Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.
1. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο επικίνδυνης όξυνσης των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, καθώς και επαναπροσδιορισμού και ανακατάταξης της ισχύος των μεγάλων δυνάμεων. Ανάμεσα σε άλλα, η περίοδος αυτή σημαδεύεται από την σύγχρονη κρίση ηγεμονίας των ΗΠΑ, από την άνοδο της ρωσικής παρουσίας στην περιοχή και διεθνώς, από την αντιρωσική υστερία στην οποία προσχώρησε ο ευρω-ατλαντικός άξονας και στην οποία πρωταγωνιστεί η Μ. Βρεττανία και σε δεύτερο ρόλο η Γαλλία.
1. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο επικίνδυνης όξυνσης των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, καθώς και επαναπροσδιορισμού και ανακατάταξης της ισχύος των μεγάλων δυνάμεων. Ανάμεσα σε άλλα, η περίοδος αυτή σημαδεύεται από την σύγχρονη κρίση ηγεμονίας των ΗΠΑ, από την άνοδο της ρωσικής παρουσίας στην περιοχή και διεθνώς, από την αντιρωσική υστερία στην οποία προσχώρησε ο ευρω-ατλαντικός άξονας και στην οποία πρωταγωνιστεί η Μ. Βρεττανία και σε δεύτερο ρόλο η Γαλλία.
2. Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, επτά ολόκληρα χρόνια από την έναρξή του, βαίνει προς το τέλος του αφήνοντας πίσω του μια σχεδόν κατεστραμμένη χώρα -της οποίας αμφισβητείται επιπλέον η ενιαία της υπόσταση- καθώς και εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια εκτοπισμένους. Ανεξάρτητα από τις εσωτερικές πολιτικές και κοινωνικές αντιθέσεις που πυροδότησαν την απαρχή της εμφύλιας σύρραξης, ο εμφύλιος πόλεμος υιοθετήθηκε αμέσως από τις δυτικές κυβερνήσεις και πήρε το χαρακτήρα της βίαιης αλλαγής καθεστώτος και της αντικατάστασης του Άσαντ από αρεστές στις ΗΠΑ δυνάμεις. Στη Συρία, χώρα που είχε χαρακτηριστεί ως μέλος του άξονα του κακού, εκτυλίχθηκε το αιματηρό και καταστροφικό πείραμα των ΗΠΑ στο Ιράκ και στη Λιβύη. Δαιμονοποίηση του υπαρκτού καθεστώτος, τρομακτική εκστρατεία προπαγάνδας, πολεμική εμπλοκή δι’ αντιπροσώπων, κατασκευή προσχημάτων για να δικαιολογηθούν «έξυπνοι» βομβαρδισμοί κλπ. Ως τμήμα της ευρύτερης «αραβικής άνοιξης» ο madeinUSA«εκδημοκρατισμός» των χωρών της ευρύτερης Ανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής προέβλεπε την ανατροπή όλων όσων δεν συμφωνούσαν με κλειστά μάτια στις επιβουλές των ΗΠΑ. Υπήρξαν περιπτώσεις επιτυχημένης αντικατάστασης των παλιών με καινούριους, πιο φιλικούς και διαθέσιμους (πχ Αίγυπτος). Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις (Ιράκ, Λιβύη) όπου η διάδοχη κατάσταση μετά την επέμβαση των ΗΠΑ οδήγησε σε καταστροφικά αποτελέσματα, με διάλυση χωρών, κατάλυση της ακεραιότητας και της κυριαρχίας τους και πισωγύρισμα σε μεσαιωνικές καταστάσεις. Στη Λιβύη έπεσε για παράδειγμα ο δικτάτορας Καντάφι και …αποκαταστάθηκε το δουλεμπόριο ανθρώπων.3. Στη Συρία τα πράγματα δεν πήγαν όπως επεδίωκαν οι Αμερκάνοι. Πρόκειται για την πρώτη τέτοια απόπειρα «Αραβικη Άνοιξη» που αποτυγχάνει ανοικτά και καθαρά. Με δύο λόγια, ο πόλεμος χάθηκε για τη Δύση και τις δυνάμεις που υποστήριξε μέσα στη Συρία. Αυτό το γεγονός, παρά το καταθλιπτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ξετυλίχτηκε, και το ανυπολόγιστο κόστος σε ζωές και υποδομές, δημιουργεί νέα δεδομένα για τους λαούς της περιοχής καθώς δέχεται πλήγμα η μοιρολατρική αποδοχή ότι οι ΗΠΑ, αν θέλουν να κάνουν μια χώρα δική τους, μπορούν να το κάνουν. Πρόκειται για την πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια, που ηττήθηκε ο αμερικανικός σχεδιασμός στο στρατιωτικό πεδίο, παρά τις αθρόες ενισχύσεις της συριακής αντιπολίτευσης και των ισλαμιστικών ομάδων.
4. Η Ρωσία αναδεικνύεται ως εναλλακτική δύναμη «προστασίας», χωρίς τις εξαλλοσύνες των ΗΠΑ, χωρίς όμως να υπερτιμά κανείς τις δυνατότητές της. Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει άμεσα μια επίθεση των ΗΠΑ, αλλά και οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εξαπολύσουν επίθεση σε μια περιοχή άμεσου ρωσικού ενδιαφέροντος, χωρίς να πάρουν υπόψιν τους τη Ρωσία. Οι ανοικτοί δίαυλοι επικοινωνίας κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης, το αποδεικνύουν. Στη Συρία δεν είχαμε δηλαδή επανάληψη των γεγονότων της Ουκρανίας, της Γεωργίας κλπ όπου υπό άμεσο αμερικανικό σχεδιασμό υπήρχε άμεση ρήξη με τα ρωσικά συμφέροντα και πολεμική εμπλοκή μικρής κλίμακας.
5. Το γεγονός είναι ότι στη Συρία εκφράστηκε σε όλη της την κλίμακα μια κρίση της αμερικανικής ηγεμονίας. Οι ΗΠΑ, μετά το οικονομικό πεδίο και τον σκληρό ανταγωνισμό με την Κίνα και στο στρατιωτικό – γεωπολιτικό πεδίο δεν είναι οι αδιαφιλονίκητοι ηγέτες που κάνουν ότι θέλουν. Παραμένουν η ισχυρότερη δύναμη, αλλά η κυριαρχία τους κλονίζεται, η ηγεμονία τους αμφισβητείται. Αυτό από μόνο του είναι θετικό γεγονός καθώς θα μπορούσε να οδηγήσει σε προοδευτικές εξελίξεις, δεν αποτελεί όμως ικανή συνθήκη για αυτές τις προοδευτικές εξελίξεις. Λείπει ο προοδευτικός υποκειμενικός παράγοντας που θα μπορούσε να μετασχηματίσει την κρίση των ΗΠΑ σε ελπίδα για μια άλλη προοπτική. Ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα αποτελεί έναν τέτοιο προοδευτικό πόλο στη διεθνή σκηνή.
6. Η κρίση της αμερικάνικης ηγεμονίας ήταν υπαρκτή, αλλά η εκλογή Τραμπ την όξυνε. Αρχικά, η διακυβέρνηση Τραμπ αμφισβήτησε την προηγούμενη στρατηγική του αμερικανικού κατεστημένου (εξωστρεφή επιθετικότητα Δημοκρατικών όπως εκφραζόταν κύρια από την Χίλαρυ Κλίντον), αλλά στην πορεία και ειδικά από το επεισόδιο με τη Β. Κορέα και μετά, φάνηκε ότι υπήρξε κάποιος συμβιβασμός στους κόλπους του αμερικανικού κατεστημένου που όμως δεν έκρυψε εντελώς τον αντιφατικό και ασταθή συμβιβασμό ανάμεσα στις πτέρυγες του αμερικανικού πολιτικού συστήματος και του στρατιωτικο-πιστωτικού συμπλέγματος. Οι αλλοπρόσαλλες και αντιφατικές δηλώσεις Τραμπ πέραν των προσωπικών χαρακτηριστικών του προέδρου των ΗΠΑ, αφορούν αυτή τη διαπάλη και την αντιφατικότητα. Οι ΗΠΑ πρώτα θα έφευγαν και τελικά θα έμεναν στη Συρία, αρχικά θα έστελναν πυραύλους στη Ρωσία και μετά θα την καλούσαν σε διάλογο και συνεργασία, κοκ. Αυτή η αντιφατικότητα και η εσωτερική διαμάχη στην ηγεσία των ΗΠΑ, που αν και ηπιότερη από παλιά, εξακολουθεί να μαίνεται, εξηγεί την οξυμμένη αδυναμία του ευρωατλαντικού άξονα να πραγματοποιήσει τις επιβουλές του. Η ανορθόδοξη και αιρετική διακυβέρνηση Τραμπ είναι δείγμα της έκρηξης των αντιφάσεων της αμερικανικής ηγεμονίας. Υπό όρους, αυτά τα κενά και αυτές οι αντιφάσεις θα μπορούσαν να αφήσουν χώρο για ρωγμές στην καταθλιπτική κυριαρχία του ιμπεριαλισμού. Αυτό ήταν και το νόημα όσων, με αφορμή την εκλογή Τραμπ, εκτιμούσαν την «εποχή τεράτων και δυνατότητων».
