Ωστόσο… Το ότι εγκαινιάζεται και πάλι η πληκτική μονομέρεια των οικονομολογούντων με αφορμή τις εξελίξεις στη γειτονική Ιταλία, ήταν εν πολλοίς αναμενόμενο. Και προφανέστατα ως σύμπτωμα, έχει το δικό του παρελθόν…
Ένα παρελθόν που κατά κόρον ευδοκίμησε στην πολύπαθη Ελλάδα, και το οποίο καταφανώς υποτίμησε τη γεωπολιτική διάσταση της οικονομίας, για να φτάσουμε σήμερα, μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια ορυμαγδού, να ανακαλύψουμε ποιο ήταν το αίτιο και ποιο το αιτιατό, σε μια χώρα που τείνει να τροποποιήσει ολοκληρωτικά τη γεωπολιτική της φυσιογνωμία, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που συνιστά μια τέτοια εξέλιξη.
Προφανώς αυτή η τάση τροφοδοτείται και αναπαράγεται, από το περιβάλλον του χαρτογιακαδισμού που αποτελεί και το προνομιακό πεδίο δράσης της Ευρωπαϊκής ελίτ και το οποίο μεγαλούργησε σε εκδικητικότητα σε βάρος μιας άβουλης και φοβικής Ελλάδας με τα γνωστά αποτελέσματα.
Σπεύδει λοιπόν το SPIEGEL να καταφύγει σε προσομοιώσεις Βαρουφακιάδας… Σπεύδει να ερμηνεύσει με όρους «θρασύτητας» το “πακέτο” των Ιταλικών αιτημάτων, επανακαταφεύγοντας στην γνωστή σε μας επιχειρηματολογία των «βουλιμικών» ιθαγενών, λέγοντας πως: «Η Ελλάδα ήταν μια πτωχή χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, η οποία παρακάλεσε για βοήθεια σε ώρα ανάγκης. Αντιθέτως οι Ιταλοί διαθέτουν κατά μέσο όρο περισσότερα περιουσιακά στοιχεία από τους Γερμανούς και είναι πολύ πλουσιότεροι από τους πολίτες της Λετονίας ή της Σλοβακίας– οι οποίοι όμως καλούνται να επωμιστούν το βάρος μίας φορολογικής μεταρρύθμισης, που θα οφελούσε κυρίως τους πλουσιότερους Ιταλούς. Εάν τελικά η νέα κυβέρνηση (της Ρώμης) περάσει αυτό που θέλει, θα καθιερώσει μία εξαιρετικά ύπουλη μορφή μεταφοράς πόρων στην Ευρώπη, από τους πιο φτωχούς στους πιο πλούσιους»…
Σπεύδουν οι κκ Κόλμερ να προϊδεάσουν πως οι Ιταλοί είναι έτοιμοι για IOU δηλαδή για «παράλληλο νόμισμα»…
Σπεύδουν βεβαίως και οι «οίκοι», με προεξάρχοντα τον γνωστό Moody’s, να απειλήσουν για επικείμενη υποβάθμιση του Ιταλικού αξιόχρεου, σε μια προσπάθεια αποτροπής των εξελίξεων, μέσα από τον συνειδησιακό εκφοβισμό των πολιτών, επιδιώκοντας να ενεργοποιήσουν έναν ιδιότυπο κοινωνικό αυτοματισμό, ανακυκλώνοντας τις κλασικές τους πρακτικές και εμπειρίες.
Και φυσικά από μια πρώτη ανάγνωση, δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτόν σε αυτού του είδους τις θεσμικές και προσωπικές προσεγγίσεις. Τίποτε απ’ όλα αυτά άλλωστε δεν μπορεί να αποκλειστεί ως παράμετρος ενός σκηνικού, που μόλις αρχίζει δειλά – δειλά να ξεδιπλώνεται.
Η πρώτη ανάγνωση ωστόσο, μπορεί να τροφοδοτεί τους επικαιροποιημένους παπαγαλισμούς μαθητευόμενων «οικονομολόγων» του διαδικτύου, αλλά δεν αρκεί για να ερμηνεύσει αυτό που πραγματικά συντελείται και όλα όσα σηματοδοτεί το «Ιταλικό πρόβλημα».
Ωστόσο… Η απόπειρα του άγονου μιμητισμού που ανασύρει μνήμες και εμπειρίες από την «Ελληνική περιπέτεια», προσπερνά μια πολύ σημαντική παράμετρο.
Η Ελλάδα σύρθηκε στην καθολική υποταγή εκβιαζόμενη και απειλούμενη και με μια πολιτική ηγεσία πρόθυμη να παραδοθεί αμαχητί στις απαιτήσεις των «συμμάχων».
Η Ιταλία σύρει την Ευρώπη στο δικό της ρυθμό, εκβιάζοντας και απειλώντας..
- ΚΑΙ γιατί τα θεμελιώδη μεγέθη την καθιστούν πρωταγωνίστρια των απειλών…
- ΚΑΙ γιατί ο χαρτογιακαδισμός της Ευρωπαϊκής ελίτ μόνο αυτή την ανάγνωση μπορεί να κάνει…
- αλλά ΚΑΙ γιατί η πολιτική της ηγεσία, προς το παρόν τουλάχιστον δεν δείχνει πρόθυμη για καθολική και άνευ όρων επίκυψη, χωρίς να μπορεί κανείς βεβαίως να αποκλείσει μια τέτοια μεταστροφή σε επόμενο χρόνο.
