Πολύ ωραία παρουσίασε και πάλι ο μεγάλος Άγγλος σκηνοθέτης Κεν Λόουτς, πώς ο καπιταλισμός είναι μία κρεατομηχανή για την εργατική τάξη, στην νέα του ταινία το “Δυστυχώς απουσιάζατε”.
Με όχημά του μία αγαπημένη οικογένεια καλόκαρδων, εργατικών και έντιμων ανθρώπων παρουσιάζει πώς το υπάρχον σύστημα καταστρέφει τα όνειρά τους, τους στερεί την δουλειά τους, υπονομεύει τις τρυφερές οικογενειακές σχέσεις τους, οδηγεί τους εφήβους, που βλέπουν μπροστά τους αδιέξοδα, σε αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Ο Ρίκυ, ο ήρωας της ταινίας , αφού πέρασε από διάφορες δουλειές, προς όφελος άλλων, αποφασίζει, με δάνεια και πουλώντας το αυτοκίνητο της γυναίκας του, να αυτονομηθεί εργασιακά, για να προσφέρει καλύτερη ζωή στα παιδιά του και να αγοράσει δικό τους σπίτι.
Έτσι γίνεται μεταφορέας δεμάτων σε εταιρεία διανομής, που του υπόσχεται ότι θα δουλεύει για τον εαυτό του, αλλά στην ουσία γίνεται σκλάβος της με δεκατετράωρη δουλειά, χωρίς ρεπό και ανασφάλιστη στην ουσία εργασία, για να αυξηθούν τα ανταγωνιστικά κέρδη της.
Η γεμάτη ανθρωπισμό σύζυγός του, που φροντίζει ηλικιωμένους με την αγάπη που θα έδειχνε στην μητέρα της, όπως μας λέει, του συμπαρίσταται και προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες στην έκρυθμη κατάσταση που δημιουργείται με τον γιο του.
Αλλά το σύστημα που καταβροχθίζει τους ίδιους, τα όνειρά τους και τις ικανότητές τους, δεν κλονίζεται με ατομικές νεανικές αντιδράσεις, ούτε επιβραβεύει την υπακοή τους ή την ανθρωπιστική τους συμπεριφορά. Απαιτεί συλλογική αντίδραση.
Ο Κεν Λόουτς, όπως πάντα, παρουσιάζει χαρακτηριστικές περιπτώσεις καθημερινών ανθρώπων , της διπλανής πόρτας,και αναλύει τα προβλήματά τους χωρίς αφορισμούς και καταγγελίες, που δεν χρειάζονται καν. Ο καθένας καταλαβαίνει ποιοι είναι οι λόγοι που συμπιέζουν την ζωή, ακόμη και των καλών, αξιοπρεπών και καθόλα νόμιμων ανθρώπων, που δεν μπορούν να περάσουν σε ένα άλλο επίπεδο ζωής με έντιμο τρόπο.
Ο μόνιμος συνεργάτης του, ο Πωλ Λάβερτυ, έκανε πάλι το θαύμα του στο σενάριο, που είναι ένα χτύπημα στο στομάχι, αλλά και μία ώθηση για πολιτική σκέψη. Οι ηθοποιοί, ειδικά ο Κρις Χίτσεν και η Ντέπι Χάνιγουντ, αν και δεν είναι γνωστοί, είναι εξαιρετικοί και φυσικότατοι στην ερμηνεία καθημερινών, γειτονικών μας ανθρώπων, ώστε να προκαλούν με την υποκριτική του ικανότητα την ταύτιση, τη συγκίνησή των θεατών και την ενσυναίσθηση των προβλημάτων τους.
Τέλος, μία γενική παρατήρηση. Μας κάνει, όπως πάντα, εντύπωση πώς οι κριτικοί των συστημικών εφημερίδων δεν έχουν παρά τρία, το πολύ, αστεράκια, για να δώσουν στην ταινία και μάλιστα κάποιοι έφτασαν να την χαρακτηρίσουν “προβλέψιμη, άνευρη, στερεοτυπική”, ενώ είναι καθηλωτική, εν αντιθέσει με τα αμερικάνικα, γεμάτα στερεότυπα, μπλοκ μπάστερ, με τους φανταστικούς ήρωες, που εκθειάζουν.
