Αγώνα μέχρι τελικής πτώσεως και με όλα τα μέσα προγραμματίζει τα Αμερικανονατοϊκά μπλοκ, μπροστά στο σημερινό αδιέξοδό του.
Η σύγκρουση στην Ουκρανία θα μπορούσε γρήγορα να κλιμακωθεί και να εμπλακούν στρατεύματα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στο έδαφος, εκτός εάν η Ουκρανία και οι σύμμαχοί του καταφέρουν να «νικήσουν» τον Ρώσο πρόεδρο Putin δήλωσε πρόσφατα Αμερικανός γερουσιαστής.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έδωσε μια νέα ευκαιρία στη Δύση να συνειδητοποιήσει τον «πραγματικό στόχο» της «διάσπασης της Ρωσίας» ή «λήθης της Ρωσίας από τον παγκόσμιο χάρτη;»
Αυτή η ερώτηση δεν φαίνεται πλέον τόσο άσχετη όσο φαινόταν όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία
Όλο και περισσότερες φωνές, όχι μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και από την Ευρώπη, θα ήθελαν την διάλυση της Ρωσίας.
Πολλές δυτικές ελίτ υποστηρίζουν τώρα ανοιχτά την κατάρρευση της Ρωσίας..
Αυτές οι φωνές γίνονται όλο και περισσότερες κάθε φορά που υπάρχουν ρεαλιστικές προτάσεις για ειρηνική διευθέτηση των ζητημάτων μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.
Και αυτές οι φωνές γίνονται ισχυρότερες όταν τα δυτικά έθνη και οι σύμμαχοί τους αποφασίζουν να καταστήσουν τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας πιο αυστηρές.
Τι αναφέρει το Executive Intelligence Review (EIR)
Όπως επισημαίνει σε ανάλυση του το Executive Intelligence Review (EIR) που εδρεύει στην Ουάσιγκτον, η διάλυση της Ρωσίας ήταν η βρετανική αυτοκρατορική πολιτική για αιώνες.
Αλλά η τρέχουσα επιχείρηση «χρησιμοποιεί την Πολωνία, την Ουκρανία και τα κράτη της Βαλτικής, ειδικά, ως εξωτερικό πολιορκητικό κριό κατά της Ρωσίας (Τσαρική, Σοβιετική ή σημερινή Ρωσική Ομοσπονδία εξίσου), ενώ ταυτόχρονα υποδαυλίζει και εξοπλίζει εθνοτικές και περιφερειακές εξεγέρσεις στο εσωτερικό της Ρωσίας.
Η επιχείρηση βασίζεται στη ψευδή υπόθεση: ότι η Ρωσική Ομοσπονδία, όπως και η Σοβιετική Ένωση πριν από αυτήν, δεν ήταν ποτέ και δεν μπορεί να είναι παρά μια επεκτατική αυτοκρατορία, που καταπιέζει τον πληθυσμό της και απειλεί τους γείτονές της.
Αποκλείει την πραγματικότητα ότι μια μεγάλη, πολυεθνική χώρα μπορεί να υπάρξει και να προοδεύσει.
Αποκλείεται η αρχή της αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας μεταξύ γειτονικών χωρών».
Από τις αρχές του 2023, ο ρυθμός τέτοιων εκστρατειών έχει κλιμακωθεί.
Το EIR έχει δώσει πλήρες ιστορικό των οργανισμών, των δημοσιεύσεων και των ατόμων που σχετίζονται με αυτές τις εκστρατείες.
Μερικοί σημαντικοί θεσμοί ανάμεσά τους είναι η Επιτροπή για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (CSCE, που δημιουργήθηκε, παρεμπιπτόντως, με νόμο των ΗΠΑ το 1976 ως κυβερνητικός οργανισμός για τον συντονισμό της πολιτικής των ΗΠΑ σχετικά με τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη), The Hudson Institute, το Ίδρυμα Jamestown, το Free Nations of Post-Russia Forum (FNPRF, που ιδρύθηκε στη Βαρσοβία της Πολωνίας τον Μάιο του 2022) και το Center for European Policy Analysis (μια δεξαμενή σκέψης υπέρ του ΝΑΤΟ).
Ουσιαστικά, η θεμελιώδης αρχή αυτών των ακραίων απόψεων είναι ότι εάν δεν διαλυθεί, η Ρωσία θα συνεχίσει να απειλεί τον υπόλοιπο κόσμο.
