Χαμηλό βαρομετρικό κι ακόμα χαμηλότερο πολιτικό επίπεδο. Η πολιτική στη χώρα μας, ατιμασμένη από τα μνημόνια, ασκείται στα Τάρταρα που κυκλοφορεί το μυαλό του κ. Πολάκη και στον λαβύρινθο που κυκλοφορεί το μυαλό του κ. Κικίλια.
Η ηττημένη από τους Επικυρίαρχους Αριστερά Που Γονάτισε στήνει ενσυνειδήτως ένα σκηνικό πόλωσης, ώστε μέσα σε αυτό να δώσει την τελευταία της μάχη – μια δυστοπία με άσφαιρα πυρά εναντίον κάθε παθογένειας σε αυτόν τον τόπο, και θανάσιμα πυρά εναντίον των δικαιωμάτων ενός λαού ζαλισμένου, απελπισμένου, αιχμάλωτου.
Δεν είναι ανόητος ο κ. Κοντονής, λόγου χάριν, ώστε να ομιλεί για «δίκες με άλλη σύνθεση». Επιδιώκει την καθ’ υπαγόρευσιν Τσίπρα κούφια πόλωση, ρισκάροντας εμφυλιοπολεμικά αποτελέσματα. Δεν μπορεί ο κ. Κοντονής να γίνεται η χαρά του κ. Γεωργιάδηκαι ταυτοχρόνως να πιστεύει ότι κάτι τέτοιο δεν υποβαθμίζει την πολιτική αντιπαράθεση σε επίπεδο κρεοπωλείου.
Και λέω για την πολιτική αντιπαράθεση κι όχι για τον λόγο της Αριστεράς, διότι αυτός δολοφονείται καθημερινής, άλλοτε με τα ψέματα του Τσίπρα επί παντός του επιστητού, άλλοτε με τις ουρανομήκεις μαλακίες τύπου Καρανίκα και πάντα με αυτήν την αφόρητη επίδειξη υποτέλειας. Ανικανότητας. Και ιδιοτέλειας.
Οι άνθρωποι που έκοψαν τα επιδόματα για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, παίρνουν οδοιπορικά και εξτραδάκια για τους καφέδες τους και τα δείπνα τους. Πονηροί Συριζάκηδες κυρίως ενδημούντες στο Δημόσιο μετέρχονται όλα τα γνωστά και άγνωστα πασόκια τεχνάσματα προκειμένου να βολέψουν πελατεία. Δεν θα συνεχίσω
με τις παθολογίες, τις παρεκτροπές, τις παρεκβάσεις, τον εκφυλισμό, τις δολιότητες κι όλες τις υπόλοιπες «πληγές του Φαραώ», διότι ο κατάλογος θα ήταν πολύ μακρύς. Θα σημειώσω μόνον ότι στον εθνικό ύμνο του ραγιά που ψάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή «δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς», τώρα έχει προστεθεί και ο συμψηφισμόςμε τον βίο και την πολιτεία της Δεξιάς – εσείς κόψατε πέντε δάχτυλα του παππού, εμείς μόνον τρία (άριστα! Οι άλλοι του είχαν αφήσει πέντε δάχτυλα, εσείς μόνον δύο). Είναι φανερό ότι η χώρα έχει σοβαρό πρόβλημα.
Είτε από ανικανότητα είτε από προσχώρηση (όπως στο μέγα θέμα της Διαπλοκής) ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να γίνει ο έτερος πόλος του δικομματικού μονοκομματισμού. Οι ενδιάμεσες δυνάμεις δεν έχουν παρά μόνο συγκυριακή, ευκαιριακή, εκλογική (ή και όχι) σημασία. Σημασία έχει ότι
το σύστημα που οδήγησε τη χώρα στην κρίση, αναβαπτίστηκε μέσα της, και τώρα μπορεί να την κρατήσει το ίδιο αποτελεσματικά στην εξάρτηση.
Σε αυτήν τη διαδικασία το κύρος, το ήθος, ο λόγος, οι ιδέες, η ιστορία, οι προτάσεις της Αριστεράς λαβώθηκαν, για πολλούς θανάσιμα και πάντως ακυρώθηκαν – πήραν μετάθεση ύπαρξης για το απώτερο μέλλον.
