Περιστατικά όπως η δολοφονική επίθεση στην Κηφισιά, έφεραν πάλι στο προσκήνιο την εγκληματικότητα ως θέμα. Ωστόσο η «συζήτηση», στριμωγμένη στις μυλόπετρες της μικροκομματικής, μικροπολιτικής, επικοινωνιακής αντιπαράθεσης, είναι ανάξια της σημασίας του προβλήματος.
Αν υπήρχε στοιχειώδες αίσθημα ευθύνης, αντί της κοκορομαχίας, οι ταγοί μας θα επέλεγαν να φωτιστούν και συνακόλουθα να αντιμετωπιστούν τα αίτια της ποιοτικά αναβαθμισμένης – όπως πιστοποιούν τα στοιχεία της τελευταίας δεκαετίας – εγκληματικότητας. Θα τοποθετούνταν γύρω από τις εγκληματογόνες παραμέτρους του προβλήματος.
Και τέτοιες, όπως γνωρίζει κι ο πρωτοετής φοιτητής εγκληματολογίας, είναι οι κοινωνικές αιτίες που αφενός λειτουργούν ως δεξαμενή στρατολόγησης για το έγκλημα, αφετέρου καθιστούν τη ζωή τόσο «φτηνή» ώστε κάποιος να σκοτώνει ακόμα και για 50 ή 100 ευρώ.
Τέτοιες αιτίες, για παράδειγμα, είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός τεράστιων κοινωνικών μαζών, η φτώχεια, η ανεργία. Όταν σε μια χώρα πετάγονται στο περιθώριο 1 εκατομμύριο νέοι άνεργοι, τότε – τονίζουν οι εγκληματολόγοι – εκείνο που μαθηματικά αναμένεται είναι η αντανάκλαση του φαινομένου στην εγκληματικότητα.
Φυσικά οι υπεύθυνοι για αυτά τα αίτια επιλέγουν να τα αποσιωπούν εξαντλώντας την αντιδικία τους στον αριθμό των αστυνομικών.
Το ανόητο αυτής της προσέγγισης πιστοποιείται από ένα και μόνο στοιχείο: Στις ΗΠΑ υπάρχει η μεγαλύτερη αναλογία αστυνομικών ανά πληθυσμό στον κόσμο (8 αστυνομικοί ανά 1000 πολίτες), αλλά αυτό δεν έριξε τις ΗΠΑ από την κορυφή της εγκληματικότητας.
Αντίθετα ο διπλανός Καναδάς, με την μικρότερη αναλογία στον κόσμο (3:1000) αλλά με ένα κοινωνικό δίχτυ που στις ΗΠΑ είναι ανύπαρκτο, καταγράφεται ως μια από τις χώρες με την μικρότερη εγκληματικότητα.
