Το διαρκές στοίχημα των κοινωνιών της Ευρώπης-Η ανατροπή της προωθούμενης δυστοπίας

Η πίστη του Ευρωπαϊκού κοινού στην ιδέα της Ευρώπης παραμένει θεωρητικά ισχυρή, αλλά η πραγματική κατανόηση της ΕΕ είναι αδύναμη και η προωθούμενη δυτικότροπη δυστοπία δημιουργεί τριγμούς και διακυβεύει το ευρωκοινωνικά αμφισβητούμενο μέλλον μιας, έτσι κι’ αλλιώς, αντικοινωνικής, παγκοσμιοποιητικής κολεκτίβας.

Ξεκινώντας από αυτή την εκτίμηση σαν αφορμή, ας προσπαθήσουμε να δούμε τι είναι εκείνο που κάνει τις κοινωνίες της Ευρώπης λιγότερο παρεμβατικές, με την μορφή της αντίστασης, στις νεοταξικές στρεβλώσεις ενός μορφώματος – αυτού της ΕΕ – που από την συγκρότησή του (συνθήκη Μάαστριχτ 1993) έδειχνε ότι ουδόλως θα ενδιαφερθεί για την συνοχή των Ευρωπαϊκών κοινωνιών, για την όποιας μορφής σύγκληση, πολιτική, οικονομική ή άλλη και σε πολιτικές ενότητας που θα καθιστούσαν την Ευρώπη ξεχωριστή δύναμη ανάμεσα στα ανταγωνιστικά μπλοκ που ανάδειχνε η ιστορική εξέλιξη, διαμορφώνοντας συνθήκες ισορροπίας δυνάμεων που θα ανέστειλαν την ορμή του κάθε μορφής ιμπέριουμ.

Οι τελευταίες κινητοποιήσεις των αγροτικών πληθυσμών σε Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία και αλλού κλονίζει σοβαρά την ιδέα μιας ενωμένης Ευρώπης και επανατοποθετεί αυτό που έγκαιρα αρκετοί στοχαστές, διανοητές αλλά λιγότεροι πολιτικοί – ο υπογράφων το παρόν ανήκει σε αυτούς – είχαν επισημάνει ήδη από το τέλος του 1992, όταν ήταν γνωστό ότι προετοιμάζονταν οι δραματικές πολιτικές αλλαγές στην Ευρώπη, περνώντας από την ΕΟΚ στην ΕΕ και που επεσήμαιναν ότι αυτό που ήταν τότε υπό διαμόρφωση θα αποτελούσε ένα παγκοσμιοποιητικό, νεοταξικό εγχείρημα, έξω και πέρα από τα ποικιλότροπα ευρωπαϊκά συμφέροντα και άρα θα απείχε πολύ από τις έννοιες όπως σύγκληση οικονομιών και κυρίως θα απείχε των πολιτικών βουλήσεων, στο εσωτερικό της Ευρώπης, προκειμένου να μετατρέψει την Γηραιά ήπειρο σε δύναμη και μοχλό παγκόσμιας ισορροπίας ανάμεσα στους καπιταλιστικούς και ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς των υπερδυνάμεων που αναδείχνει η εξέλιξη της ιστορίας στον πλανήτη.

Το γεγονός της αδύναμης παρεμβατικότητας των ευρωπαϊκών κοινωνιών στα δυσμορφικά σχέδια μιας νεοφεουδαρχικής δομής νομής του παγκόσμιου πλούτου, εδράζεται στο γεγονός της απόλυτης παράδοσης της πολιτικής – στην ουσία της – στα διαχειριστικά θέλω μιας χούφτας ψυχοπαθών του πλανήτη που θέλουν την απόλυτη στρέβλωση της ανθρωπογενούς δημιουργίας σε όλα τα επίπεδα δράσης, είτε αυτά αφορούν την παγκόσμια οικονομία, είτε το ζωτικό περιβάλλον του πλανήτη, είτε ακόμα και την ίδια την ιστορική εξέλιξη της ανθρώπινης και όχι μόνο κοινωνίας πάνω σε αυτόν.

