά και σε άλλες δυ­νά­μεις του χώρου της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, με στόχο πάντα τη συμ­με­το­χή και τη συ­σπεί­ρω­ση ενός ανέ­ντα­χτου δυ­να­μι­κού, που ολο­φά­νε­ρα δια­κρί­νε­ται στα «γε­γο­νό­τα» των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων. Την πρό­τα­ση αυτή την υπο­στη­ρί­ζου­με με έμ­φα­ση. Κατά τη γνώμη μας συν­δυά­ζε­ται με την εγκα­τά­λει­ψη απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κών σκέ­ψε­ων για συμ­μα­χί­ες και σχέ­σεις με ομά­δες και πα­ρά­γο­ντες (που θα μπο­ρού­σαν να πε­ρι­γρα­φούν ως «από τα πάνω και προς τα δεξιά») που είναι σε αντί­φα­ση με τη συ­νει­δη­τή προ­σπά­θεια συ­γκρό­τη­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.
Η προ­σπά­θεια αυτή οφεί­λει να γίνει με άξονα και προ­τε­ραιό­τη­τα τις ανά­γκες των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων. Που δεν ταυ­τί­ζο­νται με τις προ­τε­ραιό­τη­τες δια­μόρ­φω­σης μιας εκλο­γι­κής συμ­μα­χί­ας, αν και ολο­φά­νε­ρα δια­μορ­φώ­νει κα­λύ­τε­ρους όρους αντι­με­τώ­πι­σης των εκλο­γών, όποτε και αν στη­θούν οι κάλ­πες.
Στο ζή­τη­μα της εκλο­γι­κής συμ­μα­χί­ας, η άποψή μας πα­ρα­μέ­νει στα­θε­ρή: ένας εκλο­γι­κός «συ­να­σπι­σμός» δια­κρι­τών κατά τα άλλα πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων, στο φάσμα από την Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας ως την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, υπό συ­γκε­κρι­μέ­νες πο­λι­τι­κές και προ­γραμ­μα­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις, θα μπο­ρού­σε να συ­γκε­ντρώ­σει δύ­να­μη, να λει­τουρ­γή­σει ως εναλ­λα­κτι­κή λύση απέ­να­ντι στο συμ­βι­βα­στι­κό δί­πο­λο Τσί­πρας-Μη­τσο­τά­κης.
Πέρα από το ζή­τη­μα των συμ­μα­χιών, η συ­γκυ­ρία επι­βάλ­λει έναν επα­να­προ­σα­να­το­λι­σμό των ορ­γα­νω­μέ­νων δυ­νά­με­ων της ΛΑ.Ε. Οι το­πι­κές ορ­γα­νώ­σεις χρειά­ζο­νται προ­γράμ­μα­τα δρά­σης –με αιχμή την πο­λι­τι­κή ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις– αλλά και την ανα­γνώ­ρι­ση της ευ­θύ­νης και της αρ­μο­διό­τη­τας να τα υλο­ποι­ή­σουν. Στον ερ­γα­τι­κό χώρο χρειά­ζε­ται πρω­το­βου­λία ανα­συ­γκρό­τη­σης της πα­ρέμ­βα­σης (δρά­σεις, Κέ­ντρο Αγώνα κ.ο.κ.), ενώ στη νε­ο­λαία είναι εμ­φα­νής η ανά­γκη πρω­ταρ­χι­κού συ­ντο­νι­σμού των υπαρ­κτών δυ­νά­με­ων. Η πα­ρέμ­βα­ση στο αντι­φα­σι­στι­κό-αντι­ρα­τσι­στι­κό μέ­τω­πο πρέ­πει να ανα­γνω­ρι­στεί ως υπο­χρέ­ω­ση του όλου εγ­χει­ρή­μα­τος.
Είναι μια κα­τεύ­θυν­ση συ­νο­λι­κής πο­λι­τι­κής, κι­νη­μα­τι­κής και ορ­γα­νω­τι­κής ανα­σύ­ντα­ξης, βά­ζο­ντας στην πρώτη γραμ­μή τα ερω­τή­μα­τα και τις ανά­γκες του κό­σμου μας, μέσα σε μια συ­γκυ­ρία με κιν­δύ­νους αλλά και ευ­και­ρί­ες. Για την ανα­γκαία συ­σπεί­ρω­ση όλου του υπάρ­χο­ντος δυ­να­μι­κού είναι επί­σης απα­ραί­τη­τη η πιο πλου­ρα­λι­στι­κή, ανα­νε­ω­μέ­νη και με δη­μο­κρα­τι­κό σε­βα­σμό του συ­νό­λου ορ­γά­νω­ση του δη­μό­σιου λόγου, της πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης ενός εγ­χει­ρή­μα­τος που, αν και έχει ήδη πίσω του αρ­κε­τό χρόνο κοι­νής λει­τουρ­γί­ας, πα­ρα­μέ­νει –και σωστά κάνει– ένα εγ­χεί­ρη­μα με­τω­πι­κού χα­ρα­κτή­ρα.
*Πηγή: rproject.gr