ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΗΣ
Ξημερώνει… “βραδιάζοντας” στην πολιτεία….
Απλώνει στις στέγες η βροχή τα πέπλα της ανάγκης.
Μοιάζει με κατάδυση στης θλίψης τον πυθμένα.
Φορές με αναρρίχηση στα ύψη του απείρου.
Σε μια διαρκή ταλάντωση, το εκκρεμές του κόσμου.
Απεγνωσμένα αναζητά σταθερότητα και μέτρο.
Πρόσκληση για φυσιολογικό έλεγχο της κακίας.
Πολλά ζητάς, γράφει το μέλλον, καρδιά μου. “Κοπαδιστάν-Ελλαδιστάν” μοιάζουν με δυό σταγόνες.
Πρωτοχρονιά υποδέχεται τον νέο μουσαφίρη.
Χειμώνας ατελείωτος “δέρνει” την ύπαρξη μας.
“Οι λεχρίτες” των ειδήσεων σπικάρουν με μανία.
Των σάπιων “η ενημέρωση” τσατσά έχει καταντήσει.
Ευθύβολα, ιοβόλα, το μήνυμα κομίζει.
“Του πρώτου των αχρείων”… ανώτατου άρχοντα.
“Βαθύτατη” βρόμα, αποφέρουν τα χνώτα του…
“Αι παραγωγικαί δυνάμεις,
ομού μετά των πολιτικών… “υποκειμένων”
Μπλά – μπλά – μπλά…
Του ενόπλου βραχίονα…. των δικαστών “τα δίκτυα”.
Συναποτελούν το αγκωνάρι,
του έθνους “των πολλών”!
“Των λίγων” ήθελε να ξεστομίσει.
Αυτό εντολή είχε να …. τονίσει.
“Γλώσσα λανθάνουσα”, το ψέμα λέει.
Στα υστερόγραφα της ενημέρωσης “των ευλύγιστων”.
Σκιές ψαχουλεύουν στους κάδους των αποβλήτων.
Φρίκη κυριαρχεί στα δελτία της αποχαύνωσης.
Παρέλαση έχουν “οι ουδέτεροι.. του κόλου”.
“Οι χαλασμένοι” της μάσας και των σάπιων .έργων.
“Οι ακουμπισμένοι” της υποταγής.
Εργάτης έπεσε που λες, στις σκαλωσιές του τρόμου.
Πολεμικές φρεγάτες σκάρωνε,
σύμφωνα με τα σχέδια..
Μα δεν υπήρχε νοσοκομειακό….
ξεψύχησε στο δρόμο….
Η δήλωση του υπουργού … πραγματικού “Νενέκου”
Τα πράγματα στη θέση τους, ευθύς βάζει με Τάξη.
“Επίτηδες τσακίστηκε, τον ντόρο αποζητούσε”.
Ξεθάρρεψε το αφεντικό μιλάει για… προβοκάτσια. Το Κόμμα του τον έσπρωξε, δυσφήμηση επιδιώκουν!
Ήρωες θέλουν για να λέν, πως είμαστε εκμεταλλευτές.
Βουβά περνάει το φέρετρο, “τη Ζώνη” της ελπίδας!
Οι λαμαρίνες λιώνουνε, από του χαμού τον πόνο.
Σφυριά “συνθέτουν” νεκρικό, καυμό και μοιρολόι.
Μοιρολογάνε το χαμό και ορκίζονται στη μέρα.
Γιορτή να στήσουν και χορό,
“στον Άγνωστο Εργάτη”.
Αυτόν που φτιάχνει και κοσμεί,
τα θάματα του κόσμου.
Ακόμη δεν τα λύσαμε, κόμπους και αντιφάσεις.
Στα χρόνια που μας πνίγουνε,
μνημόνια και συμβάσεις.
Να πιάσουμε από την αρχή το νήμα της ανάγκης.
Να βρούμε πάλι το ψωμί, για το ανθρωπομάνι.
Ξανά την πρώτη της χρονιάς, το ημερολόγιο γράφει.
Εργάτη μάθε να νικάς, διώξε την αυταπάτη.
Αυτό που θέλει το αφεντικό, χρόνο, πλούτη, υποταγή.
Μα πρώτα από όλα άκουσε σύντροφε εργάτη.
Ποτέ μη δίνεις στον άρπαγα,
αυτά που σου ανήκουν.
Αυτά που τώρα ιστορώ. μες στα βιβλία είναι.
Βιομήχανος “σέρνει” μαζί, έναν πολιτικάντη.
Πιο κάτω στέκουν μπιστικοί,
στρατοί και δραγουμάνοι.
Στον πάτο σέρνουν το χορό,
φασίστες και ρουφιάνοι.
Χωρίς εσένα Εργάτη μου, θα πέθαιναν της πείνας.
Στις μέρες της Αντίφασης, διάφανα όλα μοιάζουν.
Μην επιτρέπεις να μπορούν, οι πλούσιοι να ορίζουν.
Τη φτώχεια τη μιζέρια σου
και “την κακή σου μέρα”.
Να σου μιλάν για θαύματα,
για Εθνικό συμφέρον.
Γυρίζεις την Μυλόπετρα της υπεραξίας.
Μα δεν γνωρίζεις τους αστούς,
που έχουν μεγαλεία.
Μονόδρομος ο χαλασμός,
η φτώχεια, η μαυρίλα.
Αν δεν αλλάξεις τον ντουνιά,
τα πάνω κάτω φέρε.
Άκου ξανά δεν θα στο πώ,
στο στέλνει η ανάγκη….
Τη λύση της αντίφασης,
το θάψιμο της φτώχειας.
Χρόνο να περιμένουμε,
μέρες να καρτεράμε.
Σήκω ψηλά τα μάτια σου,
κράτα γερά τα μπράτσα.
Οι αστοί δεν θέλουν λυπημό,
δεν έχουνε πατρίδα.
Πιάσε φτυάρια για θάψιμο..
δεν θα τους κλάψει μάνα.
Πατέρας μάνα τους, παππούς…
η μάσα και το χρήμα.
Τώρα μπορείς να σηκωθείς,
αρκεί να το πιστέψεις.
Παιδιά του κόσμου πρέπει εσύ,
όλα να τα αναθρέψεις.
Να γράψεις τον επίλογο της προϊστορίας.
Να φτιάξεις το βασίλειο της τέλειας κοινωνίας….
1η Μάη 1989 η σήμερα!!!
“Παράνομος” Πολίτης και Ποιητής
Νίκος Φ. Σταθάκος