Η ζωογόνος δύναμη των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και της αριστεράς, με τις ανάλογες οργανωτικές μορφές κοινωνικής παρέμβασης, παραδόθηκε και στην ουσία “αγοράστηκε”, αφού οι παγκοσμιοποιητές – νεοφεουδάρχες εξαγόρασαν στελέχη και κομματικές δομές μεθοδικά και για 10ετιες και στην συνέχεια στρέβλωσαν τα πολιτικά προτάγματα των χώρων που παραδοσιακά οργάνωναν τις κοινωνικές αντιδράσεις στις δικές τους ψυχότροπες επιδιώξεις.

Σήμερα ο δυτικότροπος προοδευτικός χώρος ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ και ότι χαρακτηρίζεται ως εξέλιξη και πρόοδος επιτίθεται εναντίον της φύσης και του ανθρώπου, με το χυδαίο πρόσχημα της προστασίας τους που αγγίζει τα όρια του εξωφρενικά γελοίου, με την επιστήμη σε απαξίωση και με “επιστήμονες” και “ειδικούς” σε διατεταγμένη υπηρεσία που η προωθούμενη δυστοπία μετέτρεψε σε αργυρώνητα εργαλεία της .

Η μεθοδευμένη απαξίωση των δομών της οργάνωσης της κοινωνίας αποτελεί την μεταιστορία στην οποία ομνύει η στρεβλωμένη σοσιαλδημοκρατία και η “μετααριστερά” σαν αποτέλεσμα της απαξίας των μαρξιστικών αρχών, που τους επιβλήθηκαν από εξαγορασμένες ηγεσίες και που στο παρελθόν υπήρξαν αξιακά πρότυπα που γέννησαν τις αλλαγές σε όφελος των κοινωνιών στους περασμένους δύο αιώνες.

Είναι ανάγκη σήμερα οι ίδιες οι κοινωνίες της Ευρώπης να αποτινάξουν τους ζυγούς της δυστοπίας, δημιουργώντας νέες δυναμικές πάνω στις απαράγραπτες αρχές που συγκροτούν τις έννοιες του δικαίου, του «ευ ζην» και του Ανθρώπου και που τελικά απαρτίζουν τα αναπόσπαστα τμήματα της οργάνωσης της ζωής πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

Είναι ανάγκη να επανέλθουμε στις ιδεολογικές βάσεις που συγκρότησαν την πρόοδο και διαμόρφωσαν το πλαίσιο των δικαίων που διεκδίκησαν και πέτυχαν οι κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού, επαναδιαμορφώνοντας και αποκαθιστώντας την έννοια της προόδου που χτυπιέται βάναυσα στις μέρες μας.

Οι ιδεολογίες δεν πέθαναν, σε πείσμα όσων ισχυρίζονται τα αντίθετα, επειδή μια δράκα αργυρώνητων κομπάρσων της ιστορίας που παριστάνουν τις πολιτικές καθοδηγήσεις των προοδευτικών χώρων στον άλλοτε Δυτικό κόσμο πουλήθηκε – αντί τιμήματος – στην ψυχοπάθεια της μετεξέλιξης που αποτελεί μια αναντίρρητη δυσμορφία της ίδιας της ζωής.

Κλείνοντας τ ‘αυτιά στις σειρήνες των αισχρών καιροσκόπων, που δράττονται της δυστοπίας φορώντας την λεοντή των «κοινωνιστών» και της ακροδεξιάς, που διεκδικεί μερίδιο στην εξουσιαστική «πίττα» της δυστοπίας, οφείλουν οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες πρωτίστως , να βάλουν το στοίχημα της ανθρωποκεντρικής εξέλιξης, που είναι τελικά το στοίχημα με την ίδια την ζωή, σε όλες τις φυσικές εκφάνσεις της, πάνω σε αυτόν τον πλανήτη και αυτό το στοίχημα παραμένει ανοιχτό για τις – σε πληθυσμιακή συρρίκνωση – κοινωνίες της Ευρώπης

Πάντα ευπειθής

Νίκος Σίμος