Τα αυτιά του Ζάεφ θα τραβούσε ο κ. Κοτζιάς, καθώς ο ίδιος είπε (και για να «αδειάσει» τονΤσίπρα). Όμως καλύτερα θα ήταν ο τέως υπουργός Εξωτερικών να κοπάναγε το κεφάλι του στον τοίχο.
Επανατροφοδότησε κι αυτός τη νεκρανάσταση του «Ανατολικού Ζητήματος». Μόνον που τότε οι Οθωμανοί ήταν ο «Μεγάλος Ασθενής», ενώ σήμερα οι νεο-Οθωμανοί είναι ο μεγάλος τραμπούκος…
***
Έξω κάνει κρύο. Βροχή και χιόνι (στη Γαλλία βρέχει φλόγες). Ο καπιταλισμός του κόσμου τούτου έχει επιστρέψει στη φεουδαρχία. Λατιφούντια οι μεγάλες εταιρείες, φτώχια στα μετόχια (4.000.000 Άγγλοι πάμφτωχοι), ο δούκας του Ανζού είναι τα συμφέροντα της Γερμανίας στην Ιταλία. Πολύ κρύο, οι πολιτικοί της κυρίαρχης πολιτικής είναι οι ντήλερ της οικονομικής δικτατορίας και η αστική δημοκρατία μια μισοξεχασμένη τελετή που αργοσβήνει – τα έθνη ζουν στα μέτωπα των ταξικών σφαγείων και οδεύουν προς τα μέτωπα των εθνικιστικών συγκρούσεων, «ο χειμώνας έρχεται»…
Η «εποχή του μίσους» όπως την ονομάζει και η κυρία Λαγκάρντ (που την κυοφορεί). Εργάτεςκολίγοι, αγρότες δουλοπάροικοι, καλλιτέχνες – τζουτζέδες στις Αυλές – όντως, κάποτε θα βρέξει φωτιές.
Στην Ελλάδα δύο – τρεις μεραρχίες Καραγκιόζηδες νομίζουν ότι ζουν στη Βουργουνδία. Όμως το κρύο έξω πολύ. Κάποιοι αναζητούν θέρμη στη θαλπωρή της προπαγάνδας. Όντως σε ορισμένες εφημερίδες όλα πάνε καλά, γίνονται διορισμοί και φιλοσοφούν οι μπούρδες, ενώ σε ορισμένα κανάλια μοιράζονται επιδόματα και φοροελαφρύνσεις, τόποι χλοεροί ένθα ανθεί η ψευτιά και η αιματοβαμμένη πονηριά, τόποι παραδείσιοι: πείνα, καναπέδες και να πάνε να γαμηθούν όλα.Αυτό ακριβώς κάνουν.
Το Μακεδονικό αντιμετωπίζεται με κομματικά κριτήρια, τα εθνικά παρέλκουν, η δουλειά των Αμερικανών έγινε, το ερώτημα τώρα είναι πότε συμφέρει τον Τσίπρα να μπει η ταφόπλακα – οι προεκλογικοί σχεδιασμοί είναι που προέχουν, όχι η μοίρα των Ελλήνων και των Σλάβων αδερφών μας. Η Pax Prespiana σημαίνει πόλεμο.
Όμως ο Τσίπρας ανεβαίνει Θεσσαλονίκη να εξηγήσει το πρόβλημα, να ανασκευάσει τις εντυπώσεις – όλα είναι επικοινωνιακά, κάτι τέτοια ο Τσίπρας τα μασάει. Κατ’ αρχάς… γνωρίζει το πρόβλημα. Έσωσε την «αρχαία ιστορία της Μακεδονίας» κι έστειλε στον διάολο τη μεσαιωνική ή τη νεώτερη. Ξέρει απ’ αυτά ο Τσίπρας, ξέρει το Ίλιντεν, ξέρει ότι έχουμε αναγνωρίσει «μακεδονική γλώσσα» (ψέμα), από πολλές χώρες (ψέμα), ότι το όνομα Μακεδονία έχει αναγνωρισθεί από πολλές χώρες (ψέμα). Η χώρα αυτή στον ΟΗΕ είναι μια χώρα «χωρίς όνομα», χωρίς «σημαία και σύμβολα». Το όνομα FYROM δεν ήταν καν όνομα, αλλά ένας «προσωρινός προσδιορισμός ενός ονόματος που θα έπρεπε να εξευρεθεί και να συμφωνηθεί». Ακόμα και στη συμφωνία των Πρεσπών η χώρα αυτή δεν έχει όνομα, καλείται «δεύτερο μέρος» εν όψει ενός ονόματος που θα πρέπει να συμφωνηθεί.
Ο Τσίπρας συμφώνησε, στο εξής η Βόρεια Μακεδονία θα μπορεί να λέει όχι μόνον όσα είπε ο Ζάεφ πριν αλέκτορα φωνήσαι, αλλά ό,τι της κατέβει. Όμως ο Τσίπρας ξέρει! Λέγε – λέγε – λέγε ψέματα στη Θεσσαλονίκη (όπως και παντού, όπως για όλα) όχι μόνον κάτι θα μείνει, αλλά αυτό που θα μείνει θα είναι μια διαρκής θρυαλλίδα κινδύνων. Πλην όμως κάτι τέτοιο δεν αφορά στους κομματικούς προεκλογικούς σχεδιασμούς, άρα δεν μας ενδιαφέρει. Άλλωστε η χώρα βρίσκεται υπό κατοχήν, ο ενδεχόμενος διαμελισμός της μας μάρανε;
Προσέτι, αν δεις κανείς το πράγμα υπό το πρίσμα μιας Ευρώπης των λατιφουντίων, λίγη σημασία έχει σε ποιο φέουδο και πιο σαντζάκι ανήκει κανείς, αρκεί να πληρώνει τους φόρους του, να δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί, να κρυώνει μέσα στη μοναξιά του, να φοβάται το χειρότερο και να πεθαίνει γρήγορα για να παίρνουν σειρά οι επόμενοι…
*Πηγή: topontiki.gr
