Η περίπτωση Φιγιόν! Εχει πλάκα. Η ακροδεξιά επιλογή για να αντιμετωπίσει την ακροδεξιά Λεπέν. Ομίλησε . Και τα είπε όλα. Σε μια φράση: Ακροδεξιός εγώ; γιατί; Τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική υιοθετώ. Την Ατζέντα Σρέντερ!
Οντως! Μισθοί νοθευμένοι με επιδόματα, εργασιακή ευελιξία, σύνταξη απ’ τον Χάρο – ως προς τι ακροδεξιός ο Φιγιόν κι όχι η Ατζέντα Σρέντερ;
Καλημέρα σας! Η Κούβα είναι η πατρίδα όλης της Λατινικής Αμερικής. Και για πολλούς ανθρώπους στον πλανήτη η Κούβα είναι η δεύτερη πατρίδα της καρδιάς τους.
Ευτύχησα να έχω κάνει δύο (μεγάλα) ταξίδια στη Λατινική Αμερική (σε πολλές χώρες). Για τους Λατινοαμερικανούς στην τεράστια πλειοψηφία τους η Κούβα είναι το συνώνυμο της αξιοπρέπειας. Και η Κουβανέζικη Επανάσταση όχι μόνον κάτι που συνέβη στο παρελθόν, αλλά κάτι που υπόσχεται ότι μπορεί να συμβεί καλύτερο στο μέλλον.
Οχι μόνον για τους αριστερούς αλλά για όλους -σε συντριπτικό ποσοστό- ο Κάστρο και ο Τσε Γκεβάραείναι οι τυραννοκτόνοι, οι ήρωες, οι ελευθερωτές. Οι άνθρωποι του λαού, οι δικοί τους άνθρωποι. Παρ’ όλα
όσα μπορούν κάποιοι να καταλογίσουν (δικαίως ή αδίκως) στους δύο Γράκχους της Λατινικής Αμερικής, το ρεζουμέ στυλώνει τις ψυχές των ανθρώπων.
Η Κουβανέζικη Επανάσταση ολοκλήρωσε τα εθνικοαπελευθερωτικά της προτάγματα. Στα σοσιαλιστικά της, όμως, εν πολλοίς την καθήλωσε ο βοναπαρτισμός της. Οπως τη Γαλλική και τη Ρωσική Επανάσταση. Η αφαίρεση του παιγνιόχαρτου της ελευθερίας και του παιγνιόχαρτου της δημοκρατίας από την επαναστατική τράπουλα άφησε τις επαναστάσεις, αστικές και σοσιαλιστικές, ημιτελείς και ατελείς.
Θεωρητικές δικαιολογίες και ιδεολογικές εξηγήσεις υπήρξαν πολλές. Η ζωή όμως απέδειξε ότι ο σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία όχι μόνον δεν ανελίσσεται ποτέ σε κομμουνισμό, αλλά ότι ασφαλώς εκπίπτει σε παρεκβατικά πολιτεύματα, τα οποία χαρακτηρίζονται από τις διαβαθμίσεις αυταρχισμού, γραφειοκρατίας, ακόμα και τυραννίας (όπως στις περιπτώσεις Πολ Ποτ, Χότζα ή Τσαουσέσκου).
Οταν η ΕΣΣΔ άρχισε να καταρρέει, ο αποξενωμένος από την τάχα εργατική εξουσία λαός δεν κούνησε το δαχτυλάκι του για να υπερασπισθεί τον «σοσιαλισμό» της νομενκλατούρας. Αντιθέτως, στην Κούβα η λαϊκή υποστήριξη στην Επανάσταση υπήρξε βαθύτερη και εις μάκρος χρόνου. Οι δύο αποκλεισμοί (1961 και 1991) που υπέστη η Κούβα συσπείρωσαν τον λαό γύρω από τον χαρισματικό Κάστρο και το Κ.Κ.Κ. Ταυτοχρόνως, οι πραγματικές πρόοδοι της Επανάστασης σε συνδυασμό με την εύχαρη φύση των Κουβανών απέτρεψαν την αποξένωση του λαού από το σύστημα – τουλάχιστον έως τώρα.
