Κομβικός ο ρόλος της ΛΑ.Ε

1973
αριστερά

Οι συνθήκες που διαμορφώνονται μετά την υπογραφή του Τσίπρα στο 4ο μνημόνιο είναι κρίσιμες. Το καθεστώς διαπραγματεύεται με τους δανειστές τη λεγόμενη «ρύθμιση» του χρέους, που οδηγεί σε δέσμευση στην πολιτική της δρακόντειας λιτότητας μέχρι το… 2060!

Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στο Μνη­μό­νιο 4 (και μαζί οι κα­θη­με­ρι­νές «μι­κρές», αλλά αι­σθη­τά πιο μα­ζι­κές πρω­το­βου­λί­ες αντί­στα­σης) δεί­χνουν την ανα­θέρ­μαν­ση των αγω­νι­στι­κών δια­θέ­σε­ων ενός τμή­μα­τος του κι­νή­μα­τος, μέσα όμως στα πε­ριο­ρι­στι­κά όρια που έχει δη­μιουρ­γή­σει η απο­γο­ή­τευ­ση ενός πλα­τιού κό­σμου μπρο­στά στη μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
Το ξε­πέ­ρα­σμα αυτού του πλαι­σί­ου είναι εφι­κτό, προ­ϋ­πο­θέ­τει όμως, του­λά­χι­στον στην πα­ρού­σα φάση, την πιο σο­βα­ρή και ορ­γα­νω­μέ­νη προ­σπά­θεια των δυ­νά­με­ων της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς.
Η κα­τεύ­θυν­ση αυτής της προ­σπά­θειας μπο­ρεί να πε­ρι­γρα­φεί εύ­κο­λα, ακόμα και από αγω­νι­στές-στριες με πε­ριο­ρι­σμέ­νη πο­λι­τι­κή πείρα: χρεια­ζό­μα­στε ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή (πρω­το­βου­λί­ες με στόχο την ανα­τρο­πή της μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας, με ιε­ράρ­χη­ση στα τα­ξι­κά ζη­τή­μα­τα, στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, στους δη­μό­σιους χώ­ρους και αγαθά κ.ο.κ.) που, όμως, για να γί­νουν πράξη οφεί­λουν να συν­δυά­ζο­νται με την ενιαιο­με­τω­πι­κή τα­κτι­κή. Στην πα­ρού­σα πε­ρί­ο­δο, το ρι­ζο­σπα­στι­κό στοι­χείο στην πο­λι­τι­κή είναι άρ­ρη­κτα δε­μέ­νο με το ενω­τι­κό στοι­χείο στην τα­κτι­κή, είναι το αντί­δο­το στο βερ­μπα­λι­σμό που, στην ουσία, ανα­στέλ­λει τις κρί­σι­μες απο­φά­σεις για ένα απώ­τε­ρο μέλ­λον.
Δυ­στυ­χώς, αυτή μοιά­ζει να είναι η επι­λο­γή της ηγε­σί­ας του ΚΚΕ και ενός ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τος της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Υπο­στη­ρί­ξα­με και υπο­στη­ρί­ζου­με πάντα ότι η επι­λο­γή των συμ­μα­χιών μας οφεί­λει να έχει ως ανα­φο­ρά το σύ­νο­λο της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς, χωρίς εξαι­ρέ­σεις. Δεν έχου­με καμιά πρό­θε­ση να υπο­χω­ρή­σου­με από αυτήν τη θέση. Όμως οφεί­λου­με τα­κτι­κά να απα­ντή­σου­με στο ζή­τη­μα των συμ­μα­χιών συ­νυ­πο­λο­γί­ζο­ντας, έστω προ­σω­ρι­νά, την αρ­νη­τι­κή διά­θε­ση αυτών των ση­μα­ντι­κών δυ­νά­με­ων.
Γί­νε­ται φα­νε­ρό ότι ο ρόλος της ΛΑ.Ε στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες είναι κομ­βι­κός.
Με δε­δο­μέ­να στοι­χεία τις ορ­γα­νω­μέ­νες δυ­νά­μεις της, το στε­λε­χι­κό δυ­να­μι­κό της, την πο­λι­τι­κή εμπει­ρία που «κου­βα­λά» από τη δια­δρο­μή της, οφεί­λει να ανα­λά­βει πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες. Το πρό­σφα­το ΠΣ της ΛΑΕ απο­φά­σι­σε να προ­τεί­νει τη συ­γκρό­τη­ση ενός Φό­ρουμ Δια­λό­γου και Συ­ντο­νι­σμού της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, πρό­τα­ση που απευ­θύ­νε­ται στις δυ­νά­μεις που ήρθαν σε ρήξη με τη μνη­μο­νια­κή στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (Δι­κτύ­ω­ση Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, ΑΡΚ, Ανα­σύν­θε­ση ΟΝΡΑ), στις δυ­νά­μεις της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ που