Η χώρα, και οι πολίτες της, πρόθυμα φλέρταραν πολλά χρόνια με ένα ιδιόμορφο λαϊκισμό, κληρονομιά του ευφυέστατου Ανδρέα Παπανδρέου, και του ΠΑΣΟΚ. Προτιμήσαμε για πολλά χρόνια τις εύκολες λύσεις, την ελάσσονα προσπάθεια, τη προσφυγή στο δανεισμό, τους πολιτικούς που μας χάιδευαν τα αυτιά με ωραία κούφια λόγια. Αλλά και στις μικρές περιόδους διακυβέρνησης της χώρας από τη Δεξιά, δεν υπήρξε ουσιαστική μεταβολή, και αλλαγή πορείας. Όλα αυτά μετέτρεψαν τη χώρα σε «καρυδότσουφλο», έρμαιο της κάθε οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού. Όπως πολύ εύστοχα γράφτηκε στον τύπο, η Ελλάδα επηρεάστηκε αρνητικά από όλες τις πρόσφατες οικονομικές κρίσεις.
Η χώρα μετά τη «τραγική» και «ποινικά κολάσιμη» επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου να υπογράψει μνημόνιο σωτηρίας, ουσιαστικά, των γαλλογερμανικών τραπεζών, αντί να πει, ως όφειλε, το «Δυστυχώς πτωχεύσαμε», έχει εισέρθει σε μια απίστευτη περιπέτεια. «Μεγάλη ιδέα», πια, η παραμονή άνευ ορών στο σκληρό ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς όμως να υπάρχει ουσιαστική διάθεση για μεταρρυθμίσεις, είτε προς τη κατεύθυνση που απαιτεί η χώρα είτε προς την κατεύθυνση που απαιτούν οι δανειστές και το ΔΝΤ. Κλασσικό παράδειγμα, ο δημόσιος τομέας. Αντί για απολύσεις που απαιτούσαν οι δανειστές, είχαμε μαζικές συνταξιοδοτήσεις πενηντάρηδων και παράλληλα, ουσιαστική, εγκατάλειψη της δημόσιας διοίκησης στη τύχη της. Καμιά μεταρρύθμιση, καμιά δομική αλλαγή, τίποτα που θα ωθούσε τη χώρα προς τα εμπρός. Η πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας ουσιαστικά στάθηκε ενάντια στην ανάγκη δομικών μετασχηματισμών της ελληνικής κοινωνίας και προτίμησε τη πάγια λύση της συμπίεσης του εργατικού κόστους και της αύξησης της φορολογίας, βυθίζοντας τη χώρα σε χρόνια κρίση.
Σε αυτό το περιβάλλον ένα μικρό, σχεδόν περιθωριακό, κόμμα στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, με πολλές συμπάθειες και λίγους ψηφοφόρους, φάνταζε σαν ελπίδα εναλλακτικής πορείας στα πρώτα χρόνια των μνημονίων. Δυστυχώς, όμως, έχασε το στοίχημα, στις εκλογές του 2012. Από τότε μετασχηματίστηκε και μετασχηματίζεται καθημερινά, σε ένα κόμμα συστημικό, εξουσίας, προσωποπαγές, αρχηγικό, κρατικοδίαιτο πια, πρόθυμο να προσαρμοστεί για να κερδίσει την εξουσία και κυρίως να παραμείνει σε αυτή. Ο κ. Τσίπρας αποδεικνύεται χρόνια τώρα, σε τραγική φιγούρα για την Ελληνική Αριστερά αλλά και για τη χώρα, πια, και χαρακτηρίζεται ως ένας από τους πιο λαϊκιστές πολιτικούς της Ευρώπης. Η χώρα «κυβερνιέται», από μια κυβέρνηση – με αποδοχή μικρότερη του 20%- που αδυνατεί να βρει το ρυθμό της, και λειτουργεί με τον αυτόματο πιλότο χωρίς σχέδιο και πλάνο διάρκειας.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, και λόγω κακού παρελθόντος στη μνήμη του λαού μας, αν και φαντάζει λόγω ιδεολογίας ως η πιο κατάλληλη να εφαρμόσει ορθά νεοφιλελεύθερες πολιτικές, κάνει χρόνια τώρα κακές επιλογές οδηγώντας και συντηρώντας τεχνητά τον κ. Τσιπρα στην εξουσία και βοηθώντας τη Χρυσή Αυγή να αναρριχηθεί στη τρίτη θέση του πολιτικού μας συστήματος και δυστυχώς να φαντάζει ως μια πιθανή εναλλακτική λύση, για το σύστημα, σε ένα πιο μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Πάρα την ανικανότητα του ακροδεξιού – φασιστικού μορφώματος, να αρθρώσει ουσιαστικά πολιτικό λόγο, την αδυναμία των στελεχών της να μιλήσουν τη γλώσσα μας, στηρίζεται, ουσιαστικά από τη σημερινή κυβέρνηση, που αρνείται να την καταδικάσει ως εγκληματική οργάνωση και να την απομακρύνει από το πολιτικό σύστημα της χώρας, και φλερτάρει μαζί της, προσδοκώντας κοντόθωρα εκλογικά οφέλη.
