ΑΑΔΕ: Αρπαγή του Δημόσιου Ταμείου και της Λαϊκής περιουσίας

Από τις 27 Απριλίου 2018 ήδη, η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ), έχει ξεκινήσει τη διενέργεια πλειστηριασμών υποχρεωτικά με την ηλεκτρονική διαδικασία, για χρέη ελλήνων πολιτών προς το δημόσιο. Στους πίνακες πλειστηριασμών περιλαμβάνονται μικροί και μεγάλοι οφειλέτες, δεδομένου ότι ο νόμος προβλέπει την υπαγωγή σ’ αυτή τη διαδικασία και οφειλές άνω των 500 ευρώ. Αν ίσως δεν επρόκειτο να το εφαρμόσουν γιατί το αναφέρει ο σχετικός νόμος; Όμως ήδη έχουν δώσει δείγμα γραφής με την επιδρομή στους τραπεζικούς λογαριασμούς χιλιάδων μικροοφειλετών όπου αφαιρούν και το τελευταίο ευρώ του οφειλέτη τους. Η αρχή έγινε για ακίνητα μεγάλων οφειλών, ως επικοινωνιακή μεθόδευση και «στάχτη στα μάτια», που απέβησαν άγονοι προς το παρόν, για να κατηγορήσουν και το κίνημα κατά των πλειστηριασμών που συνεχίζει να αντιστέκεται, ως δήθεν υποστηρικτές των πλουσίων!
Στη σχετική εγκύκλιο της ΑΑΔΕ διευκρινίζεται  ότι τα ακίνητα θα εκπλειστηριάζονται βάσει της εμπορικής τους αξίας, ενώ όταν πρόκειται για την είσπραξη φορολογίας (ΕΝΦΙΑ κλπ) υπολογίζουν την ακριβότερη αντικειμενική αξία. Έχουμε λοιπόν ένα πρώτο δείγμα γενικού ξεπουλήματος, την βάσει εμπορικής αξίας προσφορά, σε μια γενικότερα αγορά ακινήτων που την έχουν υποβαθμίσει κατά εκατοντάδες δις ευρώ. Αν τώρα δε υπάρξουν και ένας, δύο άγονοι πλειστηριασμοί, γιατί όχι μεθοδευμένα, τότε θα πρόκειται για πραγματική αρπαγή. Τέτοιες είναι οι «μεταρρυθμίσεις» που ζητάν διαρκώς οι περίφημοι δανειστές μας, που είναι τα ευρωζωνικά κράτη πλέον ή επί το συγκινητικότερον «οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι»
Γιατί δεν πρόκειται ουσιαστικά περί οφειλών προς το «δημόσιο» αλλά για τις απαιτήσεις των δανειστών που κρύβονται πίσω από το ανύπαρκτο «ελληνικό δημόσιο» το οποίο ήδη έχει παραχωρήσει το «Ταμείο» στην ΑΑΔΕ δημιούργημα των «αλληλέγγυων» προς την Ελλάδα ευρωπαίων και ευρωζωνικών.
Τι είναι η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ);
Αξίζει προς ενημέρωση του  κοινού να αναφερθούν κάποια βασικά στοιχεία για το πώς έγινε η αρπαγή από την Ελλάδα όχι μόνον της Ευρώπης αλλά και του «Δημόσιου Ταμείου» της. Η ΑΑΔΕ υπερψηφίστηκε από την ελληνική Βουλή στις 22 Μαΐου του 2016, στα πλαίσια της πρώτης αξιολόγησης του τρίτου Μνημονίου και ουσιαστικά αποτελεί τη νέα μορφή της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, η οποία όμως έστω και τυπικά βρισκόταν υπο το Υπουργείο Οικονομικών. Την όρισαν παραπλανητικά ως «Ανεξάρτητη Δημόσια Αρχή» ενώ δεν πρόκειται για τέτοια, όπως οι άλλες γνωστές και συνταγματικά κατοχυρωμένες «Αρχές»
Η νομική φύση των Ανεξάρτητων Αρχών δικαιολογεί, ως γνωστόν, την αναγνώριση αρμοδιοτήτων που σχετίζονται με την εγγύηση της προστασίας των δικαιωμάτων, όπως την εύρυθμη λειτουργία των τηλεπικοινωνιών, της αγοράς, τη ραδιοτηλεόραση, την καταπολέμηση της κακοδιοίκησης(Συνήγορος του Πολίτη) και όχι να έχουν αυτόνομη και διοικητικά ανέλεγκτη κανονιστική δράση και μάλιστα σε τομείς που έχουν μεγάλη σημασία για το Κράτος και αφορούν  τον στενό πυρήνα του, όπως αυτός παραδοσιακά εντοπίζεται στην ασφάλεια, την άμυνα, τη δικαιοσύνη και τη φορολογία. Δηλαδή οι γνωστές μας «Ανεξάρτητες Αρχές» σκοπό έχουν την προστασία δικαιωμάτων των πολιτών από την καταχρηστική άσκηση της κρατικής λειτουργίας και όχι την επιβολή και καταστολή (νομικά) θεμάτων «Δημοσίων Εσόδων» που ανήκουν στον πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας και δικαιολογούν την ύπαρξή της.