θα δεί­ξουν εν­δια­φέ­ρον, αλλά και σε άλλες δυ­νά­μεις του χώρου της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, με στόχο πάντα τη συμ­με­το­χή και τη συ­σπεί­ρω­ση ενός ανέ­ντα­χτου δυ­να­μι­κού, που ολο­φά­νε­ρα δια­κρί­νε­ται στα «γε­γο­νό­τα» των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων. Την πρό­τα­ση αυτή την υπο­στη­ρί­ζου­με με έμ­φα­ση. Κατά τη γνώμη μας συν­δυά­ζε­ται με την εγκα­τά­λει­ψη απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κών σκέ­ψε­ων για συμ­μα­χί­ες και σχέ­σεις με ομά­δες και πα­ρά­γο­ντες (που θα μπο­ρού­σαν να πε­ρι­γρα­φούν ως «από τα πάνω και προς τα δεξιά») που είναι σε αντί­φα­ση με τη συ­νει­δη­τή προ­σπά­θεια συ­γκρό­τη­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.
Η προ­σπά­θεια αυτή οφεί­λει να γίνει με άξονα και προ­τε­ραιό­τη­τα τις ανά­γκες των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων. Που δεν ταυ­τί­ζο­νται με τις προ­τε­ραιό­τη­τες δια­μόρ­φω­σης μιας εκλο­γι­κής συμ­μα­χί­ας, αν και ολο­φά­νε­ρα δια­μορ­φώ­νει κα­λύ­τε­ρους όρους αντι­με­τώ­πι­σης των εκλο­γών, όποτε και αν στη­θούν οι κάλ­πες.
Στο ζή­τη­μα της εκλο­γι­κής συμ­μα­χί­ας, η άποψή μας πα­ρα­μέ­νει στα­θε­ρή: ένας εκλο­γι­κός «συ­να­σπι­σμός» δια­κρι­τών κατά τα άλλα πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων, στο φάσμα από την Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας ως την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, υπό συ­γκε­κρι­μέ­νες πο­λι­τι­κές και προ­γραμ­μα­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις, θα μπο­ρού­σε να συ­γκε­ντρώ­σει δύ­να­μη, να λει­τουρ­γή­σει ως εναλ­λα­κτι­κή λύση απέ­να­ντι στο συμ­βι­βα­στι­κό δί­πο­λο Τσί­πρας-Μη­τσο­τά­κης.
Πέρα από το ζή­τη­μα των συμ­μα­χιών, η συ­γκυ­ρία επι­βάλ­λει έναν επα­να­προ­σα­να­το­λι­σμό των ορ­γα­νω­μέ­νων δυ­νά­με­ων της ΛΑ.Ε. Οι το­πι­κές ορ­γα­νώ­σεις χρειά­ζο­νται προ­γράμ­μα­τα δρά­σης –με αιχμή την πο­λι­τι­κή ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις– αλλά και την ανα­γνώ­ρι­ση της ευ­θύ­νης και της αρ­μο­διό­τη­τας να τα υλο­ποι­ή­σουν. Στον ερ­γα­τι­κό χώρο χρειά­ζε­ται πρω­το­βου­λία ανα­συ­γκρό­τη­σης της πα­ρέμ­βα­σης (δρά­σεις, Κέ­ντρο Αγώνα κ.ο.κ.), ενώ στη νε­ο­λαία είναι εμ­φα­νής η ανά­γκη πρω­ταρ­χι­κού συ­ντο­νι­σμού των υπαρ­κτών δυ­νά­με­ων. Η πα­ρέμ­βα­ση στο αντι­φα­σι­στι­κό-αντι­ρα­τσι­στι­κό μέ­τω­πο πρέ­πει να ανα­γνω­ρι­στεί ως υπο­χρέ­ω­ση του όλου εγ­χει­ρή­μα­τος.
Είναι μια κα­τεύ­θυν­ση συ­νο­λι­κής πο­λι­τι­κής, κι­νη­μα­τι­κής και ορ­γα­νω­τι­κής ανα­σύ­ντα­ξης, βά­ζο­ντας στην πρώτη γραμ­μή τα ερω­τή­μα­τα και τις ανά­γκες του κό­σμου μας, μέσα σε μια συ­γκυ­ρία με κιν­δύ­νους αλλά και ευ­και­ρί­ες. Για την ανα­γκαία συ­σπεί­ρω­ση όλου του υπάρ­χο­ντος δυ­να­μι­κού είναι επί­σης απα­ραί­τη­τη η πιο πλου­ρα­λι­στι­κή, ανα­νε­ω­μέ­νη και με δη­μο­κρα­τι­κό σε­βα­σμό του συ­νό­λου ορ­γά­νω­ση του δη­μό­σιου λόγου, της πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης ενός εγ­χει­ρή­μα­τος που, αν και έχει ήδη πίσω του αρ­κε­τό χρόνο κοι­νής λει­τουρ­γί­ας, πα­ρα­μέ­νει –και σωστά κάνει– ένα εγ­χεί­ρη­μα με­τω­πι­κού χα­ρα­κτή­ρα.
*Πηγή: rproject.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ προσθέστε το σχόλιό σας
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας