Έλεος! Είναι παραπάνω από ένα ευτελές έγκλημα όσα απάνθρωπα συμβαίνουν στη Λωρίδα της Γάζας, όπου αποδεκατίζεται ένας λαός, ένα Έθνος, μια ολόκληρη κοινωνία, η οποία —στην κυριολεξία —ακρωτηριάζεται ανεξαρτήτου ηλικιακής ομάδας. Ναι, αναφέρομαι στους Παλαιστινίους και πάλι, οι οποίοι, κατά χρονικά διαστήματα, συγκρούονται, με την κυβέρνηση του Ισραήλ, διεκδικώντας τα απαραίτητα κι αυτονόητα της ζωής: Γη και Ύδωρ!
Όχι, δεν θα διαλέξω στρατόπεδο, γιατί το ανθρώπινο δράμα τής αιματοβαμμένης καταστροφής δεν μου επιτρέπει να αγνοήσω τα ερείπια, τα βομβαρδισμένα Νοσοκομεία και τα καθημερινά θύματα παιδιών και ενηλίκων. Όταν πέφτουν εκατέρωθεν βόμβες και ρουκέτες που σπέρνουν θάνατο, απελπισία και φωτιά, δεν θα πάρω το μέρος κανενός· θα εκφράσω όμως και τη δική μου οργή, για άλλη μια φορά, μπροστά στην τραγωδία των Παλαιστινίων που αιμορραγούν, σαν κακοφορμισμένη και χαίνουσα πληγή που δεν λέει να κλείσει, με τα δεκάδες νέα θύματα, τον θρήνο και τις καταστροφές…
Το ισχυρό Ισραήλ από τη μια, η ακραία αντισημιτική Χαμάς από την άλλη, με απρόσμενες, τις περισσότερες φορές, συμμαχίες, η κάθε πλευρά, θέτουν το αψυχολόγητο ερώτημα των ημερών:
«Με ποια πλευρά είσαι;»
Αυτή είναι ακόμη μια ντροπή τής διεθνούς Κοινότητας, όπου όλα «παίζονται» και εξαργυρώνονται στο βωμό τού γεωγραφικού επεκτατισμού και των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, μέσα από καιροσκοπικές συμμαχίες και λυκοφιλίες κρατών, σε ένα παγκόσμιο γίγνεσθαι που δεν εμπνέει την παραμικρή εμπιστοσύνη, αφού αρνείται να πράξει τα στοιχειώδη μιας ουμανιστικής συμπεριφοράς· δεν περιμένω ασφαλώς εκδήλωση ουμανισμού, εκ μέρους των ισχυρών, προς έναν απελπισμένο λαό, που οι συνθήκες έχουν αναγκάσει να δέχεται να τον υπερασπίζεται μια τέτοια οργάνωση.
Μεγάλο ποσοστό τής Παλαιστίνης, έχει «υποταχθεί» στην Ισλαμική στρατιωτική Χαμάς (η οποία ιδρύθηκε το 1987 και έχει χαρακτηριστεί από τη Δύση ως «τρομοκρατική Οργάνωση»), η οποία επιδιώκει την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ, κυριαρχεί πολιτικά στη Γάζα, αφού πάρα πολλοί Παλαιστίνιοι την θεωρούν ως κίνημα ένοπλης αντίστασης και γι’ αυτό μπορεί να επιβάλλει τις στρατηγικές της.
Από την αντίπερα πλευρά το Ισραήλ, σε μόνιμη εκδικητική αντιπαλότητα, προωθεί επικοισμούς και πνίγει στο αίμα κάθε απερίσκεπτη ενέργεια της Χαμάς. Α! Εκεί υπάρχει και ο παλαιστινιακός λαός, ως σάκος του μποξ, ο οποίος δεκαετίες τώρα μετράει πληγές, θύματα, απελπισία, συντριβή, απόγνωση, ένδεια, ψυχολογικό και αριθμητικό κατακερματισμό, τόσο, ώστε να μην μπορέσει πιθανώς να ορθοποδήσει ποτέ.
