Όταν οι ΗΠΑ έχουν απωλέσει οριστικά τα σκήπτρα στην παγκόσμια κυριαρχία, ενώ η ευρωζώνη και η ΕΕ μοιάζουν να καταρρέουν, είναι πλέον βέβαιο ότι έχουμε μπει σε μια καινούργια εποχή, πράγμα που εντυπώνεται διαυγέστερα στην ευρύτερη περιοχή μας και στη Μ. Ανατολή.
Προς γενική έκπληξη των πάντων, μόλις ανέλαβε τις προάλλες ο νέος Διοικητής των αμερικανικών και Νατοϊκών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν προέβη σε μια δήλωση σοκ, που προκάλεσε σάλο στις ΗΠΑ. Ο Austin Scott Miller ομολόγησε με μια κυνική ειλικρίνεια ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να κερδίσουν τον πόλεμο στην μακρινή αυτή χώρα.
Η ομολογία του Αμερικανού Διοικητή δεν αφορά μόνο το Αφγανιστάν. Έχει πολύ βαθύτερη και γενικότερη προέκταση. Είναι ομολογία αδυναμίας της υπερδύναμης να επιβάλλει, πλέον, οπουδήποτε, σχεδόν, την πολιτική της βούληση με στρατιωτικά μέσα. Οι ΗΠΑ έχουν χάσει όλους, σχεδόν, τους πολέμους των τελευταίων δεκαετιών, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον πόλεμο στην Λιβύη και εντελώς πρόσφατα στη Συρία. Μια υπερδύναμη που δεν μπορεί να επιβληθεί στρατιωτικά όπου στον πλανήτη κρίνει σκόπιμο, έχει οριστικά χάσει την επικυριαρχία της. Είναι πρωτοφανές μάλιστα ότι οι ΗΠΑ έχουν βρεθεί εκτός διαπραγματεύσεων για το συριακό μέλλον και το μέλλον της Μ. Ανατολής. Η υποχώρηση και η ήττα είναι συντριπτική. Αυτό που έχει απομείνει στις ΗΠΑ είναι να προσπαθούν να γαντζωθούν στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατ. Μεσογείου, από χώρες που έχουν καταντήσει ασπόνδυλες, με κυβερνήσεις «δωσίλογων», που λειτουργούν μεταξύ τους ως ανταγωνιζόμενα προτεκτοράτα για την εύνοια μιας φθίνουσας και κουτσής αυτοκρατορίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ σε έναν περίγυρο δορυφόρων που το μόνο που τους απομένει είναι να υψώσουν ως σημαία την αστερόεσσα και το ισραηλινό άστρο του Δαυίδ.
ΟΙ ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΣΕΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΚΑΙ ΕΕ
Όσο οι ΗΠΑ βλέπουν να χάνουν κάτω από τα πόδια τους το έδαφος της παγκόσμιας υπεροπτικής κυριαρχίας τους, τόσο μπαίνουν σε βαθιά πρωτοφανή εσωτερική πολιτική κρίση και τόσο οξύνουν τον ανταγωνισμό τους προς πάσα κατεύθυνση και φυσικά στρέφονται μετά ιδιαιτέρου μένους και κατά της γερμανικής Ευρώπης.
Η Γερμανία ενώ θα έπρεπε να αξιοποιήσει την ευκαιρία για μια ηγεμονική αντεπίθεση, αντιδρά σπασμωδικά, και με τον πλέον ιδιοτελή πολιτικό οικονομικό ιμπεριαλισμό, ενώ ταυτόχρονα, κάτω και από την πίεση της κρίσης της ευρωζώνης και του προσφυγομεταναστευτικού ρεύματος, βυθίζεται σε βαθιά πολιτική αποσταθεροποίηση.
Η αναγγελθείσα αποχώρηση της Merkel από την ηγεσία του CDU συνοδεύτηκε με ένα νέο κύμα δυσαρέσκειας απέναντί της από την γερμανική κοινωνία και τα κατεστημένα κέντρα της, ενώ την ίδια ώρα ο Macron στην Γαλλία βουλιάζει μέσα στη δυσαρέσκεια, αν όχι και την αποστροφή του γαλλικού λαού.
Οι δύο εναπομείναντες στυλοβάτες της ευρωζώνης και της ΕΕ και της νεοφιλελεύθερης μονεταριστικής ορθοδοξίας τους, Merkel και Macron, βλέπουν να γκρεμίζονται από το βάθρο τους, ενώ την ίδια ώρα το Brexit, όσο και αν μοιάζει δύσκολο εγχείρημα, είναι ανεπίστρεπτο και η νέα ιταλική κυβέρνηση της αδιάλλακτης αντιμεταναστευτικής πολιτικής μέχρις ώρας, επιμένει στην ανατροπή των δημοσιονομικών κανόνων.
Η ανταρσία Βρετανίας και Ιταλίας, μαζί με την καθίζηση χωρίς πάτο της Merkel και του Macron, δίνει στην ευρωζώνη και την ΕΕ όψεις φθοράς και διάλυσης, φαινόμενα που δεν μπορούν να συγκρατηθούν από τη στείρα αδιαλλαξία μιας άχρωμης και λίγο-πολύ μισητής γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.
Η ευρωζώνη και η ΕΕ καταρρέουν και κυλάνε βασανιστικά σε ένα άδοξο τέλος, την ίδια ώρα που οι ΗΠΑ φθίνουν και παρακμάζουν εντός μιας διαιρεμένης και ανταγωνιζόμενης Δύσης, που έχει απωλέσει αμετάκλητα την παλιά ενότητά της.
ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Σε μια τέτοια εξελισσόμενη συγκυρία και σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει και συνεχίζει να αλλάζει με ταχύτητα, η Ελλάδα, πολύ περισσότερο σήμερα από χθες, δεν μπορεί να παραμένει προσκολλημένη σε δόγματα και αγκυλώσεις υποτέλειας του παρελθόντος.
Η πρόσδεση της χώρας μας στις ΗΠΑ και μάλιστα με όλο και πιο τυφλό και άβουλο τρόπο, σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εγγυηθούν – ποτέ στην πραγματικότητα δεν εγγυήθηκαν – τίποτα θετικό για την Ελλάδα και την περιοχή, συνιστά μια πολιτική αδιέξοδη και ευθέως καταστροφική. Οι ΗΠΑ ψάχνουν να βρουν και διαπραγματεύονται έναν νέο τρόπο συνύπαρξης με την Τουρκία, η οποία βγαίνει στο προσκήνιο ως μια ανεξάρτητη, ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη με ευρείες φιλοδοξίες. Για τις ΗΠΑ η Ελλάδα είναι μόνο το διαπραγματευτικό χαρτί σε έναν νέο αμερικανοτουρκικό συμβιβασμό, που θα το κάψουν με ευκολία για να ολοκληρώσουν την αμερικανοτουρκική προσέγγιση.
Την ίδια ώρα τα δόγματα της πάση θυσία παραμονής της χώρας μας σε ευρωζώνη και ΕΕ δεν έχουν κανένα νόημα από την στιγμή που οι τελευταίες δεν μπορούν να διασφαλίσουν κανένα αναπτυξιακό μέλλον για την πατρίδα μας, ενώ και οι δύο ευρωπαϊκές ζώνες, νομισματική και εμπορική, κατακερματίζονται πολιτικά και οικονομικά, διαπερνώνται από βαθύτατα συντηρητικά έως ακροδεξιά διαλυτικά ρεύματα και βρίσκονται σε πορεία κατάρρευσης.
Αυτήν την ώρα, λοιπόν, η επιλογή αποδέσμευσης από ευρωζώνη αλλά και από ΕΕ συνιστά μια επιλογή που σε μια αγκυλωμένη μέχρι παραλύσεως κρισιακή ΕΕ, όχι μόνο δεν πρόκειται να αποφέρει αντιδράσεις, αλλά και γίνεται μονόδρομος για μια σοβαρή προσπάθεια οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης και επαναθεμελίωσης της χώρας.
Σήμερα μια νέα ανεξάρτητη και πολυδιάστατη πολιτική εξωτερικών πολιτικών και οικονομικών σχέσεων όχι μόνο είναι δυνατή, αλλά είναι και γίνεται απόλυτα αναγκαία, σχεδόν όρος επιβίωσης της Ελλάδας και του λαού μας.
Μόνο μια ξεπεσμένη και βαθιά ξενόδουλη ελληνική ψευδο-«ελίτ», η οποία είναι προσκολλημένη στο χθες και σε δόγματα του παρελθόντος που δεν υπάρχουν πια, κρατάει την Ελλάδα αγκιστρωμένη και καπελωμένη ως σύγχρονη «αποικία» και «προτεκτοράτο» στην στασιμότητα, τον βάλτο και την κοινωνική εξαθλίωση, η οποία συνοδεύεται με μια συνεχή φοβική ανασφάλεια και τον κίνδυνο να περιπέσουμε σε εθνικές περιπέτειες για τα συμφέροντα τρίτων τυχοδιωκτικών ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.
Δημήτρης Νιάλας
