Όταν κάποιος λέει πως το μέτρο της προσωρινής κράτησης δεν πρέπει να καταστρατηγείται για κανέναν, δεδομένου ότι το μέτρο εφαρμόστηκε (και ορθώς) στην περίπτωση του Ρουπακιά, σημαίνει ότι όποιος το υπερασπίζεται είναι ναζιστής όπως ο χρυσαυγίτης δολοφόνος του Παύλου Φύσσα; Τέτοιο ισχυρισμό μόνο ένας φασίστας ή ηλίθιος ή συστημικός γκεμπαιλίσκος (το ένα δεν αναιρεί το άλλο) θα μπορούσε να διατυπώσει.
Όταν ισχυρίζεσαι για τον Κορκονέα, τον δολοφόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, πως (αντί των ειδικών μεταχειρίσεων) θα πρέπει να ισχύουν οι ίδιες ρυθμίσεις, χωρίς έκπτωση, που αφορούν σε όλους τους καταδικασμένους, σημαίνει ότι είσαι υπέρ της δολοφονίας 15χρονων παιδιών από μπάτσους;
Όταν μιλάς για την τήρηση όλων των προνοιών όσον αφορά τη διαβίωση των κρατουμένων και την εφαρμογή τους εφόσον τηρούνται οι προϋποθέσεις, χωρίς προσχηματική άρνηση ή χωρίς προσχηματική αναγνώριση αυτών των προϋποθέσεων, σημαίνει ότι είσαι ψυχικά, ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά «συνοδοιπόρος» βιαστών, εγκληματιών, μαστροπών και ναρκεμπόρων;
Όταν λες ότι, επειδή ο Χρ.Ξηρός πήρε 7 άδειες (επί ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) ή επειδή ο Κουφοντίνας πήρε άδεια (επί ΣΥΡΙΖΑ), ή επειδή ο Ρουπακιάς βγήκε έξω λόγω 18μήνου, ούτε επιλεκτική εφαρμογή του 18μήνου και των αδειών νοείται, ούτε πολύ περισσότερο η κατάργησή τους, σημαίνει ότι είσαι με την ατομική τρομοκρατία ή με την υπανθρωπιά του χιτλερισμού;
Όταν λες ότι ο κρατούμενος Δημάκης δεν πρέπει να στερείται του δικαιώματος της εκπαίδευσης, σημαίνει ότι επικροτείς τις ληστείες που είχε διαπράξει ο Δημάκης και για τις οποίες φυλακίστηκε;
Επειδή η κυβέρνηση του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού, η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αποφυλάκισε τον αρχιπραξικοπηματία Παττακό το 1990, όταν λες ότι οι πρόνοιες περί αποφυλάκισης για λόγους ανήκεστου βλάβης των κρατουμένων δεν είναι νοητό να υπονομεύονται, είσαι με το μέρος των φασιστών, των χουνταίων και της γλίτσας των πολιτικών απογόνων τους; Τέτοιο συμπέρασμα θα ήταν δύσκολο να περπατήσει ακόμα και με πολιτικό IQ Μπογδάνου.
Κάποιοι, εντούτοις, είτε δεν αντιλαμβάνονται είτε παριστάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται (ας αποφασίσουν οι ίδιοι τι είναι χειρότερο) τι σημαίνει να τοποθετείσαι σε επίπεδο αρχών. Δεν καταλαβαίνουν λέξη από εκείνη τη φράση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: «Δεν γίνεται να είσαι υπέρ της δικαιοσύνης για κάποιους ανθρώπους και να μην είσαι υπέρ της δικαιοσύνης για όλους τους ανθρώπους». Γιατί οι μόνες «αρχές» που έχουν είναι ο φαρισαϊσμός, η υποκρισία και η φαιότητα.
- Ένα πράγμα είναι, λοιπόν, η απερίφραστη καταδίκη της ατομικής τρομοκρατίας. Διατυπωμένη δεκάδες φορές (ενδεικτικά: Είναι η τρομοκρατία «επαναστατική δράση»;, Ο Μαρξ για τους “Ζορό” και τους… “μαρξιστές”, Ξηρός: Ενας χρήσιμος…ελεύθερος, 9/11/2017 realfm, Νίκος Μπογιόπουλος)
Άλλο πράγμα είναι η πλήρης, κατηγορηματική αντίθεση – και στην περίπτωση Κουφοντίνα – στη διακριτική κι αυθαίρετη μεταχείριση σε βάρος οποιουδήποτε κρατουμένου, η οποία παραβιάζει ακόμη και τη σημερινή ψευδεπίγραφη “σωφρονιστική” νομοθεσία. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των κρατουμένων – και στην περίπτωση Κουφοντίνα – για αξιοπρεπείς συνθήκες κράτησης, προστασίας της υγείας, άδειες, δυνατότητα εργασίας, εκπαίδευσης κλπ.
- Ένα πράγμα είναι η πολιτική, ιδεολογική, κοινωνική αντιπαράθεση με την τρομοκρατία που:
Πρώτον, λειτουργεί ως προβοκατόρικη καρικατούρα της οργανωμένης πάλης με σκοπό την υπονόμευση του λαϊκού κινήματος. Δεύτερον, υπηρετεί την επιλογή του συστήματος να συκοφαντηθεί κάθε εστία πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης και κοινωνικής αφύπνισης μέσα από τον ορυμαγδό της τρομο-υστερίας. Τρίτον, εξυπηρετεί, εξ αντικειμένου, την πολιτική της έντασης και της «δικαιολόγησης» μέτρων «νόμου και τάξης». Τέταρτον, ρίχνει λίπασμα στον παραληρηματικό φασιστικό λόγο, «θυματοποιεί» την κάθε λογής ακροδεξιά υστερία, αξιοποιείται σαν «νομιμοποιητικός» παράγοντας για την αποθέωση της καθεστωτικής αυθαιρεσίας. Πέμπτον, αποτελεί συμπαίκτη του συστημικού αυταρχισμού που επικαλείται το πλαστό δίλημμα «ελευθερία ή ασφάλεια» με θύμα τις προσωπικές και κοινωνικές ελευθερίες, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα. Έκτον, συνεπικουρεί εκείνη την πολιτική «ασφάλειας» που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των «προστατών», οι οποίοι ως άλλοι «λύκοι» εμφανίζονται σαν οι ενδεδειγμένοι να «φυλάνε» τα πρόβατα…
Άλλο πράγμα είναι η πολιτική, ιδεολογική, κοινωνική αντιπαράθεση με πρακτικές όπως η τελευταία τροποποίηση της σωφρονιστικής νομοθεσίας, με τον νόμο 4760/2020 που αυστηροποίησε τις προϋποθέσεις για μεταγωγή σε Αγροτικές Φυλακές, ενώ εξαίρεσε από τη μεταγωγή τους σε αυτές τους καταδικασθέντες για τρομοκρατία, διαχωρίζοντας δηλαδή, με επιλεκτικό τρόπο και με μη αποδεκτά επιστημονικά κριτήρια, μια κατηγορία κρατουμένων αποκλειστικά με βάση το αδίκημα για το οποίο έχουν καταδικαστεί.
Επ’ αυτών, πολύτιμο κειμήλιο υπέρ της εφαρμογής του κράτους δικαίου που απαιτεί ίση μεταχείριση για όλους τους κρατουμένους, είναι η τοποθέτηση του Συνδέσμου Φυλακισθέντων κι Εξορισθέντων Αντιστασιακών (1967-1974), αυτών, δηλαδή, που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει ειδική-επιλεκτική αντιμετώπιση ενός κρατουμένου:
«Τα μέλη του ΣΦΕΑ 1967-1974, ως πρώην πολιτικοί κρατούμενοι-εξόριστοι, ξέρουν από πρώτο χέρι τι θα πει ειδική-επιλεκτική αντιμετώπιση ενός κρατουμένου και γνωρίζουν πολύ καλά τις άσχημες συνθήκες που επικρατούν ακόμα και σήμερα στα σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας. Γι’αυτό και αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερη ευαισθησία τα ζητήματα που άπτονται των συνθηκών διαβίωσης όλων ανεξαίρετα των κρατουμένων και της παραβίασης των ελάχιστων δικαιωμάτων που τους έχουν αποδοθεί»
τονίζει ο ΣΦΕΑ, προσθέτοντας ότι:
«η ειδική –προσωποποιημένη μεταχείριση πρέπει να εξαντλείται στο δικαστήριο κατά την διαδικασία επιβολής της ποινής και δεν πρέπει να συνεχίζεται κατά το χρόνο έκτισής της.Υπερασπιζόμαστε κάθε δικαίωμα των κρατουμένων, όπως αυτά έχουν θεσπιστεί, από αυτήν ακόμα την προβληματική σωφρονιστική νομοθεσία, για αξιοπρεπείς συνθήκες κράτησης, για προστασία της υγείας τους, ειδικά σε συνθήκες πανδημίας, για δημιουργική αξιοποίηση του χρόνου τους, για συμμετοχή σε αθλητικές και μορφωτικές δραστηριότητες, για αξιοποίηση των αδειών, ή για μεταγωγή σε αγροτικές φυλακές όταν πληρούν τις προβλεπόμενες προϋποθέσεις. Στα πλαίσια αυτά υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα και του κρατούμενου Κουφοντίνα και ζητάμε από τις αρμόδιες επιτροπές την αυστηρή τήρησή τους. Θεωρούμε πως η ζωή ενός κρατουμένου έχει την αξία της, ανεξάρτητα από την άποψη που αυτός είχε για τη ζωή των θυμάτων του. Αυτό δε σημαίνει πως δικαιολογούμε ή αποδεχόμαστε πράξεις ατομικής τρομοκρατίας, για τις οποίες ο κρατούμενος έχει τελεσίδικα καταδικαστεί».
Στην περίπτωση του κρατούμενου Κουφοντίνα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία τι συμβαίνει: Η κυβέρνηση παραβιάζει ευθέως ακόμα και αυτόν τον φωτογραφικό νόμο που η ίδια ψήφισε. Τον άθλιο νόμο με τον οποίο αυστηροποίησε τις προϋποθέσεις για μεταγωγή σε Αγροτικές Φυλακές, ενώ εξαίρεσε από τη μεταγωγή τους σε αυτές τους καταδικασθέντες για τρομοκρατία, διαχωρίζοντας δηλαδή, με επιλεκτικό τρόπο και με μη αποδεκτά επιστημονικά κριτήρια, μια κατηγορία κρατουμένων αποκλειστικά με βάση το αδίκημα για το οποίο έχουν καταδικαστεί. Η κυβέρνηση παραβιάζει ακόμα και αυτόν τον νόμο που προβλέπει επαναμεταγωγή του Κουφοντίνα στον Κορυδαλλό. Και τούτο, ότι ο ίδιος ο δικός της νόμος επιτάσσει την μεταγωγή του στον Κορυδαλλό, παρά τις αλχημείες και τα ψεύδη της κυβέρνησης, δεν σηκώνει άλλη ερμηνεία.
Η κυβέρνηση, ωστόσο, όχι μόνο παραβιάζει ακόμα κι αυτόν τον δικό της άθλιο νόμο, αλλά φτάνει στο σημείο, στο όνομα του «κράτους του νόμου», να ασελγεί εναντίον κάθε έννοιας δικαίου, παίζοντας είτε με την εκδοχή του θανάτου ενός απεργού πείνας είτε με τον βασανισμό του. Ως προς το τελευταίο, επίσης δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία. Είτε πρόκειται για την Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ) που επισημαίνει ότι «σύμφωνα και με την ισχύουσα νομοθεσία περί ιατρικής δεοντολογίας δεν νοείται ιατρική πράξη» ενάντια στη θέληση του ασθενούς, είτε πρόκειται για τον ΟΗΕ, τη Διεθνή Αμνηστία και όλες τις αποφάσεις της ιατρικής κοινότητας παγκοσμίως περί ιατρικής δεοντολογίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αναγκαστική σίτιση θεωρείται βασανιστήριο.
