Από το κακό στο χειρότερο

Μεγάλη αγωνία διακατέχει πολλούς, έντιμους και πατριώτες για την τύχη της Κύπρου. Είναι προφανές ότι οι ισχυροί της περιοχής θέλουν τώρα λύση, της αρεσκείας τους. Πριν από κάθε άλλο σχόλιο υπάρχει το ερώτημα: Γιατί οι Αμερικάνοι επέτρεψαν στην Τουρκία να καταλάβει το 40% του νησιού και μετά καταδίκασαν τα κατεχόμενα σε διεθνή απομόνωση επί σαράντα χρόνια; Μήπως η απάντηση στο ερώτημα αποκαλύπτει το περίγραμμα της τελικής λύσης; Πράγματι τα ποικίλα σχέδια επίλυσης, αυτά τα σαράντα χρόνια, κατέληγαν σε ένα «σχέδιο Ανάν» με διάφορες ονομασίες και μεταμφιέσεις. Στόχος ήταν ένας: Να καταργηθεί το Κράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία, διεθνώς αναγνωρισμένη. Καμία από τις παραλλαγές (του εκάστοτε «σχεδίου Ανάν») δεν προέβλεπε ότι η Τουρκία θα είναι κυρίαρχος παράγων στο νησί. Διότι ΗΠΑ και Αγγλία δεν τρελάθηκαν να παραδώσουν ένα τεράστιο ακίνητο αεροπλανοφόρο, την Κύπρο, στα χέρια της υπερφιλόδοξης και αστάθμητης Τουρκίας. Η Τουρκία, με ή χωρίς Ερντογάν, είναι χρήσιμη ως αντίβαρο στο κυρίαρχο ελληνοκυπριακό στοιχείο του νησιού, αλλά ως εκεί. Οι Αγγλοαμερικάνοι θέλουν να μην τους σκοτίζουν κάθε τόσο οι ελληνοκύπριοι που αποδεικνύονται, ως τώρα, σκληρά καρύδια της επιβίωσης. Τα οφέλη που θέλει ο Ερντογάν θα πρέπει να αφαιρεθούν από άλλα Κράτη και –ακόμα χειρότερα-από τις Εταιρίες μεγαθήρια που θα κάνουν τις έρευνες/εξορύξεις κλπ. Όλοι αυτοί δεν δίνουν νερό του αγγέλου τους.
Ο ρόλος της Ελλάδας δεν είναι διόλου ασήμαντος. Η κυπριακή ηγεσία χρειάζεται απαραίτητα τη ρητή ελληνική συγκατάθεση ή τουλάχιστον την ανοχή/συνενοχή της Αθήνας σε όποια λύση. Προφανώς γι’ αυτό τώρα, λένε κακές γλώσσες(ή μήπως καλά πληροφορημένες;) ότι ο Κίσινγκερ τάζει λαγούς με πετραχήλια σε αυτοπροβαλλόμενους υπέρ-πατριώτες ότι αυτός και δαχτυλίδι θα τους βάλει στο δάχτυλο, και στέμμα στο κεφάλι, όλες τις κρυφές τους επιθυμίες θα ικανοποιήσει ο μάγος της (διεθνούς) διπλωματίας, αρκεί να «βοηθήσουν», να συμβάλουν σε λύση. Δεν ζητάει συνεργάτες ο κορυφαίος Αμερικανός διπλωμάτης. Για προδότες ψάχνει. Τους βρήκε τον Ιούλιο του 74. Ελπίζει σε επανάληψη το 2017.
Η ευφυής κίνηση να μοιραστούν έγκαιρα στους ισχυρούς παίκτες τα «οικόπεδα» των υδρογονανθράκων δεν κάλυπτε προφανώς τις γεωπολιτικές απαιτήσεις των Αγγλοαμερικάνων. Για τα συμφέροντά τους το καλύτερο είναι οι «καθαρές» λύσεις του «σχεδίου Ανάν». Αχυράνθρωποι θα καλύπτουν όσους έχουν την πραγματική εξουσία στο νησί. Το Κράτος στους Αγγλοαμερικάνους, οι καυγάδες καφενείου στις Κοινότητες.

Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Ψηλά τον αμανέ έχει πάρει ο Μακρόν, αεικίνητος και ευφάνταστος. Αλλά το Συμβούλιο Κορυφής της ΕΕ (24-25/6) αδιαφόρησε για τις ιδέες του και υιοθέτησε τις προτάσεις της Μέρκελ για ενίσχυση της Βιομηχανίας, όπου πρωταγωνιστεί το γερμανικό κεφάλαιο. Στα απλά ελληνικά ενισχύεται η Γερμανία, πάνω από όλα η Γερμανία, όλοι οι άλλοι πίσω από τη Γερμανία, ο Μακρόν στην ουρά και αν δεν του αρέσει, ξύδι. Η Μέρκελ, άλλη καβαλημένη κι αυτή, λέει ναι στην ανεξάρτητη Ευρώπη, με παρότρυνση Ομπάμα. Αλλά το Βερολίνο διαμαρτυρήθηκε έντονα για τις τελευταίες κυρώσεις που επέβαλλε στη Ρωσία το αμερικανικό Κογκρέσο. Επειδή οι κυρώσεις ονομαστικά είναι αντιρωσικές αλλά στην πράξη πλήττουν τη Γερμανία, την τροφοδοσία της με ρωσικό φυσικό αέριο. Πλην, όμως, οι διαμαρτυρίες είναι λόγια του αέρα. Ανεξάρτητη Ευρώπη, για να πούμε την ουσία, σημαίνει αποχώρηση από το ΝΑΤΟ ή των ΗΠΑ ή των Ευρωπαίων. Δηλαδή, τυπική διάλυση της Συμμαχίας. Αν αποχωρούσαν «αύριο» οι ΗΠΑ (αδιανόητο) και άφηναν την Ευρώπη χωρίς κάλυψη, πυρηνική και συμβατική, η Ρωσία θα τους κατάπινε για πρωινό όλους αυτούς τους παλληκαράδες Ευρωπαίους/Γερμανούς και λοιπούς, ικανούς να πουλάνε μούρη στην Πορτογαλία και στην Ελλάδα ή να αποσπούν την προσοχή μας με πολιτικούς γίγαντες τύπου Ρέντσι και Μακρόν, φιγούρες ευτελούς αξίας, για την περίοδο των εκπτώσεων.
Η ανήμπορη οργή Βερολίνου για τις αμερικανικές κυρώσεις που με πρόσχημα τη Ρωσία πλήττουν τα γερμανικά συμφέροντα αποκαλύπτει ότι οι υποδεέστεροι και εξαρτώμενοι υποκύπτουν-όπως δίδαξε ο Θουκυδίδης- στους ισχυρούς, εκόντες-άκοντες.
Οι παπαγάλοι που θριαμβολογούν ότι η Ελλάδα ισχυροποιείται στρατηγικά συμμαχώντας με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, και ότι, αντίθετα, η Τουρκία αποδυναμώνεται, απλώς λένε ψέματα, όπως κάθε παπαγάλος. Τα ψέματα αυτά είναι υπαγορευμένα καθότι εμφανίζονται πανομοιότυπα και ταυτοχρόνως στα ΜΜΕ. Οι Συμμαχίες και οι απορρέουσες υποχρεώσεις ισχύουν όταν ο κάθε σύμμαχος έχει ίδιον συμφέρον να τηρήσει τα συμφωνηθέντα. Πόσες δικαιολογίες βρήκαν οι Σπαρτιάτες για να φθάσουν κατόπιν εορτής στο Μαραθώνα; Η Ελλάδα δεν μπορεί να υποχρεώσει κανέναν να την υποστηρίξει αν η Τουρκία μας επιτεθεί. Η συμμαχία με Αίγυπτο/Ισραήλ έχει κοινό παρονομαστή τις ΗΠΑ, με την Ελλάδα να είναι ο αδύνατος κρίκος. Οι Ρώσοι επανέλαβαν προ ημερών ότι θα πουλήσουν ς400 στην Τουρκία αφού, όπως είπαν, πουλήσαμε ς300 στην Ελλάδα. Για πολλοστή φορά επαναλαμβάνω ότι ο Ερντογάν μπορεί να πληρώσει ακριβά, ίσως και με τη ζωή του, την αποκοτιά να μπει στο ρουθούνι των ΗΠΑ (ίσα για να φταρνιστούν, όχι περισσότερο) αλλά αυτός κάτι κάνει για να σώσει τη χώρα του.
Ο ευρωπαϊκός Τύπος (και ο γαλλικός) επέκριναν σφοδρά την Ελλάδα επειδή μπλόκαρε δήλωση της ΕΕ στον ΟΗΕ καταδίκης της Κίνας για παραβίαση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Αξιωματούχοι της ΕΕ μίλησαν για ελληνική αχαριστία επειδή ψηφίσαμε αρνητικά ενώ η ΕΕ είπε ναι στην αξιολόγηση. Τα προτεκτοράτα δεν έχουν γνώμη. Αν, όμως, έχουν λιμάνια και συμφωνίες συνεργασίας με τους Κινέζους ενοχλούν. Ιδίως όταν εκτός από λιμάνια έχουν και πολλά καράβια.