7. Η Ρωσία διατηρούσε ισχυρούς και πολυετείς δεσμούς με το συριακό καθεστώς. Η αμερικανική επέμβαση και η απόπειρα βίαιης και έξωθεν αλλαγής καθεστώτος έφερνε πιο κοντά τον κίνδυνο του διαμελισμού της Συρίας καθώς και της ανάδυσης των πιο σκοταδιστικών και οπισθοδρομικών ισλαμιστικών δυνάμεων που άμεσα ή έμμεσα υποστηρίχθηκαν από τις ΗΠΑ και τον πιστότερο τοποτηρητή τους στον αραβικό κόσμο, τη Σαουδική Αραβία. Όλα αυτά δημιούργησαν εύφορο έδαφος για μια αυξημένη παρουσία των Ρώσων στη Συρία καθώς και άμεση στρατιωτική εμπλοκή στον αγώνα ενάντια στον ISIS. Οι ισλαμιστές, ως τερατούργημα δημιουργημένο και ποικιλότροπα ευνοημένο από τη Δύση, στα πλαίσια της αντι-Ασαντ ενωμένης αντιπολίτευσης, αντικειμενικά νομιμοποίησαν μια τέτοια εμπλοκή. Σε αυτό το σημείο δεν χρειάζεται καμιά αυταπάτη για τη Ρωσία, αλλά η συζήτηση πρέπει να γίνει με τα πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω. Αν το κριτήριο είναι η διατήρηση και όχι η ανατίναξη ενός κυρίαρχου κράτους, αν το κριτήριο είναι η ειρήνη και όχι ο συνεχιζόμενος πόλεμος, αν το κριτήριο είναι η δυνατότητα ενός λαού να λύνει μόνος του τα προβλήματά του, χωρίς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, μεγάλα αφεντικά και ξενόδουλες ΜΚΟ καθοδηγούμενες από μυστικές υπηρεσίες, τότε το δίκαιο ήταν με το μέρος της Συριακής κυβέρνησης και των Ρώσων. Ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον επιτιθέμενο και τον αμυνόμενο δεν υπάρχουν, ακόμη και όταν ο αμυνόμενος δεν ανεμίζει τις σημαίες της κοινωνικής απελευθέρωσης. Οι ίσες αποστάσεις, η έμμεση ή άμεση υποστήριξη της «επανάστασης» στη Συρία που ήταν μέχρι το μεδούλι διαβρωμένη και από ένα σημείο και έπειτα καθοδηγούμενη από τις ΗΠΑ, δεν έχει καμιά σχέση με προοδευτική, δημοκρατική και αριστερή πολιτική. Αντίθετα μετατρέπει τους φορείς αυτών των απόψεων σε εκούσιους ή ακούσιους υποστηρικτές του επιτιθέμενου και πιο επικίνδυνου ιμπεριαλισμού.
8. Η κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή έχει πολλές παραμέτρους που δεν ορίζονται μονοσήμαντα. Ο αγώνας των Κούρδων για διοικητική αυτονομία, αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία καταρχήν ενισχύθηκε, αν δεν υιοθετήθηκε από τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο της αντι-Ασάντ εκστρατείας, για να προκαλέσει τις σπασμωδικές αντιδράσεις του Ερντογάν που έβλεπε τον κίνδυνο της εξ Ανατολών αμφισβήτησης της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας του να γιγαντώνεται. Στην πορεία, το παιχνίδι του Ερντογάν με τη Ρωσία υπενθύμισε στις ΗΠΑ ότι δεν υπάρχει η πολυτέλεια να χαθεί ένας ισχυρός περιφερειακός παίκτης, μέλος του ΝΑΤΟ. Αποτέλεσμα ήταν η «παράδοση» του Αφρίν και το κρέμασμα των Κούρδων. Από την άλλη μεριά, το Ισραήλ στο πλαίσιο της ένταξής του στον φιλοαμερικανικό άξονα της Αιγύπτου και της Σαουδικής Αραβίας, τα έχει βρει μια χαρά με τις πιο ακραίες σαλαφιστικές ισλαμιστικές ομάδες που όλως περιέργως δεν έχουν χτυπήσει το Ισραήλ, αν και έχουν αιμοτοκυλίσει τις πρωτεύουσες της Δύσης. Αντίθετα, το Ισραήλ στρέφεται σχεδόν αποκλειστικά ενάντια στην Ιρανική διείσδυση διαβλέποντας ότι μόνο οι αντιαμερικανικές αραβικές δυνάμεις συνιστούν απειλή για τα γενοκτονικά σχέδια του σιωνισμού. Η Σαουδική Αραβία δεν έχει κανένα πρόβλημα με το σιωνισμό, την ώρα που προχωρά σε συστηματική εξόντωση πληθυσμών στην Υεμένη που βρίσκονται κάτω από σιιτικό έλεγχο.
9. Στο πλαίσιο αυτό εξελίσσεται η ελληνοτουρκική ένταση η οποία δεν είναι μεμονωμένη, ούτε βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου. Οι σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας αποτελούν μια μόνο μικρή παράμετρο σε μια μεγάλη εξίσωση. Η Ελλάδα ακόμα και για την ίδια την Τουρκία είναι ζήτημα δευτερεύουσας σημασίας. Το κύριο είναι το τι θα γίνει στα ανατολικά της και αυτό γεννά απαίτηση ανταλλαγμάτων στα δυτικά της σε ενδεχόμενες απώλειες ή απειλές. Η στροφή της Τουρκίας προς τη Ρωσία αποδείχθηκε ότι δεν ήταν μόνιμη ούτε είχε στρατηγικό χαρακτήρα. Ανέδειξε ότι ο Ερντογάν, παρότι στριμωγμένος, ακολουθεί πολυδιάστατη πολιτική και παίζει σε διεθνές επίπεδο, επιδιώκοντας να εγγυηθεί όλη την περιοχή. Αυτή η πολιτική δεν έχει καμιά σχέση με τη μονοδιάστατη και φανατική προσκόλληση στο άρμα των ΗΠΑ που δείχνει η ελληνική κυβέρνηση. Η Τουρκία εκβιάζει, γκρινιάζει, δηλώνει διαθέσιμη αλλά και μη δεδομένη, απαιτεί ανταλλάγματα (και λογικά θα τα πάρει από τις ΗΠΑ τουλάχιστον στο επίπεδο των ΑΟΖ και της οικονομικής συνεκμετάλλευσης Αιγαίου και Α. Μεσογείου).
