Η σιωπή με την οποία η Αθήνα (κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση) παρακολουθεί την σφαγή στην Παλαιστίνη είναι η αναμενόμενη στάση του υποτελούς. Βασική υποχρέωση των υποτελών κρατών είναι η προσαρμογή τους στις επιλογές των πατρώνων τους, ειδικά αν αυτές οι επιλογές είναι μείζονος σημασίας για τον πάτρωνα. Καθήκον της υποτελούς ελίτ είναι η εξασφάλιση της προσαρμογής ακόμα και με βαρύ πολιτικό κόστος.
Η κατάπτυστη ανακοίνωση του ελληνικού ΥΠΕΞ για τα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην Παλαιστίνη αλλά και η σιωπή της Νέας Δημοκρατίας περιγράφουν επ ακριβώς και υπογραμμίζουν τους δεσμούς υποτέλειας της ελληνικής πολιτικής τάξης με τα αφεντικά τους στην Ουάσιγκτον. Η Αθήνα άλλωστε δεν έβγαλε «κιχ» για την απόφαση Τραμπ να μεταφέρει την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ…
Θα ήταν υπερβολική απαίτηση η τοποθέτηση, από θέση αρχών, της ελληνικής πολιτικής τάξης σε ένα μείζον διεθνές ζήτημα στο οποίο οι πάτρωνες κινούνται παραβιάζοντας κάθε έννοια δικαίου. Κι αυτό γιατί οι ελληνικές υποτελείς πολιτικές δυνάμεις όχι την μόνο έχουν αποδεχτεί την απόλυτη εξάρτησή τους αλλά νιώθουν άνετα και φυσιολογικά να κινούνται μέσα σ αυτήν φροντίζοντας ταυτόχρονα να την διαχέουν και «προς τα κάτω» με πολλούς και διάφορους τρόπους. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα των τελευταίων ημερών.
Πρώτο: η συζήτηση για την αναβάθμιση των f16 ξεκίνησε με την προσπάθεια της ΝΔ να αποκομίσει κέρδη σε βάρος της κυβέρνησης που πήρε την εν λόγω απόφαση. Οι όποιες αντιρρήσεις και ενστάσεις της ΝΔ αποσύρθηκαν όταν ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα μετέφερε τις αμερικανικές απαιτήσεις να κλείσει άμεσα η δουλειά στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάπως έτσι δόθηκε μια ακόμη απάντηση στο παλιό ερώτημα ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο
Δεύτερον: η πίεση για την διευθέτηση της υπόθεσης της ονομασίας τη ΠΓΔΜ για την ένταξη αυτής της χώρας στο ευρωατλαντικό μαντρί δημιουργεί σοβαρό πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση η οποία προσπαθεί να επιμερίσει το πολιτικό κόστος. Ευσεβής πόθος λοιπόν της κυβέρνησης, είναι να δοθεί εντολή από τους πάτρωνες ώστε η όποια συμφωνία με την ΠΓΔΜ να επικυρωθεί από ευρεία πλειοψηφία που θα συμπεριλαμβάνει και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η εξασφάλιση/διαιώνιση της υποτέλειας του πολιτικού συστήματος και της χώρας ως κανονικότητα είναι το εργολαβικό έργο των media. Η στελέχωση των media με ανθρώπους (δημοσιογράφους) που χρωστούν την θέση τους σε εγχώριους πολιτικούς πάτρωνες διασφαλίζει ότι όλα γίνονται εν- τάξη :
- οι ξένοι προστάτες είναι «δικοί μας» και τα συμφέροντά τους είναι και δικά μας.
- Τα κόμματα εξουσίας είναι μηχανισμοί στους οποίους τα Media προσδένονται με ανταλλάγματα.
- Οι δημοσιογράφοι μπορούν να κινηθούν μόνο εντός αυτού του πλαισίου εξάρτησης. Όσοι δεν το κάνουν απλώς βρίσκονται «απ έξω»…
Κάπως έτσι απλά, αν και λίγο χοντροκομμένα, διαμορφώνεται η «κανονικότητα» στη χώρα όπου ο Αμερικανός πρεσβευτής ως ανθύπατος λύνει και δένει, και η ευρωπαική γραφειοκρατία ορίζει ποιος θα επιβιώσει (οικονομικά και εν τέλει βιολογικά) και ποιος όχι. Μέσα σ αυτήν την κανονικότητα τα ελληνικά κόμματα εξουσίας δημιουργούν την δική τους πελατεία από ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν για τη χειραγώγηση της μάζας, προς όφελος των πατρώνων, εγχώριων και κατά κύριο λόγο ξένων.
Μέσα σ αυτήν την κανονικότητα προφανώς δεν θα μπορούσε να ακουστεί από την υποτελή χώρα καμία ουσιαστική φωνή καταδίκης του εμπρησμού που επιχειρούν οι φίλοι και σύμμαχοι ΗΠΑ και Ισραήλ. Όπως και δεν ακούγεται κουβέντα για το γεγονός ότι τα δυο κόμματα εξουσίας, αυτοί δηλαδή που κυβερνούν και αυτοί που θέλουν να κυβερνήσουν, δεν αμφισβητούν το παραμικρό από τις εντολές των ξένων πατρώνων οι οποίες ορίζουν και τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας.