Καίριο πλήγμα στον πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας
Η ΑΑΔΕ συστάθηκε με τον ν.4389/2016 ΦΕΚ Α 94/27.05.2016. Βάσει της παραγράφου 1 του άρθρ.1 σκοπός της είναι-προσοχή-να «προσδιορίζει» να «βεβαιώνει» και να «εισπράττει τα φορολογικά, τελωνειακά και λοιπά δημόσια έσοδα». Το πιο εκπληκτικό στη διάταξη, πέραν των άλλων είναι, ότι αυτή η «ΑΡΧΗ» θα «προσδιορίζει» δηλαδή θα επιβάλλει κατά την βούλησή της, ποια θα θεωρούνται ως «δημόσια έσοδα» και με τον δικό της «ανεξάρτητο» μηχανισμό αλλά και με την βοήθεια των ΔΟΥ θα επεμβαίνει για να τα συλλέξει. Ένα ακόμη εκπληκτικό  είναι ότι βάσει της παραγράφου 2 του παραπάνω άρθρου, η «ΑΡΧΗ» «απολαύει λειτουργικής ανεξαρτησίας, διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας και δεν υπόκειται σε έλεγχο ή εποπτεία από κυβερνητικά όργανα, κρατικούς φορείς ή άλλες διοικητικές αρχές» Δηλαδή πραγματικό «κράτος εν κράτει». Της προσέδωσαν τέτοιες αρμοδιότητες όπως και στις άλλες «Αρχές» οι οποίες όμως τις έχουν ανάγκη αφού από τη φύση της λειτουργίας τους έρχονται σε αντιπαράθεση με κρατικές λειτουργίες για να προασπίσουν δικαιώματα των πολιτών. Η ΑΑΔΕ γιατί πρέπει να είναι «ανεξάρτητη και ανέλεγκτη από την εκάστοτε νόμιμη ελληνική κυβέρνηση; Πολύ πιο συγκεκριμένα αυτό ορίζεται στην παράγραφο 4 του άρθρου 5 ότι:
«Σε περίπτωση διαφωνίας του Υπουργού Οικονομικών με τον Διοικητή της Αρχής, σχετικά με την εφαρμογή της φορολογικής πολιτικής, το ζήτημα παραπέμπεται από τον Υπουργό Οικονομικών στο Συμβούλιο Διοίκησης της Αρχής.» Όπως παρατηρούμε η διαφωνία της κυβέρνησης με την «φορολογική πολιτική» της «ΑΡΧΗΣ» , (δηλαδή η Αρχή ασκεί φορολογική πολιτική) δεν παραπέμπεται ούτε στο Υπουργικό Συμβούλιο ούτε στο Κοινοβούλιο, αλλά στη «Διοίκηση της Αρχής» η οποία μπορεί να αποφασίζει κατά το δοκούν και να απορρίπτει φυσικά οτιδήποτε κατά τη γνώμη της  έχει καλώς πράξει.
Όπως θα μπορούσε να παρατηρήσει καθένας μας, σήμερα πλέον τα σχετικά με την φορολογία δημόσια έγγραφα έχουν την εξής μορφή: Επάνω αριστερά αναγράφεται το «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» με το εθνόσημο και από κάτω «ΑΑΔΕ-ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΧΗ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΣΟΔΩΝ». Όλοι θα θυμόμαστε, τώρα πιά, ότι στη θέση της «ΑΑΔΕ» υπήρχε η αναγραφή «ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ», δηλαδή η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση, που εκλέγεται για να νομοθετεί, να προσδιορίζει, να εισπράττει τα δημόσια φορολογικά έσοδα και να τα χρησιμοποιεί για τις ανάγκες  της κοινωνίας, του λαού και της χώρας. Δυστυχώς, όσον αφορά τα «Δημόσια έσοδα» αυτό δεν υπάρχει πλέον και όπως γίνεται  αντιληπτό, δεν πρόκειται για μια ασήμαντη τυπικότητα, αλλά εκφράζει σε όλο το τραγικό μεγαλείο, την κατάσταση που έχουμε περιέλθει ως λαός και ως χώρα-πολιτεία. Χωρίς πόλεμο, χωρίς κάποια στρατιωτική κατοχή.
