Αν θεωρήσουμε ότι οι τελευταίες δημοσκοπήσεις διαθέτουν κάποια βάση αξιοπιστίας, πράγμα πολύ αμφίβολο, δύο είναι οι δυνάμεις, η μία εξ “αριστερών” της ΝΔ και η άλλη εκ “δεξιών” της, οι οποίες παρουσιάζουν μια αυξητική δυναμική και ορισμένοι προβλέπουν ότι, αν συνεχίσουν αυτή την ανηφόρα, μπορεί να εξελιχθούν σε τρίτη και τέταρτη πολιτικές δυνάμεις της χώρας με προοπτική να παίξουν αυτές τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το παράξενο και παράδοξο δεν είναι αυτό. Κάθε άλλο. Το δυσάρεστο έως επικίνδυνο και πολύ επικίνδυνο για τη χώρα είναι ότι και οι ´δυο αυτές δυνάμεις, η κάθε μία με διαφορετικό τρόπο, όχι μόνο δεν μπορούν να προσφέρουν διέξοδο και ελπίδα στη χώρα αλλά και αντιθέτως δεν εκφράζουν παρά ένα “πουκάμισο αδειανό” και μια πολιτική “αλλοπρόσαλλων ακροβασιών” στο κενό δηλαδή πολιτικές καταστάσεις που είναι κάτι παραπάνω από βέβαιον ότι θα δώσουν στη χώρα, περίπου, τη “χαριστική βολή”.
Και τα λέω αυτά, βλέποντας ότι οι “ανερχόμενες” αυτές δυνάμεις, σε κρίσιμα για την τύχη και το μέλλον της χώρας προβλήματα και διλήμματα, τοποθετούνται, πότε η μια και πότε η άλλη, με απόψεις καταστροφικές για την κοινωνία, την δημοκρατία, την ανθρωπιά, την οικονομία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Και αναφέρομαι σε θέσεις όπως η εύκολη υιοθεσία της “woke ατζέντας”, όπως και του θολού και δυσερμήνευτου ευρωπαϊσμού, την ώρα μάλιστα που η ΕΕ καταρρέει. Αναφέρομαι σε θέσεις που υιοθετούν την “παιδεία των πλουσίων και των χαρισματικών” μαθητών, όπως τα Ωνάσεια σχολεία.
Αναφέρομαι σε ευκαιριακές απόψεις εκείνης ή της άλλης πλευράς, οι οποίες διολισθαίνουν στη Ρωσοφοβία είτε στον παραμερισμό κατά περίσταση κρίσιμων πλευρών της εξωτερικής μας πολιτικής.
Αναφέρομαι επίσης στην απουσία ουσιαστικών θέσεων απέναντι σε μια διαπλεκόμενη ξενο-υποταγμένη εγχώρια ολιγαρχία και το μέγα ανδραγάθημά της που αντιπροσωπεύουν οι πάσει θυσία πλειστηριασμοί…
Μιλάω, τέλος, αν και δεν υπάρχει τέλος – οι σημειώσεις είναι ενδεικτικές, για τις συνεχείς υπεκφυγές, τον φτηνό λαϊκισμό, την εύκολη δημαγωγία αλλά ακόμα και τις επιλογές είτε ψήφισης, είτε εφαρμογής των δύο πρώτων μνημονίων από τη μία “ανερχόμενη δύναμη” είτε σαν απουσία εναλλακτικής πρότασης για μια νέα πορεία με την αμφισβήτηση του ευρώ στη λογική του εθνικού νομίσματος, από το άλλο ανερχόμενο κομματικό άστρο.
Θα μπορούσα να προσθέσω και άλλα πολλά και αναλυτικότερα γύρω από αυτά τα κρίσιμα ζητήματα και διακυβεύματα.
Θα το κάνω στη συνέχεια.
Και θα το κάνω παρουσιάζοντας συνάμα τις 7-8 άμεσες βαθιές αλλά συνάμα ρεαλιστικές αλλαγές που χρειάζεται η χώρα για να βγάλει τη θηλιά από το λαιμό της και να ανοίξει τα φτερά της για λεωφόρους εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.
Προϋπόθεση, όμως, γι’ αυτό είναι να αποφύγουμε να μας εγκλωβίσουν πάλι ανάμεσα στη Σκύλα των διεφθαρμένων και προδοτικών δυνάμεων του σημερινού νεοαποικιακού πολιτικοοικονομικού συστήματος της χώρας μας και των νέων “ανερχόμενων δυνάμεων”, που το ίδιο το σημερινό πολιτικο-οικονομικο-εκδοτικό, μιντιακό και δημοσκοπικό κατεστημένο στηρίζει και επιχειρεί να τις προωθήσει ως δήθεν “αντισυστημικές“, ένα θολό και αδόκιμο όρο που συμπεριλαμβάνει ένα συνονθύλευμα των πιο ετερόκλητων αποφύσεων, μορφωμάτων, λαϊκισμών και δημαγωγίας, ως δήθεν λύση για τον τόπο.
Γρήγορα η συνέχεια!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
