Ζώντας με 743 ευρώ το μήνα

Αναρωτιέμαι εάν θα μπορούσε κάποιος από τους υπουργούς της κυβέρνησης, ξεκινώντας από το «οικονομικό επιτελείο», να ζήσει με 743 ευρώ τον μήνα καθαρά. Γιατί τόσος θα είναι ο κατώτατος μισθός και μετά την αύξηση που ανακοινώθηκε από τον πρωθυπουργό.

Και υποτίθεται ότι είναι ο μισθός με τον οποίο μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος που εργάζεται. Δηλαδή ένας άνθρωπος που πρέπει να πληρώσει για το ενοίκιο, για το σουπερμάρκετ, για το κινητό, για τα κοινόχρηστα, για τη ΔΕΗ και την ΕΥΔΑΠ, για να πάει να πιεί μια στις τόσες μια μπύρα ή έναν καφέ, να βάζει βενζίνη στο μηχανάκι ή το αυτοκίνητο.

Βάλτε τα κάτω και αναλογιστείτε εάν με αυτά τα χρήματα μπορούν να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες δεδομένου του επιπέδου που έχουν φτάσει οι τιμές, εκτοξεύοντας το κόστος ζωής.

Οι υπολογισμοί δεν βγαίνουν, η «απαγόρευση» σε έναν άνθρωπο που παίρνει τον βασικό μισθό να μείνει μόνος του δεν αίρεται. Η ανασφάλεια μην του συμβεί οποιαδήποτε έκτακτη ανάγκη και ο ούτως ή άλλως ελλειμματικός μηνιαίος προϋπολογισμός τιναχθεί στον αέρα παραμένει, το τέλος του μισθού εξακολουθεί να μην συμπίπτει με το τέλος του μήνα.

Ας δούμε πόσο βελτιώνονται οι συνθήκες και τι σημαίνουν οι ανακοινωθείσες αυξήσεις για ένα ζευγάρι με ένα παιδί όπου και οι δύο παίρνουν τον βασικό μισθό. Με βάση τα στοιχεία που έδωσε η κυβέρνηση θα έχει ένα συνολικό μισθό περίπου 1500 ευρώ το μήνα για την κάλυψη όλων των εξόδων του νοικοκυριού. Εδώ το συνολικό ποσό δεν είναι τόσο απογοητευτικό, που να μην χρειάζεται καν μολύβι και χαρτί για να καταλήξεις ότι ο μήνας δεν βγαίνει, αλλά η στήλη με τα έξοδα είναι μεγαλύτερη με το ποσό δίπλα σε κάποιες λέξεις, όπως «φροντιστήριο» να μην είναι διόλου ευκαταφρόνητο, αφού στην Ελλάδα η «δωρεάν παιδεία», όπως και πολλά άλλα βασικά αγαθά, δεν είναι ακριβώς «δωρεάν».

Για να μην αναφερθούμε στο γεγονός ότι σε πόλεις όπως η Αθήνα, το διαμέρισμα για οικογένεια, δηλαδή αυτό που είναι από 70 έως 90 τετραγωνικά, έχει πλέον ιδιαίτερα υψηλά ενοίκια. Φτάσαμε στο σημείο που τα «500 ευρώ νοίκι» να θεωρούνται αυτό που λέμε «τρελή ευκαιρία».

Γι’ αυτή την πραγματικότητα μιλάμε. Ανθρώπων που απλώς δεν τα φέρνουν βόλτα ακόμη και τώρα που τα πράγματα, τουλάχιστον φαινομενικά, είναι κάπως καλύτερα και οι ονομαστικές αποδοχές τους έχουν αυξηθεί.

Γιατί ούτως ή άλλως οι αποδοχές τους ήταν ιδιαίτερα χαμηλές και πριν και τώρα η αύξηση του κόστους ζωής έρχεται να επιδεινώσει σημαντικά την κατάσταση, με την Ελλάδα να παραμένει κοντά στον πάτο της Ευρώπης σε ότι αφορά την αγοραστική δύναμη του μισθού.