Αντισυνταγματική εξουσιοδότηση αποτελεί ο ν.4389/2016
Οι Ανεξάρτητες Αρχές, οι οποίες συνιστούν όργανα του Κράτους και της Διοίκησης, όπως και  η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων, έχουν την αρμοδιότητα να εκδίδουν κανονιστικές πράξεις, κατόπιν σχετικής νομοθετικής εξουσιοδότησης, μόνον εφόσον πρόκειται για τη ρύθμιση θεμάτων με τοπικό ενδιαφέρον ή με χαρακτήρα τεχνικό ή λεπτομερειακό.
Με τον εξουσιοδοτικό ν.4389/2016  δόθηκαν  σημαντικές αρμοδιότητες στην  ΑΑΔΕ που  αφορούν θέματα γενικού, αφηρημένου και καθολικού χαρακτήρα, τα οποία είναι αρμοδιότητα  του τυπικού νομοθέτη και δεν μπορούν, εξ  αντικειμένου, να αποτελέσουν αντικείμενο νομοθετικής εξουσιοδότησης κατά το άρθρο 43 παρ. 2 Σ. Η κανονιστική δράση της  ΑΑΔΕ που τίθεται υπό το νομικό  έρεισμα,  τον ν. 4389/2016, υπεισέρχεται σε ένα ευρύτατο ερμηνευτικό πλαίσιο, βάσει του οποίου η ΑΑΔΕ ουσιαστικά υποκαθίσταται στη λειτουργία του νομοθέτη σε μια σειρά ζητημάτων γενικής φορολογικής και οικονομικής πολιτικής και διοίκησης (όπως π.χ. ειδικότερα, ο προσδιορισμός των εσόδων, ο έλεγχος της είσπραξής τους, τα μέτρα καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας κ.ά.).
Σύμφωνα με το άρθρο 82 του Συντάγματος, «η Kυβέρνηση καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της Xώρας», και όχι η ΑΑΔΕ, στα δε άρθρα 84 και 86 του Συντάγματος τυποποιείται νομικά η πολιτική ευθύνη και λογοδοσία των μελών της.
Ενόψει των ανωτέρω είναι σαφές ότι η ανάθεση αρμοδιοτήτων που εμπίπτουν στη νομοθετική εξουσία και στον στενό πυρήνα της κρατικής εξουσίας στην Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων, συνεπάγεται την αδυναμία οποιουδήποτε ουσιαστικού ελέγχου και εποπτείας από τα αρμόδια Υπουργεία (ιεραρχικού ελέγχου νομιμότητας ή σκοπιμότητας ως προς την κανονιστική δράση της διοίκησης) όπως και την πολιτική ανευθυνότητα των πράξεων του συγκεκριμένου διοικητικού οργάνου, που ασκεί de jure και de facto γενική κυβερνητική πολιτική δίχως να εμπίπτει στις εγγυήσεις λογοδοσίας και ευθύνης που θέτει το κοινοβουλευτικό σύστημα για την Κυβέρνηση και την εκτελεστική εξουσία
Ο κ. Πιτσιλής(Διοικητής της ΑΑΔΕ) υποστήριξε ότι «ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων θα υπάρξει αυξημένη λογοδοσία», όμως το πρόβλημα βρίσκεται στο ποιος πρέπει να λογοδοτεί απέναντι στη Βουλή, η νόμιμα και δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση η ο Διοικητής μιας κατ’ επίφαση «Ανεξάρτητης Αρχής»;
Συνεπώς, η πράξη αναγκαστικής εκτέλεσης περιουσιακών στοιχείων αδυνάμων οικονομικά πολιτών  θέτει παράνομα κανόνες δικαίου, αφού στηρίζεται σε διάταξη νόμου (4389/2016), η οποία είναι αντίθετη στο άρθρο 43 παρ. 2 του Συντάγματος.
 
Σωρεία παραβίασης συνταγματικών διατάξεων
 
Αυτοί που θα υπερασπίζονταν και θα ήταν «κάθε λέξη του Συντάγματος» (Τσίπρας: με δάκρυα στα μάτια κατά την ανάγνωση των Προγραμματικών θέσεων της κυβέρνησης το 2015) ποδοπατούν κάθε διάταξη και λέξη του, προκειμένου να ανταποκριθούν  στους «εθνικούς στόχους» αφαίρεσης της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας των ελλήνων πολιτών που αδυνατούν να ανταποκριθούν αποδεδειγμένα.