Όλα αυτά συνθέτουν έναν πολύ σοβαρό λόγο για να είμαστε από παλιά υπερασπιστές των παλαιστινιακών δικαιωμάτων και του αυτονόητου αιτήματος να αποκτήσει επιτέλους Π α τ ρ ί δ α !
Η παρούσα συγκυρία μάς έβαλε και τον κουτοπόνηρο Ερντογάν μέσα. Φιλικές συνεργασίες με τους Τούρκους η Χαμάς και αυτό μας χαλάει τη… σύνθεση. Ωστόσο, το ερώτημα που γεννιέται παραμένει πάντα ίδιο: πώς θα μπορέσουμε να βρούμε μια μέση «λύση» που να συνδυάζει τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των δυο αντιμαχόμενων πλευρών — λαών, οι οποίοι, ιστορικά, παλεύουν να βρουν τις μεταξύ τους ανύπαρκτες, ως φαίνεται, ι σ ο ρ ρ ο π ί ε ς ;
Όπως έχει αποδειχθεί, εάν υπάρξει μια «λύση», αυτή θα είναι διπλωματική και όχι στρατιωτική. Κάθε σύγκρουση με όπλα, θα καταλήγει σε τραγωδία για τους Παλαιστίνιους, την ίδια ώρα που το μίσος τους θα πνίγει σταθερά το Ισραήλ· αλλά και κάθε σκέψη για διπλωματική πρόταση διεξόδου θα απορρίπτεται εν τη γενέσει της, όταν στις θέσεις των συνομιλητών θα βρίσκονται ο, επανειλημμένως μακελάρης των Παλαιστινίων, Νετανιάχου από τη μια και ο αρχηγός της ανεξέλεγκτης Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια από την άλλη.
Παρ’ όλα αυτά, η ανθρωπότητα είναι αναγκασμένη να προσπαθήσει να συμβιβάσει τις αντιθέσεις και να βρει λύσεις στα προβλήματα.
Δεν είμαι πολιτικός αναλυτής και δεν γνωρίζω τις αθέατες πλευρές και τις κρυφές λεπτομέρειες, αυτού του εκρηκτικού μίγματος στα μαρτυρικά εκείνα χώματα· ούτε αν μπορεί να βρεθεί ένας τρόπος (ένα modus Vivendi κι ένα modus Οperandi) να υπάρξει χώρος συμβίωσης, ζωτικής παρουσίας και κοινωνικής συνέργειας, για τις δυο κοινότητες. Ο βίαιος εποικισμός των Ισραηλινών στα κατεχόμενα και οι ρίψεις ρουκετών από τη Γάζα, είναι οι χειρότεροι «σύμβουλοι» για την περιοχή. Η διστακτική Ευρώπη, ο ανούσιος ΟΗΕ, η αναποφάσιστη Αμερική, η πολεμοχαρής Τουρκία, ο άνευ πρωτοβουλιών Αραβικός Σύνδεσμος, τα πολυποίκιλα lobby που λειτουργούν παρασκηνιακά, οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις γενικώς των ισχυρών κρατών (το υπάρχον status quo) καθορίζονται μόνο από τα οικονομικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα και σχεδόν κανένας δεν νιώθει αλληλεγγύη προς έναν λαό που διανύει τις χειρότερες συνθήκες διαβίωσης.
Να ελπίσουμε πως θα εισακουστεί το αίτημα κάποιας εκεχειρίας; Μακάρι…
Είναι πάνω από δυο εβδομάδες που συνεχίζονται οι εχθροπραξίες και προσμετρούμε τις εκατέρωθεν απώλειες, με δραματικές συνέπειες κυρίως για τους Παλαιστίνιους. Εμείς πάλι, βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να παρατηρούμε την καταστροφή από την άχαρη θέση της βολικής μας πολυθρόνας μπροστά στην TV.
Από αυτή την πολυθρόνα, οι κρίσεις, οι σκέψεις, οι εκτιμήσεις και τα συμπαθητικά κύματα, για τη μια ή την άλλη πλευρά, αφήνουν κενά και τρύπες, όσον αφορά την ουμανιστική συμπαράσταση που οφείλουμε…
*Οι απόψεις του αρθρογράφου δεν εκφράζουν κατ’ ανάγκην τις θέσεις της iskra
