Η δήλωση αποχώρησης, στην αρχή αυτής της εβδομάδας, του πρώην προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Αβραμόπουλου από το παραταξιακό σχήμα, το οποίο διοικεί τον δήμο Θεσσαλονίκης με επικεφαλής τον Γιάννη Μπουτάρη, δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα ήταν φανερό ότι η διοίκηση του δήμου Θεσσαλονίκης αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα, τόσο στην εσωτερική λειτουργία της, όσο και στην αντιμετώπιση των προβλημάτων και των αναγκών της μεγαλούπολης της Μακεδονίας.
Στην δήλωσή του ο Παναγιώτης Αβαμόπουλος αναφέρει τους λόγους της αποχώρησής του από την διοικούσα παράταξη του δήμου Θεσσαλονίκης: ενώ δεν λείπει το στοιχείο της πικρίας και της απογοήτευσης, ούτε και η αποκλειστική απόδοση ευθυνών αποκλειστικώς και μόνον στον Γιάννη Μπουτάρη, απουσιάζει κάθε ίχνος ουσιαστικής κριτικής για τα πεπραγμένα και τους στόχους της συγκεκριμένης αυτοδιοικητικής ομάδας.
Και, όμως, οι αδυναμίες της ήταν από την αρχή φανερές και τα αδιέξοδα άρχιζαν να διαφαίνονται από πολύ νωρίς: όταν τις ελλείψεις μακροπρόθεσμων σχεδιασμών αντικαθιστούσαν οι πρόσκαιρες “τακτοποιήσεις” των μεσοπρόθεσμων αναγκών μιας πόλης, η οποία είχε αφεθεί στο έλεος του… Αγίου Δημητρίου, από το προηγούμενο δημοτικό καθεστώς της Δεξιάς (Σ. Κούβελας, Κ. Κοσμόπουλος, Δ. Δημητριάδης, Β. Παπαγεωργόπουλος).
Σύμφωνα με τον Παναγιώτη Αβραμόπουλο, “κατά την πρώτη, κυρίως, τετραετία της θητείας” της διοικήσεως Γ. Μπουτάρη, “έγιναν σημαντικά πράγματα σε αρκετούς τομείς”. Όντως έγιναν αρκετά πράγματα τα οποία θα πρέπει να αναφέρονται σε κάθε κριτική, η οποία ασκείται στην σημερινή διοίκηση του δήμου Θεσσαλονίκης. Ωστόσο, κανείς είναι υποχρεωμένος να διευκρινίζει τι ακριβώς σημαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις το επίθετο “σημαντικός”. “Σημαντικά πράγματα” ως προς τι; Ως προς την κατάσταση που επικρατούσε στην Θεσσαλονίκη και στην δημοτική αρχή της μέχρι την ανάληψη της διοίκησης της υπό τον Γιάννη Μπουτάρη ομάδας; Εάν είναι μέτρο αξιολόγησης το διεφθαρμένο πελατειακό καθεστώς -το οποίο πριμοδοτούσε συστηματικώς στο πλαίσιο ενός είδους κομματικού καταμερισμού εργασίας και το αθηναϊκό πολιτικό κατεστημένο- που εγκατέστησε η πολιτική Δεξιά στην Θεσσαλονίκη, το έργο φαντάζει τεράστιο. Αλλά δεν είναι: τα προφανή και υποχρεωτικά δεν μπορεί να θεωρούνται πολιτική επιτυχία.