Σε αυτή τη συγκυρία, είναι ιδιαίτερα κρίσιμες οι μεταβολές στο εσωτερικό της Ε.Ε. Επειδή στο διεθνές δίκαιο, επικρατεί, ουσιαστικά, το δίκαιο του ισχυρότερου, μόνο ισχυρά φυγόκεντρες δυνάμεις από μεγάλες χώρες μέλη, όπως το Brexit στη Μ. Βρετανία και το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα στην Ιταλία, μπορούν να προκαλέσουν μια αλλαγή στάσης της Γερμανίας, απέναντι στη ΕΕ. Δυστυχώς και εκεί η αλλοπρόσαλλη πολιτική του κ. Τσιπρα κινείται ενάντια στα συμφέροντα της χώρας. Πολλοί, σήμερα, συνειδητοποιούμε την ορθότητα των πάγιων θέσεων του ΚΚΕ για την ΕΕ, δηλαδή ότι η είσοδος μας στην ΕΕ, αποδυνάμωσε την οικονομία της χώρας, μείωσε τη παραγωγική βάση και τη βιομηχανική παραγωγή, μετέτρεψε τη χώρα σε ελλειμματική στο πρωτογενή τομέα, και ότι στην ουσία ειναι ανέφικτη η αλλαγή πορείας εντός της ΕΕ. Παράλληλα διαπιστώνουμε ότι η συμμετοχή μας στο σκληρό ευρώ είναι ενάντια στα συμφέροντα της χώρας και αποτελεί τη γενετησία αρχή της ύφεσης και της ανεργίας, και όλων των κακών συνεπειών τους.
Ιδιαίτερη κρίσιμη σε αυτή τη συγκυρία είναι η θέση των δυνάμεων που απεγκλωβίστηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς τόσο τα κόμματα που προέρχονται από πολιτικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και οι υπόλοιποι που σιγά – σιγά δημιουργούν πολιτικές κινήσεις, αναπαραγάγουν ιεραρχίες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κάνουν αυτοκριτική για τις μεγάλες πολιτικές τους ευθύνες που τους κορόιδεψε ο κ. Τσίπρας και αναμασώντας μονότονα θέσεις του 2013, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο λαός οφείλει να ξαναστείλει στη Βουλή τους ίδιους πρώην βουλευτές.
Πιστεύω ότι η χώρα μας και οι πολίτες της πρέπει να διεκδικήσουν δικαίωμα στη ζωή, ελπίδα ότι υπάρχει μέλλον. Αυτό οφείλουν να το συνειδητοποιήσουν οι πολιτικοί που κινούνται στο χώρο της ανανεωτική αριστεράς και να παραμερίσουν προσωπικές φιλοδοξίες, να επιδιώξουν ενιαίο πολιτικό λόγο από όλους, συνύπαρξη, συμπόρευση και κύρια πρόταση του ΣΗΜΕΡΑ για διέξοδο από τη κρίση. Είναι αυτοί που μπορούν καλυτέρα από το καθένα να αποδείξουν ότι «ο Βασιλιάς είναι γυμνός». Οι συνθήκες το απαιτούν, η χώρα το έχει ανάγκη, να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε δικαίωμα στη ζωή για την Ελλάδα.