Εν κατακλείδι:
- Το άρθρο 3 του νόμου 4760/2020 απαγορεύει την παραμονή σε αγροτικές φυλακές σε όσους έχουν καταδικασθεί «για εγκλήματα τρομοκρατίας» ενώ προβλέπει και υποχρέωση επαναμεταγωγής τους στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθησαν. Αυτό, στην περίπτωση του Κουφοντίνα, είναι ο Κορυδαλλός. Δεν είναι οι φυλακές Δομοκού, όπου προδήλως επιλεκτικά μεταφέρθηκε. Ο δε ισχυρισμός της Γενικής Γραμματείας Εγκληματικής Πολιτικής ότι ο Κορυδαλλός είναι φυλακή υποδίκων (!) και όχι καταδικασμένων, συνιστά τόσο γελοίο «επιχείρημα», όσο προκύπτει από το γεγονός ότι αφενός δεκάδες ισοβίτες κρατούνται εκεί καθώς και από το γεγονός της φυλάκισης του ίδιου του Κουφοντίνα στον Κορυδαλλό για 16 χρόνια…
- Η φωτογραφική διάταξη του πρόσφατου νόμου δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι κομμένη και ραμμένη για τον συγκεκριμένο κρατούμενο. Ο αποκλεισμός της δυνατότητας έκτισης της ποινής σε αγροτική φυλακή ειδικά για τους καταδικασθέντες για τρομοκρατία εισάγει μία άνιση μεταχείριση έναντι άλλων καταδικασθέντων (μεγαλεμπόρων ναρκωτικών, κατά συρροή βιαστών και δολοφόνων, μελών εγκληματικής οργάνωσης, ναζιστών δολοφόνων κτλ). Ο Κουφοντίνας έλαβε συνολικά έξι άδειες από τις φυλακές κατά το διάστημα από το 2017 μέχρι το 2019, τηρώντας τις υποχρεώσεις που του είχαν επιβληθεί. Χωρίς καμία σοβαρή δικαιολογία στερείται από τον Μάρτιο του 2019 μέχρι σήμερα του δικαιώματος της άδειας. Τώρα πλέον και του δικαιώματος έκτισης της ποινής σε αγροτικές φυλακές, όσο και της επαναμεταγωγής του στον Κορυδαλλό.
- Ο Κουφοντίνας κρίθηκε αμετάκλητα για τις πράξεις του και καταδικάστηκε από τα αρμόδια δικαστήρια στην ανάλογη ποινή. Η τιμωρία εξαντλείται σ’ εκείνο το χρονικό σημείο. Η τιμωρία δεν μπορεί να συνεχίζεται, να επιτείνεται, κατά το χρόνο έκτισης της ποινής. Για κανέναν. Γιατί τότε δεν μιλάμε για «δημοκρατία», αλλά για τρομοκρατία. Δεν μιλάμε για τιμωρία, αλλά για εξόντωση. Και με όσο δυνατή φωνή οφείλει κανείς να καταδικάσει την ατομική τρομοκρατία, με εξίσου δυνατή φωνή, απέχθεια και αποστροφή οφείλει να αντιπαλεύει την «νόμιμη» κρατική τρομοκρατία.
Αυτή η διαχρονική στάση των κομμουνιστών, η καταδίκη της αυθαίρετης μεταχείρισης σε βάρος οποιουδήποτε κρατουμένου, όπως σημειώνει το ΚΚΕ «σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογεί ενέργειες ατομικής τρομοκρατίας, όπως αυτές του Κουφοντίνα, που αξιοποιήθηκαν και αξιοποιούνται από το κράτος και τις κυβερνήσεις, για να συκοφαντούν τους λαϊκούς αγώνες, την επαναστατική ιδεολογία και δράση, αλλά και για να θεσπίζουν -στο όνομα της πάταξής τους- “τρομονόμους”, που τελικά στρέφονται κατά των λαϊκών δικαιωμάτων και της εργατικής – λαϊκής πάλης.Γι’ αυτό και σήμερα χρειάζεται να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στους αντιδραστικούς νόμους, ειδικότερα ενάντια στο πλαίσιο των “τρομονόμων” που νομοθέτησαν, διατήρησαν και διαρκώς εμπλουτίζουν όλες οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.»
