Ο κ. Βλάσης Αγτζίδης είναι σοβαρός και βαθύς ερευνητής με σημαίνουσα εργογραφία και σημαντική παρουσία στα κοινά. Γνώστης του Ελληνισμού της Ανατολίας και του Πόντου, της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης κι εν γένει της Ελληνικής Διασποράς, αίφνης κοσμεί το Ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Για έναν τυπικό, μέσο Συριζαίο (καθόλου εθνομηδενιστή) ο κ. Αγτζίδης δεν είναι απλώς εθνικιστής, αλλά εθνικισταράς. Για έναν εθνομηδενιστή του ΣΥΡΙΖΑ ή όποιου άλλου χώρου ο κ. Αγζτίδης είναι ο Βελζεβούλης της Κόκκινης Μηλιάς. Εννοείται ότι ο κ. Βλάσης Αγτζίδης κάθε άλλο παρά εθνικιστής είναι, αλλά για τα μυαλά που έχει λειάνει η ομογενοποιημένη σκέψη, δεν έχει σημασία τι είναι κανείς ή τι λέει, σημασία έχει τι λένε τα κλισέ.
Στο ίδιο ψηφοδέλτιο με τον κ. Αγτζίδη φιγουράρει ο κ. Πάνος Λάμπρου. Ζαλίζομαι. Αν ενθυμούμαι καλώς – και μάλλον καλώς θυμάμαι –, ο κ. Λάμπρου μαρτύρησε (με τη δικανική έννοια) υπέρ των φασιστών – δολοφόνων της 17 Νοέμβρη.
[Σημείωσις: τις σκέψεις μου διακόπτει ένας σμπίρος μου που με πληροφορεί για τις στροφούλες που κάνουν επ’ εσχάτων κάποιοι όπως ο κ. Αγτζίδης προς πιο συνετές απόψεις, όπως εκείνες της κυρίας Κουλούρη]. Γιατί όχι; Το πιθανότερον, νεώτερες έρευνες του ερευνητή να ακύρωσαν παλαιότερες. Δεν μπορώ να φαντασθώ κάτι άλλο, ούτε θέλω, διότι ζαλίζομαι.
Στο Ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ. φιγουράρουν πλάι – πλάι ο κ. Άγγελος Συρίγος, εκλεκτός επιστήμονας και ο κ. Καιρίδης εξ Οθωμανών ορμώμενος, καθώς ο ίδιος δηλώνει. Με το συμπάθιο, αλλά ζαλίζομαι.
Ο κ. Δανέλλης πρόδωσε στεγνά και στυγνά το κόμμα του, έλαβε την αμοιβή του και περιέρχεται τα κανάλια μιλώντας με το κρύο ύφος της έχιδνας που δαγκώνει μειλίχια – μειλίχια. Και οι δημοσιογράφοι των καναλιών που τον καλούν, είναι μαζί του ευγενικοί, του κάνουν ρεβεράντζες και τον βοηθούν να φωτίσει με το ήθος του το Πανελλήνιον. Ζαλίζομαι κι ανακατεύομαι, ή για δραμαμίνες πάω, ή αν σας βρίσκεται κάνα ντεπόν δώστε μου κι εμένα.
Είναι φανερό ότι ίδιες παθολογίες διατρέχουν οριζοντίως τα κυρίαρχα κόμματα. Δεν λειτουργούν πια ως κόμματα, αλλά ως ποδοσφαιρικές παράγκες που εκθέτουν στις βιτρίνες τους πραμάτεια που προσιδιάζει σε οπαδούς και όχι σε πολίτες. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι προχθές η «Αυγή» υπερηφανευόταν ότι ο Τσίπρας μπορεί στις συγκεντρώσεις να μαζεύει περισσότερους «οπαδούς» (ναι, οπαδούς) απ’ ότι ο Μητσοτάκης! Οπαδοί και κοπάδια.
Ίσως πάλι να πρόκειται για τη Σύναξη των Σαούλ. Ο καθένας ανά πάσαν στιγμήν, είτε καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό, είτε ανά τας οδούς και τας ρύμας περιφερόμενος, βλέπει αίφνης φως αληθινόν. «Ποιος είμαι εγώ», σου λέει, «και πού πάω;». Μην είμ’ της γερακίνας γιός ή του Καπετανάκη ταίρι; (που’ χει ντάγκλα το μουστάκι! – Ο Καπετανάκης, όχι το ταίρι). Ανθρώπινο. Το αναστοχάζεσθαι.
Ας πούμε ο κ. Μπίστης. Από αναστοχασμό σε αναστοχασμό έχει διατελέσει Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, Φωστήρας (μετ’ επαίνων), Παναιτωλικός, Φενέρ Μπαχτσέ και γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια.
Συνεπώς και για να μη μακρηγορούμε, ελλείψει ιδεολογικών διαφορών, ελλείψει διακριτών πολιτικών και ελλείψει ηθικών αναστολών, γαία πυρί μιχθήτω και όποιος πρόλαβε τον Κύριον είδε (αρκεί να μην τον δει και ο Κύριος και τον κάνει του αλατιού).
Καλά το έλεγε ο Αρχιμήδης: δωσ’ μοι πα στω (καρέκλα) και ταν γαν κινάσω…
Ζαλίζομαι…
*Πηγή: topontiki.gr