Και μπορεί να μην καταλήγουν στο δρόμο, αλλά αυτό που βλέπουν είναι μια συνθήκη όπου απλώς τα «φέρνουν βόλτα» δύσκολα και επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου τους. Χωρίς καμία δυνατότητα αποταμίευσης και ελάχιστες έως ανύπαρκτες προοπτικές άμεσης βελτίωσης. Εργαζόμενοι και όμως φτωχοί, δεν μπορούν να κάνουν σχέδια για το μέλλον, αισθάνονται ότι χάνουν το «δικαίωμα στο όνειρο».

Μην βιαστείτε να πείτε ότι αυτά αφορούν όσους παίρνουν τον κατώτατο μισθό. Γιατί καταρχάς είναι πάρα πολλοί στην Ελλάδα αυτοί που παίρνουν τον κατώτατο και δεύτερον ακόμη και εάν έχουν προϋπηρεσία (τώρα που «ξεπάγωσαν» οι τριετίες) ή κάποια επιπλέον προσόντα η διαφορά δεν είναι μεγάλη.

Και πώς τα βγάζουν πέρα; Η απάντηση είναι ότι όσοι έχουν οικογένεια, δουλεύουν σαν τα σκυλιά. Κυνηγάνε την υπερωρία σαν τρελοί και τη δεύτερη απασχόληση. Δεν σας κάνει εντύπωση ότι βλέπετε διανομείς να είναι σχετικά μεγάλοι σε ηλικία; Πρέπει να κάνουν δεύτερο μεροκάματο. Και όσοι είναι νέοι απλώς απογοητεύονται. Γιατί συνειδητοποιούν ότι με τέτοιες αποδοχές δεν μπορούν να φύγουν από το πατρικό τους και όλο και περισσότερο πείθονται ότι θα προστεθούν στις γενιές που θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους. Γι’ αυτό και υπάρχουν άνθρωποι που εξακολουθούν να θέλουν να φύγουν μετανάστες.

Όλα αυτά εξηγούν σε μεγάλο βαθμό, γιατί η κοινωνία έχει μετατραπεί σε «κοινωνία μειωμένων προσδοκιών». Σε μια χώρα χαμηλού κόστους εργασίας αλλά και «χαμηλών οραμάτων». Σε μια χώρα που οι αριθμοί ευημερούν, όχι όμως οι άνθρωποι. Επιβιώνουν αλλά δεν ζουν.

Όλα αυτά δεν θα αντιμετωπιστούν απλώς με κάποιες παραπάνω πενιχρές αυξήσεις. Η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και των ελεύθερων διαπραγματεύσεων – που προφανώς και πρέπει να επανέλθουν γιατί είναι θεμελιώδη εργατικά δικαιώματα- θα βελτιώσει σαφώς την κατάσταση, αλλά επίσης αδυνατεί να λύσει το πρόβλημα.

Γιατί πρωτίστως απαιτείται γενναία αναδιανομή εισοδήματος – γιατί στη χώρα εισόδημα και πλούτος υπάρχει – αλλά και ένα άλλο αναπτυξιακό μοντέλο που να στηρίζεται σε κλάδους υψηλής προστιθέμενης αξίας, που θα επιβραβεύεται η εργασία, ιδίως αυτή που θα έχει επιπλέον δεξιότητες και εξειδικεύσεις.

Όμως, αυτή είναι μια συζήτηση που όχι μόνο δεν κάνουμε, αλλά κάθε τόσο έχουμε και αυτούς που «προειδοποιούν» να αποφύγουμε τις υπέρμετρες μισθολογικές αυξήσεις.

Ίσως μια λύση να ήταν να κατεβάζαμε προσωρινά την υπουργική αποζημίωση στα 743 ευρώ. Μήπως και το σοκ κάνει τους υπουργούς να καταλάβουν για τι ακριβώς συζητάμε.

Λαϊκισμός θα μου πείτε… Αλλά, λαϊκισμός – και δη κακός – δεν είναι να πανηγυρίζουν κάποιοι επειδή πλέον άνθρωποι θα ζουν με 743 ευρώ το μήνα καθαρά;

ΠΗΓΗ in.gr