10. Η Ελλάδα έχει προσκολληθεί στον άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ – Σαουδικής Αραβίας, που βγαίνει σχετικά ηττημένος από αυτό το γύρο της αντιπαράθεσης. Όχι μόνο δεν θα κέρδιζε κάτι σε περίπτωση που οι ΗΠΑ θριάμβευαν στη Συρία, αλλά δεν κερδίζει απολύτως τίποτα τώρα. Οι δε ελιγμοί της Τουρκίας ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ δείχνουν ότι η τουρκική ηγεσία παρά την εσωτερική κρίση και τις αντιφάσεις, ακολουθεί μια πιο ευέλικτη πολιτική πέραν της μονομερούς προσκόλλησης σε έναν άξονα (ο οποίος μάλιστα χάνει). Τούτων δοθέντων, το δόγμα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ (που είναι και δόγμα της ελληνικής άρχουσας τάξης) για πλήρη και οργανική ένταξη στον φιλοαμερικανικό άξονα Ισραήλ – Αιγύπτου – Σ. Αραβίας, αποδεικνύεται βλακώδες. Την ώρα που η Τουρκία τα τσουγκρίζει με τις ΗΠΑ, (χωρίς να τα σπάει και να αποσκιρτά από τον ευρωατλαντικό άξονα), η ηγεσία Τσίπρα – Κοτζιά αποφάσιζε ότι η δίχως όρους προσκόλληση στις ΗΠΑ θα έβαζε την Ελλάδα στο στρατόπεδο των κερδισμένων. Η πραγματικότητα απέδειξε το ανάποδο. Η Τουρκία είναι σημαντική για τη Δύση, και οι ΗΠΑ δεν θα διστάσουν να κρεμάσουν την Ελλάδα, όπως κρέμασαν και τους Κούρδους αν τα στρατηγικά τους συμφέροντα το απαιτούν. Οι δηλώσεις του γ.γ. του ΝΑΤΟ ότι το θέμα με τους δύο στρατιωτικούς πρέπει να λυθεί αποκλειστικά ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία, καθώς και ότι «η Τουρκία είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος», αποδεικνύει ότι η πολυδιάστατη και όχι η μονοσήμαντη εξωτερική πολιτική είναι αυτή που αποδίδει, σε ένα ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον. Στην προκειμένη περίπτωση, σε αυτή τη φάση των εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο, η ελληνική πολιτική ηγεσία και η άρχουσα τάξη πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένη. Αυτό είναι πάθημα που οφείλει να γίνει μάθημα για όλους όσους ξιφουλκούν με ευκολία ενάντια στην Τουρκία κρύβοντας το ευρύτερο πεδίο.
11. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνη γιατί κινείται με αποκλειστικό στόχο την εξυπηρέτηση των αμερικάνικων σχεδιασμών. Έχει σύρει τη χώρα στην αντιδραστική συμμαχία Ισραήλ – Αιγύπτου – Σ. Αραβίας χωρίς κανένα αντάλλαγμα ακόμα και με αστικούς όρους. Βάζει την εθνική ακεραιότητα και κυριαρχία της χώρας στον πάγκο του χασάπη σε μια περίοδο που οξύνονται ανακατατάξεις, αμφισβητήσεις, ανταλλάγματα, παζάρια, διεκδικήσεις. Μαζί με τη διάλυση της κοινωνίας και της εργασίας στο δρόμο της μνημονιακής πολιτικής και του νεοφιλελευθερισμού αλά ΣΥΡΙΖΑ, αυτές οι εξελίξεις δεν είναι διόλου δευτερεύουσες.
12. Στην ελληνοτουρκική ένταση, πρώτιστο καθήκον των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων η διαφύλαξη της ειρήνης. Αυτό όμως δεν σημαίνει πολιτική κατευνασμού, μυωπία απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, προσχώρηση ακόμη πιο βαθιά στις φτερούγες της απατηλής προστασίας του ΝΑΤΟ. Αντίθετα, σημαίνει διαχωρισμό από τους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και τις ιμπεριαλιστικές στρατηγικές που δεν διστάζουν να βάζουν τη χώρα μας στην παλάντζα του δούναι και λαβείν. Εκεί είναι η βασική ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ και όλου του αστικού πολιτικού προσωπικού που έσπευσε να συνταχθεί με την προβοκάτσια της χημικής επίθεσης του Άσσαντ και να δικαιολογήσει τους βομβαρδισμούς.
13. Η Αριστερά υπερασπίζεται την εδαφική ακεραιότητα της χώρας σε περίπτωση επιθετικού πολέμου από την Τουρκία, κρατώντας ως πρώτο καθήκον την αποτροπή του πολέμου, τον οποίο φέρνει πιο κοντά η τυχοδιωκτική πολιτική της κυβέρνησης. Υπερασπίζεται τη φιλία και τη συνεργασία των λαών και των χωρών της περιοχής, αρνείται τη στημένη κούρσα των εξοπλισμών και των λεόντειων συμφωνιών με τις χώρες – προμηθευτές πολεμικού εξοπλισμού (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία κλπ), καταγγέλλει τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, ζητά την έξοδο από αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ζητά πιο επιτακτικά το κλείσιμο των βάσεων του ΝΑΤΟ από τις οποίες εφορμούν οι ΗΠΑ. Είναι υπέρ μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, χωρίς προστάτες και αποκλειστικότητες, χωρίς αυταπάτες για το ρόλο οποιασδήποτε μεγάλης δύναμης στον μετα-κομμουνιστικό κόσμο. Η Αριστερά διατρανώνει το παλιό και ξεχασμένο αλλά επίκαιρο σύνθημα ότι «οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες» και οφείλει να κάνει τη δύσκολη και επίπονη δουλειά μετατροπής αυτού του συνθήματος σε μαζική λαϊκή πεποίθηση. Πράγμα δύσκολο στις σημερινές συνθήκες, καθώς η ήττα διεθνώς και ελλαδικά οδηγεί σε σπασμωδική αναζήτηση προστασίας και προστατών, αλλά αναγκαίο. Αρχίζοντας ξανά κυριολεκτικά απο την αρχή, με υπομονή και επιμονή, με πρώτιστο καθήκον την ανασύνθεση των σχέσεων της Αριστεράς με τις εργαζόμενες τάξεις και στρώματα, με στόχο την απόκτηση της χαμένης αξιοπιστίας της, και αποφεύγοντας τις γραφικότητες, τις ευκολίες και την ασφάλεια του μαγαζακισμού, την αντιγραφή της αστικής πολιτικής και του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Η Αριστερά οφείλει να βρεί το χαμένο νήμα της ουσιαστικής επαφής με τις λαϊκές προοδευτικές δυνάμεις, εγκαταλείποντας την πρακτική του φοιτητικού αμφιθεατρου και του δήθεν εργατικού συνδικαλισμού, να ενώσει και ενωθεί σε μια πλατιά αντιπολεμική – αντιιμπεριαλιστική δράση σε διεθνιστική κατευθυνση, με στόχο να ξανανιώσουν οι λαοί και οι εκμεταλλευόμενοι ότι δεν είναι θεατές, ότι δεν ειναι αδύναμοι και ανίκανοι να αλλάξουν την μοίρα τους. Γιατί αν η Αριστερά δεν μπορεί να μετατρέψει ή να αποτρέψει τον πόλεμο, τότε η βαραβαρότητα θα κυριαρχήσει για πάρα πολλά χρόνια.
*Πηγή: antapocrisis.gr
4. Η Ρωσία αναδεικνύεται ως εναλλακτική δύναμη «προστασίας», χωρίς τις εξαλλοσύνες των ΗΠΑ, χωρίς όμως να υπερτιμά κανείς τις δυνατότητές της. Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει άμεσα μια επίθεση των ΗΠΑ, αλλά και οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εξαπολύσουν επίθεση σε μια περιοχή άμεσου ρωσικού ενδιαφέροντος, χωρίς να πάρουν υπόψιν τους τη Ρωσία. Οι ανοικτοί δίαυλοι επικοινωνίας κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης, το αποδεικνύουν. Στη Συρία δεν είχαμε δηλαδή επανάληψη των γεγονότων της Ουκρανίας, της Γεωργίας κλπ όπου υπό άμεσο αμερικανικό σχεδιασμό υπήρχε άμεση ρήξη με τα ρωσικά συμφέροντα και πολεμική εμπλοκή μικρής κλίμακας.
5. Το γεγονός είναι ότι στη Συρία εκφράστηκε σε όλη της την κλίμακα μια κρίση της αμερικανικής ηγεμονίας. Οι ΗΠΑ, μετά το οικονομικό πεδίο και τον σκληρό ανταγωνισμό με την Κίνα και στο στρατιωτικό – γεωπολιτικό πεδίο δεν είναι οι αδιαφιλονίκητοι ηγέτες που κάνουν ότι θέλουν. Παραμένουν η ισχυρότερη δύναμη, αλλά η κυριαρχία τους κλονίζεται, η ηγεμονία τους αμφισβητείται. Αυτό από μόνο του είναι θετικό γεγονός καθώς θα μπορούσε να οδηγήσει σε προοδευτικές εξελίξεις, δεν αποτελεί όμως ικανή συνθήκη για αυτές τις προοδευτικές εξελίξεις. Λείπει ο προοδευτικός υποκειμενικός παράγοντας που θα μπορούσε να μετασχηματίσει την κρίση των ΗΠΑ σε ελπίδα για μια άλλη προοπτική. Ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα αποτελεί έναν τέτοιο προοδευτικό πόλο στη διεθνή σκηνή.
