Ελάχιστα εικοσιτετράωρα απομένουν πια για την αποχώρηση του Μπάρακ Ομπάμα από το Λευκό Οίκο κι είναι σαφές πως, με δεδομένη την πολιτική ιδιοσυγκρασία του διαδόχου του, αρκετοί είναι αυτοί ανά την υφήλιο, που ήδη αναπολούν την προεδρία του. Ιδιαίτερα δε στη χώρα μας, μετά και την πρόσφατη επίσκεψή του, πάρα πολλοί, από τον Αλέξη Τσίπρα μέχρι το Γιάννη Αλαφούζο, έσπευσαν να φτιάξουν την αγιογραφία του.
Είναι γεγονός άλλωστε πως ο απερχόμενος Αμερικάνος πρόεδρος επεχείρησε να κάνει κάποια βήματα σε ότι αφορά τόσο την κοινωνική πολιτική στο εσωτερικό των ΗΠΑ (εγκαθίδρυση Obamacare) όσο και στην εξωτερική τους πολιτική (ομαλοποίηση σχέσεων με την Κούβα).
Επιπλέον, κι ο ίδιος ο Μπάρακ Ομπάμα θα μπορούσε να ισχυριστεί (όπως συνηθίζουν όλοι όσοι ανέρχονται στην εξουσία και στη χώρα μας) πως «παρέλαβε καμένη γη». Ας μην ξεχνάμε, λίγους μήνες πριν την επικράτησή του στις προεδρικές εκλογές του Νοέμβρη του 2008 είχε «σκάσει» η φούσκα των subprimes κι η συνεπακόλουθη κατάρρευση της Lehman Brothers, η οποία υπήρξε κι η απαρχή της χειρότερης μεταπολεμικής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Όπως αποδείχτηκε όμως δυστυχώς στην πράξη, η προεδρική σταδιοδρομία του Μπάρακ Ομπάμα υπήρξε ο ορισμός του «too little, too late». Ίσως να ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε, σε τελική ανάλυση, να κάνει ο ίδιος δεδομένων των δεσμεύσεων του απέναντι στα οικονομικά λόμπι, που παραδοσιακά «σπονσοράρουν» τους εκάστοτε ενοίκους του Λευκού Οίκου. Ίσως πάλι, σε ένα βαθμό να ευθύνονταν οι αρνητικοί συσχετισμοί στο Κογκρέσο. Σε κάθε περίπτωση όμως, ήταν πολύ κατώτερη από αυτό που είχε ανάγκη η αμερικάνικη κοινωνία, όταν τον εξέλεγε πανηγυρικά «πρώτο μαύρο πρόεδρο των ΗΠΑ».
Αυτό άλλωστε δε στάθηκε ικανό να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τη μοίρα των δεκάδων εκατομμυρίων μαύρων πολιτών, οι οποίοι εκτός της οικονομικής ανέχειας βρέθηκαν για μια ακόμη φορά αντιμέτωποι με ρατσιστικές δολοφονίες στο Φέργκιουσον και το Κλίβελαντ. Από την άλλη, η ακραία φτώχεια δεν υπήρξε «προνόμιο» του μαύρου πληθυσμού ανά την αμερικάνικη επικράτεια. Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη, το 2014 στις ΗΠΑ καταγράφηκαν 17,4 εκατομμύρια νοικοκυριά όπου ζουν πάνω από 48 εκατομμύρια πεινασμένοι άνθρωποι. Όπως τονιζόταν μάλιστα στο σχετικό ρεπορτάζ του περιοδικού «The Atlantic», τα σημερινά σχετικά στοιχεία ενδεχομένως να είναι ακόμη χειρότερα, εξαιτίας των αυστηρότερων περιορισμών στη διανομή των κουπονιών σίτισης στους οικονομικά πιο ευάλωτους.
Όλα τα παραπάνω προφανώς κι είναι αποτέλεσμα του μονομερούς προσανατολισμού της οικονομικής πολιτικής Ομπάμα. Όπως άλλωστε σχολίασε χαρακτηριστικά σε πρόσφατο άρθρο του ο Τζόζεφ Στίγκλιτς ««Κατά τα τρία πρώτα χρόνια της λεγόμενης ανάκαμψης μετά την οικονομική κρίση του 2008, το 91% των κερδών πήγε στο 1% των πολιτών. Ενώ οι επενδυτές της Wall Street είχαν στηρίξει τις τράπεζες με δισεκατομμύρια δολάρια των φορολογουμένων, οι τελευταίοι έλαβαν μόνο ένα κομμάτι ψωμί».
Υπάρχουν κι άλλα πολλά που θα μπορούσε να χρεώσει κανείς στον Μπάρακ Ομπάμα και στην πολιτική του στο διεθνές στερέωμα. Από την καταστροφική πολιτική στη Συρία, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ανάδειξη του ISIS μέχρι και τη θερμή (μέχρι και την τελευταία στιγμή υποστήριξη) στη συμφωνία TTIP. Δεν ξέρω κατά πόσο ο ίδιος, βλέποντας τα πολιτικά και κοινωνικά αποτελέσματα, μπορεί να μετανιώνει για πολλά από τα πεπραγμένα του. Σε τελική ανάλυση, ίσως κι πρόσφατη συναισθηματική του φόρτιση να οφείλεται σε ένα βαθμό σε κάτι τέτοιο. Μόνο που είναι ξεκάθαρο ότι πλέον είναι πολύ αργά για δάκρυα…
Πηγή: tvxs.gr