Τώρα πλέον δεν είναι μόνο ο τραπεζίτης που εφορμά να αρπάξει το σπίτι και την περιουσία, αλλά το ίδιο το κράτος, που από τη φύση του είναι ταγμένο να υπερασπίζεται τους πολίτες του και όχι να βοηθά τον οικονομικό και κοινωνικό αφανισμό  τους.
 
Ενδεικτικά ας αναφέρουμε σχετικές συνταγματικές διατάξεις οι οποίες παρακάμπτονται με συνοπτικές διαδικασίες, ποδοπατούνται ή χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν.
 
Αρθρο 4 παρ.5 Σ: «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους.» Το «ανάλογα με τις δυνάμεις τους» αναφέρεται προφανώς στην οικονομική τους δυνατότητα. Όταν λοιπόν κάποιος έλληνας πολίτης, λόγω οικονομικής αδυναμίας, για την οποία δεν ευθύνεται, αδυνατεί να «συνεισφέρει» αποδεδειγμένα, «στα δημόσια βάρη» γιατί χρησιμοποιείται η κρατική βία και καταστολή, όπου με αναγκαστική εκτέλεση να απαλλοτριώνει κάθε κινητή και ακίνητη περιουσία που αυτός έτυχε να διαθέτει;
Έτσι η κατ’ όνομα ελληνική κυβέρνηση και πολιτεία, υποβάλλει τον έλληνα πολίτη σε στερήσεις που θέτουν σε κίνδυνο την αξιοπρεπή διαβίωση του ίδιου και της οικογένειάς του. Ενώ
Το άρθρο 2παρ 1Σ, ορίζει ότι: «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελεί πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας» και στην παρ.2 του ανωτέρω άρθρου διακηρύσσεται ότι: «Η Ελλάδα επιδιώκει την εμπέδωση…. της δικαιοσύνης»
Όμως ποια είναι αυτή η «δικαιοσύνη» που επιδιώκεται, όταν για οφειλόμενα ποσά και πάνω από 500 ευρώ, δύναται το ελληνικό δημόσιο να προβαίνει σε αναγκαστική εκτέλεση, απαλλοτριώνοντας τα ελάχιστα οικονομικά μέσα που έχουν απομείνει στον συγκεκριμένο άτυχο έλληνα πολίτη; Γιατί, φαντάζεται κανείς όταν κάποιος αδυνατεί για 500 ευρώ σε τι ένδεια έχει περιπέσει. Δεν τους ενδιαφέρει!
Στην παρ.6 του αρθρ.4 Σ ορίζεται: «Κάθε έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα, είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας…» Ας συλλογιστούμε λοιπόν τον έλληνα πολίτη που λόγω οικονομικής αδυναμίας δεν μπορεί να καταβάλλει τους φόρους που όρισε η ΑΑΔΕ, να έχει χάσει το σπίτι του, αλλά παράλληλα αυτός ή τα παιδιά του να πρέπει να πάρουν τα όπλα για να υπερασπιστούν την άμυνα της Πατρίδας. Τότε φυσικά δεν θα πεί για ποιά «Πατρίδα ρε γαμώτο;» Τα σπίτια και τα χωράφια μας είναι «Πατρίδα»
Στο άρθρο 5παρ1Σ ορίζεται «Καθένας έχει το δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας…» Αυτός που χάνει με τέτοιους τρόπους το σπίτι του, δεν είναι ελεύθερος να πραγματώσει όσα αναφέρονται γιατί το ίδιο το κράτος δεν του το επιτρέπει!
Στην παρ.4 του άρθρου αυτού ορίζεται: «Απαγορεύονται ατομικά διοικητικά μέτρα που περιορίζουν σε οποιονδήποτε έλληνα την ελεύθερη κίνηση ή εγκατάσταση στη χώρα..» Προφανώς οι συντάκτες του Συντάγματος δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι κάποια στιγμή το σχετικό άρθρο θα αφορούσε περιορισμό που άπτεται σκληρού «ατομικού διοικητικού μέτρου» όπως η αναγκαστική εκτέλεση του σπιτιού του έλληνα πολίτη. Γιατί ο περιορισμός «εγκατάστασης» στη χώρα, αφορά να διαμένει κάποιος σε κατοικία και όχι σε πλατεία ή παγκάκι. Όταν όμως αδυνατεί να έχει ή να μισθώνει κατοικία  λόγω οικονομικής αδυναμίας;
Στην παρ.5 του ίδιου άρθρου: «Καθένας έχει δικαίωμα προστασίας της υγείας…. του». Όμως η κατάσχεση που έχει ήδη συντελεστεί και ο πλειστηριασμός που θα ακολουθήσει βλάπτουν πολύ σοβαρά την υγεία των πολιτών.