6. Η κρίση της αμερικάνικης ηγεμονίας ήταν υπαρκτή, αλλά η εκλογή Τραμπ την όξυνε. Αρχικά, η διακυβέρνηση Τραμπ αμφισβήτησε την προηγούμενη στρατηγική του αμερικανικού κατεστημένου (εξωστρεφή επιθετικότητα Δημοκρατικών όπως εκφραζόταν κύρια από την Χίλαρυ Κλίντον), αλλά στην πορεία και ειδικά από το επεισόδιο με τη Β. Κορέα και μετά, φάνηκε ότι υπήρξε κάποιος συμβιβασμός στους κόλπους του αμερικανικού κατεστημένου που όμως δεν έκρυψε εντελώς τον αντιφατικό και ασταθή συμβιβασμό ανάμεσα στις πτέρυγες του αμερικανικού πολιτικού συστήματος και του στρατιωτικο-πιστωτικού συμπλέγματος. Οι αλλοπρόσαλλες και αντιφατικές δηλώσεις Τραμπ πέραν των προσωπικών χαρακτηριστικών του προέδρου των ΗΠΑ, αφορούν αυτή τη διαπάλη και την αντιφατικότητα. Οι ΗΠΑ πρώτα θα έφευγαν και τελικά θα έμεναν στη Συρία, αρχικά θα έστελναν πυραύλους στη Ρωσία και μετά θα την καλούσαν σε διάλογο και συνεργασία, κοκ. Αυτή η αντιφατικότητα και η εσωτερική διαμάχη στην ηγεσία των ΗΠΑ, που αν και ηπιότερη από παλιά, εξακολουθεί να μαίνεται, εξηγεί την οξυμμένη αδυναμία του ευρωατλαντικού άξονα να πραγματοποιήσει τις επιβουλές του. Η ανορθόδοξη και αιρετική διακυβέρνηση Τραμπ είναι δείγμα της έκρηξης των αντιφάσεων της αμερικανικής ηγεμονίας. Υπό όρους, αυτά τα κενά και αυτές οι αντιφάσεις θα μπορούσαν να αφήσουν χώρο για ρωγμές στην καταθλιπτική κυριαρχία του ιμπεριαλισμού. Αυτό ήταν και το νόημα όσων, με αφορμή την εκλογή Τραμπ, εκτιμούσαν την «εποχή τεράτων και δυνατότητων».
7. Η Ρωσία διατηρούσε ισχυρούς και πολυετείς δεσμούς με το συριακό καθεστώς. Η αμερικανική επέμβαση και η απόπειρα βίαιης και έξωθεν αλλαγής καθεστώτος έφερνε πιο κοντά τον κίνδυνο του διαμελισμού της Συρίας καθώς και της ανάδυσης των πιο σκοταδιστικών και οπισθοδρομικών ισλαμιστικών δυνάμεων που άμεσα ή έμμεσα υποστηρίχθηκαν από τις ΗΠΑ και τον πιστότερο τοποτηρητή τους στον αραβικό κόσμο, τη Σαουδική Αραβία. Όλα αυτά δημιούργησαν εύφορο έδαφος για μια αυξημένη παρουσία των Ρώσων στη Συρία καθώς και άμεση στρατιωτική εμπλοκή στον αγώνα ενάντια στον ISIS. Οι ισλαμιστές, ως τερατούργημα δημιουργημένο και ποικιλότροπα ευνοημένο από τη Δύση, στα πλαίσια της αντι-Ασαντ ενωμένης αντιπολίτευσης, αντικειμενικά νομιμοποίησαν μια τέτοια εμπλοκή. Σε αυτό το σημείο δεν χρειάζεται καμιά αυταπάτη για τη Ρωσία, αλλά η συζήτηση πρέπει να γίνει με τα πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω. Αν το κριτήριο είναι η διατήρηση και όχι η ανατίναξη ενός κυρίαρχου κράτους, αν το κριτήριο είναι η ειρήνη και όχι ο συνεχιζόμενος πόλεμος, αν το κριτήριο είναι η δυνατότητα ενός λαού να λύνει μόνος του τα προβλήματά του, χωρίς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, μεγάλα αφεντικά και ξενόδουλες ΜΚΟ καθοδηγούμενες από μυστικές υπηρεσίες, τότε το δίκαιο ήταν με το μέρος της Συριακής κυβέρνησης και των Ρώσων. Ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον επιτιθέμενο και τον αμυνόμενο δεν υπάρχουν, ακόμη και όταν ο αμυνόμενος δεν ανεμίζει τις σημαίες της κοινωνικής απελευθέρωσης. Οι ίσες αποστάσεις, η έμμεση ή άμεση υποστήριξη της «επανάστασης» στη Συρία που ήταν μέχρι το μεδούλι διαβρωμένη και από ένα σημείο και έπειτα καθοδηγούμενη από τις ΗΠΑ, δεν έχει καμιά σχέση με προοδευτική, δημοκρατική και αριστερή πολιτική. Αντίθετα μετατρέπει τους φορείς αυτών των απόψεων σε εκούσιους ή ακούσιους υποστηρικτές του επιτιθέμενου και πιο επικίνδυνου ιμπεριαλισμού.
