Καλές είναι οι συνεχείς εκδηλώσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ για τον Δημοκρατικό Στρατό (ΔΣΕ), όπως αυτή των εγκαινίων του Μουσείου-Μνημείου του ΔΣΕ στην Θεοτόκο Γράμμου, στην οποία μίλησε ο Δημήτρης Γόντικας μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Ακόμα καλύτερες οι τιμές που αποδίδει το ΚΚΕ στους ηρωικούς αγωνιστές του ΔΣΕ και ιδιαίτερα σε όσους/ες με αυτοθυσία έπεσαν στις μάχες του τελευταίου.
Όλα αυτά πολύ ωραία και σωστά.
Αυτό, όμως, που είναι αδιανόητο είναι η νέα αντίληψη του ΚΚΕ να θεωρεί τον ΔΣΕ ως ανέλπιστο καταφύγιο για να δικαιώνει τη σημερινή αντιενωτική και εκτός τόπου και χρόνου στρατηγική του.
Ακόμα περισσότερο αδιανόητη και λαθεμένη είναι η συστηματική προσπάθεια του ΚΚΕ να αντιπαραθέτει τον ΔΣΕ στο ΕΑΜ με στόχο να υποβαθμίσει, μέχρι εξαφανίσεως, το τελευταίο, μιας και για τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ η πολιτική γραμμή του ΕΑΜ ήταν θεμελιωδώς λαθεμένη(!), αφού, στο όνομα της απελευθέρωσης της χώρας, έθετε στην προμετωπίδα της μια πλατιά ενωτική πολιτική με απελευθερωτικούς εθνικούς και κοινωνικούς στόχους!
Θα θυμίσουμε στην ηγεσία του ΚΚΕ ότι το δίλημμα που έθετε τότε ο ΔΣΕ στον αγώνα του δεν ήταν ‘’καπιταλισμός ή σοσιαλισμός’’, όπως περίπου ισχυρίστηκε ο Δημήτρης Γόντικας στην ομιλία του στα εγκαίνια του Μουσείου στο Γράμμο για να δικαιολογήσει τους σημερινούς υπερβατικούς στόχους του ΚΚΕ αλλά μια μεταβατική λαοκρατική εξουσία, που θα απάλλασσε τη χώρα από την εξάρτηση, αποκαθιστώντας τη γνήσια λαϊκή κυριαρχία και δημοκρατία.
Αυτή, όμως, την μεταβατική λαοκρατική εξουσία, για την οποία αγωνιζόταν ο ΔΣΕ, την κατακεραύνωσε ο Δ. Γόντικας στην ομιλία του, χαρακτηρίζοντας, περίπου, ως απαράδεκτες και οπορτουνιστικές τις ‘’ενδιάμεσες λύσεις’’, όπως χαρακτήρισε, εν γένει, τα προγράμματα μετάβασης.
Αυτό, όμως, που χρειάζεται επειγόντως σήμερα η Αριστερά δεν είναι να καταφεύγει στην παραχάραξη της ιστορίας, προκειμένου να δικαιολογούνται λαθεμένες σημερινές στρατηγικές, πολύ περισσότερο είναι απαράδεκτο να διχάζεται ανάμεσα σε αυτούς που θεωρούν ‘’ταξικό’’ και ‘’επαναστατικό’’ τον ΔΣΕ και σε αυτούς που τάσσονται δήθεν υπέρ ενός ’’ρεφορμιστικού’’ και ‘’οπορτουνιστικού’’ ΕΑΜ.
Σήμερα τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις δεν μπορούν να παρακάμψουν την ανάγκη για ένα μεγάλο ενωτικό προσκλητήριο που θα ενώσει τις γνήσιες αριστερές προοδευτικές δυνάμεις και όλο τον ελληνικό λαό στον αγώνα ενάντια στην νεοαποικιοκρατία και το εγχώριο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο που την εξυπηρετεί, στον αγώνα ενάντια στα μνημόνια και τη λιτότητα και στον αγώνα για πραγματική δημοκρατία και λαϊκή εξουσία.
Με δυο λόγια αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι ένα νέο σύγχρονο ‘’ΕΑΜ’’, χωρίς Λίβανους και Βάρκιζες.
Ένα νέο σύγχρονο ”ΕΑΜ” που θα φέρει στη χώρα, μέσα από μεγάλους ενωτικούς κοινωνικούς αγώνες, ρήξεις και ανατροπές, μια γνήσια δημοκρατία και λαϊκή εξουσία, καθιστώντας αδύνατη και τελείως περιττή μια οποιαδήποτε νέα τραγωδία εμφύλιας αναμέτρησης.
Άννα Φλωριανού
