Αυτές τις μέρες συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Η κυβέρνηση γιόρτασε το γεγονός με μια εκδήλωση στο Ζάππειο, με την παρουσία Ευρωπαίων αξιωματούχων, αλλά και την απουσία ηχηρών ονομάτων των καραμανλικών. Ήταν άλλη μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να προβληθεί ο κ. Μητσοτάκης. Αρκετοί απόρησαν γιατί επιλέχτηκε ο συγκεκριμένος χώρος και όχι ένας άλλος, όπου θα είχαν τη δυνατότητα να μιλήσουν και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί. Έγινε στο Ζάππειο, γιατί εκεί υπογράφτηκε στις 28 Μαΐου του 1979 η συνθήκη ένταξης ή γιατί ο πρωθυπουργός δεν ήθελε να ακουστεί κριτική για την Ε.Ε και αντίλογος στα όσα είπε;
Ο κ. Μητσοτάκης μίλησε με διθυράμβους για τα 40 αυτά χρόνια. Κράτησε για τον εαυτό του τον ρόλο του πιο Ευρωπαίου Έλληνα πολίτη. Είδε μόνο θετικά σε αυτή την πορεία, σαν να μην υπήρξαν πολλά μελανά σημεία στις πολιτικές που ακολούθησε η Ε.Ε. Σαν να μην πλήγωσαν τον ελληνικό λαό αποφάσεις των ηγετών της. Σαν να στάθηκαν οι εταίροι, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις, υποστηρικτές στα δίκαια αιτήματα της χώρας. Ούτε ίχνος κριτικής, λοιπόν, από έναν πρωθυπουργό που προσπαθούσε να αποδείξει ότι είναι ηγέτης, που φούσκωνε από περηφάνια, ξεχείλιζε από αλαζονεία και ωραιοποιούσε για μια ακόμη φορά την κατάσταση.
Ωστόσο, η αλήθεια του κ. Μητσοτάκη διαφέρει από όσα συνέβησαν στην πραγματική ζωή. Είναι γνωστό ότι μετά την ένταξη της χώρας, με ευθύνη και των ελληνικών κυβερνήσεων, υπέστη σοβαρό πλήγμα ο πρωτογενής τομέας και οδηγήθηκαν σε οικονομικό μαρασμό περιοχές που ζούσαν από τη βιοτεχνική και βιομηχανική παραγωγή. Δόθηκαν επιδοτήσεις στους αγρότες, για να ξεριζώσουν παραδοσιακές καλλιέργειες. Μοιράστηκε χρήμα στους αλιείς, για να καταστρέψουν τα σκαριά-διαμάντια της ελληνικής ναυπηγικής τέχνης που κοσμούσαν το Αιγαίο. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά. Υπάρχουν πολλά που περίμεναν οι Έλληνες πολίτες από την ένταξη, και δεν ήρθαν, και άλλα, που δεν ανέμεναν κι έγιναν.
Πρώτα-πρώτα στο Κυπριακό. Μην ξεχνάμε πώς πανηγυρίστηκε η είσοδος της Κύπρου, γιατί, τάχα, δε θα άφηνε η Ευρώπη, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, να παραμείνει η Λευκωσία η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που είναι διχοτομημένη. Ο ελληνικός λαός, επίσης, ένιωσε απελπιστικά μόνος, ντροπιασμένος και ταπεινωμένος στη δεκαετία της κρίσης, όταν του επέβαλαν τους επαχθείς όρους των μνημονίων, όταν ξεπουλήθηκε έναντι πινακίου φακής η δημόσια περιουσία, όταν μετανάστευσαν μαζικά χιλιάδες νέοι επιστήμονες. Επιπλέον, οι πολίτες αναρωτιούνται συχνά τι είδους συμμαχία είναι αυτή με την Ε.Ε. και πώς εκδηλώνεται η περίφημη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Πρόσφατα παρακολουθήσαμε την ταχύτητα με την οποία οι Ευρωπαίοι ηγέτες αντέδρασαν στην κρατική αεροπειρατεία της Λευκορωσίας. Γιατί δεν έκαναν κάτι παρόμοιο στη θαλάσσια πειρατεία της Τουρκίας, όταν ερευνούσε παράνομα στις κυπριακές και ελληνικές θάλασσες παραβιάζοντας ξεκάθαρα το Διεθνές Δίκαιο; Γιατί μετέθεταν τις κυρώσεις από σύνοδο σε σύνοδο φουσκώνοντας τα πανιά του κ. Ερντογάν;
Η Ευρώπη μάς θέλει καλά παιδιά, που δε θα αντιδρούν και θα καταπίνουν. Το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν» του μακαρίτη Κ. Καραμανλή στήριξε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ο πρωθυπουργός της χώρας στο Ζάππειο. Μόνο που και αυτό διαψεύδεται από την ιστορική πραγματικότητα. Η Ελλάδα, που ας σημειωθεί ότι ως τμήμα του Βυζαντίου δε γνώρισε Μεσαίωνα, δεν είναι μόνο Ευρώπη, αλλά και Ανατολή. Δεν πρέπει να προβάλλει μόνο την κληρονομιά της αρχαιότητας, αλλά και του Βυζαντίου. Δίπλα στον Σκαλκώτα και τον Μητρόπουλο ακούγονται τα ρεμπέτικα και τα σμυρνέικα. Συνυπάρχουν ο Όμηρος, ο Ερωτόκριτος του Κορνάρου, η Αιολική Γη του Βενέζη. Απέναντι από τα τζαμιά και τους μιναρέδες βρίσκονται αρχαία θέατρα, ενετικά τείχη, βυζαντινοί ναοί. Η χώρα έχει μια ξεχωριστή γεωγραφική θέση, την οποία είναι ανάγκη να αξιοποιήσει ακολουθώντας πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, και μια ιδιαίτερη ταυτότητα, την οποία χρειάζεται να συνειδητοποιήσει και να κάνει όχημα, για να πορευτεί με ασφάλεια στο μέλλον. «Ψιλά γράμματα» θα μου πείτε για όσους σχεδιάζουν ένα ζοφερό μέλλον για τη νέα γενιά και βαφτίζουν ανάπτυξη τη μετατροπή της Ελλάδας σε τόπο σερβιτόρων και υπηρετών των Ευρωπαίων.
Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
