Τόσο στην πρόσφατη γενική απεργία όσο και στην επέτειο του Πολυτεχνείου “ξεχάστηκε” από τις ανακοινώσεις, τις διαδηλώσεις τα πανό και τα συνθήματα κομμάτων και οργανώσεων ο αμερικανονατοϊκός επιθετικός “παγκόσμιος” πόλεμος στην Ουκρανία και η ανάγκη να ηττηθούν οι πολυεθνικές της παγκοσμιοποίησης και η Δυτική νεοαποικιοκρατία, για μια νέα πορεία που θα αναδείξει ανεξάρτητα έθνη και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας.
Πολύ περισσότερο απουσίαζε απ’ αυτές τις ανακοινώσεις των κομμάτων κάθε αποδοκιμασία στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ αλλά και την ΕΕ ως τις δυνάμεις εκείνες που έχουν προκαλέσει, συντηρούν και κλιμακώνουν τον πόλεμο στην Ουκρανία, ο οποίος έχει ως στόχο να αποδυναμώσει, να ελέγξει και αν είναι δυνατόν να τεμαχίσει τη Ρωσία, προκειμένου ν’ ανοίξει για τις ΗΠΑ ο δρόμος ν’ ανακτήσουν (ματαίως) την παγκόσμια μονοκρατορία.
Είναι δυνατόν, όμως, να τιμάται το Πολυτεχνείο, ένα κατ’ εξοχήν αντιαμερικάνικο-αντινατοϊκό-αντιϊμπεριαλιστικό σύμβολο αγώνα και ηρωισμού, χωρίς να αναδεικνύεται το επίκαιρο κάλεσμα αυτής της ζωντανής επετείου ενάντια στο ρόλο του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού που ωθεί την ανθρωπότητα στο χείλος της αβύσσου;
Δεν είναι επομένως καθόλου άδικο και υπερβολικό το ότι αρκετοί στην χώρα μας κάνουν λόγο για αδιόρατη μετεξέλιξη της σημερινής ελληνικής Αριστεράς και όχι μόνο, σε ένα είδος Νατοϊκής Αριστεράς, η οποία έχει μετατρέψει το διεθνισμό σε “κοσμοπολίτικο πιθηκισμό” και σε “σιωπηλή” σαγήνη στη “φούσκα” της “παγκοσμιοποίησης”, “παγκοσμιοποίησης” που συνιστά της χειρότερης μορφής αποικιοποίησης εθνών και λαών και αντιπροσωπεύει το χειρότερο ολοκληρωτισμό και ανελευθερίας στην ανθρώπινη ιστορία.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς, φυσικά όχι εκείνες που δεν μπορούν να κρύψουν μαζί με τον πολιτικό βήχα τους και τον σφοδρό Νατοϊκό έρωτά τους, συνήθως αντιλέγουν στην κριτική που υφίστανται ότι για τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν καταγγέλλουν(ή πιο κομψά “αποδοκιμάζουν”) μόνο τη Ρωσία αλλά καταγγέλλουν σφοδρά και το ΝΑΤΟ και τους αμερικανο-βρετανούς και ζητάνε να σταματήσει η Ελλάδα την συνδρομή της στα ναζιστικά ανδρείκελα που κυβερνάνε σήμερα την Ουκρανία.
Θα απαντήσουμε σε όλους αυτούς που τόσο μάχονται τάχα το ρόλο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, λέγοντας ότι αυτά τα επιχειρήματα δεν αξίζουν ούτε για να ρίξουν στάχτη στα μάτια στους πιο αφελείς, αφού η κοινωνία, ανεξάρτητα από πολιτικές απόψεις, έχει αρχίσει να βοά και να ξεφωνίζει την Αριστερά για την στάση της στον Ουκρανικό πόλεμο και όχι λίγοι να την αποκαλούν “Νατοϊκη Αριστερά”.
Και αυτό διότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αλλά και η μεγαλύτερη νεοαποικία στην ανθρώπινη ιστορία, που αυτοονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν ανέμεναν ποτέ από την “κομμουνιστική” Αριστερά όλων των αποχρώσεων και όχι μόνο, να τους αποδώσει εύσημα για το βρώμικο ρόλο τους στην Ουκρανία. Για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ συνιστά “ανέλπιστο” θρίαμβο το γεγονός ότι η παρακμάζουσα “συνεπής”(τρομάρα της) Αριστερά καταγγέλλει (η κομψότερα “διαφωνεί”) με τη Ρωσία και στηλιτεύει την “εισβολή” της στην Ουκρανία, συνοδεύοντας αυτήν την αποδοκιμασία με κάθε λογής κοσμητικά επίθετα, εκ των οποίων το πιο ανώδυνο είναι ότι η Ρωσία εφαρμόζει μια κυνική ιμπεριαλιστική – επεκτατική – επιθετική πολιτική με αδίστακτες οικονομικές επιδιώξεις.
ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ευρωενωσιακοί υποκριτές γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν η Ρωσία χαρακτηριστεί αδικαιολόγητος εισβολέας στην “αθώα” και “φιλειρηνική” Ουκρανία, τότε όλα τ’ άλλα φρικτά δικά τους έργα αυτονοήτως δικαιολογούνται ως αυτοάμυνα και ως αρωγή σε αμυνόμενο κράτος που επιδιώκει να υπερασπιστεί τα σύνορά του και την κυριαρχία του. Αν η Ρωσία είναι ο αδικαιολόγητος εισβολέας, τότε οι “ανέλπιστοι” αρωγοί των μαχόμενων Ουκρανών αξίζουν μόνο ενθουσιωδών επαίνων και θερμών χειροκροτημάτων, ανεξάρτητα πόσο “κακοί” είναι ή πόσο κακές προθέσεις μπορεί να έχουν.
Όταν η Αριστερά υποκρίνεται και επιχειρεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και πολύ περισσότερο όταν συμμαχεί στην πράξη, ψευτο διαφοροποιούμενη στα λόγια, με τον πιο ανελέητο και ληστρικό ιμπεριαλισμό στην ανθρώπινη ιστορία, τότε δυστυχώς αυτογελοιποιείται και αυτοεξευτελίζεται!
Τέτοιες ώρες σαν αυτές είναι που η χώρα μας χρειάζεται μια γενική πολιτική ανατροπή, η Αριστερά ένα ριζικά νέο ξεκίνημα και ο λαός να προχωρήσει με άλλη πολιτική σκέψη σε ένα πλατύ ενωτικό αγωνιστικό μέτωπο εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.
