1974: η εγκάθετη από τους Αμερικανούς δικτατορία πραγματοποιεί πραξικόπημα στην Κύπρο για να παραδώσει το νησί στους Τούρκους. Στρατιωτικοί, “παίζουν” το παιχνίδι ξένων δυνάμεων για να παραχωρήσουν εθνικό, με την ευρεία έννοια, έδαφος.
1974: Η Τουρκία εισβάλει στην Κύπρο και οι στρατιωτικοί (οι άνθρωποι, δηλαδή, που ορκίσθηκαν και είχαν ως σκοπό τους την διαφύλαξη της ακεραιότητας της χώρας), δίνουν εντολή να μην υπάρξει αντίσταση. Στέλνουν, μάλιστα, δυνάμεις σε ακατάλληλη ώρα και σε ακατάλληλο τόπο να σφαγιαστούν. Ο πρώτος Αττίλας είναι γεγονός. Ο λαός σιωπά και ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Οι ευθύνες ολόκληρου του μεταπολεμικού πολιτικού συστήματος είναι τεράστιες.
1974: Ο Κ. Καραμανλής δηλώνει πως η Κύπρος είναι μακριά και η Ελλάδα δεν μπορεί να την υποστηρίξει. Ο δεύτερος Αττίλας προελαύνει σαν να κάνει περίπατο. Οι ευθύνες του Καραμανλή είναι μεγάλες.
1983: Ανακηρύσσεται το ψευδοκράτος και ο Ανδρέας Παπανδρέου ποιεί την νήσσαν. Προηγουμένως, είχε χαρακτηρίσει casus belli το ενδεχόμενο ανακήρυξης. Οι ευθύνες του Α. Παπανδρέου είναι μεγάλες.
———————————————-
———————————————-
Μεσολαβούν αρκετά
2021: Τρίτος Αττίλας: ο Ερντογάν ανοίγει το Βαρώσι και Αθήνα και Λευκωσία χορεύουν στους ρυθμούς του Τούρκου προέδρου. Για τα μάτια της κοινής γνώμης ο ΥΠΕξ της Αθήνας κάνει επισκέψεις στη Μέση Ανατολή. Μάλλον, θα παρακαλάει το Ισραήλ, επιλογή του οποίου είναι η συμμετοχή του στην κυβέρνηση, να πείσει χώρες όπως το Αζερμπαϊτζάν, να μην αναγνωρίσουν τα κατεχόμενα.
Οι ευθύνες Μητσοτάκη και Δένδια είναι ιστορικές. Όπως και όλου του ψοφοδεούς πολιτικού συστήματος που διαμορφώθηκε τα χρόνια μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου. Σημίτης, Γ. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλής, Αντ. Σαμαράς, Αλ. Τσίπρας έχουν ευθύνες. Κάπου εδώ, μάλλον, τελειώνει το παιχνίδι.
Ένας λαός που βολεύεται γύρω από το “μα δεν έχω άλλη επιλογή” επιλέγει, πάντοτε, μια μικρών δυνατοτήτων ηγεσία γύρω από τις επιλογές της οποίας βολεύεται και ο ίδιος.
Περιμένει, τώρα, μήπως άλλοι (οι Αμερικανοί, οι οποίοι, μαζί με τους Άγγλους δημιούργησαν το πρόβλημα) δεήσουν ώστε να μην φανεί η ζημιά και να σωθεί το σύστημα. Και μαζί και ο λαός που το σύστημα διοικεί.
Προχθές, όταν τα έγραφα μου έλεγαν ότι είμαι απαισιόδοξος. Περιμένω να δω την δική τους αισιοδοξία.