Η αντιστοίχιση επίσης με την αποτελεσματικότητα του οικονομικού εκβιασμού που ασκούν οι «οίκοι» στη γειτονική Τουρκία, είναι τουλάχιστον μη επαρκής. Κι αυτό γιατί παραγνωρίζει πως στη γειτονική Τουρκία, ο οικονομικός εκβιασμός…
- Ασκείται πρωτίστως από τις ΗΠΑ και δεν αποτελεί ενδοευρωπαϊκή υπόθεση…
- Ασκείται κατ’ επιλογήν ως πρωτεύων εκβιασμός, με τον γεωπολιτικό να παραμένει εν αναμονή και σε πλήρη ετοιμότητα. Και φυσικά…
- Ασκείται καθ’ υπέρβαση των ευρωπαϊκών επιλογών, και αυτό συν τοις άλλοις καθιστά πολύ πιο επιβαρυντικές τις επιπτώσεις που εν δυνάμει τροφοδοτούνται από το Ιταλικό πρόβλημα.
Να γιατί είχαμε προειδοποιήσει από την πρώτη στιγμή, βλέποντας που πάει το πράγμα, πως οι πρώτες προσεγγίσεις του «Ιταλικού προβλήματος»… «Υπήρξαν στη βάση τους προσεγγίσεις ιδιαιτέρως μονομερείς… Ασχολήθηκαν πρωτίστως με τα «τεχνικά ζητήματα» που ανακύπτουν από την απολυτοποίηση μιας Ισπανογενούς Ποδεμικού χαρακτήρα οικονομικής ρητορικής, την οποία βιώσαμε άλλωστε και εδώ στην Τσιπραίικη εκδοχή της… Και φυσικά εξαντλήθηκαν στην περιγραφή ενός επίπλαστου καθεστώτος πανικού, στο οποίο αναγκαστικά θα περιέλθει η Ευρωπαϊκή πολιτική και τραπεζική ελίτ, αναζητώντας τρόπους για τη διαχείρισή του».
Να γιατί επιμέναμε να αναδεικνύουμε πως: «Το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσεται η ρητορική των συγκεκριμένων πρωταγωνιστών, προφανώς και έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία. Και αυτό το περιβάλλον είναι περιβάλλον δυναμικά εξελισσόμενου ευρωσκεπτικισμού, που διχοτομεί από άκρου εις άκρον τις κοινωνίες της Ευρώπης».
Θα επιμείνουμε λοιπόν πως το πραγματικό πρόβλημα της Ευρώπης, είναι το γεωπολιτικό μέγεθος της Ιταλίας, και η όποια μελλοντική θέση της ως σημαντικό γεωπολιτικό φιλέτο στον επανακαθορισμό του χάρτη των γεωστρατηγικών συμμαχιών.
Αυτός είναι και ο λόγος, που οι σημαντικές παράμετροι του «Ιταλικού προβλήματος», σχετίζονται με τη γεωπολιτική διάσταση της πολιτικής σύμπραξης της «Λέγκας» με τα «πέντε αστέρια».
Και αυτή η διάσταση δεν περιορίζεται μονάχα στις στοιχίσεις που σχετίζονται με τη βιωσιμότητα ή τη διάλυση της Ευρωζώνης αυτής καθ’ εαυτής, αλλά επεκτείνεται και στην κορυφαία σύγκρουση στρατηγικών που βρίσκεται σε εξέλιξη σε ολόκληρη την Ευρώπη, και αφορά σε ευρύτερες γεωστρατηγικές ανασυντάξεις στο πλευρό των ισχυρών ανταγωνιστών και όχι μόνο.
Είμαστε λοιπόν μπροστά σε μια διεργασία ευρύτερη, που δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνονται οι αποδομητικές τάσεις στις οποίες πρωταγωνιστούν οι χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης.
Το πρόβλημα λοιπόν ΔΕΝ είναι μόνο νομισματικό... Και η σοβαρότητα της πρόκλησης που συνιστά η πολιτική αλλαγή στην Ιταλία, ΔΕΝ είναι στενά και οικονομικίστικα πρόκληση μόνο Γερμανοκεντρικού ενδιαφέροντος.
Η ευρωπαϊκή ελίτ, μπορεί να επιμένει πυροβολώντας ως συντηρητικές, λαϊκίστικες και αναχρονιστικές τις αντιλήψεις που επαναφέρουν στο προσκήνιο την δυναμική του Έθνους – Κράτους, κόντρα στο μοντέλο της παγκοσμιοποιητικής ενοποίησης που καθηλώνει τους λαούς, ωστόσο αυτές οι αντιλήψεις κερδίζουν με ρυθμούς ανεξέλεγκτους τα μυαλά και τις ψυχές των ανθρώπων.
Πρόκειται επομένως για μια σύγκρουση αντιλήψεων που προσλαμβάνει όλο και πιο καθαρά γεωπολιτικά χαρακτηριστικά. Αναγορεύεται σε σύγκρουση στρατηγικών, και το δυναμικό περιβάλλον αυτής της σύγκρουσης, επιχειρεί ως ένα βαθμό ικανοποιητικά να το αξιοποιήσει με υβριδικές παρεμβάσεις η Ρωσία, επιδιώκοντας να ενισχύσει εκ των έσω, τις αποδομητικές τάσεις στα πλαίσια του ΝΑΤΟ αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι απαντήσεις επομένως δεν είναι απλές… Είναι εξόχως πολυσύνθετες… Και προφανώς δεν ικανοποιούνται με τις επιφανειακές προσεγγίσεις της χαρτογιακάδικης Ευρωπαϊκής ελίτ, ούτε πολύ περισσότερο με τους αυτοσχεδιασμούς των αυτόκλητων «οικονομολόγων» που πήραν το «διδακτορικό» τους στα απόνερα των πλατειών.
Θα επανέλθουμε…
*Οι απόψεις είναι προσωπικές.