Η υπηρεσία CSCE της κυβέρνησης των ΗΠΑ παρουσίασε με ανάλυση με τίτλο «Αποαποικιοποίηση της Ρωσίας: Μια ηθική και στρατηγική επιταγή».
«Η Δύση πρέπει επίσημα να αναγνωρίσει «την ανεξαρτησία και τη κυριαρχία των ακόλουθων κρατών των αυτόχθονων πληθυσμών και των αποικιακών περιοχών: Ταταρστάν, Ίνγκρια (ιστορική περιοχή στα βορειοδυτικά της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής περιοχής της Αγίας Πετρούπολης), Μπασκορτοστάν, Καρελία, Μπουριατία, Καλμύκια, Δημοκρατία της Βαλτικής (Königsberg, Ανατολική Πρωσία), Κόμι, Τσερκεσία, Σιβηρία, Ουράλια, Δημοκρατίες του Ντον, Τίβα, Κουμπάν, Νταγκεστάν, Ομοσπονδία του Ειρηνικού (Εδάφιο Primorsky και περιοχή Amur), η Μόσχα Δημοκρατία, Erzya Mastor στην επικράτεια της Μολδαβίας, Sakha, Pomorie, Chuvashia, περιοχή Chernozyom, Mordovia, περιοχή Volga, Khakassia, Udmurtia, Tyumen Yugra, Mari El, Altai, Ingushetia, κ.λπ.».
Η Διακήρυξη επιβάλλει επίσης τον σχηματισμό «Εθνικών Μεταβατικών Κυβερνήσεων/Διοικήσεων», τα περιφερειακά κοινοβούλια να διακηρύξουν την κρατική κυριαρχία και να ξεκινήσουν διακοινοβουλευτικές διαβουλεύσεις σχετικά με έναν μηχανισμό απόσχισης από τη Ρωσική Ομοσπονδία και συντάγματα που πρέπει να προετοιμαστούν.
Είναι ενδιαφέρον ότι ο χάρτης «Βόρεια Ευρασία 2023» του FNPRF απεικονίζει μια υποψήφια «μετα-Ρωσική» ουτοπία με 41 νέες «χώρες» που είναι εντός της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Για την Δύση η Ρωσία είναι ένα αποτυχημένο κράτος που ακολουθεί μια πολιτική εθνικής και γλωσσικής ομογενοποίησης και αρνείται οποιαδήποτε εξουσία στις 83 δημοκρατίες και περιοχές της χώρας.
Ο αρθρογράφος Casey Michel υποστηρίζει, «Η Δύση πρέπει να ολοκληρώσει το έργο που ξεκίνησε το 1991 (διάλυση της ΕΣΣΔ). Πρέπει να επιδιώξει την πλήρη αποαποικιοποίηση της Ρωσίας».
Ο βραβευμένος με Νόμπελ και πρώην πρόεδρος της Πολωνίας Λεχ Βαλέσα έχει υποστηρίξει την απόσχιση των «60 λαών που αποικίστηκαν από τη Ρωσία», έτσι ώστε η Ρωσία να περιοριστεί σε μια χώρα περίπου 50 εκατομμυρίων κατοίκων σε αντίθεση με μια χώρα των 140 εκατομμυρίων που είναι σήμερα.
Δόγμα Brzezinski
Σε αυτό το πλαίσιο, μπορεί κανείς να θυμηθεί ότι το 1997, ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ Zbigniew Brzezinski είχε επίσης συστήσει τη διάσπαση της Ρωσίας σε τρεις δημοκρατίες «χαλαρά συνομοσπονδιακές».
Τώρα όμως η ζήτηση ανέβηκε σε 43 Δημοκρατίες!
Είναι ρεαλιστικές αυτές οι απαιτήσεις;
Και το πιο σημαντικό, είναι επιθυμητές;
Η Marlene Laruelle, Διευθύντρια και Καθηγήτρια στο Ινστιτούτο Ευρωπαϊκών, Ρωσικών και Ευρασιατικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο George Washington και συγγραφέας του βιβλίου «Είναι η Ρωσία Φασιστική; Ξετυλίγοντας την προπαγάνδα Ανατολής και Δύσης», υποστηρίζει ότι αν και οι ρωσικές περιοχές είναι απογοητευμένες από τον αυξανόμενο συγκεντρωτισμό από τη Μόσχα, καμία από αυτές δεν είναι υπέρ της απόσχισης και τυγχάνει να αντιμετωπίζουν την παραμονή τους στην Ρωσία πατριωτικά
«Το σχέδιο για την κατάρρευση της Ρωσίας είναι μια λανθασμένη στρατηγική, που βασίζεται στην έλλειψη γνώσης του τι συνδέει τη ρωσική κοινωνία σε όλη της την ποικιλομορφία.