Αρθρο 7παρ.2 Σ: «Απαγορεύονται τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας ή άσκηση ψυχολογικής βίας καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και τιμωρούνται» Ως γενική αρχή, η διάταξη αυτή δεν αφορά μόνο, αστυνομική συμπεριφορά αλλά και την κρατική βία συνολικά που στην περίπτωση των κατασχέσεων και πλειστηριασμών πραγματώνει όλα τα παραπάνω απαγορευόμενα και τιμωρούμενα. Ποιος όμως θα εφαρμόσει την διάταξη;
Αρθρο 9παρ.1 «Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. Η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη.» Με τον εκπλειστηριασμό της κατοικίας δεν υφίσταται πλέον «άσυλο» και η οικογενειακή ζωή έχει παραβιαστεί αναπότρεπτα.
Αρθρο 17παρ1 «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του κράτους.»  Αυτό σήμερα ισχύει μόνο για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα να την διατηρούν, γιατί όσοι δεν έχουν δεν «τελούν υπό την προστασία του κράτους» αλλά διώκονται και τιμωρούνται με την αρπαγή των ελάχιστων περιουσιακών τους στοιχείων.
Στην παρ.2 του ίδιου άρθρου αναφέρεται: « Κανένας δεν στερείται την ιδιοκτησία του παρά μόνο για δημόσια ωφέλεια… που έχει αποδειχθεί με τον προσήκοντα τρόπο..» Ουδέποτε απεδείχθη και μάλιστα «με τον προσήκοντα τρόπο» ότι η δέσμευση και υποθήκευση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, η υποβάθμιση και αποφλοίωση  της κρατικής κυριαρχίας αφορά «δημόσια ωφέλεια» ή  προάγει το «δημόσιο συμφέρον». Απλώς αποτελούν ιδεολογικές και πολιτικές εμμονές ενός φοβικού και υποταγμένου πολιτικού κατεστημένου που παριστάνει ότι «κυβερνά» τη χώρα.
Στο άρθρο 21 παρ.1 αναφέρεται: «Η οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του έθνους καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του κράτους» Χωρίς ικανή και αξιοπρεπή κατοικία όλα τα παραπάνω αποτελούν «έπεα πτερόεντα» κατά τον Όμηρο, ή λόγια του αέρα και φυσικά όταν καταβάλλεται «φιλότιμη» προσπάθεια να πάρουν και ότι έχει απομείνει. Αλλά ας φανταστούμε τι θα γινόταν εάν όλα τα παραπάνω δεν ήταν υπό την «προστασία του κράτους»; Γιατί στην παρ.4 του ίδιου άρθρου διακηρύσσεται ακόμη πιο πανηγυρικά ότι: « Η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του κράτους.» Δηλαδή το κράτος (ΑΑΔΕ) θα απαλλοτριώσει τις λαϊκές κατοικίες με ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και μετα θα φροντίσει…. να έχουν πάλι κατοικία οι στερηθέντες πολίτες; Όχι βέβαια γιατί κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται στον παρόντα αιώνα! Το ωραίο είναι που τα εξωνημένα ΜΜΕ αναφέρονται σε άλλα μη αρεστά απολυταρχικά  καθεστώτα  που τα συντάγματά τους βρίθουν από ανάλογες  διατάξεις.
Ας τελειώσουμε προς το παρόν, την ενδεικτική αυτή αναφορά , με την παρ. 5 του ίδιου άρθρου η οποία πρόβλεπε, όταν η Ελλάδα ήταν ακόμη κράτος ότι: « Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής καθώς και ή λήψη όλων  των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του κράτους.» Τα αποτελέσματα της παντελούς αδιαφορίας για τη συνεχή συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού καταγράφονται  δραματικά σε σχετικές στατιστικές, ενώ η αρπαγή και υποβάθμιση της λαϊκής κατοικίας θέτουν την οριστική ταφόπλακα και αποτρέπουν τους νεαρούς πολίτες να κάνουν οικογένεια και παιδιά.
*Ο Δημήτρης Σπάθας είναι δικηγόρος