8. Η κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή έχει πολλές παραμέτρους που δεν ορίζονται μονοσήμαντα. Ο αγώνας των Κούρδων για διοικητική αυτονομία, αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία καταρχήν ενισχύθηκε, αν δεν υιοθετήθηκε από τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο της αντι-Ασάντ εκστρατείας, για να προκαλέσει τις σπασμωδικές αντιδράσεις του Ερντογάν που έβλεπε τον κίνδυνο της εξ Ανατολών αμφισβήτησης της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας του να γιγαντώνεται. Στην πορεία, το παιχνίδι του Ερντογάν με τη Ρωσία υπενθύμισε στις ΗΠΑ ότι δεν υπάρχει η πολυτέλεια να χαθεί ένας ισχυρός περιφερειακός παίκτης, μέλος του ΝΑΤΟ. Αποτέλεσμα ήταν η «παράδοση» του Αφρίν και το κρέμασμα των Κούρδων. Από την άλλη μεριά, το Ισραήλ στο πλαίσιο της ένταξής του στον φιλοαμερικανικό άξονα της Αιγύπτου και της Σαουδικής Αραβίας, τα έχει βρει μια χαρά με τις πιο ακραίες σαλαφιστικές ισλαμιστικές ομάδες που όλως περιέργως δεν έχουν χτυπήσει το Ισραήλ, αν και έχουν αιμοτοκυλίσει τις πρωτεύουσες της Δύσης. Αντίθετα, το Ισραήλ στρέφεται σχεδόν αποκλειστικά ενάντια στην Ιρανική διείσδυση διαβλέποντας ότι μόνο οι αντιαμερικανικές αραβικές δυνάμεις συνιστούν απειλή για τα γενοκτονικά σχέδια του σιωνισμού. Η Σαουδική Αραβία δεν έχει κανένα πρόβλημα με το σιωνισμό, την ώρα που προχωρά σε συστηματική εξόντωση πληθυσμών στην Υεμένη που βρίσκονται κάτω από σιιτικό έλεγχο.
9. Στο πλαίσιο αυτό εξελίσσεται η ελληνοτουρκική ένταση η οποία δεν είναι μεμονωμένη, ούτε βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου. Οι σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας αποτελούν μια μόνο μικρή παράμετρο σε μια μεγάλη εξίσωση. Η Ελλάδα ακόμα και για την ίδια την Τουρκία είναι ζήτημα δευτερεύουσας σημασίας. Το κύριο είναι το τι θα γίνει στα ανατολικά της και αυτό γεννά απαίτηση ανταλλαγμάτων στα δυτικά της σε ενδεχόμενες απώλειες ή απειλές. Η στροφή της Τουρκίας προς τη Ρωσία αποδείχθηκε ότι δεν ήταν μόνιμη ούτε είχε στρατηγικό χαρακτήρα. Ανέδειξε ότι ο Ερντογάν, παρότι στριμωγμένος, ακολουθεί πολυδιάστατη πολιτική και παίζει σε διεθνές επίπεδο, επιδιώκοντας να εγγυηθεί όλη την περιοχή. Αυτή η πολιτική δεν έχει καμιά σχέση με τη μονοδιάστατη και φανατική προσκόλληση στο άρμα των ΗΠΑ που δείχνει η ελληνική κυβέρνηση. Η Τουρκία εκβιάζει, γκρινιάζει, δηλώνει διαθέσιμη αλλά και μη δεδομένη, απαιτεί ανταλλάγματα (και λογικά θα τα πάρει από τις ΗΠΑ τουλάχιστον στο επίπεδο των ΑΟΖ και της οικονομικής συνεκμετάλλευσης Αιγαίου και Α. Μεσογείου).
10. Η Ελλάδα έχει προσκολληθεί στον άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ – Σαουδικής Αραβίας, που βγαίνει σχετικά ηττημένος από αυτό το γύρο της αντιπαράθεσης. Όχι μόνο δεν θα κέρδιζε κάτι σε περίπτωση που οι ΗΠΑ θριάμβευαν στη Συρία, αλλά δεν κερδίζει απολύτως τίποτα τώρα. Οι δε ελιγμοί της Τουρκίας ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ δείχνουν ότι η τουρκική ηγεσία παρά την εσωτερική κρίση και τις αντιφάσεις, ακολουθεί μια πιο ευέλικτη πολιτική πέραν της μονομερούς προσκόλλησης σε έναν άξονα (ο οποίος μάλιστα χάνει). Τούτων δοθέντων, το δόγμα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ (που είναι και δόγμα της ελληνικής άρχουσας τάξης) για πλήρη και οργανική ένταξη στον φιλοαμερικανικό άξονα Ισραήλ – Αιγύπτου – Σ. Αραβίας, αποδεικνύεται βλακώδες. Την ώρα που η Τουρκία τα τσουγκρίζει με τις ΗΠΑ, (χωρίς να τα σπάει και να αποσκιρτά από τον ευρωατλαντικό άξονα), η ηγεσία Τσίπρα – Κοτζιά αποφάσιζε ότι η δίχως όρους προσκόλληση στις ΗΠΑ θα έβαζε την Ελλάδα στο στρατόπεδο των κερδισμένων. Η πραγματικότητα απέδειξε το ανάποδο. Η Τουρκία είναι σημαντική για τη Δύση, και οι ΗΠΑ δεν θα διστάσουν να κρεμάσουν την Ελλάδα, όπως κρέμασαν και τους Κούρδους αν τα στρατηγικά τους συμφέροντα το απαιτούν. Οι δηλώσεις του γ.γ. του ΝΑΤΟ ότι το θέμα με τους δύο στρατιωτικούς πρέπει να λυθεί αποκλειστικά ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία, καθώς και ότι «η Τουρκία είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος», αποδεικνύει ότι η πολυδιάστατη και όχι η μονοσήμαντη εξωτερική πολιτική είναι αυτή που αποδίδει, σε ένα ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον. Στην προκειμένη περίπτωση, σε αυτή τη φάση των εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο, η ελληνική πολιτική ηγεσία και η άρχουσα τάξη πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένη. Αυτό είναι πάθημα που οφείλει να γίνει μάθημα για όλους όσους ξιφουλκούν με ευκολία ενάντια στην Τουρκία κρύβοντας το ευρύτερο πεδίο.
11. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνη γιατί κινείται με αποκλειστικό στόχο την εξυπηρέτηση των αμερικάνικων σχεδιασμών. Έχει σύρει τη χώρα στην αντιδραστική συμμαχία Ισραήλ – Αιγύπτου – Σ. Αραβίας χωρίς κανένα αντάλλαγμα ακόμα και με αστικούς όρους. Βάζει την εθνική ακεραιότητα και κυριαρχία της χώρας στον πάγκο του χασάπη σε μια περίοδο που οξύνονται ανακατατάξεις, αμφισβητήσεις, ανταλλάγματα, παζάρια, διεκδικήσεις. Μαζί με τη διάλυση της κοινωνίας και της εργασίας στο δρόμο της μνημονιακής πολιτικής και του νεοφιλελευθερισμού αλά ΣΥΡΙΖΑ, αυτές οι εξελίξεις δεν είναι διόλου δευτερεύουσες.
12. Στην ελληνοτουρκική ένταση, πρώτιστο καθήκον των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων η διαφύλαξη της ειρήνης. Αυτό όμως δεν σημαίνει πολιτική κατευνασμού, μυωπία απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, προσχώρηση ακόμη πιο βαθιά στις φτερούγες της απατηλής προστασίας του ΝΑΤΟ. Αντίθετα, σημαίνει διαχωρισμό από τους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και τις ιμπεριαλιστικές στρατηγικές που δεν διστάζουν να βάζουν τη χώρα μας στην παλάντζα του δούναι και λαβείν. Εκεί είναι η βασική ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ και όλου του αστικού πολιτικού προσωπικού που έσπευσε να συνταχθεί με την προβοκάτσια της χημικής επίθεσης του Άσσαντ και να δικαιολογήσει τους βομβαρδισμούς.
13. Η Αριστερά υπερασπίζεται την εδαφική ακεραιότητα της χώρας σε περίπτωση επιθετικού πολέμου από την Τουρκία, κρατώντας ως πρώτο καθήκον την αποτροπή του πολέμου, τον οποίο φέρνει πιο κοντά η τυχοδιωκτική πολιτική της κυβέρνησης. Υπερασπίζεται τη φιλία και τη συνεργασία των λαών και των χωρών της περιοχής, αρνείται τη στημένη κούρσα των εξοπλισμών και των λεόντειων συμφωνιών με τις χώρες – προμηθευτές πολεμικού εξοπλισμού (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία κλπ), καταγγέλλει τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, ζητά την έξοδο από αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ζητά πιο επιτακτικά το κλείσιμο των βάσεων του ΝΑΤΟ από τις οποίες εφορμούν οι ΗΠΑ. Είναι υπέρ μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, χωρίς προστάτες και αποκλειστικότητες, χωρίς αυταπάτες για το ρόλο οποιασδήποτε μεγάλης δύναμης στον μετα-κομμουνιστικό κόσμο. Η Αριστερά διατρανώνει το παλιό και ξεχασμένο αλλά επίκαιρο σύνθημα ότι «οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες» και οφείλει να κάνει τη δύσκολη και επίπονη δουλειά μετατροπής αυτού του συνθήματος σε μαζική λαϊκή πεποίθηση. Πράγμα δύσκολο στις σημερινές συνθήκες, καθώς η ήττα διεθνώς και ελλαδικά οδηγεί σε σπασμωδική αναζήτηση προστασίας και προστατών, αλλά αναγκαίο. Αρχίζοντας ξανά κυριολεκτικά απο την αρχή, με υπομονή και επιμονή, με πρώτιστο καθήκον την ανασύνθεση των σχέσεων της Αριστεράς με τις εργαζόμενες τάξεις και στρώματα, με στόχο την απόκτηση της χαμένης αξιοπιστίας της, και αποφεύγοντας τις γραφικότητες, τις ευκολίες και την ασφάλεια του μαγαζακισμού, την αντιγραφή της αστικής πολιτικής και του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Η Αριστερά οφείλει να βρεί το χαμένο νήμα της ουσιαστικής επαφής με τις λαϊκές προοδευτικές δυνάμεις, εγκαταλείποντας την πρακτική του φοιτητικού αμφιθεατρου και του δήθεν εργατικού συνδικαλισμού, να ενώσει και ενωθεί σε μια πλατιά αντιπολεμική – αντιιμπεριαλιστική δράση σε διεθνιστική κατευθυνση, με στόχο να ξανανιώσουν οι λαοί και οι εκμεταλλευόμενοι ότι δεν είναι θεατές, ότι δεν ειναι αδύναμοι και ανίκανοι να αλλάξουν την μοίρα τους. Γιατί αν η Αριστερά δεν μπορεί να μετατρέψει ή να αποτρέψει τον πόλεμο, τότε η βαραβαρότητα θα κυριαρχήσει για πάρα πολλά χρόνια.
*Πηγή: antapocrisis.gr