Το πιο σημαντικό, μια τέτοια στρατηγική επίσης δεν θεωρεί ότι η διάλυση της Ρωσίας θα ήταν καταστροφική για τη διεθνή ασφάλεια. Μια κατάρρευση θα προκαλούσε αρκετούς εμφυλίους πολέμους.
«Τα νέα κράτη θα μάχονταν μεταξύ τους για τα σύνορα και τα οικονομικά περιουσιακά στοιχεία.
Οι ελίτ της Μόσχας, που ελέγχουν ένα τεράστιο πυρηνικό οπλοστάσιο, θα αντιδρούσαν βίαια στα σχέδια απόσχισης.
Οι υπηρεσίες ασφαλείας και οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου θα συνέτριβαν κάθε προσπάθεια εκδημοκρατισμού, εάν αυτό σήμαινε επανάληψη του διαμελισμού της Σοβιετικής Ένωσης.
Αν και η αποαποικιοποίηση μοιάζει με απελευθέρωση, στην πράξη, πιθανότατα θα ωθούσε ολόκληρη τη Ρωσία και τις περιοχές εθνοτικών μειονοτήτων ακόμη πιο πίσω», υποστηρίζει η καθηγητής Laruelle.
Ακόμη και ο διάσημος Kissinger, ο οποίος έχει διατυπώσει απόψεις κατά της Ρωσίας στο παρελθόν, έγραψε δύο άρθρα διαδοχικά τον Δεκέμβριο 2022 στο «The Spectator», υποστηρίζοντας:
«Το προτιμώμενο αποτέλεσμα για ορισμένους είναι μια Ρωσία που θα αποδυναμωθεί από τον πόλεμο.
Διαφωνώ…. η διάλυση της Ρωσίας ή η καταστροφή της ικανότητάς της για στρατηγική πολιτική θα μπορούσε να μετατρέψει την επικράτειά της που περιλαμβάνει 11 ζώνες ώρας σε αμφισβητούμενο κενό.
Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι θα επιδεινωθούν από την παρουσία χιλιάδων πυρηνικών όπλων που καθιστούν τη Ρωσία μία από τις δύο μεγαλύτερες πυρηνικές δυνάμεις του κόσμου»
Ο Christopher McCallion, μέλος στο think-tank «Defense Priorities», προβαίνει σε δύο διαπιστώσεις.
Πρώτον, αμφιβάλλει για τα γεωστρατηγικά οφέλη για τις ΗΠΑ εάν η Ρωσία καταρρεύσει.
«Εάν μια σειρά από νέα κράτη επρόκειτο να αυξηθούν στην αχανή, πλούσια σε πόρους, αλλά αραιοκατοικημένη Ανατολή της Ρωσίας, θα γίνονταν πιθανώς δορυφόροι της Κίνας.
Αντίθετα, μια ενοποιημένη Ρωσία μπορεί να αποσπάσει μέρος της στρατηγικής προσοχής του Πεκίνου μακριά από τον Ειρηνικό».
Δεύτερον: «Η πατερναλιστική παρόρμηση να διαλύσουμε τη χώρα κάποιου άλλου θα μπορούσε να ανατινάξει την ταπεινή πολυεθνική μας αυτοκρατορία δηλαδή τις ΗΠΑ.
Τι θα γινόταν αν η Κίνα ή η Ρωσία προσπαθούσαν να μας κάνουν να επιστρέψουμε το μισό Μεξικό που προσαρτήσαμε πριν από λίγο καιρό – συμπεριλαμβανομένης της Καλιφόρνιας, που τώρα είναι η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο;
Ή να επιστρέψει η υπόλοιπη χώρα των ΗΠΑ στους αρχικούς της ιδιοκτήτες, οι οποίοι εξακολουθούν να υπόκεινται στις σοκαριστικά άθλιες συνθήκες του συστήματος κρατήσεων;
Θα έλυνε αυτό το πρόβλημα της χώρας μας με επαναλαμβανόμενες παρεμβάσεις στο εξωτερικό;».