Ο Παναγιώτης Αβραμόπουλος ενώ αναφέρεται σε πολλά “σημαντικά πράγματα”, τα οποία έγιναν κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας της διοίκησης υπό τον Γιάννη Μπουτάρη, κατονομάζει μόνο το τουριστικό “άνοιγμα” της πόλης. Δεν είναι τυχαία η αναφορά: σε αυτό συνοψίζεται όλη η συμβολή της σημερινής διοίκησης του δήμου στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Και αυτό, με τα θετικά και αρνητικά του, μέλλει να αξιολογηθεί στο μέλλον και κατά την προεκλογική περίοδο. Ότι ο δήμος Θεσσαλονίκης κινείται πλέον σε νεοφιλελεύθερη τροχιά πολιτικής, κοινωνικής και ηθικής εκτροπής είναι ολοφάνερο (βλ. σχετικώς και το άρθρο στο Διαδίκτυο: Όμηρος Ταχμαζίδης, Ο Γιάννης Μπουτάρης “ξεπλένει” την Coca Cola). Τα υπόλοιπα σημαντικά δεν αναφέρονται “ονομαστικώς”, διότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν “σημαντικά” έργα, απλώς κάποια αυτονόητα, τα οποία είχαν εγκαταλειφθεί στο πλαίσιο της “κοινωνίας των δανείων” και του πελατειακού και κλεπτοκρατικού καθεστώτος που είχε επικρατήσει σε δημοτικό επίπεδο.
Ο Παναγιώτης Αβραμόπουλος αποδίδει την μετατροπή του προγράμματος της παράταξης σε “γραφικές ιστορίες από το παρελθόν μιας χαμένης οραματικής αθωότητας” αποκλειστικώς στον Γιάννη Μπουτάρη: το ίδιο και την απομάκρυνση από την κοινωνία και κυρίως τους ανθρώπους που στήριξαν τον συγκεκριμένο αυτοδιοικητικό μηχανισμό. Και, τελικώς, προσωποποιεί το αδιέξοδο του συγκεκριμένου αυτοδιοικητικού εγχειρήματος: “Ο Γιάννης Μπουτάρης, παρά το επικοινωνιακό προκάλυμμα, αποδείχτηκε κατώτερος των προσδοκιών και των περιστάσεων”. Αλλά στην πραγματικότητα το όλο εγχείρημα βυθίστηκε στο πολιτικό αδιέξοδο διότι δεν είχε πολιτική και κοινωνική συνοχή, δεν επιζήτησε την συνεργασία και δεν ενέπνευσε τα προοδευτικά τμήματα της πόλης, σε τελική ανάλυση διότι ήταν φοβικό και συμπλεγματικό απέναντι στο όποιο ανθρώπινο δυναμικό της πόλης θα μπορούσε να συμβάλλει στην “εκτόξευση” της Θεσσαλονίκης. Από την σκοπιά των δυνατοτήτων της πόλης ιδωμένη η πολιτική της σημερινής διοίκησης, όντως φαντάζει κατώτερη των προσδοκιών και των περιστάσεων: αλλά για αυτό δεν ευθύνεται αποκλειστικώς ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης – το όλο σχήμα βάδιζε από την αρχή με… βάρκα την ελπίδα και διασωζόταν εξαιτίας της ανεπάρκειας της αντιπολίτευσης, “δεξιά” και “αριστερά” του.
Οι επισημάνσεις αυτές γίνονται για να διαμορφωθεί μια, πολιτικώς ανάλογη προς την παρούσα κατάσταση, βάση συζήτησης για την Θεσσαλονίκη της επόμενης ημέρας. Ήδη ο νέος αθηναϊκός πολιτικός περίγυρος μεσιτεύει υποψηφιότητες και προσπαθεί τοιουτοτρόπως να εγκλωβίσει την πόλη σε αδύναμες επιλογές, οι οποίες θα στηρίζονται σε μικροκομματικούς υπολογισμούς που θα στερούν από την Θεσσαλονίκη πολιτική ισχύ και την πατρίδα μας από ευρύτερες δυνατότητες. Η πριμοδότηση του Γ. Μπουτάρη, τόσο από τον πρωθυπουργό και προέδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα (του κατά Γιάννη Μπουτάρη κόμματος των “ηλιθίων”, βλ. και το άρθρο Όμηρος Ταχμαζίδης, Ο Γιάννης Μπουτάρης τους μισεί γιατί είναι εντελώς ηλίθιοι) όσο και από την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Φ. Γεννηματά, για τις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές είναι μια ακόμη ωμή πρόκληση προς τον κοινό νου των Θεσσαλονικέων.
Αλλά η Θεσσαλονίκη μπορεί να προετοιμάσει την κατάλληλη απάντηση σε αυτού του είδους τις προκλήσεις…
