Οκτώ χρόνια τώρα μας έχουν τρελάνει οι «μενουμεΕυρωπαίοι» για τη σημασία της συμμετοχής μας στο ευρώ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πάει λέγοντας, σαν να μην υπάρχει αύριο για καμία χώρα, για κανέναν άνθρωπο, αν να μην επιτρέπεται καμία ένσταση, καμία κριτική, καμία επιφύλαξη και αμφισβήτηση για το πώς λειτουργεί η σημερινή Ε.Ε.
Και ήρθε η ιστορία με τη συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης για να δείξει και το ερώτημα «και η Ελλάδα κύριε;» μάλλον πρέπει να απαντηθεί από τους ίδιους.
Διότι οι Ευρωπαίοι είναι που εξαίρεσαν την Ελλάδα από τη διεθνή διάσκεψη του Βερολίνου για το μείζον θέμα, που έχει προκύψει με τη Λιβύη. Οι Ευρωπαίοι είναι εκείνοι, που επέλεξαν την Τουρκία να πάει στη διάσκεψη και να έχει λόγο για τη Λιβύη, την ώρα μάλιστα που η Άγκυρα απειλεί ότι θα παραβιάσει περαιτέρω το διεθνές δίκαιο και θα στείλει και κανονικό στρατό στη χώρα, πέραν των παραστρατιωτικών της, που ήδη δρουν εκεί. Η Τουρκία, αντί να αντιμετωπιστεί ως μέρος του προβλήματος, αποθεώνεται ως μέρος της λύσης – όχι μόνο από την ΕΕ βέβαια, αλλά και από τις ΗΠΑ, ακόμα και από τη Ρωσία για να είμαστε ακριβείς.
Και η Ελλάδα κύριε; Η Ελλάδα που αποτελεί θύμα των απολύτως αμφιλεγόμενων και παράνομων ενεργειών της Τουρκίας, αλλά και της απίθανης αυτής κυβέρνησης της Λιβύης, την οποία έχουν αναγνωρίσει και μεις και αποφεύγουμε να την «ξε-αναγνωρίσουμε», μην τυχόν και θιγούν οι… «σύμμαχοί» μας; Η Ελλάδα μένει στο περιθώριο, δεν δέχεται καν πρόσκληση για μία διεθνή διάσκεψη, που θα συζητήσει προβλήματα τα οποία την αφορούν άμεσα! Τόση σημασία μας δίνουν εκεί στην Ευρώπη. Και τόσο… μεγάλο είναι το… «διεθνές κύρος» της χώρας, το οποίο λέγεται ότι αποκαταστάθηκε από τούτη την κυβέρνηση, που απορρίπτουν ακόμα και τα παρακάλια της Αθήνας να συμμετάσχει.
Προφανώς δεν είναι μόνο ευθύνη των άλλων. Είναι και αποτυχία της δικής μας εξωτερικής πολιτικής. Προφανώς όταν μας θεωρούν «δεδομένους» δεν υπάρχει κανένας λόγος να μας καλέσουν για να κάνουμε τα φερέφωνα της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών. Όταν δεν έχουμε δική μας φωνή, τότε δεν χρειάζεται να μας ζητάνε τη γνώμη μας. Να τη χαίρεστε και αυτή Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτή την τακτική αφωνίας, δεδομένης στάσης και απόλυτης παράδοσης στα κελεύσματα των ισχυρών της δύσης.
*ΥΓ1: Θα επιμείνω στα παραπάνω εκτός κι αν κάποιος από τους αρμόδιους δεχθεί ότι εκπροσωπούμαστε τελικά στη διάσκεψη του Βερολίνου… από την Αφρικανική Ένωση!
*Η μεγαλύτερη «προδοσία» για τους μαχητές των «μενουμευρωπαίων» ήταν αχάριστη στάση των Βρυξελλών, που δεν είχαν καν διάθεση να συζητήσουν την υποψηφιότητα Σαμαρά για τη θέση του κοινοτικού επιτρόπου. Τροφή για σκέψη.
