Σε αναβρασμό τα χωριά των ιθαγενών του Αμαζονίου – Ετοιμοι να αντιμετωπίσουν τους καταπατητές του δάσους που με όπλα, αλυσοπρίονα αλλά και τις ευλογίες του βραζιλιάνου προέδρου αποψιλώνουν τεράστιες περιοχές
Με πρόσχημα την «ανάπτυξη» και με συχνές δηλώσεις απαξίας και περιφρόνησης τύπου «δεν με αφορούν αυτές οι βλακείες περί υπεράσπισης της ινδιάνικης γης», ο Ζαΐρ Μπολσονάρου ανοίγει το δρόμο για την αγροτική και εμπορική εκμετάλλευση μεγάλων εκτάσεων του Αμαζονίου που μέχρι σήμερα τελούσαν σε καθεστώς ιστορικής και περιβαλλοντικής προστασίας.
Εκατοντάδες φυλές ιθαγενών της Βραζιλίας που ζουν στα τροπικά χωριά της ζούγκλας του Αμαζονίου χωρίς να έχουν επηρεαστεί από την εξέλιξη της τεχνολογίας, αγωνίζονται εδώ και χρόνια να προασπίσουν την γη των προγόνων τους, με τη βοήθεια οργανώσεων και ΜΚΟ, ορκισμένος εχθρός των οποίων δηλώνει ο Μπολσονάρου.
Μία από αυτές τις φυλές είναι η Uru-eu-wau-wau, μια ομάδα ιθαγενών που ζουν στα χωριά κοντά στο Campo Novo de Rondonia, περιοχή στα ανατολικά της χώρας, κοντά στα σύνορα με τη Βολιβία. Εδώ και 28 χρόνια στην περιοχή έχουν ανακαλυφθεί σημαντικά κοιτάσματα κασσίτερου. Ολες οι σύγχρονες κυβερνήσεις της Βραζιλίας είχαν αποφασίσει την υπαγωγή των χωριών αυτών σε καθεστώς προστασίας για ιστορικούς αλλά και περιβαλλοντικούς λόγους.
Παρόλα αυτά η νέα κυβέρνηση Μποσλονάρου έχει αποφασίσει να καταπατήσει κάθε συμφωνία προστασίας, καθώς έχει δηλώσει ανοιχτά πως «δεν νοείται εδαφική επικράτεια – και μάλιστα ιθαγενών – στις περιοχές του Αμαζονίου που έχουν πλούσιο ορυκτό πλούτο, όπως χρυσός, κασσίτερος και μαγνήσιο».
Σύμφωνα με δημοσίευμα της βρετανικής Mail.Online, τις τελευταίες εβδομάδες έχουν σημειωθεί μεγάλες επιχειρήσεις «εισβολέων» με αλυσοπρίονα και μαχαίρια στα χωριά των Uru-eu-wau-wau, με αποτέλεσμα οι ιθαγενείς να βάφονται στα χρώματα του πολέμου και ναι διοργανώνουν πολεμικές τελετές, τις οποίες επικοινωνούν με την βοήθεια των ΜΚΟ στα media, ώστε να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στην καταπάτηση και την καταστροφή των εδαφών των προγόνων τους και δηλώνουν ετοιμοπόλεμοι, ακονίζοντας συμβολικά τα ακόντια και τα βέλη τους, τα οποία άλλωστε χρησιμοποιούν μέχρι σήμερα στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης.