Διαβάζοντας τα ονόματά τους και τις συνεντεύξεις κάποιων απ’ αυτούς, σκέφτομαι πως δεν την ακούσαμε τη φωνή τους τόσα χρόνια που αυτός εδώ ο λαός στενάζει κάτω από άγριες πολιτικές αφαίμαξής του.
Δεν φάνηκε να τους συγκινούν ούτε οι 750.000 των νέων που ξεριζώθηκαν από τον τόπο μας ούτε οι άνεργοι ούτε αυτοί που δουλεύουν εξαήμερα και δεκάωρα για 300 – 400 ευρώ. Ούτε οι αυτοκτονίες απελπισμένων τους απασχόλησαν όλ’ αυτά τα χρόνια. Ούτε το ξεπούλημα και η για δεκαετίες υποθήκευση του δημόσιου πλούτου, άρα και της ζωής αυτού του τόπου.
Όχι, βέβαια! Αυτοί καλλιτέχνες είναι και διανοούμενοι. Αυτοί τη δουλειά τους κοιτάζουν. Την καριέρα τους χτίζουν. Δεν ασχολούνται με τόσο πεζά πράγματα, όπως η καθημερινότητα της ζωής της πλέμπας και το σε ποιον θα ανήκουν τα λιμάνια και τα αεροδρόμια αυτής της χώρας.
Αυτοί, όπως λένε, είναι υπεράνω ιδεολογιών. Υπεράνω Δεξιάς και Αριστεράς. Αυτοί ασχολούνται με την “καθαρή Τέχνη”, με την “καθαρή επιστήμη” και φαντάζονται τους εαυτούς τους ως τέρατα ιερά. Ανυποψίαστοι, μάλλον, για το τι σημαίνει αυτό στην εποχή των τεράτων.
Κι έτσι, μπορούν να συμμετάσχουν στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, με την ίδια άνεση που θα συμμετείχαν σ’ αυτό της Ν.Δ. ή του ΚΙΝΑΛ. Του Ποταμιού ή του Λεβέντη. Συμβάλλοντας ως καλλιτέχνες και διανοούμενοι της εποχής της παρακμής και της πολιτιστικής και πολιτισμικής εκπτώχευσης, στην περαιτέρω απαξίωση της πολιτικής ζωής.
Κάποτε έβλεπες τους καλλιτέχνες και τους διανοούμενους στο πλευρό του δοκιμαζόμενου λαού, να υψώνουν τη φωνή τους για τα δίκια του. Τώρα επιλέγουν να συναγελάζονται μ’ αυτούς που τσαλαπατάνε αυτό τον λαό, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης.
