Και μέσα σε αυτήν τη διαπίστωση, συμπυκνώνεται η απόλυτη αλήθεια για το δράμα της σημερινής Ελλάδας, η οποία τελεί υπό καθεστώς αλυσιδωτής κατάρρευσης…
Και αυτό ήταν αναπόφευκτο να συμβεί, από τη στιγμή που οι πολιτικοί διαχειριστές, συνεπικουρούμενοι από την ανοχή μας, οδήγησαν σε ουσιαστική κατάρρευση πριν απ’ όλα τον ίδιο τον καταστατικό χάρτη της χώρας, δηλαδή το Σύνταγμα και τις θεμελιώδεις προβλέψεις του.
Η πολιτική ως σύστημα αντιλήψεων που καλείται να διαχειριστεί την καθημερινότητα των πολιτών, το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμά τους στην αξιοπρέπεια και να διαφυλάσσει την δυναμική υπόσταση του κράτους, ήταν μοιραίο να συμπαρασυρθεί στην κατάρρευση, από τη στιγμή που διέρρηξε τη σχέση της με το εθνικό θεμελιώδες, και τέθηκε στην υπηρεσία κατοχικών εντολών.
Οι λοιποί θεσμοί, οι υποστηρικτικοί μηχανισμοί, οι κρίσιμες υποδομές και η ανάγκη της θεμελιώδους προσαρμοστικότητάς τους, ήταν μοιραίο να ακολουθήσουν έναν ρυθμό ανεξέλεγκτης αποδόμησης, με εφιαλτικές συνέπειες για την ίδια την ζωή των ανθρώπων.
Με εφιαλτικές συνέπειες ωστόσο και για την πατρίδα μας συνολικά, αφού η νοσηρή κουλτούρα μιας διαχείρισης χωρίς προτεραιότητες, χωρίς αξιακά αδιαπραγμάτευτα, και χωρίς πραγματική ενσυναίσθηση ευθύνης, ροκάνισε πλήρως την κοινωνικότητα της πολιτικής, και επεκτάθηκε σε προκλητικές επιλογές που θεμελιώνουν την αποδόμηση της ίδιας της χώρας.
Μέσα σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον, αποθεμελιώθηκε το δικαίωμα των ανθρώπων και δη της νεολαίας στη δουλειά και στην αξιοπρέπεια.
Σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για να μεταμορφωθούν τα δημόσια νοσοκομεία σε πραγματικά κολαστήρια, και οι όροι που περιγράφουν το δικαίωμα των πολιτών στην πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, να ισοδυναμούν με κανονισμό λειτουργίας των Άουσβιτς του 21ου αιώνα.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, καταρρέει η ζωή μας, για να θριαμβεύουν τα πρωτογενή πλεονάσματα, οι δημευτικές κατασχέσεις, οι καινούριες στρατιές ταπεινωμένων, άστεγων, καρκινοπαθών χωρίς δικαίωμα πρόσβασης στην θεραπεία, και οι δεκάδες χιλιάδες νέων καθημερινών αιχμαλώτων, που συνθλίβονται από την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ξενόδουλης φορολογικής διοίκησης.
- Καταλάβατε τώρα γιατί οι πυρκαγιές του 2007, παρέμειναν μια μαύρη σελίδα στην ελληνική ιστορία, και δεν άνοιξαν ποτέ το βιβλίο των υποχρεώσεων με τις οποίες όφειλε να ασχοληθεί η Ελληνική πολιτεία, για να μην ξαναζήσει η πατρίδα μας ανάλογο εφιάλτη;;;
- Καταλάβατε τώρα γιατί οι δολοφονημένοι της Μάνδρας, εξαργυρώθηκαν με υποκριτικά δάκρια και μπόλικη γαϊδουριά, χωρίς ούτε εδώ να ανοίξει βιβλίο υποχρεώσεων με τις οποίες όφειλε να ασχοληθεί η κ. Δούρου και η όποια κ. Δούρου σε όποια περιφέρεια της Ελλάδας;;;
- Καταλάβατε τώρα γιατί το φονικό της Ανατολικής Αττικής, δεν ήταν κατάρα του Θεού, αλλά το τίμημα της ανοχής μας σε καταραμένους που προσκύνησαν αδιαφορώντας προκλητικά για τη ζωή του Έλληνα πολίτη;;;
- Μπορείτε να αναλογιστείτε, πόσες απλές, αυτονόητες και απολύτως στοιχειώδεις παρεμβάσεις δεν έγιναν, για να μπορεί σήμερα μια συμμορία προσκυνημένων να πανηγυρίζει για τερατώδη πρωτογενή πλεονάσματα;;;
Μπορείτε να αναλογιστείτε γιατί κάποιοι δεν υποχρεώθηκαν και δεν πληρώθηκαν προκειμένου να ασχοληθούν και να επικαιροποιήσουν έναν επιχειρησιακό – πολιτικό σχεδιασμό προστασίας της ζωής των ανθρώπων, τη στιγμή που δαπανήθηκαν πολλά δισεκατομμύρια για την ηλεκτρονική διασύνδεση τραπεζών, εφορίας, ΑΦΜ πολιτών, ΑΜΚΑ, ΕΦΚΑ κλπ, προκειμένου να μετατραπεί η χώρα σε ένα απέραντο ηλεκτρονικό Νταχάου που φυλακίζει και μπλοκάρει τη ζωή μας με ένα κλικ;;;
- Είναι φονιάδες, γιατί είναι επίορκοι και κουρέλιασαν αδίστακτα το Σύνταγμα της χώρας…
- Είναι φονιάδες, γιατί προσκύνησαν την ξένη κατοχή, και την πραγματική τους σχέση με την κοινωνία, την θυμήθηκαν είτε ως δήμιοι, είτε ως εμπορίσκοι φτηνών επικοινωνιακών σόου…
- Είναι φονιάδες, γιατί στο χρηματιστήριο του αίσχους που έβγαλαν τη ζωή μας και την πατρίδα μας στο σφυρί, λειτούργησαν έκτακτα… παραβίασαν τα πάντα… επικαλέστηκαν προκλητικά το έκτακτο των αναγκών…
Αλλά για το πραγματικά έκτακτο των αναγκών, και μπροστά σε εθνική τραγωδία, δεν υπήρξε ανάλογο αίσθημα ευθύνης. Δεν υπήρξε θέληση και αποφασιστικότητα, εκεί που όφειλαν να προσπεράσουν αγκυλώσεις και να φροντίσουν για την διαφύλαξη της ζωής των ανθρώπων. Εκεί υπήρχαν μονάχα οι κανόνες του αίσχους, που δεν έπρεπε να παραβιαστούν.