Ο Κάστρο δεν υπήρξε ένας Βοναπάρτης που δημιούργησε η Επανάσταση (όπως ο Στάλιν), αλλά ένας Βοναπάρτης που έκανε ο ίδιος την Επανάσταση. Προσέτι, πάνω απ’ το κεφάλι του, τα χρόνια που ακολούθησαν, φτερούγιζε πάντα ο άγγελος Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Η γοητεία των δύο επαναστατών τροφοδοτούσε τον θρύλο τους στις μάζες αφ’ εαυτής. Και οι δύο άφθαρτοι. Ο Τσε με τον ηρωικό του θάνατο και ο Φιντέλ με την ηρωική ζωή του. Μια επική ζωή. Παραδόξως,
ο Φιντέλ υπήρξε από μόνος του μια ζώσα δημοκρατία. Ευρυμαθής, ευέλικτος και στρατηγικότατος, ήταν ο ίδιος μια «Βουλή» και δημιούργησε έτσι μια ψευδαίσθηση ευρυχωρίας που απολάμβαναν οι Κουβανοί (κι όχι μόνον), έχοντας πάντα το περιθώριο να ταυτίζονται μαζί του. Και για το τρέχον, και για το ενδεχομένως καλύτερο που πάντα ο Κάστρο έδειχνε ότι είναι σε θέση να σκαρφισθεί. Πλην των διαφωνούντων. Εκείνων, δηλαδή, που ήρθαν (δικαίως ή αδίκως) σε σύγκρουση με το «καθεστώς» – ιδού η λέξη που
αποδίδει ένα σύστημα στο οποίο η απουσία της δημοκρατίας έχει οδηγήσει στην αναίρεση της ελευθερίας.
Αν η αστική δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που επιτρέπει, επιβάλλει κι ευλογεί την ταξική καταπίεση, η σοσιαλιστική δημοκρατία θα έπρεπε να οδηγεί όχι μόνον στην ταξική απελευθέρωση, αλλά και στην προσωπική ελευθερία.
Ο Φιντέλ πέθανε. Ζήτω ο Φιντέλ.
Διότι η ιστορία θα τον δικαιώσει. Οσα κατόρθωσε ανοίγουν το δρόμο για να γίνουν όσα δεν κατόρθωσε.
Ο Φιντέλ παρέλαβε μια Κούβα γεμάτη μπουρδέλα και καζίνα (όπως αυτό που θέλει να ανοίξει ο Τσίπρας στο Ελληνικό). Κι άφησε μια χώρα με σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά χαρακτηριστικά, πλην όμως μια χώρα μικρή νησίδα μέσα σε ένα πέλαγος παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού της πιο ελεεινής μορφής.
Το «φάντασμα που πλανάται» όχι πάνω από την Ευρώπη μόνον, αλλά πάνω απ’ όλον τον πλανήτη, είναι το τέρας του πολέμου. Ταξικού και διεθνικού. Του πολέμου εν διασπορά και του πολέμου ως «τελική λύση». Ο καπιταλισμός, πιο αποθηριωμένος παρά ποτέ (περισσότερον ακόμα κι από τη χιτλερική εποχή), κάνει πιο επιτακτική, επίσης περισσότερο παρά ποτέ, την ανάγκη της υπέρβασής του.
Αν επανάσταση είναι οι μεταρρυθμίσεις που κάνουν οι λαοί προς όφελός τους, τότε οι ίδιοι πρέπει να μάθουν πώς θα ξεριζώνουν τον βοναπαρτισμό εν τη γενέσει του – κι αυτό δεν γίνεται όταν «η δημοκρατία κοιμάται» έστω και για μια μόνον ημέρα…
*Πηγή: enikos.gr