Για τον πολύ κόσμο (που είναι η κρίσιμη μάζα του πολιτεύματος) είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητος ένας πρωθυπουργός που τιτιβίζει για 9% αύξηση των μισθών, ενώ έχουν πέσει κατά 18,9%! Το ερώτημα «τι παίρνει;» προβάλλει εδώ και καιρό πικρό και περιπαικτικό. Οντως, το πρόβλημα της χώρας είναι σοβαρό. Και γίνεται ακόμα σοβαρότερο αν παρατηρήσει κανείς ότι ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει το (ασθενές πλέον) χαρτί «να μην επιστρέψει η Δεξιά», στην εκτός μνημονιακού δικομματισμού Αριστερά τα πράγματα παραμένουν χειμέρια – και χειροτερεύουν.
Οι υπάρχουσες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και φιλολαϊκής Αριστεράς δεν φαίνονται ικανές αλλά ούτε και πρόθυμες να σχηματίσουν έναν τρίτον πόλο, απειλητικόν για τους δύο πόλους του δικομματικού μονοκομματισμού. Χαμένες στη μετάφραση των θέσεών τους, αυτές οι δυνάμεις αδυνατούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και να προτείνουν στον λαό πιθανές λύσεις με ισχυρό υπόβαθρο. Η κάθε μία απ’ αυτές τις δυνάμεις έχει το δικό της δίκιο, με αποτέλεσμα το άδικο να εξαπλώνεται παντού ανεμπόδιστο.
Οι αγώνες αυτών των δυνάμεων υπέρ του λαού (στο μέτρο της κάθε μιας) είναι πλέον η μόνη διαδικασία που τροφοδοτεί τη σχέση τους με τον λαό (άλλοτε ισχυρότερη, άλλοτε πιο αδύναμη), αλλά δεν βγάζει τον λαό από τη δυσπραγία στην οποίαν έχει υποχρεωθεί. Πρόκειται για μια κατάσταση μακροχρόνιας μάχης οπισθοφυλακών, με το μοιραίο αποτέλεσμα που έχουν αυτές οι μάχες να καραδοκεί. Αλλά περί αυτών υπάρχουν τα ευαγγέλια, υπάρχουν και οι παπάδες, ας βρουν την άκρη – όσον υπάρχει καιρός!
Μπορεί, θα μου πείτε, αυτός ο καιρός να γίνει εγγύς σε 99 χρόνια – no problem, τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα. Για την
ώρα όμως ήρθε, εις όσα αφορούν τη στήλη, ο καιρός για παραθέρισμα. Στους αγρούς, τις θάλασσες και τα βουνά. Αλλοτε με τη σκέψη κι άλλοτε με τους ίππους του αυτοκινήτου. Με τους φίλους και τις παρέες που μιλάνε ακόμα και με ίσκιους που σώπασαν πια. Καπετάνισσες και ναυτάκια μου, καλό καλοκαίρι! Με την ευγένεια αυτής της χώρας να σας πλημμυρίζει, με την περιέργεια και τη χαρά για άλλους τόπους, το μικρό-μεγάλο θαύμα του καλοκαιριού που οργανώνεται με το φως του ήλιου, ένα ουζάκι κι ένα θερινό σινεμά, ένα βιβλίο κι έναν περίπατο, μια συναυλία και ένα προσφάι – για όλους μας έχει δώρα το καλοκαίρι, η στήλη σάς τα εύχεται απ’ την καρδιά της και καλή αντάμωση τον Σεπτέμβρη…
*Πηγή: enikos.gr
Ακόμα και το καλοκαίρι λαβώθηκε,από τότε που στην ΕΕ είχαν την υβριστική ιδέα,να αλλάξουν την πορεία του ήλιου μέσα στα κεφάλια μας και να μας πάνε μία ώρα μπροστά. “Μετεβλήθη εντός μου κι ο ρυθμός του κόσμου”,όπως λέει ο ποιητής.Χάθηκαν τα μεγάλα,τα ζεστά μας καλοκαίρια,ή οργιαστική εκείνη γιορτή του αλλοτινού,καλού καιρού.