Άλλαξε κάτι μετά την εξαφάνιση των παραδοσιακών εκδοτών και την εμφάνιση του ίντερνετ;
Άλλαξε κάτι σε περιόδους παρατεταμένης πολιτικής κρίσης όταν αλλοιώνονταν τα δομικά χαρακτηριστικά της πληροφόρησης, από την υπερσυγκέντρωση των μέσων μαζικής ενημέρωσης σε χέρια ολιγαρχών ή διαττόντων αστέρων αμφίβολης οικονομικής προέλευσης;
Άλλαξε κάτι στον τρόπο που το πολιτικό σύστημα πάντα πρόθυμο να εξυπηρετήσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα, με το αζημίωτο, γίνονταν δεκανίκι της διαπλοκής;
Άλλαξε κάτι στη διαδρομή διαμεσολάβησης, για λογαριασμό των ιδιοκτητών μέσων μαζικής ενημέρωσης, πολιτικών ή δικαστών, από χρυσοπληρωμένα βαποράκια, εντεταλμένους διαμορφωτές κοινής γνώμης;
Αν ο Γεώργιος Βλάχος με την Καθημερινή ως συντηρητικός φορέας δεξιών απόψεων και πεποιθήσεων, στήριξε την περίοδο του εθνικού διχασμού την Ηνωμένη Αντιπολίτευση του Γούναρη, το Λαϊκό Κόμμα του Π. Τσαλδάρη, τη δικτατορία του Μεταξά, μεταπολεμικά την κυβέρνηση Παπάγου και στο τέλος την ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή, ο Π. Κόκκας με την Ελευθερία ήταν η κορυφή του παγόβουνου στη διάρκεια των Ιουλιανών αλλά και μετά την αποστασία.
Τους παραδοσιακούς εκδότες εξυπηρετητές του εκάστοτε πολιτικού και κομματικού συστήματος όπως ο Χρήστος Λαμπράκης, η Ελένη Βλάχου, ο Αχιλλέας και ο Άδωνις Κύρου, ο Κίτσος Τεγόπουλος, ο Τζώρτζης Αθανασιάδης, ο Αλέκος Φιλιππόπουλος, ο Άρης Βουδούρης, μαζί με άλλους, τους διαδέχθηκαν αμφιβόλου ποιότητας επιχειρηματίες και αμφιλεγόμενοι αχυράνθρωποι, εκπρόσωποι αδιευκρίνιστων ή μη, πολιτικών, οικονομικών συμφερόντων και ολιγαρχών.
Καθιστώντας έτσι την τέταρτη εξουσία του Τύπου μέρος ενός αδυσώπητου πολέμου ανάμεσα στους οικονομικούς ολιγάρχες και στο σκοτεινό κονκλάβιο της εκάστοτε εξουσίας, με σκοπό άλλοτε την προφανή παρέμβαση στα πολιτικά τεκταινόμενα και άλλοτε τη συναλλαγή και εξυπηρέτηση αδιαφανών οικονομικών συμφερόντων ακόμα και μέσω διαμεσολαβητικών νομοθετικών ρυθμίσεων.
Ταυτόχρονα στήνονταν εκδοτικοί κολοσσοί με εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα και κανάλια κρατώντας ομήρους χιλιάδες απλούς εργαζόμενους δημοσιογράφους, τεχνικούς κ.λ.π., απολαμβάνοντας την οικονομική στήριξη των τραπεζών με θαλασσοδάνεια, χωρίς καμιά εγγύηση, υπό το καθεστώς ασυδοσίας των τραπεζιτών που εκτελούσαν σιωπηρά πολιτικά συμβόλαια και εντολές.
Ο Τύπος από τέταρτη εξουσία, κίτρινη λίρα
Τη δεκαετία του ’80 η «Αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου συνοδεύεται ήδη με την εμφάνιση του Γιώργου Κουρή και της Αυριανής. «Η εφημερίδα που γκρέμισε τον Καραμανλισμό» ήταν το μότο στη πρώτη σελίδα κάτω από το λογότυπό της, μέχρι που οι σχέσεις των δυο ανδρών μπαίνουν διαλυμένες κακήν κακώς στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» λίγα χρόνια μετά, ενώ η Ελευθεροτυπία κρατούσε το δικό της: «Στηρίζουμε την Αλλαγή, ελέγχουμε την εξουσία».
Η αισθητική που χαρακτήριζε όλα τα εκδοτικά εγχειρήματα του Γ. Κουρή, πολιτικά ή αθλητικά, όπως η εφημερίδα «Φίλαθλος», αφήνει ανεξίτηλα αποτυπώματα στο χώρο των ΜΜΕ αλλά και στο αναγνωστικό κοινό, δημιουργώντας τη μεγάλη σχολή του αυριανισμού που θα την ακολουθήσουν πολλοί και επιχειρηματικά και πολιτικά και ως αναγνώστες.
Ο ίδιος μοναδικά και περίτεχνα κατάφερνε πάντα να τα έχει καλά με όλο το πολιτικό σύστημα, κυρίως όμως με όλες τις κυβερνήσεις, την ίδια ώρα που μεγάλα εκδοτικά – τηλεοπτικά τζάκια νέα και παλιά, επιχειρούν να στήσουν τράπεζες όπως ο Γ. Κοσκωτάς και ο Δ. Κοντομηνάς, δρόμους όπως ο Μπόμπολας, κλειδαρότρυπες όπως ο Μ. Τριανταφυλλόπουλος με τον Θ. Αναστασιάδη, νόμιμο διαδικτυακό τζόγο όπως ο Μαρής και η συνεταίρος του σύζυγος Λ. Μπόμπολα, πολιτικό συριζοξέπλυμα όπως ο Κ. Βαξεβάνης, απείραχτους υπερχρεωμένους ομίλους σε ΙΚΑ και δημόσιο όπως ο Ν. Χατζινικολάου, συμβόλαια εκβιασμών όπως ο Π. Μαυρίκος, ποδοσφαιρικές ομάδες όπως ο Β. Μαρινάκης και ο Ι. Σαββίδης και απροκατάληπτα ακροδεξιούς – θρησκόληπτους παροξυσμούς όπως ο Σ. Χίος.
Ταυτόχρονα παραδημοσιογραφικά κυκλώματα και μηχανισμοί διαμεσολάβησης και συναλλαγών εξακολουθούν οργανικά με τη διαπλοκή, παλιά και νέα, να γίνονται βασικοί ρυθμιστές στο βαθύ κράτος, το πολιτικό σύστημα, τη δικαιοσύνη, τα κόμματα, τις τράπεζες και τους ακροδεξιούς θύλακες. Υπηρετώντας, έτσι, την πλέον μαύρη, ιδεοληπτική, αντίδραση της ισχυρής οικονομικής τάξης ώστε να υλοποιούνται πολιτικά προγράμματα αναίμακτα και χωρίς κοινωνικές αναταράξεις ή συγκρούσεις και από την άλλη να εξαργυρώνονται οι επιταγές της ολιγαρχίας.
Η άνθιση του αυριανισμού, της κιτρινίλας, της κλειδαρότρυπας, της trash tv, του κωστοπουλικού εκβλαχισμού, των sites στο ίντερνετ, των περιθωριακών εφημερίδων και περιοδικών του life style και της show bizz, καμιά διαφορά δεν είχε με την παράλληλη άνθιση του σοβαρού, εγκύρου και επίσημου Τύπου γιατί στο δια ταύτα, οι ομόκεντροι κύκλοι με το πολιτικό κατεστημένο της ενημέρωσης είχαν τις ίδιες αναφορές με διαφορετικό πρόσημο.
Φράγκα και οικονομική διαπλοκή από τη μια, εξουσία και υποστηρικτική συναλλαγή ψηφοδελτίων από την άλλη, την ώρα που στις εργασιακές γαλέρες των ΜΜΕ επικρατούσε ο νόμος της σιωπής.
Κι αν η ψυχή του αυριανισμού και της κιτρινίλας τρέφεται με την κατασυκοφάντηση, τη δολοφονία χαρακτήρων, την αναίτια στοχοποίηση, τη διαπόμπευση, τον σεξισμό, την ομοφοβία, το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία, το ρουφιανιλίκι, το μάτι της στην κλειδαρότρυπα, ο επίσημος Τύπος τρέφεται από την συναλλαγή τη διαπλοκή και τη συγκεκαλυμμένη σοβαρότητα που γνωρίζει πως να την πουλάει μέσω των ηχηρών ονομάτων που κρεμάει στις δημοσιογραφικές μαρκίζες και στην αποθέωση ενός καλά κατασκευαζόμενου τίποτα.
Ξέρουν καλά οι εργολάβοι του Τύπου και το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό τους, πως η πιο ακριβοπληρωμένη είδηση δεν είναι αυτή που γράφεται αλλά αυτή που διαστρεβλώνεται ή καλύτερα αυτή που δεν γράφεται πότε, θαμμένη στα συρτάρια των αρχισυντακτών και των διευθυντών.
Επειδή λοιπόν σκόπιμα και καιροσκοπικά αντιμετωπίζουν τον αυριανισμό σαν μωρές παρθένες των ΜΜΕ, κονδυλοφόροι, τηλεπερσόνες και νέο περσόνες του ίντερνετ, έδωσα χαιρετίσματα στον εκπρόσωπο τους στη κηδεία του, θεωρώντας ότι ο αυριανισμός ζει και βασιλεύει όχι μόνο στα δημιουργήματα του Κουρή αλλά και στις τερατογενέσεις των σοβαρών του Τύπου.
Εξάλλου όπως είχε πει ο Samuel Beckett:
Κάθε λέξη είναι σαν ένας άχρηστος λεκές στη σιωπή και στο τίποτα. Ο Δημόκριτος χάραξε τον δρόμο: «Το μηδέν είναι περισσότερο από το τίποτα».
*Πηγή: tetartopress.gr
