Τη διενέργεια βουλευτικών εκλογών ανακοίνωσε ο Αλέξης Τσίπρας, κατά τις δηλώσεις του μετά από τη συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές.
«Αμέσως μετά τον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών θα ζητήσω από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την άμεση προκήρυξη πρόωρων εκλογών», δήλωσε συγκεκριμένα, έτσι ώστε όλοι οι πολιτικοί αναλυτές να συμφωνούν στο ότι η πλέον πιθανή ημερομηνία των βουλευτικών εκλογών είναι η 30ή Ιουνίου.
Πανικόβλητος ο Αλέξης Τσίπρας αναγνωρίζει, ουσιαστικά, ότι ήρθε η ώρα για να επιστρέψει στην εξουσία η Νέα Δημοκρατία. Αυτήν που ο λαός καταδίκασε με την ψήφο του πριν τέσσερα χρόνια, ελπίζοντας σε μια πολιτική διέξοδο ρήξης με τη μνημονιακή πολιτική. Για να διαψευστεί οικτρά με την υιοθέτηση αυτής της πολιτικής από τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την πραξικοπηματική καταπάτηση του ιστορικού ΟΧΙ του 61,3%, που την ακολούθησε η πλήρης υποταγή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στις απαιτήσεις των “δανειστών” και των “θεσμών” της κατάλυσης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, και της κοινωνικής καταστροφής.
Είναι αυτή ακριβώς η πολιτεία του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ που οδήγησε ένα μεγάλο τμήμα του δοκιμαζόμενου και χειμαζόμενου ελληνικού λαού στην απογοήτευση και την απομάκρυνση από κάθε σχέση με την πολιτική, ενώ ένα άλλο σημαντικό τμήμα το έστειλε στην κάλπη της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και του νεκραναστημένου ΠΑΣΟΚ, του ΚΙΝΑΛ. Με ένα τμήμα να στρέφεται και προς απροκάλυπτα ακροδεξιές και φασιστικές κατευθύνσεις, είτε της Χρυσής Αυγής είτε της σκανδαλωδώς προβαλλόμενης από τα ΜΜΕ σε ολόκληρη την προεκλογική περίοδο Ελληνικής Λύσης, του Κυριάκου Βελόπουλου.
Πρόκειται για μια πολιτική στον αντίποδα κάθε έννοιας αριστερής αντίληψης και πρακτικής, που χαρακτηρίστηκε από τον εξευτελισμό ιδεών και αξιών, με οδυνηρές και ενδεχομένως μακροπρόθεσμες συνέπειες για την Αριστερά. Έστω κι αν είναι ψευδής η αναφορά σ’ αυτήν από τον Τσίπρα και τον μεταλλαγμένο μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ. Μολονότι, εδώ και χρόνια, έχουν κόψει κάθε δεσμό με την Αριστερά.
Το μόνο που απέμεινε πια στον Τσίπρα είναι η παράδοση της κυβερνητικής εξουσίας στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία.
Μπροστά στις επερχόμενες εκλογές και στη βέβαιη άνοδο στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που σηματοδοτεί μια στροφή μεγάλου μέρους της κοινωνίας σε πιο συντηρητικές κατευθύνσεις, εγείρεται αμείλικτο το ερώτημα ως προς τη στάση των αντιμνημονιακών δημοκρατικών δυνάμεων:
Αν θα δώσουν την εκλογική μάχη κατακερματισμένες, άρα και αναποτελεσματικές, ή θα επιδιώξουν και θα καταφέρουν να αγωνιστούν από ένα κοινό μετερίζι, μέσα από μια συνεργασία που η ευρύτητά της να δώσει ξανά την ελπίδα πως υπάρχουν οι όροι για μια αντιπολίτευση αποτελεσματική μέσα και έξω από τη Βουλή.