Οι σκληρές αντεργατικές πολιτικές, και η άγρια λιτότητα που εφαρμόζονται με ευλάβεια εδώ και (7) ολόκληρα χρόνια από τη μνημονιακή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν δημιούργησαν προϋποθέσεις μείωσης του χρέους, αλλά αντίθετα το αύξησαν παρά την φονική “διαγραφή” του που έγινε στο παρελθόν με θύματα τα ασφαλιστικά ταμεία και τους εργαζόμενους, παράλληλα οι όποιες συζητήσεις που προοιωνίζονται ότι θα γίνουν στην παρούσα φάση και ίσως λίγο αργότερα, για την “απομείωση ” του χρέους δεν είναι τίποτα άλλο παρά στάχτη στα μάτια της κοινής γνώμης, αφού ο διακηρυγμένος στόχος της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, με ευθύνη της μεταλλαγμένης πλέον κυβέρνησης έχει οδηγηθεί πλέον στον κάλαθο των αχρήστων.
Για να δικαιολογήσει η μεταλλαγμένη κυβέρνηση την υπαναχώρησή της αυτή φέρνει στο προσκήνιο κάθε φορά το θέμα της “ελάφρυνσης του χρέους” μέσα όμως σε ένα περίγραμμα που συνοδεύεται από σκληρά και ανάλγητα μέτρα που όχι μόνο δεν λύνουν το πρόβλημα αλλά αντίθετα το διαιωνίζουνκαι για του λόγου το αληθές ας εξετάσουμε τα πράγματα από την αρχή, και ας θυμηθούμε στην πράξη ποίος πραγματικά “κρατά τα κλειδιά” της “ελάφρυνσης του χρέους”.
Ο Γερμανός Υπουργός Εξωτερικών, λίγο πριν αναχωρήσει ο πρόεδρος των ΗΠΑ από την Αθήνα δήλωσε ότι οποιαδήποτε αναφορά στο χρέος δεν είναι της παρούσης στιγμής όπως και το ότι οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με την “ελάφρυνση του χρέους” θα γίνει το καλοκαίρι του 2018 με την προϋπόθεση όμως ότι θα συνεχιστούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η Ελλάδα. Ο ίδιος Υπουργός επίσης είχε ξεκαθαρίσει στο παρελθόν ότι η διαγραφή του χρέους αντίκειται στις ευρωπαϊκές συνθήκες. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το Δ.Ν.Τ. που επιμένει στην λογική των μεταρρυθμίσεων, για να καταστεί το χρέος βιώσιμο, γεγονός που προέκυψε και από τις δηλώσεις του Προέδρου των ΗΠΑ κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στην Αθήνα. Με βάση τα παραπάνω είναι φανερό, ότι το τελευταίο ίσως επικοινωνιακό χαρτί της κυβέρνησης στηρίχθηκε σε ένα καθαρό αποπροσανατολισμό, της Ελληνικής κοινής γνώμης, για το χρέος, με βάση την επίσκεψη Obama, αλλά και στην διαμόρφωση ενός “ελπιδοφόρου κλίματος” με στόχο τα οποιαδήποτε νέα σκληρά μέτρα που θα προκύψουν μετά το πέρας της δεύτερης αξιολόγησης να επενδυθούν με το χρυσό περιτύλιγμα της “ελάφρυνσης του χρέους“.
Εδώ είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε ότι με βάση την υφιστάμενη κατάσταση τα όποια μέτρα ληφθούν θα αφορούν όχι την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, αλλά επουσιώδεις καιανώδυνες ρυθμίσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των πιστωτών και των τοκογλύφων (επιμήκυνση χρόνου αποπληρωμής, οριακή μείωση επιτοκίων, μετάθεση πληρωμών) στα πλαίσια του υφιστάμενου μνημονιακού περιγράμματος γεγονός που επί της ουσίας δεν αλλάζει τίποτα. Φυσικά για να ισχύσουν τα παραπάνω θα πρέπει η κυβέρνηση να ολοκληρώσει με επιτυχία την δεύτερη αξιολόγηση, ο κρατικός προϋπολογισμός να εκτελείται κανονικά και χωρίς προβλήματα, το πρώτο εξάμηνο του 2017 να αρχίσουν σταδιακά να εφαρμόζονται τα λεγόμενα βραχυπρόθεσμα μέτρα, τα ελληνικά ομόλογα να πάρουν το πράσινο φως για ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και το κυριότερο να υπάρχει “ανάπτυξη” πάνω από 1,5% για να “μπορέσει” η χώρα να βγει στις αγορές. Εάν λοιπόν υποθέσουμε, ότι τα παραπάνω εκπληρώνονται χωρίς παρενέργειες και αποκλίσεις πράγμα αμφίβολο έως απίθανο, το μόνο που θα προσδώσουν στην λεγόμενη υπόθεση της “ελάφρυνσης του χρέους” θα είναι μερικές ρυθμίσεις ανώδυνου χαρακτήρα που όχι μόνο δεν θα άρουν τις συνέπειες της μακρόχρονης λιτότητας αλλά αντίθετα θα βαθύνουν την οικονομική εξάρτηση της χώρας για πολλά χρόνια.
Συμπερασματικά η χώρα οδηγείται σε οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο με πρόσχημα την συνεχή “ελάφρυνση του χρέους”, που θα συνοδεύεται βέβαια κάθε φορά με όλο και νέα σκληρότερα μέτρα, που θα ευθυγραμμίζονται πλήρως με τις μνημονιακές απαιτήσεις των δανειστών και των τοκογλύφων. Στον αντίποδα των προαναφερομένων διαδικασιών, η μόνη λύση που μπορεί να σταματήσει τον επιταχυνόμενο μνημονιακό κατήφορο είναι η όσο το δυνατόν πιο γρήγορη απεμπλοκή της χώρας από τη ζώνη του ευρώ σε πρώτη φάση, με παράλληλη υιοθέτηση ενός μεταβατικού και παραγωγικού αναπτυξιακού προγράμματος, του μόνου ικανού να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανόρθωσης της χώρας μας σε αριστερή και προοδευτική κατεύθυνση.
*Ο Νίκος Λαμπρόπουλος είναι Οικονομολόγος.