Γι’ αυτό ζούμε από τύχη… Γιατί ακόμη δεν καταρρεύσαμε μπροστά στο γκισέ της εφορίας, η με το τηλέφωνο στο χέρι δεχόμενοι απειλές από τους εκβιαστές των τραπεζών, γιατί ακόμη δεν μας ήρθε το κατασχετήριο, γιατί δεν έτυχε να βρεθούμε στην Μάνδρα, στο Μάτι ή αλλού…
Και κυρίως γιατί δεν βρεθήκαμε ακόμη στη δυσάρεστη θέση, όλων εκείνων που η ζωή τους κρίθηκε από την ικανότητα και τη διάθεση των δολοφόνων μας να την διασφαλίσουν.
Είναι φονιάδες, και είμαστε συνυπεύθυνοι. Όχι γιατί ο καθένας από μας έκανε τη δική του μικρή ή μεγάλη παρανομία, απέναντι σε ένα κράτος που παραδοσιακά λειτούργησε ως δυνάστης σε βάρος των ίδιων του των πολιτών…
- Είμαστε συνυπεύθυνοι, γιατί αυτή η επικίνδυνη γενιά εκφυλισμένων πολιτικών υβριδίων που διαπρέπουν στην αναλγησία και στο γιουσουφακισμό, είναι δημιούργημα της ανοχής μας. Του καναπέ μας. Της χαλαρής ψήφου μας. Της ψήφου διαμαρτυρίας που αυτοί τεχνηέντως την εμφύτευσαν στο λεξιλόγιό μας, κι εμείς σπεύσαμε να την υιοθετήσουμε ως πρακτική.
- Είμαστε συνυπεύθυνοι γιατί ψηφίζαμε τον έναν για να διώξουμε τον άλλον και τούμπαλιν. Και κάπως έτσι 45 χρόνια τώρα, δεν διώχναμε τους ενόχους της καταστροφής. Διώχναμε την αξιοπρέπειά μας σε τελευταία ανάλυση.
- Είμαστε συνυπεύθυνοι γιατί ανεχτήκαμε το ψέμα τους, την υποκρισία τους, τον ηθικό εκβιασμό τους, τις συγνώμες τους που ήταν πέτσινες τις ελάχιστες φορές που τόλμησαν να τις εκστομίσουν.
- Είμαστε συνυπεύθυνοι γιατί αρκετοί από μας, «μασήσαμε» την δήθεν αριστεροσύνη τους. Κάποιοι άλλοι αποδώσαμε με περισσή φαιδρότητα, αυτά που μας συμβαίνουν στους Ελοχίμ, στους εξωγήινους, στους Εβραίους, σε ότι παραμύθι μας σέρβιραν, για να μη δούμε, ούτε τον επικίνδυνο ρόλο των ανδρεικέλων τους, ούτε την τραγικότητα των δικών μας ευθυνών.
Μόνο που αυτή τη φορά υπάρχουν νεκροί. Για πολλοστή φορά υπάρχουν νεκροί. Και είναι πολλοί οι νεκροί. Και είναι πολύ βρώμικο το παιχνίδι που παίζεται, με τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται τους αριθμούς της φρίκης.
Αυτή τη φορά επιχειρούν και πάλι να αγοράσουν χρόνο για να καταλαγιάσει η οργή. Τον θέλουν τον χρόνο. Όχι μονάχα για την παραμονή τους στην εξουσία. Τον θέλουν κυρίως για να ολοκληρώσουν το βρώμικο έργο τους. Την καταστροφική εργολαβία που έχουν αναλάβει σε βάρος του λαού μας και της πατρίδας μας.
Αυτό θέλουν… Και αυτό είναι που πρέπει να τους στερήσουμε. Και μαζί μ αυτό, πρέπει να τους στερήσουμε οριστικά και το δικαίωμα να έχουν στο χέρι τους, το κλειδί της ζωής μας, και της Πατρίδας μας.
Αν και αυτοί οι νεκροί μας δεν δικαιωθούν, η επόμενη φουρνιά θα είναι πολύ περισσότεροι και το τέλος όλων μας πραγματικά εφιαλτικό.
