Ιταλική έκρηξη εναντίον Γερμανίας-Τουρκίας
Alexandre Lemoine/ Reseau International/ 17-6-21
Μετάφραση Μ.Στυλιανού
« Προδομένη από συνεργάτες και συντετριμμένη ». Έτσι περιέγραψε η ιταλική εφημερίδα Il Giornale τις σχέσεις της Ιταλίας με άλλα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια. Η εφημερίδα αναφέρει ότι «η Ιταλία είναι τα Βαλκάνια» και ότι οι βαλκανικές χώρες ήταν πάντα «απόφυση της ιταλοσφαίρας ».
«Τα Βαλκάνια μιλούν όλες τις γλώσσες σήμερα, Ρωσικά, Κινεζικά, Τουρκικά, Γερμανικά, Αραβικά, Περσικά και Εβραϊκά, εκτός από τα Ιταλικά που παραχωρούν τις θέσεις τους παντού, από τη Λιουμπλιάνα μέχρι το Βουκουρέστι», γράφει η Il Giornale.
Σύμφωνα με την εφημερίδα, Γερμανία και Τουρκία «διεξάγουν μυστικά αντί-ιταλικά προγράμματα» στα Βαλκάνια, και η Ρώμη είναι ιδιαίτερα αναστατωμένη από την επέκταση της επιρροής των Γερμανών.
Αυτές είναι μάλλον περίεργες δηλώσεις, δεδομένου ότι πρόκειται περί συμμάχων.
Όσο για την τουρκική επιρροή, σύμφωνα με την εφημερίδα, αυξήθηκε μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, μετά τη μυστική συμμετοχή της Άγκυρας στους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, τη δεκαετία του 1990: Η Τουρκική μυστική Υπηρεσία Πληροφοριών εκπαίδευσε και υποστήριξε τους Κοσοβάρους Αλβανούς αυτονομιστές. «Εν ολίγοις, η Ιταλία βρέθηκε παγιδευμένη μεταξύ Γερμανίας και Τουρκίας: οι Γερμανοί στρατιωτικοποιούν τον θαλάσσιο χώρο και το εμπόριο, οι Τούρκοι χρηματοδοτούν τα τζαμιά και ερεθίζουν τους στρατιωτικούς, μειώνουν το ιταλικό πεδίο παιχνιδιού με ανησυχητική και αναπόφευκτη ταχύτητα ».
Οι Ιταλοί αποδοκιμάζουν επίσης τη συμπεριφορά της Αλβανίας στα Βαλκάνια, πιστεύοντας ότι τα Τίρανα ενισχύουν τους οικονομικούς δεσμούς τους με τη Γερμανία εις βάρος της Ρώμης. Έτσι, τον Μάιο, η Γερμανία και η Αλβανία υπέγραψαν συμφωνία ύψους 50 εκατομμυρίων ευρώ για την ανάπτυξη των δημοτικών μεταφορών με χαμηλό αντίκτυπο στο περιβάλλον.
Τα Βαλκάνια ήταν και παραμένουν μια «πυριτιδαποθήκη» της Ευρώπης όχι μόνο λόγω των συγκρούσεων μεταξύ των νέων πολιτικών οντοτήτων στον μετά-γιουγκοσλαβικό χώρο, αλλά και λόγω της αντιπαλότητας μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσθέτουν επίσης καύσιμα στη φωτιά επεκτείνοντας τη στρατιωτική παρουσία τους στην Ελλάδα.
Η επιρροή της Κίνας έχει σαφώς αυξηθεί στα Βαλκάνια. Το μεγαλύτερο ελληνικό λιμάνι του Πειραιά έχει τεθεί υπό τον έλεγχο της κινεζικής εταιρείας COSCO Shipping, αποτελώντας έναν από τους κύριους θαλάσσιους κόμβους της Μεσογείου. Και οι ορέξεις των Κινέζων αυξάνονται. Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για κινεζικά προγράμματα στη Σερβία και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Το 2017, η γερμανική εφημερίδα Die Welt έγραψε: «Μετά την πτώση της Γιουγκοσλαβίας παρέμεινε κενό στην ευρωπαϊκή δομή εξουσίας που δεν έχει ακόμη καλυφθεί. Με τον ίδιο τρόπο που η Ευρώπη αποδυναμώθηκε από την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων και ο Χίτλερ εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία των μικρών χωρών, η κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας δημιούργησε μια μόνιμη πηγή συγκρούσεων στην καρδιά της Ευρώπης, η οποία δεν έχει ακόμη εξουδετερωθεί».
Και η Ιταλία επιδιώκει ακριβώς να καλύψει αυτό το «κενό στην ευρωπαϊκή δομή εξουσίας». Η εφημερίδα Giornale καλεί σε αποκατάσταση της ιταλικής ηγεσίας στα Βαλκάνια. Αυτές οι συστάσεις ακολουθούνται από πράξεις. Στις 9 Ιουνίου το ιταλικό κοινοβούλιο εψήφισε νόμο για τη δημιουργία αποκλειστικής οικονομικής ζώνης στη Μεσόγειο, όπου ανακαλύφθηκαν σημαντικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων και «ξεκίνησε ένα επικίνδυνο παιχνίδι».
Οι Βρυξέλλες έχουν επίσης εμπλακεί στο εξελισσόμενο παιχνίδι. «Η ΕΕ προσπαθεί να αποτρέψει τα Βαλκάνια από το να στραφούν οριστικά στη Ρωσία και την Κίνα. Οι Βρυξέλλες χρειάζονται από τις Βαλκανικές χώρες κάποια στήριξη, αν και οι πόρτες της ΕΕ είναι εντελώς κλειστές για αυτές», γράφει η Ισπανική εφημερίδα El Mundo, σχολιάζοντας την αντιπαλότητα στην περιοχή.
«Η επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα Βαλκάνια είναι αποφασιστικής σημασίας. Θεωρώ χρήσιμο για την ΕΕ να διευρύνει τους ορίζοντές της καθώς αντιμετωπίζει το Brexit», δήλωσε ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών Λουίτζι Ντι Μάιο.
Αλλά πώς είναι δυνατόν να επεκταθεί όταν οι «πόρτες της ΕΕ είναι εντελώς κλειστές» για τα νέα μέλη, είτε πρόκειται για τη Σερβία είτε για την Ουκρανία, και τα συμφέροντα των δυνάμεων εξακολουθούν να συγκρούονται στα Βαλκάνια; Η «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης θα μπορούσε να φέρει πολλές περισσότερες εκπλήξεις.
